คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -1- ชายลึกลับ
ณ มหาลัยแห่งหนึ่งของกรุงโซลที่เต็มไปด้วยบุคคลเดินเข้าออก เนื่องจากเป็นวันที่เริ่มเรียนเป็นวันแรกนั้นเอง และอีกด้านหนึ่งของหอพักข้างมหาลัย
“ไปได้แล้วชางมิน”
“อะไรกันพี่ พี่มีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ”
“แต่นายมีเรียนตอนเช้านะโว้ย เรียนคณะแพทย์แล้วทำตัวแบบนี้ มันจะจบไหมเนี่ย เร็ว!!” ตอนนี้เป็นเหตุการณ์เสียงเอะอะหน้าหอพักข้างมหาลัยที่เดินไปอีก 10 นาทีก็ถึง
“ไม่เป็นไรเลยพี่ ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยอ่ะ หิวอ่ะๆๆๆ” เจ้าตัวยืนกระทืบเท้าไปมาอยู่กับที่แล้วก็นั่งลงไปกับพื้นเหมือนกับเด็กที่ถูกขัดใจ
“ชางมินนายอายุเท่าไร”
“จะ 19 ทำไม”
“ไอ้เด็กโข่ง!! นายจะไปไม่ไปฮะ”เจ้าตัวอารมณ์เสียง
“ไม่ไปจะกินข้าว ถ้าพี่ไม่ไปซื้อมาให้ผมกินตอนนี้ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้นะ” เจ้าตัวพูดจบก็นั่งเท้าคางอยู่ตรงนั้นโดยคนที่เดินเข้าออกหอมองโดยสายตาที่ว่า เจ้าเด็กโข่งนี้อะว่ะ พี่น้องใครเนี๊ยทำไมไม่เอาไปส่งโรงพยาบาลบ้าว่ะ หรือว่ามันหลุดมาจากไหนเนี่ย
“โอเคๆ เดี๋ยวพี่จะไปซื้อมาให้ แต่นายจะต้องไปนั่งม้าหินอ่อนนั้นก่อนนะ” เจ้าตัวทนสายตาเจ้าบ้านไม่ได้ ไปก็ได้ว่ะ
“ครับผม” แบบนี้ยิ้มเห็น 32 ซี่เชียวไอ้ตละกะ
ณ ร้านอาหารข้างๆ
ซึ่งตกแต่งแบบเรียบง่ายและดูคลาสิกไปด้วยต้นไม้ เพื่อเป็นการผ่อนคลายสายตาของแต่ละคนที่เข้าร้านมา
“ป้าครับข้าวกล่อง 3 กล่อง เอาแบบพิเศษครับ”
“อะไรกันจ๊ะแจจุง สั่งไปให้ใครกิน”
“หมูครับๆ จอมตละกะที่หนึ่งไม่ได้หัดดูเงินพี่ชายมันเลย”แจจุงพูดอย่าอารมณ์เสีย
“หุๆ จ้าเดี๋ยวรอแป๊ปนะ จริงสิ แจจุงเอาน้ำที่ป้าคั่นเมื่อกี้ไปกินสิ สูตรใหม่ล่าสุดจ้า เผื่อหายอารมณ์เสียนะ”
“ครับ อยู่ไหนล่ะครับ”เจ้าตัวหันไปดูรอบๆ
“ต๊ายแล้ว ป้าคงวางไว้โต๊ะข้างนอกมั่งจ๊ะไปเอามาลองดู ป้าอยากรู้ว่าลูกค้าเค้าจ๊ะว่าไงนะ เพราะเป็นสูตรพิเศษของทางร้านที่จะว่างขายในเร็วๆน๊ะ”พูดจบแจจุงก็เดินไปข้างนอกตรงหน้าร้านจึงเข้าไปหยิบทั้งเหยือกแล้วเดินกลับมา เป็นพอดีกับชายคนหนึ่งเดินออกจากร้านพอดี
“อ่ะ! จ๊าก!! เสื้อฉัน”แจจุงเป็นคนร้องออกมาเนื่องจากเดินไปชนเค้าเอง
“เฮ้ย!!”
“นายน่ะ ทำอะไรเดินไม่ได้ดูคนเหรอไง” เจ้าของร่างที่โดนว่านั้นงงไปตามกัน อ่ะไรว่ะเดินมาชนเองนี้หน่า
“เอ่อ ขอโทษ ทะ...คุณ”เจ้าตัวตัดปัญหาด้วยการขอโทษดีๆ แต่เนื่องจากไม่เห็นหน้าคนที่ก้มอยู่จึงคิดเป็นผู้หญิงหรือชายเนื่องจากเห็นแวบๆ
“เอ้อ หลบไปฉันจะเข้าไปข้างใน”เจ้าตัวเดินชนไหล่เข้าไปแต่เนื่องจากแจจุงเป็นคนที่ตัวเล็กกว่าคนข้างหน้าแต่กำลังเหลือร้าย จึงทำให้เขาตั้งตัวไปทัน จึงทำให้แจจุงล้มลมไปทับคนข้างหน้าอย่างจังๆ
นิ่งเงียบไป 10 วินาที
“อะไรของนายเนี่ย”แจจุงดันตัวขึ้นยืนพร้อมกับเดินไป
หมับ
“นายทำอะไรของนาย ปล่อยแขนฉันได้แล้ว”แจจุงไม่พูดเปล่าพร้อมสะบัดมือออก แต่เนื่องจากมือทากาวตราตุ๊กแกไว้เลยสะบัดไม่หลุด
“ชื่ออะไร คุณชื่ออะไร”
“ฉันจะตอบนายทำพระแสงอะไรฮะ”
“เอ่อ....ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ”
“อ้อเหรอ งั้นบอกชื่อนายมาก่อนสิ”
“ปาร์ค ยูชอน”ยูชอนกล่าวอย่างเก้งๆกางๆ
“ฉัน คิม แจจุงแค่นี้ บาย แล้วอย่าเจอกันอีก แล้วไอ้ค่าเสียหายนั้นไม่ต้อง”เจ้าตัวพูดพร้อมยิ้มให้แล้วเดินออกไปอย่างไม่ใยดี แต่ก็ทำให้ยูชอนสนใจในตัวของแจจุงขึ้นมา
ณ ขณะเดียวกัน
“หึ ฉันจะแย่งมาจากนาย นายชอบใครฉันก็จะแย่งมาเป็นของฉัน คอยดูแล้วกัน นายทำกลับฉันไว้ยังไงฉันก็จะทำกับนายอย่างนั้นเหมือนกัน ฉันเจ็บเท่าไร นายก็จะได้ไปอีก 100 เท่าแน่”คนลึกลับที่นั่งในรถบีเอ็มดับเบิลยู ซึ่งได้มาเห็นเหตุการณ์ในครั้งนี้ได้ขับรถออกจากบริเวณร้านนั้นไป
เอี๊ยด!!
“อะไร!! ขับรถไม่ได้ดูคนหรือไง”ตอนนี้แจจุงของเรานอนกลิ้งไปกับถนนเรียบร้อย หลังจากออกจากร้านมา สภาพแจจุงตอนนี้เปื้อนไปทั้งน้ำ ทั้งข้าวทั้งตัวหมดแล้ว
“ก็นายเดินไม่ดูทางเองนะ ฉันจะไปรู้เหรอ”เจ้าของรถออกจากรถลงมาดูแจจุงที่ตอนนี้นั่งอยู่กับถนนพร้อมกับกล่องข้าวเต็มหัว
“อะไรกันเนี่ย ซวยอีกแล้ว”
“เอามั่วแต่นั่งอยู่นั้นฉันรีบนะ ถอยออกจากถนนฉันจะไปแล้ว”เจ้าตัวเดินมาดูว่าไม่เป็นไรก็จะเดินกลับขึ้นไป
“อะไรของนาย ขับแล้วจะหนีเหรอไงเนี่ย”
“อ้าวก็เห็นไม่เป็นไรแล้วไง”
“อะไรของนายเนี่ย อย่าให้ได้เจออีกนะ ไอ้ๆๆ นายชื่ออะไรเนี่ย”
“ชอง ยุนโฮจำชื่อฉันไว้นะ คนสวยจะไปแล้ว ถอยออกจากที่นี้ด้วย”
ปรี๊นๆ!!
“อะไรของนาย คนสงคนสวยอะไร ฉันผู้ชายโว้ย คิม แจจุงจำไว้”แจจุงตะโกนหลังจากรถเคลื่อนออกไปแล้ว“โธ่ โว้ย ซวยจริงๆ เฮ้ย”
“อ่ะนี้”
“อะไรกันพี่ ลูกชิ้นปิ้งพี่ไปซื้อไหนมาเนี่ย ผมรู้สึกรักพี่มากเลยนะ ต้องบุกป่าผ่าดงไปซื้อจนตัวมอมแมมหมด โอ้ ผมรักพี่ แต่คราวหน้าเอาเป็นกับข้าวผัดก็แล้วกันนะ”
“เฮ้ย”
“แจจุงเอานี่รายงาน แล้วนี้หัวข้อนะฉันไปก่อนล่ะ บาย”
“อืม ขอบใจแกนะ”
“หัวข้อในการแสดงละครเวทีสำหรับนักศึกษาเพื่อสอบแก้ตัวคราวนี้คือ เจ้าหญิงนิทราในเวอร์ชั่นของนักเรียนเอง เพื่อเข้ารวมกิจกรรมของนักศึกษาเนื่องในวันครบรอบการก่อตั้งสถาบัน ทางเราได้จัดเตรียมนักแสดงไว้ให้แล้ว เหลือแต่ให้นักศึกษาเขียนบทให้เท่านั้น และเพื่องานให้ออกมาดี ทางเราเลยให้การเตรียมตัวแก่นักศึกษาไว้ล้วงหน้าสองถึงสามเดือน จบ”
“เจ้าหญิงนิทราเหรอ อะไรกัน ปัญญาคิดมีแค่นี้หรอ เป็นถึงอาจารย์ระดับมหาลัย” แจจุงเก็บบทเข้ากระเป๋าเป้แล้วลุกขึ้นยืน
“เฮ้ แจจุง”
“อ้าว ซีวอนเองเหรอ มีอะไร” เพื่อนรวมคณะและเพื่อนสนิทของแจจุงเดินเข้ามาหานั้นคือคุณชาย ชเว ซีวอนนั้นเอง พ่อเป็นเจ้าของบริษัท อันดับ 3 ของเกาหลีเชียวนะ รูปหล่อ พ่อรวย สุภาพบุรุษสุดๆ เสียดายนะที่เค้าชอบผู้หญิงไม่งั้นจีบไปแล้ว แจจุงคิด
“นายได้หัวข้ออะไรอ่ะ”ซีวอนพูดกับเกาหัว (ผู้ดีเกาหัวแล้วยังดูดี แจจุงนึก)
“เจ้าหญิงนิทรา แล้วนายล่ะ”
“ฉันเหรอ คนแคระทั้งเจ็ด ขอบอกก่อนว่าโคตรปัญญาเลยล่ะ”
“เฮ้อ คิดเหมือนกันเลย แล้วนี้เค้าเตรียมนักแสดงให้ด้วยเหรอเนี่ย”
“เห็นบอกว่าเป็นพวกที่สอบไม่ผ่านของแต่ล่ะคณะนะ เค้าเตรียมหมดแล้ว นายก็ไปดูหน้าเอาเองก็แล้วกัน นัดดูหน้ากันวันพรุ่งนี้นะที่หอประชุม เก้า โมงล่ะ อย่าไปสายเชียวนะ นี้งานแก้ตัวสุดท้ายของพวกที่ไม่ผ่านสอบแบบเรานะ อย่าลืมล่ะ”
“เออ ขอบใจ แล้วเจอกันนะ”
“อืมได้บาย แล้วเจอกันนะ พอดีมีธุระที่จะต้องทำหน่อยนะ”ซีวอนโบกมือให้กับแจจุงแล้ววิ่งออกไปแบบคุณชาย ขนาดวิ่งมันยังดูดีนะเนี่ยมีชาติตระกูลเลยว่ะ แจจุงคิด
ตอนเย็นหน้ามหาลัย
แจจุงที่กำลังรอชางมินอยู่แบบเซ็งๆ เนื่องจากนัดมันห้าโมง แต่ตอนนี้เลยมาสิบนาทีนะ
~ Rrrrrrrrr~
ชางมิน
“ชางมินนา ซารังเฮ มีอะไร”
(พี่ผมบอกแล้วว่าอย่าพูดรับโทรศัพท์อย่างนี้ มันขนลุก)
“ก็มันติดปาก แล้วมีอะไรล่ะ ทำให้ฉันรอเนี่ย”
(อ่ะ วันนี้ผมเลี้ยงข้าวเองพี่ มาเจอกันที่ร้าน XX ก็แล้วกัน)
“นายมีเงินเลี้ยงฉันเหรอ”
(น้ำหน้าอย่างผมเหรอ พี่คิดเหรอ จะไปมีปัญญาเลี้ยงพี่ แค่วันนี้มีเกม ที่คณะแล้วผมชนะ แล้วพี่รหัสต้องเลี้ยงนะ แค่นี้นะสตางค์จะหมดแล้ว บาย ซารังเฮ)
“อะไรของมัน แต่ว่าก็ดีเหมือนกันประหยัดค่าอาหารของเรากับชางมินตั้งมื้อหนึ่ง ถ้าเหลือก็ห่อกลับบ้านด้วยก็แล้วกัน คิคิ เผื่อพรุ่งนี้เช้า”
ณ ร้านอาหาร
หรูหราแถวย่านดังของเกาหลีที่เต็มไปด้วยไฮโซ
กริ๊ง~ เสียงกริ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อแจจุงเปิดประตูเข้าไป
“ขอโทษนะครับคุณใช่ คุณคิม แจจุงใช่ไหมครับ”ผู้ชายคนหนึ่งน่าจะเป็นพนักงานเดินเค้ามาหาแจจุง
“เอ่อ ครับ”
“ครับ งั้นเชิญทางนี้เลยครับ”
แจจุงเดินตามพนักงานที่เข้ามาทักเค้า
“พี่แจจุง”ชางมินโบกมือให้กับแจจุง
“ชางมิน”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”พนักงานเห็นดังนั้นก็เดินออกไปเมื่อแน่ใจแล้วว่าถูกคน
“แล้วไหนคนเลี้ยงแกล่ะ” แจจุงหันดูซ้ายขวาไปมา พร้อมกับนั่งตรงข้ามชางมิน
“พี่ยูชอนไปเข้าห้องนะ” ชางมินบอกพร้อมกับตัดเนื้อสเต๊กเข้าปาก อามอ่ำ
“นี่แล้วนายไม่คิดว่าเค้าจะหนีเหรอ แล้วให้เราล้างจานที่เค้ากับนายกินนี้นะฮะ”แจจุงแอบกระซิบถาม
“ช่างมันเถอะพี่ล้างๆไปเห็นเป็นไรเลย เอารีบกินของฟรีเร็วพี่เดี๋ยวหมดหรอกนะ”กินต่อ
“เออ กินเผื่อพรุ่งนี้ด้วยนะ กินๆ”แจจุงจึงตัดสินใจแน่วแน่ว่า ช่างมันกินให้อิ่มก่อนค่อยหาทางทีหลังล่ะกัน
“โห้ จะรูดให้หมดเลยเหรอ”
“เออสิ ของฟรีดีแบบนี้หายากนะ” กินเข้าไป
“พี่ครับ กินค่อยก็ได้นะ” ชางมิน เริ่มกลัวแล้วเมื่อแจจุงยัดเอาของบนโต๊ะเข้าปากอย่างไม่ปราณีใคร
“เอ่อ ไม่มีใครเห็นหรอกหลบมุมด้วย นายนี้เข้าใจเรียกที่นั่งนะเนี่ย”
“พี่” ชางมินเริ่มเหงื่อตก
“นี้เราเอาห่อกลับบ้านได้เหรอป่าวเนี่ย” พูดพร้อมกับเอาน้ำเค้าปาก
“จะห่อก็ได้นะ”
“ยังงั้น แจ่มเลยว่ะ พี่เตรียมอุปกรณ์มาพร้อม” แจจุงเอาถุงขึ้นมา
“ไม่เป็นไรทางร้านเรามีให้เตรียม”
“โอ้ เยี่ยมว่ะ” พร้อมกับเอาถุงเก็บเข้าที่เดิมแล้วกินต่อ
“พี่ อย่าเอาแต่กินดิ”ชางมินเตือน
“เอาน่า ไม่เป็นไรกินให้เต็มที่ มื้อนี้พี่ไม่ได้เลี้ยง อิอิ”แจจุงโบกมือกินต่อ โดยไม่สนคนรอบข้างเลย
“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่เป็นไร”
“พี่ไม่อายพี่ยูชอนบ้างเหรอ”
“จะอายไปทำไม เขาไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ มัวแต่พูดอยู่นั้นแหละ”
“พี่เงยหน้าขึ้นก่อน”
“จะเงยขึ้นไปทำไมเสียพลังงาน รีบๆกินเดี๋ยวรุ่นพี่แกมาเห็นเข้า เดี๋ยวเค้าจะหาว่าบ้านเราจนนะ กินแล้วหนีเค้าเนี่ย”
“โห้ไม่ต้องห่วงหรอกครับ มีจ้างอยู่แล้ว บ้านผมรวยอยู่แล้วไม่ต้องห่วงสบายมากขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก”
“นั้นเห็นไม่เจ้าตัวเค้ายังบอกเลย เฮ้ย!!” แจจุงเงยหน้าขึ้นไปดู ก็พบว่ายูชอนยิ้มให้เห็นสามสิบสองซี่เลย
“นายคนเมื่อเช้านี้”แจจุงใช้ซ้อมชี้หน้ายูชอน
“หวัดดีครับ”ยูชอนพูดพร้อมกับโบกมือให้เอาซ้อมลง
“นี้เหรอรุ่นพี่เราอ่ะฮะ”
“ครับพี่ยูชอน พี่ยูชอนคนนี้พี่แจจุงนะครับ”
“อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้นะครับ”
“อะไระ” ที่จริงไม่บังเอิญหรอ แค่ยูชอนตามแจจุงเมื่อเช้าแล้วเห็นอยู่กับชางมิน แล้วบังเอิญชางมินเรียนอยู่คณะแพทย์เดียวกับยูชอน ยูชอนก็เลยแอบขอเป็นพี่รหัสของชางมินเอง แล้วแกล้งแพ้ก็เลยคิดจะเจอแจจุงก็เลยจะเลี้ยงอาหาร
“อ้าวรู้จักกันเหรอ”ชางมิน ถามแบบหน้าเป็นงองู
“แล้วนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”แจจุงถามหาเรื่องสุดชีวิต
“พี่นี้ไม่รู้อะไรเลย พี่เค้ามาตั้งแต่พี่จะรูดเขาแล้ว”
“อ้าวเหรอ”ยูชอนยิ้มให้กับแจจุง
“ฉันอิ่มแล้วจะไปแล้วล่ะ”พูดจบก็เอาแขนเสื้อเช็ดปากพร้อมกับดื่มน้ำตาม
“อ้าวไม่กินต่อหรอกเหรอครับเห็นกินไปตั้งเยอะแล้วนะครับ”ยูชอนพูดพร้อมกับหัวเราะอยู่ในลำคอ
“อ้าวพี่จะไปแล้วเหรอ” ชางมินเรียกห้ามแจจุงไว้ไม่ให้ไปเพราะเดียวจะกินคนเดียวไม่หมด
“อืม อิ่ม”แจจุงพูดแบบเชิดๆ
จอก~จอก
“แต่กระเพาพี่มันบอกว่ายังนะครับ”แจจุงเตรียมจะลุกเดินหนีแต่ต้องมาเสียฟร์อมกับท้องตัวเอง
“เอ่อ กินต่อก็ได้เนี่ย จะไม่เป็นการเสียเวลากับเสียดายของ”แจจุงนั่งต่อเพื่อเตรียมจะกิน
“หึๆ”ยูชอนหัวเราะเล็กๆ
“หัวเราะอะไรอยู่ได้ฮะ”แจจุงพูดพร้อมกับตักสปาเก็ตตี้เค้าปาก
“พี่ ปวดฉี่อ่ะ”
“ก็ไปเข้าห้องน้ำดิ”
“อืม ไปก่อนนะเดี๋ยวมาอย่าแอบหนีกลับบ้านก่อนล่ะ”
“อืม”พูดทั้งๆที่อาหารเต็มปากเตรียมจะตักเข้าอีก ทั้งที่ยังไม่หมดปากเลย
“ชางมิน รีบมานะเดี๋ยวแจจุงกินหมดหรอกนะ”ยูชอนพูดเป็นเชิงฟ้องเล็กๆ
“ครับพี่ยูชอน”ชางมินพูดแล้วลุกขึ้นเดินเดินตรงไปยังห้องน้ำหลังร้าน อายจังโว้ย พี่ชายใครเนี่ย
ทางด้านยูชอนก็กำลังดูแจจุงกินอย่าเมามันนั้น ทำให้แจจุงต้องเงยหน้ามาดูยูชอนเพราะเหมือนกับคนจ้อง แล้วกินไม่ลง
“มองหาพระแสงอะไรมิทราบฮะ”แจจุงพูดพร้อมกับคราบซอสมะเขือเทศติดที่ปากเต็มไปหมด
“หึ”ยูชอนเอือมมือไปเช็ดปากให้แจจุง ทำให้แจจุงสะดุ้ง ไปเฮือกหนึ่ง
“อะไรของนายเนี่ย”
“ก็เช็ดปากให้นายไง”
“ไม่ต้อง ขอบคุณ”พูดแล้วยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดตัวเอง อะไรของมัน พร้อมกับแสะยิ้ม
รถบีเอ็มดับเบิลยูคันดำจอดนิ่งอยู่หน้าร้อน มองกระจกเข้าไปข้างในด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออกพร้อมกับพูดทิ้งท้ายก่อนจะขับรถออกไป“หึ ยูชอนนายคงจะชอบคนนี้สินะ ฉันจะแย่งมาจากเอง”
ทางด้านชางมินตอนนี้กำลังเดินออกห้องน้ำหลังจากทำธุระเสร็จเรียบร้อย เตรียมตัวที่จะกลับไปที่โต๊ะเพื่อจะไปกินต่อ
“สเต๊กจ๋า รอก่อนนะจ๊ะ พี่จะไปหาเดี๋ยวนี้แล้ว~”ชางมินเดินออกมาอย่าอารมณ์ดี พร้อมกับร้องเพลงเดินออกมาโดนไม่สังเกตอะไร เพราะตอนนี้ในหัวของชางมินมีแต่สเต็กบินเต็มไปหมด แล้วเนื่องจากไม่ได้มองดูทางทำให้ชางมินเดินไปชนเค้ากับใครคนหนึ่ง
“โอ้ย อะไรว่ะเนี๊ย”เสียงชายแปลกหน้าพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นชี้หน้าชางมิน
“อะไร”ชางมินพูดอย่างงงไปหมด
“อะไร นายนะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ เดินมาชนฉันนะสิ พูดออกมาได้นะนาย ตอนเดินออกมาจากห้องน้ำนายกำลังคิดอะไรอยู่ล่ะ หัดดูคนอื่นสะบ้างสิ”
“สเต๊ก”ชางมินเผลอพูดออกมาเพราะกำลังมึนงงอยู่
“สเต๊ก นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี๊ย อย่าบอกนะ ว่ากำลังคิดถึงเนื้อสเต๊กบินเต็มบนไปหมดนะ ฮะ”ชายคนนั้นพูดออกมาพร้อมกับแสะยิ้ม ซึ่งมันเป็นภาพที่ชางมินรู้สึกเจ็บใจกับการกระทำของคนข้างหน้ามาก เลยลุกขึ้นมาผลักคนข้างหน้า แต่กับไม่ได้ผลเท่าไรนัก เพราะคนข้างหน้าแค่เสไปเท่านั้นเอง อะไรกันเค้าคิดว่าเค้าสูงแล้วนะเนี๊ย ยังมีคนที่สูงพอๆกับเค้าอีกเหรอ เค้าสูงกว่าพี่แจจุงอีกนะ ชางมินคิดพร้อมกับจ้องหน้าคนข้างหน้า
“ไป ฉันจะไปแล้ว ถอยหน่อยได้ไหมนะนาย”ชางมินพร้อมกับพยายามเดินหนีออกไปแต่คนข้างหน้ากับดึงไว้
“เดี๋ยว นายห้ามไป นายยังไม่ได้ขอโทษฉันเลยนะ อย่ามาทำเป็นคนที่ไม่รู้จักคำว่ามารยาทนะนาย”คนแปลกหน้าพูดพร้อมกับจ้องหน้าชางมินไว้
“ที่จริงฉันอยากจะขอโทษนายนะ แต่การกระทำของนายนะ ฉันไม่อยากจะพูดคำที่มีค่านั้นออกมา กับคนอย่างนายเลย”ชางมินเดินหนีแต่โดนคนแปลกหน้าดึงไว้
“นายจะเอาอะไรกับคนอย่างฉันอีกฮะ”
“นายชื่ออะไรฮะ นายรู้เปล่าว่าฉันเป็นใคร”
“ไม่รู้โว้ย ฉันจะไปแล้วปล่อยนะโว้ย”ชางมินเริ่มโว้ยวาย
“เงียบ ฉันบอกให้เงียบไง นี้เงียบสินาย”ยิ่งบอกให้เงียบกับยิ่งโว้ยวายมากกว่าเดิมอีก
“ปล่อยโว้ย”
“จ๊าก โอ้ย”เมื่อคนข้างหน้าไม่ปล่อยเลยทำให้ชางมินคิดอะไรไม่ออกก็เลยกระโดดงับหูของคนข้างหน้า แล้วต่อด้วยกับเหยียบเท้าไปด้วย เลยทำให้คนแปลกหน้าปล่อย ชางมินเลยวิ่งหนีกับไปที่โต๊ะ เลยทำให้คนที่จับเท้าวิ่งออกมาไม่เห็นแล้ว
“จำเอาไว้เลยนะ ไอ้ ... ไอ้หน้าถาด”
“เป็นอะไรชางมินวิ่งหนีอะไรมาฮะ”แจจุงพูดเมื่อเห็นชางมินวิ่งอะไรออกมา
“เปล่าหรอก แค่เจอคนเสียมารยาทเท่านั้นเอง สงสัยดวงไม่ค่อยดีเท่าไรวันนี้นะ”ชางมินพูดพร้อมกับนั่งลง
“เอ่อ งั้นช่างมันเถอะไม่เป็นไรก็ดี”
“ครับ งันกินต่อแล้วกันนะ สเต๊ก เอ๊ะ”
“ฮ่าๆ ขอโทษเห็นแกไปนานแล้วนึกว่าแกไม่กินแล้วก็เลยกินแทนนะ”แจจุงพูดพร้อมกับเช็ดคราบสเต๊กมุมปากออก
“....”
“งั้นผมไปก่อนล่ะครับพี่ยูชอนแล้วเจอกันนะครับ”ชางมินที่ยืนหน้าหน้าหอพัก พร้อมก้มหัวให้ หลังจากที่กินเสร็จแล้วเริ่มรู้สึกว่าแจจุงของพวกเราจะเดินกลับไม่ได้นอกจากอิ่มจัด ยูชอนก็เลยอาสาขับรถมาส่ง
“งั้นเจอกันที่มหาลัยก็แล้วกันนะ ชางมิน แล้วก็อย่าลืมเรื่องงานที่จะจัดขึ้นด้วยล่ะ ขออนุญาตผู้ปกครองด้วยนะ”
“ครับพี่ยูชอน”ชางมินพูดขอบคุณแล้วเดินหอบกับข้าวที่พี่แจจุงจะกินเดินขึ้นไปก่อน
“แจจุงไหวมั๊ย”ยูชอนพูดพร้อมกับดูแจจุงที่ของกินที่เต็มมือไปหมด ขนาดชางมินถือเต็มมือแล้วนะเนี๊ย
“ไหว งั้นฉันไปก่อนล่ะ บาย แล้วอย่าของให้ได้เจอกันอีกเลย”แจจุงจุงเดินเข้าไปในหอพัก พร้อมกับได้ยินเสียงของยูชอนหัวเราะตามหลังพร้อมกับพูดออกมาว่า “แล้วเจอกันนะครับ เพราะเราคงได้เจอกันอีกในเร็วนี้อีกแน่”
ความคิดเห็น