คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : part 1 : 100%
“ ฮัลโหลครับ ลีทงเฮพูดครับ ” ร่างบางตื่นมารับโทรศัพท์เจ้ากรรมด้วยอาการงัวเงียอย่างสุดขีด เลยไม่ทันดูว่าใครเป็นผู้โทรมา
“ ไอปลาเน่า นี่แกยังไม่ตื่นใช่มั้ยเนี่ย เรานัดกันไว้แล้วไม่ใช่หรอวันนี้น่ะ ออกมาจากบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันรออยู่หน้าบ้านแกนะ เร็วๆเลยด้วยเข้าใจมั้ย” เสียงที่ตอบกลับมาในโทรศัพท์ทำให้
“ มินนี่หรอ ? อืออือรอแปปนะ ” ร่างบางวางโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว เมื่อเสร็จจึงเดินลงด้านล่างของบ้านหลังเล็ก
“ แม่ฮะเดี๋ยวด๊องมานะ ด๊องนัดกับมินนี่ไว้หน่ะครับ ” ร่างบางหันไปพูดกับผู้เป็นแม่
“จ่ะลูก เออนี่ด๊องลูกรู้รึยังว่าพวกคุณคิมเค้ากลับมาจากอเมริกาแล้วนะ”
“ฮะ ไปก่อนนะแม่”
“นี่แกให้ฉันรอนานขนาดนี้แล้วยังจะยืนยิ้มหน้าบานออกมาอีกหรอฮะด๊อง”
“โหมินนีจ๋า ด๊องขอโทษนะ ฮิฮิ งั้นเดี๋ยวด๊องเลี้ยงไอติมมินนี่นะ” ร่างบางตอบเพื่อนกลับไปด้วยความร่าเริงเต็มพิกัด
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วแหละ ว่าแต่นี่แกไปอารมณ์ดีมาจากไหนเนี่ย” ซองมินถามเพื่อนด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกน่ามินนี่ ว่าแต่แกเหอะไปอารมณ์เสียมาจากไหน” ทงเฮพูดปัดปัดเพื่อนไปก่อนจะเอ่ยถาม
“เออใช่ ระหว่างที่ฉันจะเข้ามาบ้านแกอ่ะ มีใครก็ไม่รู้อ่ะแกจะว่าหล่อก็หล่อนะ แต่ไม่น่าไว้ใจเลยอ่ะแกพูดแต่ละคำนี่ฉันสยิวไปหมด” ซองมินบอกกับเพื่อนพร้อมทำหน้าตายู้ยี้ไปหมด
Sungmin part
“เฮ้อทำไมบ้านไอด๊องมันถึงได้ไกลแบบนี้กันนะรถก็เข้าไม่ถึงคนสวย(?)เซ็ง” คนร่างอวบบ่นเมื่อรถประจำทางที่นั่งมาจอดแค่ป้ายหน้าบ้านหลังใหญ่ของใครก็ไม่รู้
“ถ้าเซ็งขนาดนั้นเข้าไปนั่งรอในใจผมก่อนมั้ยล่ะครับจะได้หายเซ็ง” เสียงหล่อของบุคคลแปลกหน้าดังขึ้นทำให้ซองมินต้องหันไปหาที่มาของเสียงทันที
“นายเป็นใคร ?” ร่างอวบเอ่ยถามขึ้นเมื่อหันไปประจันหน้ากับบุรุษหน้าหล่อ
“โอ๊ะโอวเบ่บี๋ไม่น่าถามเลยนะครับ ผมก็เป็นโซลเมทของเบ่บี๋ไงจ๊ะ” ชายคนนั้นพูดพร้อมจับมือของคนตัวเล็กกว่าขึ้นมาจุมพิต
“เฮ้ยย นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะเว้ยยยยยยย” ซองมินร้องโวยวายขึ้น
“อย่าเสียงดังสิครับเบ่บี๋เดี๋ยวก็มีใครมาได้ยินเข้าหรอก” ร่างสูงปรามคนตัวเล็กไว้
“ก็ช่างดิวะ นายเป็นใครก็ไม่รู้แล้วมาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงกันฮะ !!” ซองมินตะคอกอกไปเสียงดังพอสมควร แต่คนที่ถูกว่ากลับยิ้มอย่าพอใจ
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆ แต่ก่อนที่จะทำอะไรมากกว่านั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อน
“ไอคยู แกจะทำอะไรน้องเค้า ออกมานี่เลยนะเว้ย” เสียงปริศนาดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะออกมาจากบ้านแล้วลากตัวนายโรคจิตออกไป
ย
“พี่ขอโทษแทนเพื่อนน้องชายพี่ด้วยนะพอดีมันพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ” บุคคลปริศนาพูดพลางยิ้มให้ซองมินไป
- โฮกผู้ชายจริงหรอ สวยมากอย่างกับนางงามกาหลี O..O -
“ปล่อยผมสิพี่ฮีชอลคนสวยผมเจ็บนะ” นายโรคจิตร้องโอดครวญก่อนจะหันมาพูดกับคนตัวเล็กต่อ
“ผมชื่อคยูฮยอนนะเบ่บี๋ ไว้เราจะได้เจอกัยใหม่นะจ๊ะมายเลิฟ อ๊ากกกก พี่ฮีชอลปล่อยผมสิ”
แล้วพี่ฮีชอล รู้สึกว่าจะชื่อฮีชอลนะ พี่เค้าก็พานายบ้าโรคจิตเข้าบ้านไป อันที่จริงผมว่าเรียกว่ากระชากเข้าบ้านไปจะถูกกว่า - -
เอ้ยยยยยยยยนี่กี่โมงแล้วเนี่ยรีบไปหาไอด๊องดีกว่า
@ร้านกาแฟเล็กๆกลางกรุงโซล
“พี่อีทึกฮะ พี่อีทึก” ร่างบางที่เดินเข้ามาในร้านตะโกนเรียนพี่ชายหน้าสวยคนสนิทที่เป็นเจ้าของร้าน
“อ้าวมาถึงก็โวยวายเชียวนะด๊อง ฮยอกนั่งอ่านหนังสืออะไรก็ไม่รู้อยู่อยู่ข้างนอกแหนะ” เจ้าของร้านคนสวยพูดไปยิ้มให้ผู้มาเยือนไป
“ไอปลาเน่าทิ้งฉันไว้เลยนะเว้ย ค่าแท็กซี่ก็ไม่จ่าย” ซองมินวิ่งเข้ามาในร้านพร้อมตะโกนด่าเพื่อนตัวแสบที่หนีเข้ามาในร้านก่อน “เอ้าสวัสดีครับพี่อีทึก แฮกๆ”
“พักก่อนแล้วค่อยพูดก็ได้นะซองมิน” อีทึกพูดพลางส่งยิ้มหวานให้น้อง
“งั้นพวกผมไปหาฮยอกก่อนนะครับ” ทงเอว่าไปพลางลากซองมินไปยังด้านนอกของร้านซึ่งจัดไว้เป็นสวนสำหรับนั่งพักผ่อน
“ นี่ฮยอกแจ ”
“ ……………. ”
“ ฮยอกแจ ”
“ ……………. ”
“ ลีฮยอกแจ ”
“ ……………. ”
“ โอ๊ยลีฮยอกแจไอไก่บ้า แกวางหนังสือแล้วหันมาสนใจเพื่อนก่อนได้มั้ย ” ซองมินที่เรียกเพื่อนครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่มีท่าทีที่เพื่อนจะรู้สึกตัว
“ อะอ้าว ซองมินทงเฮนายสองคนมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ” คนที่ถูกเรียกหันมาพูดกับเพื่อนด้วยสีหน้าสดใส จนหน้าหมันไส้
“ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ แล้วแกอ่านหนังสืออะไรเนี่ยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว ” ซองมินถามพร้อมดึงหนังสือในมือของเพื่อนมาดู
“ หืมมม ? หนังสือคู่มือการพูดภาษาจีนได้ไวภายใน 24 ชม. นี่แกสนใจหนังสือพวกนี้เมื่อไหร่เนี่ยฮยอก ” ซองมินเอ่ยปากถามเพื่อนอีกครั้งเมื่อเห็นชื่อหนังสือ
- จะไม่ให้มินมินตกใจได้ไงล่ะปกติแม้แต่หนังสือเล่มละเก้าบาทบางนิดเดียวมันยังไม่อ่านแล้วอารมณ์ไหนมาอ่านหนังสือเล่มหนาขนาดนี้ แถมยังมีสาระอีก คนน่ารักตกใจ -
“ ก็ ก็ ก็ ก็เค้า เมื่อเช้า อึ๊ยยยยยยยย ” คนตอบพูดไปเขินไปหน้าแดงไปแทบจะมุดลงไปอยู่ใต้เก้าอี้ทำเอาเพื่อนทั้งสองสงสัยมากยิ่งขึ้น
“ ตกลงวันนี้เค้ากับมินนี่จะรู้เรื่องมั้ยล่ะฮยอก เลิกเขินแล้วเล่ามาเถอะนะ ” ทงเฮที่ยืนมองอยู่เฉยๆมานานพูดขึ้นบ้าง
“ก็เมื่อเช้าตอนพี่อีทึกใช้เค้าไปซื้อของอ่ะเค้าเจอกับ กับ อึ๊ยยย” ฮยอกแจหน้าแดงอีกครั้ง คราวนี้ยังไม่วายไปตีแขนเพื่อนกระต่ายอีก
“ โอ๊ยฮยอกเขินแล้วมาตีฉันทำไมเนี่ย ว่าแต่แกเจอใครอ่ะผู้หญิงหือผู้ชาย ”
“ มินนี่ก็ ไม่น่าถามนะถ้าเจอผู้หญิงฮยอกจะเป็นแบบนี้มั้ยล่ะ ” ทงเฮว่าอย่างรู้ทันเพื่อน
“ อ้าวเออเนอะลืมไป แล้วเค้าหล่อมั้ยแก ฉันเดาว่าเค้าต้องเป็นคนจีนแน่เลยใช่มั้ย แล้วแกเจอเค้าได้ยังไม่อ่ะเล่ามานะเว้ย ” ซองมินซักไซ้ไล่เลียงเพื่อนอย่าจริงจัง
“ มินนี่ก็ใจเย็นสิเดี๋ยวเค้าจะเล่าให้ฟังนะ คืองี้..... ”
6.30 น. @ ซุปเปอร์มาร์เก็ต
“ เอ๋ ? ของที่พี่อีทึกให้มาซื้อมันอยู่ไหนล่ะเนี่ย ” ร่างบางของคนตัวเล็กเดินถือตะกร้าเดินหาของที่พี่ชายให้ซื้อ
“ อ้ะนั่นไงเจอแล้ววว >< ” คนตัวเล็กร้องขึ้นอย่างดีใจแล้วรีบวิ่งไปหยิบมาทันที แต่ทว่า
“ อ้ะ ”
“ อ้ะ ”
มือของฮยอกแจและชายหนุ่มปริศนาจับซองผงกาแฟชนิดพิเศษที่เหลืออยู่ซองเดียวในร้านไว้พร้อมกัน
“ นี่นายปล่อยนะฉันเห็นมันก่อนนะ ปล่อยสิ ” คนตัวเล็กร้องโวยวาย
“ คุณนั่นแหละทีต้องปล่อย ” ประโยคภาษาจีนที่เปล่งออกมาจากปากร่างสูงทำให้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนเกาหลี
“ เอ้ยนี่นายพูดอะไรฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย หลอกด่าฉันรึเปล่าเนี่ย ” ร่างบางพูดขึ้นมาด้วยความงง
แล้วจึงเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงอย่างเต็มตา
- ว๊ากกกกก หล่อมากคนอะไรจะหล่อขนาดนี้ เทพบุตร คุณพระ ต่อมเคะเค้าแตกแล้วนะ -
คนตัวเล็กที่ตอนนี้ยืนหน้าแดงกว่าลูกมะเขือเทศจ้องหน้าคนที่ตัวสูงกว่าอย่างเอาเป็นเอาตาย
‘ เค้าคงฟังภาษาเกาหลีไม่ออกหรกเนอะ เมื่อกี้ยังไม่พูดเกาหลีเลยหนิ ’
“ เออนี่นายหน้าหล่อนายหน่ะหล่อมากเลยรู้มั้ย แต่ตอนนี้ฉันจะยอมให้ความหล่อของนายมาแย่งกาแฟซองนี้ไม่ได้เพราะพี่ฉันต้องใช้มัน หวังว่านายคงจะเข้าใจนะนายหน้าหล่อ UKE FIRST นะ”
พูดจบคนตัวเล็กก็ดึงซองกาแฟออกจากมือชายหนุ่มคนนั้น แล้ววิ่งหนีไปจากไปทันที
หนูว่าสั้นเนอะว่ามั้ย ? 55555
ขอโทษค่ะหนูมึนหนูอึนหนูงง
คราวหน้าหนูจะพยายามแต่งให้ยาวขึ้นนะ TT
บ๊ายบาย >w<
ความคิดเห็น