คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ติดฝน
“เอาล่ะทุกคนมารวมตัวกันได้แล้ว”เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งเรียกผู้คนที่อยู่ที่นี้เต็มไปหมดให้มารวมตัวกันหน้าเวที
“แจจุงไปได้แล้ว มัวแต่แต่งหล่อนั้นแหละ ไม่เห็นจะหล่อขึ้นเลย”ซีวอนตอนนี้กำลังเร่งแจจุงที่กำลังนั่งเต่งผมตัวเองอยู่ หลังจากที่ชางมินเอาของมาให้เขาครบ พร้อมกับที่ชางมินได้รับลูกถีบกลับไปหนึ่งที
“เอ่อ อีกนิดสะเสร็จแล้ว”แจจุงพูดพร้อมกับเก็บเจลแต่งผมเข้ากระเป๋าเป้ไปแล้วเดินไปตามกลุ่มคนที่ยืนอยู่กัน หลังจากที่รยออุคขอตัวกลับไปก่อน
“เอาล่ะ นักเรียนของคณะนิเทศ เดินขึ้นมาบนนี้”รุ่นพี่คนเดิมสั่งจึงทำให้นักศึกษาที่ไม่สอบผ่าน ทยอยเดินขึ้นไปได้ประมาณ 10 คนแล้วนั่งตามโต๊ะที่มีชื่อตัวเองติดไว้ แจจุงนั้นได้นั่งโต๊ะหางจากซีวอนไปสองโต๊ะ นั้นก็คือแจจุงของเราได้นั่งโต๊ะที่หนึ่ง ส่วนซีวอนนั้นนั่งโต๊ะสี่
“เอาล่ะส่วนนักศึกษาที่มาจากคณะ ขอให้มายืนรวมกันได้เป็นกลุ่มล่ะ”รุ่นพี่อีกคนสั่ง
“เอาล่ะตอนนี้เรามีผู้กำกับเวทีอยู่สิบคนแล้ว เพราะงันเราจะมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดสิบเรื่อง เข้าใจนะ นักแสดงทางเราจะจับฉลากกัน สมมุติว่าใครได้เบอร์สิบก็จะอยู่เรื่องที่สิบนะ ส่วนนักแสดงก็จะได้กันคนล่ะประมาณสิบกว่าคนล่ะ ส่วนใครที่ต้องใช่นักแสดงมาก ก็แสดงกันเองคนล่ะสองบทบาทนะ ถ้าผู้กำกับอยากจะแสดงเอง ทางเราก็ไม่ขัดข้องเช่นกัน”พูดจบรุ่นพี่สองคนเดินถือกล่องมาอยู่ข้างหน้ารุ่นพี่ที่ออกคำสั่งเมื่อกี้ ส่วนอีกคนเดินถือป้ายเลขหนึ่งถึงสิบ มาทางผู้กำกับมือใหม่ พร้อมกับกระดาษที่หัวเรื่องเขียนรายชื่อสมาชิก มาส่งให้
“เอาล่ะทยอยเดินขึ้นมาจับนะ ถ้าได้เบอร์อะไร แล้วเดินไปลงชื่อกับเจ้าของหมายเลขได้เลย”รุ่นพี่พูดเสร็จนักศึกษาข้างล่างก็ทยอยเดินกันขึ้นมาจับกัน ต่างก็มีเสียงดีใจสุด เช่น กรี๊ด ฉันได้อยู่กับคุณซีวอนด้วยล่ะ กรี๊ด โห่ ฉันได้อยู่กับคุณชายเหรอเนี่ยหน้าตาดียังเรา เรายังไม่ได้อยู่กับโบอานะ อะไรกันฉันไม่อยากอยู่กับโบอานะ ไม่!! ทำไมสวรรค์ถึงแกล้งฉัน ฉันอยากอยู่กับจุนกินะ ไม่อาว!! ฉันอยากอยู่กับแจจุง เมื่อแจจุงหันไปดูก็รู้สึกดีใจที่มีคนอยากอยู่กับเค้า แต่เมื่อแจจุงเห็นหน้ากลับหุบยิ้ม เพราะคนที่อยากอยู่กับเค้าเป็นผู้ชาย อะไรกันทำไมไม่มีผู้หญิงหลงมาอยู่กับเค้านะ แจจุงนั่งกุมขมับแต่แล้วก็มีคนยื่นหมายเลขมาตรงหน้าเค้า เลยทำให้แจจุงเงยหน้าขึ้นไปดู
“อ่ะครับ ลงชื่อด้วยครับ”สมาชิกคนแรกของแจจุงเป็นผู้ชายเหรอเนี่ย
“นายน่ารักดี นะ”ชายคนข้างหน้าพูดพร้อมกับก้มลงเซ็นชื่อของตัวเองลงไป ‘คิม ยองอุน’
“ฮ่ะ เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“เอ่อ ก็ว่านายน่ารักดีไง”จองอุนยิ้มให้กับแจจุงและแจจุงก็ยิ้มตอบ
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ คุณคิม ยองอุน”แจจุงยืนมือเพื่อจะเป็นการเช็คแฮนด์กับยองอุน
“ครับ ไม่ต้องเรียกจองอุนก็ได้ เรียกว่าคังอินก็แล้วกัน”จองอุนพูดพร้อมกับเช็คแฮนด์แล้วโค้งให้กับแจจุงแล้วเดินออกไปเพื่อที่จะให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขามาเซ็นชื่อของเค้า
“อะไรกัน มีคนแค่ชมว่าน่ารัก กลับยิ้มออกมาได้”เสียงนี้แจจุงจำได้ดีเป็นคนที่เค้าบีบคอเมื่อเช้านี้
“อะไรกัน อย่าบอกว่านายอยู่กลุ่มเดียวกับฉันนะ”แจจุงถามยุนโฮที่ยืนแสะยิ้มอยู่ข้างหน้า
“ก็ใช่นะสิ ถามได้ ฉันคงไม่มายืนต่อแถวอยู่หรอกนะ”ยุนโฮพูดประชดพร้อมกับเซ็นชื่อของตัวเองลงไป
“อ่อ เหรอ ฉันคิดว่านายอาจดูเลขผิดก็ได้นะ”แจจุงพูดพร้อมกับชักแผ่นก็ดาษในมือยุนโฮมาดู แต่แล้วแจจุงกลับเป็นคนหน้าซีดไป
“เฮ้ย ฉันคิดว่าฉันคงไม่ได้เจอกับนายอีกนะ แต่กลับมาได้เจอกันอีกนี้ล่ะสิ หรือว่ามันจะเป็นพรหมลิขิตนะ”ยุนโฮพูดพร้อมกับเดินออกไปพร้อมกับคังอิน คนที่มาเซ็นชื่อเมื่อกี้นี้ อะไรกันเนี่ย ทำไมเราได้ไอ้ตัวซวยอย่างไอ้ชอง ยุนโฮมานะ คิดว่าได้ไอ้คนกะล่อนอย่างคังอินมาแล้วนะเนี่ย เฮ้อ~ งานของฉันต้องออกมาอย่างแปลกประหลาดแน่น แจจุงถอนหายใจเสียดังจนทำให้คนที่จะมาเซ็นต่อยุนโฮถึงกับสะดุ้ง
“อะไรกันทำไม รายชื่อของฉันมีแต่ผู้ชายนะ”แจจุงก้มดูรายชื่อของตัวเองเค้านับมีรายชื่อผู้ชายมากเกินไป “พี่ครับ ถ้าเกิดว่าเรามีรายชื่อผู้ชายมากเกินไป เราสามารถของเปลี่ยนได้หรือเปล่าล่ะครับ”แจจุงเดินไปถามรุ่นพี่ที่รู้สึกว่าเป็นประธาน
“ทางเราของประกาศไว้ในที่นี้เลยว่า เราไม่สามรถเปลี่ยนแปลงรายชื่อของพวกท่านได้เนื่องจากทางเราต้องการความเป็นธรรมกับตัวพวกท่านเอง และเพื่อจะไม่ได้เป็นการยุ่งยากและความเป็นธรรม”เมื่อรุ่นพี่ดึงแผ่นกระดาษไปดูก็ได้ตะโกนบอกคนอื่นๆเพื่อจะไม่ได้เปลืองน้ำลายบอกได้หลายรอบ
“เฮ้ย!!”แจจุงเดินถอนหายใจกลับมา เป็นขณะเดียวกันที่ซีวอนเดินมาหา
“อะไรกันแจจุง ไม่เป็นไรหรอกนะ ดูของฉันสิ มีแต่ผู้หญิงเต็มไปหมด ฮิฮิ”
“นายไม่ต้องมาหัวเราะ อวดเลยนะไปไกลๆ ถ้าหัวเราะอีกเรื่องเลี้ยงนะ ฉันจะไม่พาไปนะ”แจจุงขู่ชีวอน
“เอ่อ หน่า ไม่เป็นไรหรอกนะ ช่างมันเถอะนะ แต่รู้สึกว่านายนี้เสน่ห์แรงจริงๆนะ สมาชิกของนายนะ จะหน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยนะ เมื่อรู้ว่าได้อยู่กับนายนะ”ซีวอนแซวเล่นกับแจจุงไปมา โดยไม่รู้ว่ามีคนหนึ่งแอบดูการกระทำของเค้าอยู่
“อะไรกัน แจจุงนายนี้เสน่ห์แรงจริงๆเลยนะ แบบนี้สิถึงน่าแย่งมานะ”ยุนโฮที่พิงกับประตูดูแจจุงนั้นยิ้มออกมาพร้อมกับเดินตามคังอินที่ยืนคุยโทรศัพท์ออกไป พร้อมกับนึกอะไรดีๆออกมายิ่งยิ้มมากกว่าเดิมอีก
“แจจุง ฉันต้องกุมหัวใจนายให้ได้ ก่อนที่ยูชอนจะได้มันไปก่อนฉัน”
“เอาล่ะ นายอยากดื่มอะไรก็สั่งได้เลยนะ”แจจุงพาชีวอนมาร้านประจำของเขา ซึ่งเป็นร้านที่เขาได้เจอกับยูชอน
“อะไรก็ได้เหรอ งั้นของเป็นกาแฟดำเฉยๆก็ได้”ซีวอนสั่ง แต่แจจุงจับสั่งเกตำด้ว่าซีวอนไมกล้าสั่งของแพงเพราะกลัวเค้าไม่มีเงินจ่าย
“แน่นใจนะ คุณชายอย่างนายนะกินแค่กาแฟดำเฉยๆเองนะ”
“อืม”
“เอ่อ ก็ได้ ถ้านายหิวจะสั่งอาหารก็ได้นะ ไม่เป็นไรเพราะร้านนี้ขายทุกอย่าง”แจจุงพูดพร้อมกับเรียกพนักงานมาจดรายการอาหาร
“เอาอะไรดีแจจุง”ชายคนหนึ่งเดินมา พร้อมกับสำนวนที่ดูแปลกๆหน่อยเข้ามาทักแจจุง เลยทำให่ซีวอนสงสัยว่าร้านนี้เค้ารับลูกจ้างต่างด้าวด้วยเหรอ เมื่อซีวอนหันไปดูกับทำให้ซีวอนไม่สามารถละสายตาของชายคนที่จ้องหน้าเค้าได้ จนทำให้แจจุงต้องดึงแขนของซีวอนให้หันมาดูเค้าก่อน เพราะรู้สึกว่าซีวอนจะจ้องนานเกินไปเลยทำให้ชายที่เข้ามาหาเค้าเริ่มอายขึ้นมาเมื่อมีคนจ้องเขา
“ฮะ”
“อ้าว พี่ฮันเกิง มาตั้งแต่เมื่อไรนะ”
“อ่อ พี่มาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นๆหน่อยนะ”ฮันเกิงพูดไปด้วยเขินไปด้วยหน่อย เป็นภาพที่ซีวอนดูว่ามันโก๊ะๆดี
“เหรอ ถึงว่าเมื่อวานมาตอนเช้าไม่เห็น นึกว่าจะมาอาทิตย์หน้านะ แล้วไปทำธุระเสร็จเร็วเหรอครับถึงได้มากลับมาก่อนนะ”แจจุงถามฮันเกิงซึ่งทุกๆสามเดือนฮันเกิงต้องกลับบ้านของฮันเกิงที่อยู่ต่างประเทศ ซึ่งอยู่ที่จีน ต้องไปต่ออะไรสักอย่างนี้แหละเพื่อจะได้ทำให้ฮันเกิงสามารถอยู่ที่เกาหลีต่อ ที่ฮันเกิงต้องมาอยู่เกาหลีเพราะจะต้องการมาหาประสบการณ์เลยต้องมาของอยู่กลับป้าของเขา ซึ่งเป็นเจ้าของร้านนี้ ซึ่งแจจุงมาบ่อยเลยทำให้แจจุงสนิทกับฮันเกิงได้ง่าย แล้วก็ฮันเกิงนั้นมีมนุษสัมพันธ์ที่ดี ใครพูดด้วยแป๊บเดี๋ยวก็สนิทแล้ว
“จริงสิพี่ นี้ซีวอนเพื่อนผมเอง ซีวอนนี้พี่ไทฟูนหรือเรียกว่าฮันเกิงก็ได้ พี่เค้าแก่กว่าเราไปปีสองปีเอง”ฮันเกิงยิ้มให้ซีวอนยิ่งทำให้ซีวอนรู้สึกว่าอยากจะครอบครองรอยยิ้มที่ดีใสซื่อนั้นเป็นของเขาคนเดียว ไม่รู้เพราะอะไรซีวอนคิดว่าฮันเกิงไม่ควรจะไปยิ้มแบบนี้ให้ใครเพราะถ้ายิ้มให้ ต้องเสร็จคนอื่นแน่น
“ครับยินดีที่ได้รู้จัก แล้วจะเอาอะไรดีล่ะ”ซีวอนพยักหน้าให้กับฮันเกิง
“พี่งั้นเอากาแฟดำของเจ้านี้ แล้วก็กาแฟร้อนของผมก็แล้วกันนะครับ”แจจุงสั่งเสร็จฮันเกิงก็ออกไป
“อะไรกันซีวอน ดูพี่เค้าไม่ว่างตาเลยนะ”แจจุงแซว
“เอ่อ เปล่าหรอกนะ พอดียังกับเคยเห็นนะ”ซีวอนตอบกลับแจจุงทันทีเหมือนกับโกหกซีวอนอยู่
“เนียนนะเนี๊ย”
“เปล่านะ แต่เคยเห็นที่ไหน”
“มุขนะ”
“บอกว่าเปล่าไง”แจจุงทำหน้ายังกับเชื่อก็ได้แต่จริงๆแล้วกลับไม่เชื่อเลย แต่ต่างกลับซีวอนที่คิดว่าต้องเคยเจอกันจริงๆแน่น เพราะเค้ารู้สึกคุ้นกับรอยยิ้มนั้นมาก มันเหมือนกับรอยยิ้มที่เค้าอยากจะได้ครอบครองในอดีต แต่ความจำนั้นมันผ่านมาหลายปีแล้วเกือบสิบปีได้แล้วมั่ง
“เอ้า มาแล้ว”ฮันเกิงเสิร์ฟ แล้วก็เดินออกไป ซีวอนเห็นแผ่นหลังเดินออกไปยิ่งทำให้เค้าว่ามันเหมือนกันมากๆ กับอดีตของเขาเมื่อสิบปีก่อน คนที่เค้าเกือบจะได้ครอบครองแล้ว
“...”แจจุงมองดูซีวอนด้วยอากรสงสัย หรือว่ามันจะจริงว่ะ
กริ่ง~
เสียงของร้านที่ถูกเปิดพร้อมกับที่แจจุงกับซีวอนกำลังเดินออกไปพอดี
“จุนซู”
“อ้าว แจจุง”
“นายมาทำไรนะ มานั่งนี้เลยนะ ฉันต้องเลี้ยงตอบแทนนายก่อนนะ”
“เอ่อไม่เป็นไร เอาไว้คราวหน้าก็ได้นะ รู้สึกว่านายกำลังจะออกไปอยู่นะ”จุนซูพูดพร้อมกับยิ้มให้แจจุง
“เฮ้ ก็ได้ เอาไว้คราวหน้านายห้ามเบี้ยวก็แล้วกันนะ สัญญาลูกผู้ชาย”
“อืม”
หลังจากที่กินกาแฟเสร็จแจจุงก็ของตัวกลับเพราะนี้เย็นแล้ว ต้องรีบไปเตรียมกับข้าวให้ชางมินฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มฟ้าครึ้มฝนแล้ว สงสัยฝนจะต้องตกแน่ๆ
“นี้นาย”เสียงบางอย่างเรียกให้แจจุงหันไปหาชายคนหนึ่งที่ยืนพิงรถบีเอ็มดับเบิลยูอยู่
“ฮะ นาย ชอง ยุนโฮ”แจจุงเดินเข้าไปหายุนโฮที่กะดิกนิ้วเรียกเขาอย่างกับลูกหมา
“แจจุง นายมาเป็นแฟนฉันเถอะนะ”ยุนโฮพูดพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดังขึ้น
“หา”
“ชางมิน เดี๊ยวพี่ขอไปเอาของที่บ้านก่อนได้ไหม”ยูชอนพูดขึ้นหลังจากที่สัญญากับชางมินไว้ว่าจะไปส่ง แต่กลับลืมของไว้ที่บ้านพอดีเลยจะต้องไปเอาก่อนเพราะมันเป็นเป็นทางเดียวกับหอพักของแจจุงและชางมิน
“ฮะได้”ชางมินตอบพร้อมรถที่แล่นเข้าไปทางบ้านหลังไม่ใหญ่มากแต่กับตกแต่งได่สวยมาก ตามสไตล์ยุโรป เรียบๆแต่คลาสิกซึ่งเขาจำได้ว่า ทางที่ไปนี้มันเป็นร้านอาหารที่เค้ากับแจจุงเคยไปกินนะ
“ชางมินเข้ามากินน้ำก่อนก็ได้นะ”ชางมินเดินเข้ามานั่งพร้อมกับยูชอนที่หายไปถือแก้วน้ำมา “รอแป๊บนะ เดี๊ยวพี่ไปหาของก่อนนะ”ยูชอนพูดพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ก็ได้เวลาอย่าง ตัวป่วนชางมินสำรวจแล้ว
เมื่อชางมินเดินสำรวจบ้านของยูชอนก็คิดว่าบ้านของยูชอนนั้นหลังก็ไม่ใหญ่เท่าไร แต่เมื่อเข้ามาข้างในยังกับวังเลยนะ ของประดับแต่ละอย่างมันดูหรูหราไปหมด แล้วบ้านนี้ก็ไม่มีแม่บ้านด้วย
คลึง!! เสียงฟ้าร้องพร้อมกับกลิ่นสาบฝน
“ฝนตกแล้วเหรอเนี๊ย พี่ยูชอนช้าจัง”หลังเดินสำรวจเสร็จก็มานั่งที่เดิม แล้วชางมินของพวกเราก็เผลอหลับไป
“อืม~”ชางมินตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฟ้าร้องดังขึ้นจึงทำให้ชางมินสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เอ๊ะ”ชางมินมองดูกระดาษที่อยู่ข้างหน้า
“ชางมิน ตอนนี้พี่ต้องไปก่อนนะพอดีพี่นัดเพื่อนเอาไว้มันรีบนะ พี่ปลุกเราแล้วแต่เราไม่ยอมตื่นเลย พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงพี่ก็เลยคิดว่าเราโทรไปบอกแจจุงว่าคงจะต้องกลับบ้านช้า เผลอบางทีอาจที่ต้องค้างบ้านพี่ก็ได้เพราะฝนมันตกหนักมาก พี่อาจไม่ได้ไปรับเราก็ได้นะ ขอโทษจริงๆนะ ถ้าหิวหาอะไรกินก็ได้นะ ถ้าง่วงแล้วไปนอนห้องพี่ก็ได้อยู่ชั้นบนนะ ยูชอน”ชางมินมองดูด้วยอาการงง เอ่อ ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรก็ได้ ชางมินนอนไหนก็ได้ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าหิวแล้วนะนี้
“อะไรนะ นายพูดใหม่สิ พอดีฟ้าร้องไม่ได้ยิน”แจจุงพูด
“ฉัน พูด ว่า แจจุง นายมาเป็นแฟนฉันเถอะนะ”ยุนโฮพูดเสียงดังฟังชัดมากก็เลยทำให้คนเดินลงมามองหน้าแจจุงกัน
“นายพูดบ้าอะไรนะ เราเจอกันนับครั้งได้เลยนะ แล้วเมื่อกี้นายยังเถียงกับฉันอีก”
“นั้นฉันไม่ได้เถียงนะ ฉันเรียกว่าจีบ แล้วเราเจอกันนับครั้งได้ นั้นก็เพราะว่าเราคงต้องเคยเจอกันเมื่อชาติแล้ว”
“ชาติแล้วก็ชาติแล้วสิ มันไม่เกี่ยวกันสักหน่อยนะ แต่ที่นายเรียกว่าจีบนะ ฉันเรียกว่าเถียงมากกว่า ถ้าจะจีบต้องพูดให้มันดีกว่านี้สิ ไอ้ประสาท”
“เกี่ยวสิ เราจึงต้องได้เจอกัน แต่อย่ามาเรียกฉันว่าประสาทนะ”
“แต่ฉันไม่สน อะไรทั้งนั้น ช่างนายสิ กลับบ้านนายไปได้แล้ว ถือว่าฉันไม่ได้ยินก็แล้วกัน”
“แต่ฉันสน และจะไม่กลับ”ยุนโฮพูดเสียงแข็ง
“แต่ ฉันไม่ชอบผู้ชายโว้ย ถึงฉันจะไม่รังเกียจ แต่ฉันชอบผู้หญิง”แจจุงหันหลังแล้ว กึ่งวิ่งกึ่งเดินขึ้นบันไดไปแต่กลับถูกยุนโฮดึงลงมา
“เจ็บนะ นายจะทำอะไรนะ”
“แต่ นายต้องเป็นแฟนฉัน นี้เป็นคำสั่ง แล้วนายต้องมาเป็นของชอง ยุนโฮ คนนี้ด้วย เพราะฉันอุตส่าห์ขับรถไปส่งนายถึงมหาลัย ต้องเปลืองน้ำมันเท่าไรรู้ไหม เพราะตัวนายหนักมากเลย ต้องใช้น้ำมันเป็นสองเท่าเชียว!! ”
“ไม่ ฉันจะไม่เป็นของใครทั้งนั้น จำไว้ด้วยล่ะ และก็ขอบคุณที่ไปส่ง ขอตัวก่อน”แจจุงตะโกนใส่หน้ายุนโฮ
“แจจุง แต่นายต้องมาเป็นแฟนฉัน”
“อะไรของนายฮะ เดี๊ยวดีเดี๊ยวร้าย กวนโอ้ย!! อยู่ได้ นายต้องการอะไรกันแน่ ฉันคิดว่านายต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ แต่อะไรก็ช่าง มันไม่วันเป็นไปได้หรอก ว่า ฉันจะเป็นแฟนของนายนะ”แจจุงสะบัดมือของยุนโฮพร้อมกับวิ่งขึ้นบันไดไป พร้อมกับยุนโฮที่วิ่งขึ้นบันไดไป แจจุงก็เลยหันหน้าหายุนโฮพร้อมกับถีบท้องยุนโฮ จนยุนโฮกลิ้งตกบันได แบบนี้คงไม่ตายหรอกนะ แค่สองสามสี่ขั้นเอง แจจุงยืนหัวใส่ยุนโฮ เมื่อยุนโฮพยุงตัวเองลุกขึ้น หึ ฉลาดเหมือนกันนิ คิม แจจุง ยิ่งนายไม่ต้องการมันยิ่งทำให้ฉันท้าทาย
“คิม แจจุงนายต้องมาเป็นแฟนฉัน”พร้อมกับวิ่งตามแจจุง แจจุงเองก็วิ่งเข้าห้องไป พร้อมกับปิดประตู แต่ถูกยุนโฮดันอยู่ข้างนอก ที่เขาต้องทำแบบนี้เพราะเขาต้องการให้แจจุงเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นของเขา ต้องการให้ยูชอนเจ็บปวด ยิ่งนายทำแบบนี้ ฉันยิ่งชอบ
“อะไรของนายนะ กลับได้แล้วเดี๋ยวฝนจะตกนายจะกลับบ้านไม่ได้นะ”แจจุงออกแรงดันประตูเพื่อจะปิดแต่ถูกยุนโฮดันอยู่ข้างนอก
“นั้นไง นายเป็นห่วงฉันแล้วไง ถ้าเป็นห่วงฉันก็ต้องให้ฉันเข้าไปข้างในสิ เปิด”
“ไม่ใช่ ฉันคิดว่าพ่อกับแม่นายต้องเป็นห่วงนายแน่”
“พ่อแม่ฉันไม่ห่วงฉันหรอก เพราะฉันอยู่คอนโด”
“งั้นนายก็กลับไปได้แล้ว แมวบ้านนายอาจหิวนมก็ได้”
“บ้านฉันไม่ได้เลี้ยงแมว”
“หมาก็ได้”
“บ้านฉันไม่ได้เลี้ยงอะไรเลย ไม่ต้องมีให้ห่วง”
“แล้ว อีหนูบ้านนายล่ะ”
“ฉันไม่เลี้ยงสัตว์แบบนั้นหรอก สกปรกจะตาย เปิด”
“นายโง่ หรือแกล้งโง่ ฮะ ฉันไม่พูดถึงหนูแบบนั้น แต่ฉันผู้หญิง”
“ก็ไม่มีไงเล่า บ้านฉันไม่มีอะไรให้ต้องห่วง เปิดไงเล่า”
“งั้นก็หัดห่วงตังเองสิ”
“ไม่ ฉันจะเข้าไปข้างใน”
“งั้นก็ได้”แจจุงพูดพร้อมกับเปิดออกทำให้ยุนโฮยิ้มออก “อืมเข้ามาสิ” ยุนโฮเดินเข้าไปตามคำเชิญแต่เมื่อเดินเข้าไปกลับถูกแจจุงถีบออกมา
ปัง!!
“อะไรของนาย นายตัวแสบ”ยุนโฮนั่งอยู่กับพื้นกุมท้องไว้ แจจุงปิดประตูใส่หน้าเค้า
~ Rrrrrrrr ~
ชางมิน
“ซารังเฮ ชางมินทำไมไม่รีบกลับบ้านนะ”
“พี่ตอนนี้ฝนตกหนักมากเลย สงสัยต้องค้างอยู่บ้านพี่ยูชอนเสียแล้วล่ะ”
“หา ตามใจนาย ตอนนอนต้องห่มผ้าห่มด้วยนะ”
“ครับ ซารังเฮนะ”
“อืม ซารังเฮ”แจจุงวางเสร็จแจจุงก็ตรงไปทางด้านห้องครัว
ปังๆ!!
“เปิดไง คิม แจจุง เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ”ยุนโฮตะโกนโหกแหกโวยวายอยู่ข้างนอก แต่กลับแจจุงไม่ได้ยินเพราะตอนนี้เสียงฝนตกหนักมาก แจจุงเลยคิดว่ายุนโฮต้องกลับไปแล้วแน่ๆ
ครื้น!!
เสียงประตูห้องน้ำหลังจากที่แจจุงเดินจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ ตอนนี้แจจุงใส่แต่เพียงกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามเผยให้เห็นผิวขาวของแจจุง ตอนนี้แจจุงเดินมาออกจากห้องน้ำจึงหันไปดูทางประตู คิดว่า นายคงกลับไปแล้วนะ
“เฮ้ย วันนี้ทำไมเหนื่อยจัง หลับดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปดูหน้านักแสดงอีก”แจจุงพูดกับตัวเอง
แล้วเดินไปทางห้องนอนพร้อมกับทิ้งตัวลงไปในที่นอน แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกเพราะเหมือนกับว่าแจจุงนอนทับอะไรอยู่ เอ๊ะ!! อะไรนะ ชางมินเอาอะไรมาแกล้งเราอีกหรือเปล่านี้
พื้บ
แต่แล้วกับมีอะไรบางอย่ากระโจนออกมาจากใต้ผ้าห่มที่แจจุงสงสัยแต่กับกอดเอวแจจุงไว้ แล้วกดแจจุงอยู่ใต้ร่าง พร้อมกับเอามือปิดปากเพื่อจะไม่ให้แจจุงร้องเรียกใครมาช่วย
ความคิดเห็น