คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลื่นล้ม
อาโอซากิ อาโอโกะ !!!
เมื่อได้ยินชื่อของนักเรียนหญิงคนนี้ไทโยก็รู้สึกตกใจอย่างมากเพราะเธอคนนี้คือหนึ่งในตัวละครเอกหญิงของค่าย Type-Moon ชัดๆไม่ว่าจะชื่อหรือรูปร่างหน้าตา
แบบนี้มันไม่หมายความว่าตัวเขาหลุดเข้ามาในโลกของเหล่าจอมเวทสุดน่าสะพรึงหรอกหรือ !!!
เมื่อทราบว่าที่นี่ไม่ใช่โลกใบเดิมอีกต่อไปแล้วตัวสองที่ตอนนี้คือไทโยก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้เพราะเขาไม่อาจเจอเพื่อนสนิทของตนอย่างเจ้าหนึ่งได้อีกแล้ว
เพราะสำหรับเขาแล้วหนึ่งก็คือคนที่เปรียบเสมือนครอบครัวเพียงคนเดียวของเขานอกจากคุณลุงและคุณป้าหรือพ่อแม่ของหนึ่งที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์
จู่ๆก็ต้องมาอยู่ในโลกที่แปลกไปแถมโอกาสในการหาทางกลับไปก็แทบจะเป็นศูนย์ไม่ว่าใครเจอแบบนี้เข้าไปก็คงจิตตกเป็นธรรมดา
“นี่ๆฉันขอโทษนายแล้วนะไหงทำหน้าเศร้าหมดอาลัยตายอยากแบบนั้นกันละ ?”
อาโอโกะที่เห็นไทโยดูซึมๆเธอก็เลยคิดว่านายคนนี้สมองเกิดการกระทบกระเทือนจนลืมวิธีพูด
“ไทโย . .”
?
“ผมชื่อไทโย”
อาโอโกะจ้องมองดูชายหนุ่มตรงหน้าเธอชัดๆก่อนที่จะพบว่านายไทโยคนนี้มีหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการ
ทั้งผมสั้นสีดำขลับเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลากับดวงตาสีฟ้าสว่างราวกับท้องฟ้าที่ดูอ่อนโยนแถมผิวของอีกฝ่ายก็ขาวเรียบเนียนดูสว่างจนชวนเข้าใจผิดคิดว่ามันสะท้อนกับแสงแดด
และจากที่อาโอโกะดูๆแล้วชายหนุ่มนามไทโยคนนี้น่าจะเป็นคนดีแถมยังดูหวาดวิตกง่ายชวนให้เธออยากกลั่นแกล้งไม่น้อย
“งั้นจากนี้เราก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นแล้วนะไทโย”
“ว่าแต่ให้เรียกชื่อต้นกันตั้งแต่เจอครั้งแรกเลยมันดูค่อนข้างจะแปลกนิดหนึ่งนะจะดีเหรอ ?”
“ผมไม่มีนามสกุลเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากหรอก”
“ขอโทษ . .”
ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปอาโอโกะเธอก็เลยเอ่ยขอโทษแก่ไทโยไป
“ผมไม่คิดมาก . . อึก !”
ไทโยรีบหลับตาก้มหน้าด้วยความเขินอายอีกรอบเหตุผลมันก็ไม่ใช่อะไรนอกเสียจากว่าตาของเขามันมองทะลุเสื้อผ้าของอาโอโกะเข้าซะแล้ว
สีดำ . . ผิดคาดแฮะ
แต่ดูท่าเราจะจ้องอะไรนานๆไม่ได้ซะแล้วสิเนี่ย . . .
“แปลกคนจังนะนายเนี่ย”
“นี่ๆที่ห้องพยาบาลไม่ใช่ที่ออกเดทหรอกนะถ้าไม่เจ็บป่วยอะไรก็ออกไปได้แล้ว”
อาจารย์สาวห้องพยาบาลที่เห็นนักเรียนทั้งสองเอาแต่คุยกันเธอจึงเอ่ยไล่ให้ไปเข้าชั้นเรียน
“ครับ !”
“ค่ะ !”
ไทโยรีบหยิบกระเป๋านักเรียนมาก่อนที่จะก้มหัวขอบคุณอาจารย์สาวแล้วออกจากห้องพยาบาลพร้อมกับอาโอโกะ
“งั้นคุณอาโอซากิ . .”
“เรียกว่าอาโอโกะก็ได้แบบนี้เราจะได้หายกันไง”
“เอ่อ . .แบบนั้นจะดีเหรอ ?”
“ช่างเรื่องเล็กน้อยแล้วไปห้องเรียนกันเถอะน่าไทโย !”
“เดี๋ยว !”
โดยไม่ทันตั้งตัวไทโยก็ถูกอาโอโกะฉุดลากไปยังห้องเรียนเสียแล้ว
“ขออนุญาตค่า ~”
อาโอโกะได้เปิดประตูห้องเรียนเข้ามาอย่างสดใสโดยที่มืออีกข้างของเธอก็กุมมือของไทโยมาด้วย
“คุณอาโอซากิรู้ไหมว่านี่เริ่มคาบเรียนไปแล้วน่ะ”
อาจารย์ที่กำลังสอนหน้าชั้นได้เอ่ยเตือนอาโอโกะเบาๆ
“ขอโทษค่าอาจารย์หนูแค่พาเด็กใหม่ไปห้องพยาบาลก็เลยมาช้าน่ะค่ะ”
สิ้นคำพูดของอาโอโกะตัวไทโยก็ได้กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในห้องเรียนทันทีไม่เว้นแม้แต่ตัวอาจารย์เอง
“นั่นนักเรียนใหม่เหรอ ?!”
“สีตาสวยจัง !”
“เขาดูหล่อดีนะ !”
“เงียบๆหน่อยนักเรียน !”
นักเรียนในห้องดูจะตื่นเต้นกันมากๆโดยเฉพาะกับสาวๆจนอาจารย์ต้องบอกให้เงียบไม่งั้นวันนี้คงไม่ได้เรียนกัน
“เข้ามาแนะนำตัวสินักเรียนใหม่”
“ค . . ครับ”
ไทโยได้เดินไปที่หน้าชั้นเรียนส่วนอาโอโกะนั้นเธอก็ได้ไปนั่งประจำทีของเธอพร้อมกับขยิบตาให้กำลังใจไทโย
“สวัสดีผมย้ายมาใหม่ชื่อว่าไทโย . . แค่ไทโยน่ะ”
สิ้งเสียงของไทโยพวกสาวๆภายในห้องก็ตาเป็นประกายทันทีเพราะท่าทางประหม่าของไทโยในสายตาของสาวๆนั้นคือชายหนุ่มขี้อายน่าแกล้ง
“เออ . .”
“เอาละๆไปหาที่นั่งได้แล้วจะได้เรียนกันรบกวนคุณอาโอซากิดูแลเด็กใหม่ด้วยนะ”
“ค่า ~”
ไทโยที่เห็นสายตาเป็นประกายของพวกสาวๆก็รู้สึกไม่สบายใจและอาจารย์ก็ดูเหมือนจะรับรู้ถึงความลำบากใจของไทโยก็เลยตัดบทให้ไทโยไปหาที่นั่งซึ่งที่นั่งของไทโยนั้นอยู่ข้างๆโต๊ะของอาโอโกะพอดีอย่างน่าประหลาดใจ
“เรากำลังเรียนประวัติศาสตร์อยู่ใช้หนังสือเล่มนี้แล้วเปิดไปหน้า 18 นะไทโย ~”
“ขอบคุณ”
ไทโยหยิบหนังสือแบบเดียวกับอาโอโกะออกมาแล้วเปิดไปหน้า 18 ที่ว่า
การเรียนการสอนดำเนินไปอย่างต่อเนื่องโดยที่ไทโยต้องพบเจอกับอาการปวดหัวเป็นระยะ
เนื่องจากระหว่างการเรียนหูของเขาได้ยินคลื่นเสียงจำนวนมากอีกครั้งจึงทำให้ตัวเขาต้องส่ายหัวไล่เสียงพวกนั้นอยู่บ่อยครั้ง
แถมพอถึงช่วงพักเบรคไทโยยังต้องมารับมือกับการสอบถามเรื่องส่วนตัวตามประสาเด็กเข้าใหม่อีก
จนกระทั่งมาถึงช่วงพักเที่ยง
“เป็นไงเรียนรู้เรื่องไหม ?”
“อืม . .”
ไทโยพยักหน้าถึงจะปวดหัวไปบ้างแต่สมองของเขาก็สามารถจดจำสิ่งที่อาจารย์สอนได้เป็นอย่างดี
จนถึงตอนนี้ไทโยก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเขาดูเหมือนจะแตกต่างจากคนทั่วไป
“ฉันกลายเป็นตัวอะไรกันแน่ . .”
“นี่ ! มัวพึมพำอะไรอยู่คนเดียวน่ะ”
“เปล่า . . ไม่มีอะไร”
“งั้นก็อย่ารอช้าไปที่โรงอาหารกันเถอะ !”
อาโอโกะดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษในยามที่เธอพูดถึงอาหารซึ่งไทโยก็นึกขำในใจเพราะอาโอโกะนั้นเธอสมกับเป็นนางเอกของอนิเมะค่าย Type-Moon จริงๆอย่างอาเทอเรีย เพนดราก้อนจากเรื่อง Fate เองก็ชอบทานอาหารแถมยังทานเยอะเสียด้วย
นางเอกค่ายนี้กินจุทุกคนละนะ . .
“มาเร็วไทโยไปกันเถอะ !”
“ช้าๆก็ได้นี่”
เมื่อโดนลากมาจนถึงโรงอาหารอาโอโกะก็ได้แนะนำร้านโปรดของเธอซึ่งไทโยเองก็สั่งเมนูเดียวกันกับเธอเพราะแต่เดิมตัวเขาก็ไม่ได้เลือกกินเท่าไหร่นัก
“กินข้าวหน้าหมูทอดสามชามแบบนี้ไม่จุกเหรอ ?”
พอดูการทานแบบสบายๆของอาโอโกะแล้วไทโยที่เคยเห็นความอยากอาหารของตัวละครหญิงในอนิเมะมากมายก็ยังอดรู้สึกตกใจไม่ได้
“ไม่นะนี่แค่ 30% ของท้องเอง”
“แฮะๆ”
ไทโยที่เห็นว่าข้าวหน้าหมูทอดจานยักษ์สามชามยังไม่ถึงครึ่งท้องของเธอก็หัวเราะแห้งๆออกมา
“อาโอโกะนี่ใครเหรอ . .ว้าย !!!”
จู่ๆด้านหลังของไทโยก็ได้มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งถือถาดอาหารกลางวันมาเอ่ยทักกับอาโอโกะแต่ทว่าเธอกลับลื่นล้มเพราะพื้นที่เปื้อนคราบอาหาร
“พี่ !!!”
อาโอโกะตกใจอย่างมากที่เห็นพี่สาวของเธอกำลังล้มหัวฟาดพื้น
แต่ในเสี้ยววินาทีนี้เองไทโยก็ได้ตอบสนองอย่างรวดเร็วทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของผู้ประสบเหตุด้านหลังเขาก็ได้รีบหันไปช่วยรับร่างของนักเรียนหญิงคนนี้พร้อมกับมืออีกข้างหนึ่งที่รับถาดอาหารของเธอที่กำลังตกลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วงอย่างแม่นยำราวกับปาฏิหาริย์
ทุกคนทั้งตกใจและรู้สึกทึ่งกับเหตุการณ์นี้โดยเฉพาะตัวไทโยเองเขาไม่นึกเลยว่าปฏิกิริยาการตอบสนองของเขาจะรวดเร็วขนาดนี้
ไทโยจ้องมองคนในอ้อมแขนของตนด้วยความประหลาดใจ
นี่หรือ อาโอซากิ โทโกะ พี่สาวของอาโอโกะตอนวัยรุ่น . .
(ลง)
การตอบสนองและประสาทสัมผัสขั้นสุดยอดเปิดใช้งาน
ปล.ในโลกของ Type-Moon นี้ไม่มีการ์ตูน Superman และตัวไทโยเองก็ไม่รู้จักด้วยเช่นกันเนื่องจากโลกเก่าเขาดูแต่อนิเมะญี่ปุ่น
ความคิดเห็น