คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : This feeling
“เออ มินเฮ เธออยากลองไปเที่ยวกับฉันมั้ย”มินเฮไม่ตอบแต่กลับจับมือจุนซูแทน จุนซูฉีกยิ้มทันที่ที่รู้คำตอบ
“ฉันอยากกินไอศรีมอีกจัง”
“ไปสิ”
.......
“นี่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรามาพักรบแล้วไปเที่ยวกันดีมั้ย”ยุนโฮเสนอความคิดซึ่งแชรินเองก็เห็นด้วย
“ดีเหมือนกัน”
“ว่าแต่จะเล่นอะไรก่อนล่ะ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”แชรินชี้ไปทางรถไฟเหาะตีลังกา ที่แถวนั้นมีแต่เสียงกรี๊ดกร้าด ของคนบนรถไฟ
......
“ว่าแต่กินเสร็จแล้วจะเล่นอะไรต่อดี”มีอินถามทั้งที่อยู่ในร้านอาหารกับชางมิน
“เรายังไม่ได้ขึ้นชิงช้าสวรรค์กันเลย”ชางมินทักทวง
“ใช่ เห็นเค้าบอกกันว่าถ้าขึ้นชิงช้าสวรรค์ที่นี่จะมองเห็นวิว ทั่วกรุงโซล”มีอินเคยได้ยินมาจากปากของโซราเพื่อนสนิทของกีบอมที่อยู่ชมรมเดีวกับจีฮวาน
“งั้นก่อนกลับบ้านเราไปขึ้นด้วยกันนะ”ชางมินชวน มีอินยิ้มแทนคำตอบ
.......
“อ๊ะ อยากเล่นจัง”จีฮวานมองเข้าไปในลานสเก็ตน้ำแข็ง
“อายุเท่าไหร่แล้ว ทำตัวเป็นเด็กไปได้”แจจุงบ่น จีฮวานตวัดสายตามองทันที
“นายเล่นไม่เป็นล่ะสิ”จีฮวานทำหน้ารู้ทัน แจจุงเก๊กหน้าขรึมพร้อมกับกัดฟันพูด
“ใครบอกเธอ”แจจุงเดินนำเข้าไปข้างใน จีฮวานมองสักพักก่อนจะเดินตามไป จีฮวานใส่รองเท้าเสร็จก็วิ่งเข้าไปในลาน หมุนตัวไปรอบๆด้วยความเร็ว ตอนนี้สี่โมงคนส่วนใหญ่ไปดูโชว์กันหมด ที่นี่เลยเหลือคนน้อยมาก
“เร็วสิ แจจุง”จีฮวานเงยหน้าเรียกแจจุงที่ใส่รองเท้ายังไงก็ยังไม่เสร็จซะที จีฮวานจึงสเก็ตไปหา
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”
“สงสัยต้องไปเปลี่ยนรองเท้า”แจจุงแกล้งยิ้มแหยๆ กลบความเขิน จีฮวานหัวเราะออกมาลั่นลานสเก็ต
“ฮะ ฮ่า”
“หยุดเลย เธอหัวเราะอะไร”จีฮวานเอามือไปกระทุ้งเท้าแจจุง ที่แกล้งทำเป็นใส่ไม่ได้
“เล่นไม่เป็นก็บอกตั้งแต่แรกสิ”ที่นี้แจจุงเถียงไม่ออก ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเล่นเลยไอ้สเก็ตน้ำแข็ง
“มาสิ เดี๋ยวฉันสอนให้”จีฮวานจูงมือแจจุงมาตรงฝั่งที่มีที่เกาะ
“แรกๆนะนายเกาะไปเรื่อยๆ แล้วก็ลองเดิน พอคล่องแล้วก็ค่อยสเก็ตไปเป็นวงกลมนะ”แจจุงยอมทำตามดีๆ จีฮวานแอบอมยิ้มเมื่อมองเห็นท่าผู้ชายฟอร์มจัดอย่างแจจุง ล้มลงอย่างง่ายดาย เธอยิ้มไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยมองด้วยแววตาเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอไปใกล้ชิดแจจุง
ยูซอนที่ออกตามหาจีฮวานใช้มือถือไม่ได้เมื่อลืมไปว่าต้องฝากมือถือไว้ที่ตู้เก็บหน้าทางเข้าสวนสนุก เดินไปเดินมาก็ผ่านมาที่หน้าลานสเก็ต ตอนเดตครั้งแรกกับจีฮวาน เค้าเองที่เป็นคนสอนเธอเล่นสเก็ต แปลกที่พึ่งสอนแต่จีฮวานก็เล่นได้คล่องกว่ายูซอนซะอีก และแล้วยูซอนก็เห็นจีฮวานที่สเก็ตไปยิ้มไป ตอนแรกก็จะเข้าไปตามแล้วแต่ อยู่ดีๆจีฮวานก็ไปอีกฝั่ง พร้อมกับสเก็ตมาพร้อมแจจุง เท่านั้นล่ะยูซอนถอยออกทันที
เธอคงไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าตอนนี้เธอดูมีความสุขแค่ไหน
.......
“แหวะ...”ยุนโฮเมื่อลงจากรถไฟเหาะก็มึนหัวอาเจียน แชรินที่วิ่งไปซื้อน้ำกลับมาก็ต้องตกใจ
“เฮ้ย เฮ้ย ...ไปอะไรมากเปล่าเนี่ย”แชรินลูบหลังยุนโฮอย่างเป็นห่วง ยุนโฮหันมามองความห่วงใยของหญิงสาว เค้าเชื่ออยู่แล้วว่า แชรินเป็นคนที่อ่อนโยน แต่เพราะอะไรกันเธอถึงต้องซ่อนมันไว้
“เออ ขอบใจนะ”ยุนโฮก้มหน้าเขิน
“ฮะฮ่า”แชรินปล่อยก๊ากออกมา
“ขำอะไร”ยุนโฮเองที่ยังไม่หายอายโวยวายกลบ
“ใครจะไปคิด ฮะ ฮะ ว่า เล่นแค่รอบเดียว โอ๊ยขำ นายจะอ้วกแตกแวกแตน”
“ก็ ก็ มันนั่งที่ไม่ดี เธอรู้มั้ยว่านั่งตรงนั้นทั้งกระแทกอะไรต่อมิอะไร ถ้าเธอไปนั่งตรงนั้นก็คงอ้วกเหมือนฉันนั่นแหละ”ยุนโฮหาข้ออ้างมาสารพัด แชรินหยุดขำก่อนจะนึกได้ ส่งขวดน้ำกับยาดมให้
“เอ้า จะได้ดีขึ้น”ยุนโฮมองท่าทางหวังดีของแชริน แล้วรู้สึกซึ้งใจ
“ขอบใจเธอจริงๆนะ”ยุนโฮพูดจริงจังไม่ได้ล่อเล่น พร้อมกับจ้องมองที่ดวงตาของแชริน แชรินเขินก่อนจะพูดกลบ
“ฉันไม่คุ้นเลย ที่นายเอาแต่ขอบใจฉัน”
“แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไรล่ะ”
“เออ พูดว่าจะเลี้ยงเนื้อย่างฉันดีมั้ย”
“อืมโอเค ให้ฉันเลี้ยงเนื้อย่างเธอดีมั้ย”ยุนโฮรีบเปลี่ยนคำพูด
“แน่นอนอยู่แล้ว”
.......
“ทำไมเปียกอย่างนี้นะ”มินเฮบ่นเมื่อลงมาจากล่องแก่น และตอนนี้อยู่ที่ห้องดูดาว จุนซูถอดเสื้อตัวนอกให้ทันที
“เอาไปใส่สิ”มินเฮมองสักพักแต่ก็ไม่ยอมรับซะที
“ไม่เอาอะ”
“ทำไมล่ะ”จุนซูเป็นห่วงมินเฮที่กลัวจะเป็นหวัด ก็ที่ที่มินเฮนั่งมันโดนน้ำเต็มๆเลย แต่ที่ของจุนซูแม้แต่ลมก็ไม่มี
“เราหยุดเถียงกันเถอะ เดี๋ยวเค้าก็จะปิดไฟกันแล้ว”มินเฮเองก็ไม่อยากเอาเสื้อของจุนซู
“เอาไปเถอะน้า”จุนซูอ้อน พร้อมกับยิ้มเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง รอยยิ้มที่ใครก็ปฏิเสธได้ยาก
“งั้น เรา แบ่งกันนะ”มินเฮเอาห่มให้จุนซูและตัวเอง เมื่อแพ้ลูกอ้อนของจุนซู
“นี่ มินเฮ ฉันง่วงจังเลย”พอผ่านไปสักห้านาทีอยู่ดีๆจุนซูก็พูดขึ้นมา
“แล้วยังไงล่ะ”
“ขอฉันยืมไหล่เธอหน่อยสิ”ยังไม่ทันที่มินเฮจะได้ตอบอะไร จุนซูก็เอาหัวนอนบนไหล่เธอซะแล้ว
ฉันมีความสุขจัง จุนซูนอนคิดก่อนจะปิดตาหลับลง มินเฮมองใบหน้ายามหลังของจุนซูแล้วอมยิ้ม
เหมือนเด็กเล็กๆเลย ใสซื่อบริสุทธิ์ มินเฮคิดเสร็จก็เงยหน้าดูดาวต่อจนจบ
“จุนซู จุนซู จบแล้วล่ะ”มินเฮสะกิดจุนซูเบาๆ จุนซูลุกขึ้นขยี้ตา บิดขี้เกียจ ไม่ช้าก็นึกได้ว่ายังอยู่กับมินเฮ
“ขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้มั้ยอะ”
“ไปสิ”
......
“ว้าว เธอเองก็กินเยอะเหมือนกันนิ”ยุนโฮชมแชรินที่ยัดเนื้อย่างเข้าปากแล้วเข้าปากอีก
“ไม่เก่งได้ไงล่ะ ข้าวเช้า ข้าวกลางวันก็ไม่กิน”แชรินเถียง นี่คงเป็นอาหารมื้อแรกของวันนี้ ตอน สี่โมงครึ่ง
“แต่ดีน้า ที่จีฮวานไม่มาด้วย ไม่อย่างนั้นฉันหมดตูดแน่”ยุนโฮบ่นเมื่อนึกถึงตอน ม.ต้น ยุนโฮกับยูซอนแพ้พนันกับจีฮวานเลยต้อง พาเธอไปเลี้ยง ค่าอาหารขนาดยุนโฮกับยูซอนรวมตังค์กันแล้วยังไม่พอเลย โชคดีที่มีอินกับ มินเฮผ่านมาพอดี ไม่อย่างนั้นคงได้ล้างจานจนร้านปิด
“ยัยนั่น อยู่เพื่อกินชัดๆ”แชรินเองก็เห็นด้วย
“นี่ ว่าแต่เธออยากลองนั่งเจ้านั่นมั้ย”ยุนโฮชี้ออกไปนอกหน้าต่าง แชรินมองตามก่อนจะยิ้มออกมา
“ไม่เลวนิ ฉันไม่ได้นั่งมาหกปีแล้ว”
.......
“อ้าว พ่อแม่ยุนโฮ สวัสดีครับ”ยูซอนทักทายพ่อแม่ของยุนโฮเมื่อเจอกันโดยบังเอิญ จังหวะเดียวกับที่สายตาเหลือบไปเห็น ยุนจินที่แม่ของยุนโฮจูงอยู่
“หวัดดีจ้ะ ยุนจิน”
“สวัสดีค่ะพี่ยูซอน”
“ว่าแต่ มาเที่ยวกันหรอครับ”
“วันนี้ยุนโฮมาเที่ยว พ่อก็เลยอยากเที่ยวบ้าง”พ่อยุนโฮพูด
“แม่อยากเล่นชิงช้าสวรรค์จังพ่อ”แม่ยุนโฮเอ่ยบอกเมื่อสังเกตเห็น
“ชิงช้าที่นี่ถ้าขึ้นไปจะเห็นวิวที่กรุงโซลชัดมากครับ”ยูซอนเองก็แนะนำ
“แต่เราคงขึ้นไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะครับคุณแม่”แม่ยูซอนไม่ตอบแต่มองไปทางยุนจินแทน ยุนจินเองก็เหมือนจะรู้อยู่แล้ว
“คุณพ่อคุณแม่ขึ้นไปกันเถอะค่ะ”
“แล้วเราล่ะ”พ่อของยุนโฮเองก็เป็นห่วงยุนจินเหมือนกัน
“เดี๋ยวยุนจินไปกินไอศรีมกับพี่มั้ย”ยูซอนเสนอ
“ดีเลยค่ะ หนูกำลังอยากกิน”ยุนจินคว้านหามือของยูซอนแต่ยูซอนไว้กว่ากุมมือเธอไว้แน่น
“ไปกันเถอะ”ยูซอนพายุนจินมานั่งในร้านไอศรีมที่ตรงข้ามกับร้านเนื้อย่าง
“จะรับอะไรดีคะ”พนักงานสาวรีบเดินเข้ามารับออเดอร์
“ยุนจินจะเอารสอะไรดี”
“ฉันกินรสอะไรก็ได้ ว่าแต่พี่จะกินรสอะไรค่ะ”
“งั้นเอาช็อคโกแลตหนึ่ง สตรอเบอรี่หนึ่งแล้วกันครับ”
“ว่าแต่พี่ยูซอนสั่งรสอะไรให้ยุนจินคะ”
“รสช็อคโกแลตน่ะ”ยูซอนตอบโดยไม่ได้คิดอะไรมาก
“พี่ยูซอนเคยสงสัยมั้ยคะ ว่าทำไมผู้หญิงต้องชอบรสช็อคโกแลต”ยุนจินถามแววตายังคงมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
“เพราะช็อคโกแลต เปรียบเสมือนรักข้างเดียว หอม หวาน ขม มีเสน่ห์ ถึงแม้จะไม่ได้รับความรักตอบมาก็ตาม ”ยูซอนตอบได้ภายในเวลาไม่กี่วิ เพราะคำถามนี้ เมื่อตอนม.ต้นจีฮวานเป็นคนถามเค้าเอง
“เก่งจัง ฉันเอาไปถามพี่ยุนโฮยังตอบไม่ได้เลยแต่พี่ยูซอนนี่ไม่กี่นาทีก็ตอบได้แล้ว”ยุนจินเผยอริมฝีปากยิ้มจนเห็นฟันขาวที่เรียงกันเป็นระเบียบ
“พี่กับพี่ยุนโฮ มันคนละระดับกัน”แปลก ยูซอนที่พึ่งรู้สึกแย่เมื่อเจอยุนจินกลับรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด
ขอบใจนะยุนจินที่มาคุยเป็นเพื่อนกับฉัน
......
ความคิดเห็น