คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ห้องน้ำ
“ชางมินเร็วหน่อย อยากเข้าห้องน้ำ จะออกอยู่แล้วนะ เร็ว”ตอนนี้แจจุงกำลังยืนบิดไปบิดมาอยู่หน้าห้องน้ำเพื่อรอจะเข้าต่อ เพราะเมื่อคืนกินหนักไปหน่อย
ปัง!!
“เดี๋ยวครับพี่ ผมทำธุระอยู่ ยังไม่เสร็จเลย แป๊บ”ชางมินที่เข้าห้องน้ำอยู่ตะโกนออกมา
“ไม่แป๊บแล้ว โว้ย!! ไปเข้าที่อื่นก็ได้ไอ้น้องทรพี”เนื่องจากแจจุงอดสุดฤทธิ์สุดเดชแล้ว ก็ต้องอดไว้อีกนิดเพื่อจะไปเข้าที่อื่น ตอนนี้แจจุงคิดไม่ออกจะไปเข้าที่ไหน ก็เลยคิดที่จะไปเข้าที่มหาลัยไปตายเอาด้านหน้าก็ได้
ปัง!!
แจจุงเดินออกมาจากหอพักแล้วเดินออกไปอย่างช้า แต่เนื่องจากจะอดไม่ได้ก็ต้องวิ่งไปอย่างไม่สนอะไรแล้ววิ่งไม่ดูอะไรก็เลยวิ่งตัดหน้ารถของใครบางคนอยู่
เอี๊ยด!!
“อะไรของนายเนี๊ย วิ่งไม่ดูรถรางบ้างเลยหรือไง”เจ้าของรถจดรถแล้วตะโกนออกมา เลยทำให้แจจุงหัดไปดูว่าเป็นใคร
“อะไรนะ!! คนกำลังรีบอยู่อยากมีเรื่องเหรอไงเนี๊ยฮะ”แจจุงเดินเข้าไปดูว่าเป็นใครกันที่มาด่าเค้าอยู่เนี๊ย เมื่อเดินไปถึงกับทำให้แจจุงตกใจพร้อมกับนึกแค้นขึ้นมา “ไอ้บ้าคนเมื่อวานนี้น่า แกนะแก”แจจุงพูดพร้อมกับชี้หน้าด่า
“อ้าวนึกว่าใครเสียอีกนะ ไงจะรีบไปไหนฮะ”ยุนโฮที่นั่งอยู่ในรถพูดขึ้นมาพร้อมกับแสะยิ้ม
“โว้ย!! ไอ้บ้า” แจจุงจะด่าต่อแต่ตอนนี้ร่างกายมันไม่ไหวแล้ว จะออกอยู่แล้วนะเนื่องเนี๊ย แจจุงไม่รู้จะทำอย่างไรก็เลยเดินขึ้นมานั่งในรถของยุนโฮเฉย เลยทำให้ยุนโฮตกใจเล็กน้อย
“อะไรของนายเนี๊ย มานั่งบนรถของฉันทำไมลงไปเลยนะ ฉันไม่อยากให้รถของฉันเป็นราคี”ยุนโฮพูดพร้อมกับดันแจจุงออกจากรถของเขา
“ออกรถ แล้วไปมหาลัย”
“อะไรนะ!!”
“ฉันบอกว่าออกรถไปไงเล่า เดี๋ยวนี้เลย”
“อะไรของนายเนี๊ยฮะ”ยุนโฮงงกับอาการของแจจุงที่อยู่เดินขึ้นรถของเค้าแล้วออกคำสั่งกับเขา
“จะออกหรือว่าไม่ออก”แจจุงเหลืออดก็เลยบีบคอที่ไม่ทันตั้งตัว แจจุงไม่ได้บีบคอธรรมดาด้วยพร้อมกับเขย่าหัวของยุนโฮไปมา เหมือนกับยุนโฮเป็นเครื่องดื่มชูกำลังเสียงั้น
“อย่าบีบคอหายใจไม่ออก ไปก็ได้ๆ”ยุนโฮพูดหลังจากที่แกะมือของแจจุงออก นี้ไม่เห็นประโยชน์ฉันไม่ทำแบบนี้หรอกนะ ยุนโฮคิดในใจ
“ถึงแล้วลงไปเลย”ยุนโฮพูดพร้อมกับผลักแจจุงออกจากรถ
“เอ่อ!! รถเฮงซวยแบบนี้ฉันก็ไม่อยากนั่งมาหรอกนะ แล้วก็ของอย่าให้เรามาเจอกันอีกเลย ไอ้ตัวเฮงซวยเหมือนกับรถเฮงซวยของนาย”
“ไอ้ประโยคแรกนะขอให้มันจริงเถอะ แต่ไอ้ประโยคหลังนะไอ้เฮงซวยนะน่าจะเป็นนายมากว่าฉันอีกนะฮะ แล้วก็ขออย่าให้เรามาเจอกันอีก”ยุนโฮพูดพร้อมกับขับรถออกไป หึ คิม แจจุง สงสัยเราคงได้เจอกันออกบ่อยแน่น นายนะเป็นตัวมีประโยชน์สำหรับฉันอยู่นะ ฉันไม่ปล่อยนายไปง่ายๆหรอกนะ ยุนโฮพูดพร้อมกับแสะยิ้มออกมาพร้อมกับไปจดรถที่หน้าหอประชุม
ซ่า!!
“เฮ้ย!! ไอ้น้องทรพี เกือบทำให้พี่ขี้แตกตายแล้วนะโว้ย!!”แจจุงบ่นพร้อมกับกำลังล้างมืออยู่ที่อ่างล้างมือ อยู่พร้อมกับสำรวจดูตัวเอง เมื่อพบว่าตัวเองยังไม่ได้ใส่เสื้อเลย ใส่แต่เสื้อกล้ามอยู่ “ซวยแล้วไง มือถือก็ลืมเอามาด้วยนะเนี๊ย”แจจุงพร้อมกับเดินออกไปที่ตู้โทรศัพท์เพื่อจะโทรหาชางมิน แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์อันหน้ากลัวขึ้นกับแจจุง เค้าไม่ได้หยิบกระเป๋าเงินออกมา รู้สึกว่าตอนนี้เค้าจะมีแต่ตัวนะ เฮ้ย!! อะไรจะซวยขนาดนี้นะเนี๊ย แล้วนี้กี่โมงแล้วนะ แจจุงหันไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างผา“แปดโมงครึ่งแล้วหรอเนี๊ยฮะ ตายแล้วจะทำไงดีงานก็ลืมเอามาด้วยนะเนี๊ย”แจจุงบ่นอยู่หน้าตู้โทรศัพท์ อยู่ๆก็มีคนเอามือถือส่งมาให้แจจุง
“นายคงลำบากนะ ฉันให้ยืมโทรก่อนก็ได้นะ”คนตรงหน้ายัดมือถือของตัวเองให้กับแจจุง แจจุงคิดว่าไม่น่าจะมีคนน่ารักพร้อมกับนิสัยดีอยู่บนโลกนี้อีกเสียแล้ว
“เอ่อ ขอบคุณนะ”เมื่อแจจุงต่อสายไปหาชางมิน เมื่อชางมินรับโทรศัพท์ปั๊บคำด่าก็ตามมาพร้อมกับสั่งชางมินเอางานของเค้าพร้อมกับเสื้อผ้ามาให้เค้าด้วยที่หน้าหอประชุม เมื่อแจจุงว่างโทรศัพท์พร้อมกับจะคืนให้เจ้าของก็พบว่ามีคนโทรเข้า พร้อมกับรูปภาพของคนโทรเข้า แจจุงเลยส่งให้เค้าไป แต่เมื่อกี้แจจุงเห็นว่าคนโทรเค้าหน้าตาคุ้นๆนะ
“อืม ได้ งันแค่นี้นะ บายมิค”เจ้าตัวพูดพร้อมกับหันมายิ้มให้กับแจจุง
“หวัดดี นายชื่อไรล่ะ”เจ้าของมือถือเป็นคนถามแจจุงก่อน
“คิม แจจุง แล้วนายล่ะ ชื่อไร”
“คิม จุนซู เมื่อกี้คุยอยู่กับน้องเหรอ นายคุยโทรศัพท์ได้ตลกมากเลยนะ ตอนไอ้ประโยคแรกนี้โห้ ฟังไม่ได้เลยนะ แต่ก่อนวางกับมาบอกรักกันเสียอีกนะ”จุนซูพูดไปพร้อมกับยิ้มไป จุนซูเป็นคนที่มีรอยยิ้มที่สดใสมากเลย แจจุงคิดพร้อมกับยิ้มตอบ
“อืม ก็นะ เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับฉันอยู่แล้วล่ะ ว่าแต่นายเรียนไรอ่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลย”
“อืม ฉันเรียนคณะเภสัชอยู่นะ แล้วว่าจะไปที่หอประชุมนะ พอดีต้องไปทำงานนิดหน่อยนะ แล้วนายล่ะ”
“ฉันเหรอ จะไปที่เดียวกับนายพอดี งันเดินไปพร้อมกันเลยดีไหมล่ะ”แจจุงเสนอความคิดเพื่อจะได้เดินไปด้วยกัน คนดีๆแบบนี้หายากจะตายเอาเก็บไว้เป็นเพื่อนก็ไม่เสียหาย แจจุงนึกพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับจุนซู
“อืม ก็ได้ถ้านายไม่รังเกลียดฉันนะ”พร้อมกับสำรวจตัวแจจุง
“ดี งันเราก็ไปกันได้แล้วล่ะนะ”แจจุงพูดจบพร้อมกับเดินนำหน้าจุนซูไป
“แต่ แจจุงนายจะไปพร้อมกับแบบนี้งันเหรอ”จุนซูชี้ไปที่ตัวของแจจุง เพราะตอนนี้แจจุงใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงยีนส์เท่านั้น
“ก็แบบนี้แหละ ไม่เป็นไรช่างมันเถอะ ไปกันได้แล้ว”แจจุงเดินไปดึงแขนจุนซูให้เดินพร้อมกับเค้า เอ่อ เราคิดถูกเหรอว่าผิดนะ ที่ช่วยเนี๊ย จุนซูคิดแล้วสะบัดหัวไปมา
หอประชุม
“เฮ้!! ซีวอน”แจจุงพูดพร้อมกับโบกมือเรียกชีวอนที่กำลังนั่งหาวอยู่
“อะไรกันแจจุง นายรีบขนาดจนไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามาเรียนเลยเหรอไง ดื่มหนักเหรอเมื่อคืนนะ”ซีวอนพูดหลังจากที่แจจุงเดินเข้ามานั่งข้างๆซีวอน
“แจจุงฉันต้องไปทางโน้นหน่อยนะ แล้วค่อยคุยกันทีหลังล่ะ”จุนซูพูดพร้อมกับโค้งให้แจจุงและซีวอนก่อนเดินออกไป
“อะไรกันแจจุง เพื่อนเยอะนะเราฮะ น่ารักด้วยนะ”พร้อมกับมองดูจุนซูเดินไป
“เอ่อ น่า ไม่มีอะไรหรอกผู้มีพระคุณของฉันนะเนี๊ย”แจจุงพูด
“แล้วตกลงนายไปทำอะไรมานะ ถึงได้แต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย เดี๋ยวอาจารย์มาเห็นเค้าตายแน่ ยิ่งนายมีคะแนนแทบจะงมหาในมหาสมุทรไม่เจออยู่แล้วด้วยนะ”
“เอาความจริงป่ะ (ซีวอนพยักหัว) เอ่อ พอดีปวดปลดทุกข์ แล้วไอ้น้องทรพีมันไม่ออกจากห้องน้ำสักที เลยมาเข้าที่มหาลัยนะ”
“ฮ่ะๆ สุดยอดเลยนะนายเนี๊ย”
“เอ่อ แล้วไอ้ชางมินมันไปทำอะไรอยู่ว่ะ ถึงมาช้าอย่างนี้นะ ซีวอนยืมมือถือหน่อยดิ”
“เอ่อ เอาไป แล้วนายต้องเลี้ยงกาแฟฉันด้วยนะ”
“อะไรของนายเนี๊ย บ้านออกยังกับวัง ไม่มีกาแฟกินเหรอไง แล้วจะมาให้ฉันเลี้ยงอีก”แจจุงพูดพร้อมกับแบร์มือขอมือถือของซีวอน
“ของโทษทีว่ะ พอดีที่วังไม่มีมือถือใช่ นาย กรุณาเดินไปหยอดเหรียญโทรเองก็แล้วกันนะ”ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงประชดนิดหน่อยที่จริงที่เค้าอยากให้แจจุงเลี้ยง เพราะจะดัดนิสัยของแจจุงเรื่องเงินสักหน่อยนะ งกไม่เป็นเรื่อง
“งันของยืมเหรียญหน่อยก็แล้วกัน”
“พอดีที่วังนะ ไม่นิยมใช้เหรียญกัน ใช่แต่บัตรเครตดิกส์กันนะ”ซีวอนพูดด้วยหน้าตาทะเล้นใส่แจจุง จนแจจุงต้องเปลี่ยนใจที่ไม่เลี้ยงซีวอน
“ก็ได้ เลี้ยงก็ได้”
“ดีมากแจจุง เพื่อนเลิฟ แบบนี้สิถึงจะเป็นแจจุงคนเดิม”แจจุงเมื่อได้มือถือก็เดินออกไปคุยข้างนอก เพราะข้างในนี้เสียงดังมากเลยไม่ค่อยได้ยิน ชีวอนนั่งดูแจจุงเดินออกไปข้างนอกพลางนึกถึงแจจุงคนเดิม คนสปอร์ตๆ ไม่งงอย่างนี้ เรื่องที่รู้มาคราวๆก็คือทะเลาะกับพ่อแม่เรื่องอะไรสักอย่างก็เลยหนีออกจากบ้าน เท่าที่รู้มามีแค่น้าซึ่งเป็นแม่ของชางมินเท่านั้นที่รู้ เรื่องว่าเหตุผลอะไรที่แจจุงหนีออกจากบ้านแล้วก็รู้สึกว่าแจจุงห้ามทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเค้าให้พ่อกับแม่รู้ ที่จริงบ้านของแจจุงก็ไม่ได้จนอะไรมาก พออยู่พอกินเท่านั้น รู้สึกว่าน้าของแจจุงจะส่งเงินมาไห้เค้าใช้ด้วยกับชางมินแต่แจจุงนั้นกับไม่เคยใช้เงินเลย ส่วนใหญ่จะเอามาซื้อของให้กับชางมินจอมตะกละเท่านั้นเอง
“เอาขอบใจ ซีวอนนี้เอาคืนไปเลยมือถือประดับเพชรของนายนะ”แจจุงเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จก็คืนมือถือให้ซีวอน
“เอ่อ แล้วอย่าลืมเรื่องที่พูดกันไว้เมื่อกี้ล่ะ ห้ามเบี้ยวด้วยนะ แล้วห้ามเลื่อนวันด้วย ต้องเป็นวันนี้เท่านั้นนะ”ซีวอนชี้หน้าสั่ง
“เอ่อ รู้แล้วช่วงนี้ฉันว่างอยู่แล้ว”แจจุงนั่งลงพลางถอนหายใจ
“ว่างเหรอ?”ซีวอนมองหน้าแจจุงจุงแล้วต้องหันไปดูเสียงเล็กที่เรียกแจจุง
“พี่แจจุงครับ ผมของโทษ”เด็กชายที่อายุน้องกว่าแจจุงไปปีหนึ่ง ซึ่งเป็นรุ่นน้องในคณะของเค้าด้วย และคนที่เค้าเคยช่วยชีวิตเค้าด้วยเมื่อหลายปีที่แล้ว จึงทำให้เป็นเหตุผลที่รยออุคติดแจจุงแจ
“ขอโทษเรื่องอะไรรยออุค”แจจุงหันไปพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพกับรยออุค
“ก็เรื่องที่ถูกไล่ออกจากที่ทำงานที่ผับนะครับ ผมขอโทษ”รยออุคพูดไปพร้อมกับน้ำตาคลอ
“อ้าว นายถูกไล่ออกแล้วเหรอไง”ซีวอนถามแจจุงด้วยความสงสัย
“เปล่าหรอกฉันไม่ได้ถูกไล่ออก ฉันขอลาออกเองแหละ”
“อ้าวแล้วนายออกทำไมล่ะ”
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยนะ”แจจุงหันไปตอบคำถามกับซีวอน
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็ไอ้ลูกค้าบ้านั้นดิ มันจับก้นฉันนะ ฉันก็เลยต่อยมันไปทีหนึ่ง ฉันก็เลยคิดว่าถ้าร้านเก็บคนอย่างฉันไว้ร้านคงต้องเจ้งแน่นก็เลย ซิ่งลาออกก่อนนะ”
“เจ้งก็ปล่อยมันเจ้งไปดิครับ ไปเห็นเป็นไร ร้านของคนโง่นั้นนะไม่ต้องไปสนใจมันหรอก”รยออุคพูดใส่แจจุง ทุกทีที่รยออุคพูดไม่ค่อยสุภาพมีแค่คนเดียวเท่านั้นก็คือ รุ่นพี่เยซองรุ่นพี่ของแจจุงกับซีวอนนั้นเอง
“ไม่เอาน่ารยออุค ออกมาแล้วก็ช่างมันเถอะ”
“ออกแล้วก็สมัครใหม่ได้นะครับ”
“อ้าว!! ถ้าพี่ทำแบบนั้นอีก พี่ก็ต้องไปสมัคร ถ้าเกิดพี่ทำอีก ก็ต้องไปสมัครใหม่ พี่ว่าพี่ลาออกมาจะดีกว่านะ”แจจุงพูดให้รยออุคหยุดร้องไห้
“แต่..ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวจะให้คนโง่นั้นหางานให้พี่ใหม่ ไม่ต้องไปทำงานกับผับเฮงซวยของคนโง่อีกนะครับ”รยออุคพูดพร้อมกับปาดน้ำตาแล้วนั่งลงข้างๆแจจุง
“แจจุง...ฉันคิดว่านายไม่ต้องเลี้ยงฉันก็ได้นะ”
“อะไร ไม่เป็นไร คนอย่างคิม แจจุงพูดคำไหนเป็นคำนั้น”ซีวอนพูดกับแจจุงที่กำลังเช็ดน้ำตารยออุคอยู่
“เอ่อ ตามใจ ถ้าเกิดขัดสนอะไร เพื่อนคนนี้จะคอยช่วยนายเสมอนะ”ซีวอนพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มพิชิตใจสาวให้กับแจจุง แต่แจจุงแค่แสะยิ้มให้
“อยากจะอ้วกว่ะ ซีวอน”
“รยออุคร้องไห้ทำไม”มีเสียงดังอีกเสียงทำให้พวกแจจุงหันไปดูก็พบชายอีกคน ที่ดูเพลย์บอยมองดูแจจุงด้วยความไม่พอใจ ต้องคิดว่าเค้าเป็นคนที่ทำรยออุคร้องไห้แง่ๆ
“อะไร มาทำไมฮะ คนโง่ จะไปไหนก็ไปเลยนะ ไม่ต้องมา”รยออุคตะโกนใส่คนที่มาเยือนใหม่
“แจจุง นายทำรยออุคร้องไห้เหรอ” นั้นไง แจจุงคิดไม่ผิดสักนิดต้องคิดว่าเค้าแกล้งทำรยออุคร้องไห้แน่ ถ้าเค้าซื้อหวยคงต้องถูกแน่ๆ
“เปล่า ผมไม่ได้ทำนะ พี่นั้นแหละ”
“ใช่พี่นั้นแหละ”แจจุงพูดพร้อมกับที่ซีวอนช่วยเสริม
“อ้าว!! ฉันเองเหรอ”เยซองชี้มาที่ตัวเค้าเอง ด้วยอาการมึนงง
“ใช่ ไม่ต้องทำหน้าโง่ ไอ้คนโง่ เหมือนกับรอยหยักบนสมองเลย”รยออุคยืนแล้วจ้องหน้าเยซอง พร้อมกับเดินเข้าไปหาแล้วเอากระเป๋าตีหัวเยซองไปทีหนึ่ง
“โอ้ย!!”
“ไม่ต้องมาสำออยที่นี้นะ” รยออุคตะคอกใส่เยซอง
“อ้าว!!.....”
“พี่มันไม่อ้าวนะ อากาศแบบนี้แหละสบายจะตายไปนะ เนอะรยออุค”
“ครับ”ที่กับแจจุงพูดซะครับ แต่กับเราด่าเอาๆ
“ไอ้แจจุง นายหุบปากไป คนเค้าจะเคลียกัน”เยซองแย้เขี้ยวใส่แจจุงที่พูดขึ้นมา
“พี่นั้นแหละหุบปาก”รยออุคพูดขึ้นบ้าง เลยทำให้เยซองกุมมือรยออุคไว้ แต่กับถูกรยออุคสะบัดทิ้ง แจจุงที่ดูอยู่กับขำขึ้นมาก กับการกระทำของรยออุคที่ทำกับเยซองอย่านั้น
“หุบปาก”เยซองพูดด้วยนำเสียงที่เย็นมาก จนทำให้ซีวอนเอามือมาอุดปากเพื่อนรักไว้ เพราะรู้ว่าในที่นี้ไม่มีใครที่จะกล้าต่อยตีเยซองได้ เพราะเนื่องจากเติบโตมาจากตระกูลที่ใหญ่โต (แต่น้อยกว่าซีวอน) แต่กลับมีอำนาจมากกว่าเพราะพ่อของเยซองเป็นเจ้าพ่อในวงการด้านมืดนะสิ แต่มีคนเดียวที่เยซองยอมนั้นก็คือรยออุค ที่คุมเยซองอยู่หมัด
“ไม่ต้องเลย พี่นั้นแหละหุบปาก พี่นะโง่เหรอไง ไม่รู้เหรอไงว่าร้านของพี่นะ มีแต่ๆคนเลวๆแบบพี่เข้าร้านนะ เลยต้องทำให้พี่แจจุงต้องออกจากงานไปนะ คนโง่”รยออุคพูดเสียงดังใส่เยซอง แต่แจจุงกับซีวอนคิดว่านั้นตะโกนด่ามากว่านะ ตอนนี้ทั้งซีวอนกับแจจุงจะเริ่มรู้สึกกว่ากลัวรยออุคขึ้นมานิดหนึ่งแล้วนะสิ
“แต่...แจจุงลาออกนะ พี่ไม่ได้ไล่นะ”เยซองพูดเสียงหงอย
“อ้าว!! แล้วใครให้พี่ต้อนรับลูกค้าแบบนี้เข้าร้านล่ะ”
“อ้าว!! ลูกค้าจะต้องมีการคัดแบบคัดผลส้ม ที่จะเอามาผลิตแบบโฆษณาเหรอ”
“ใช่!!”รยออุคพูด
“อ้าว ร้านพี่ก็เจ้งสิ” ใช่ แจจุงนึก
“จะไปเจ้งทำไม พ่อพี่ก็มีเงินกองเท่าภูเขา บางที่อาจมากกว่าพี่ซีวอนก็ได้ แต่ถ้าไม่มีใช่ แค่ไปรีดไถคนอื่นมาใช่ก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ” ใช่ ซีวอนคิด
“อ้าว แล้วจะให้พี่ทำยังไงล่ะ”เยซองพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง (ที่จริงอ่อนแล้ว ตอนนี้ยังอ่อนกว่าเดิมอีก)
“ไปหางานให้ให้พี่แจจุงด้วย ภายในวันนี้ด้วย”
“งานนะ มันไม่ได้หากันง่ายๆนะ”
“ไม่รู้ ถ้าพี่ไม่หามาให้ได้ในวันนะ พี่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับพวกเราอีกต่อไป แล้วงานที่พี่ไปหานะ ต้องได้เงินเยอะๆ แล้วไม่ใช่แหล่งมั่วสุมคนแบบพี่อีก แล้วถ้าพี่แจจุงถูกไล่ออก เราคงไม่ต้องมามองหน้ากันอีกต่อไป คนโง่”รยออุคพูดจบก็นั่งลงพร้อมกับเยซองที่วิ่งออกไปนอกหอประชุม
“รยออุค งานมันไม่ได้หากันง่ายนะ”แจจุงพูดขึ้น
“ใช่!! รยออุค พี่คิดว่าพี่เยซองไม่มีทางหางานที่เงินเดือนดี สบายๆได้หรอกนะ”
“พี่ไม่ต้องห่วงอะไรหรอกนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเอางานใหม่มาให้ ไม่ต้องห่วงนะพี่แจจุง”รยออุคพูดพร้อมกับกุมมือแจจุงเอาได้เพื่อเป็นกำลังใจ
“รยออุคไม่ควรทำแบบนี้นะ ถ้าพี่เยซองมาเห็นเค้าคงต้องได้ฆ่าแจจุงแน่”ซีวอนมองดูมือรยออุค
“งั้น แบบนี้ล่ะ”รยออุคหันมากอดแทน
“แบบนี้แจจุงคงตายเร็วกลัวเดิมแน่”ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้ากว่าเดิม
“....”แจจุง
ความคิดเห็น