ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -01 WORRY-
Chap.01 WORRY
“เซฮุน ตื่นได้แล้ว” จื่อเทาในชุดนักเรียนเรียบร้อยมองโทรศัพท์ร่างบางที่ตั้งปลุกไว้เป็นแถบแต่ก็ยังไม่มีผลกระทบใดๆต่อโสตประสาทหูของเซฮุนสักนิด ไม่แปลกที่อีกคนจะมาสาย นอกจากจะนอนดึกยังตื่นยากอีก ไอคำพูดที่บอกว่าจะไม่สายอีกแล้วมันใช้ไม่ได้กับเซฮุนแน่ เพราะไม่สายของอีกคนเท่ากับสามนาทีก่อนประตูโรงเรียนปิด..
สำรวจใบหน้าคนที่ยังหลับอยู่ก่อนจะกลับมาสนใจเครื่องมือสี่เหลี่ยมที่ยังแผดเสียงร้องไม่หยุด มือหนาหยิบมันขึ้นมาก่อนจะสไลด์เพื่อปลดล็อก หน้าจอขึ้นให้กรอกรหัสสี่ตัว จื่อเทาลองสุ่มเลขที่คิดว่าคนอย่างเซฮุนจะคิดได้ ถ้าอันดับหนึ่งเลยคงจะเป็น.. หนึ่ง สอง สาม สี่
ครืด
โทรศัพท์สั่นเป็นสัญญาณว่าป้อนรหัสผิด ถ้างั้น..วันเกิดเซฮุนละ
ครืด
แล้วมันจะเป็นเลขอะไรได้อีก ร่างสูงมองกวาดไปทั่วห้องจนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับกระดาษที่ถูกฉีกมาแค่เศษเสี้ยวติดด้วยเทปกาวตรงโต๊ะภายในห้อง จื่อเทาเดินเข้าไปใกล้เพื่อมองมัน บนกระดาษมีเลขสี่ตัว หนึ่ง ห้า สี่ ศูนย์ เหรอ..
ที่น่าสนใจกว่าคือมันคุ้นๆซะด้วย แถมยังมีหัวใจดวงเล็กมากๆ เรียกว่าโคตรเล็กได้เลยอยู่ด้านหลังอีก
จื่อเทาลองกดแป้นบนโทรศัพท์อีกครั้งตามเลขที่เห็น และคราวนี้มันถูกต้อง..
ร่างสูงเก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะถามไปยังไงเซฮุนก็คงไม่ตอบเขาอยู่แล้วแน่ๆ
จื่อเทาเลือกกดไปที่แอพแชทยอดฮิตอย่างไลน์ มันมีการแจ้งเตือนอยู่ประมาณยี่สิบกว่าข้อความ และหนึ่งในนั้นเป็นของเขา หน้าต่างช่องแชทขึ้นว่าเซฮุนตอบคนอื่นๆไปไม่นาน แต่ดันไม่ตอบเขาเนี่ยนะ แล้วชื่อZTNGYที่ตั้งให้เขาในไลน์มันย่อมาจากอะไรอีก เซฮุนเป็นคนคิดน้อยที่ซ่อนความคิดเยอะไว้จริงๆ
คิดไปเองว่าคงไม่อยากจะเห็นเขาบ่นอีกคนเรื่องเกมแน่ๆถึงได้เลือกตอบแต่คนอื่น แล้วเรื่องที่คุยก็ไร้สาระตามประสาเซฮุนทั้งนั้น
“ทำอะไร” เซฮุนเบิกตากว้างเมื่อเห็นโทรศัพท์ตัวเองอยู่ในมือจื่อเทา ทำไมถึงมือไวขนาดนี้เนี่ย หรือบางทีเขาอาจจะตื่นช้าเองมากกว่า
“ปิดนาฬิกาปลุกเฉยๆ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ เร็ว” จื่อเทากดล็อคหน้าจอให้เรียบร้อยก่อนจะโยนมาไว้บนเตียงอีกรอบ แล้วทำไมต้องเดินไปปิดนาฬิกาปลุกถึงโต๊ะกลางห้องเลยล่ะ บริหารร่างกายเหรอ
“ยังไม่ลุกอีก แม่นายรอกินข้าวแล้วมั้งเนี่ย” ร่างสูงแกล้งตีหน้าเครียดใส่เซฮุนทั้งๆที่มันไม่มีอะไรให้เครียดด้วยซ้ำ เซฮุนเลยกุลีกุจอรีบลุกเพราะพูดถึงแม่ เดินก้าวยาวๆไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนเข้าห้องน้ำไป
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ทั้งสองคนมาถึงโรงเรียนด้วยเวลาสบายๆ ตอนแรกเซฮุนคิดว่าจะสายเหมือนเดิมเสียอีกแต่มันกลับมีเวลาเหลืออีกเยอะกว่าจะเช็คชื่อรอบเช้า เขาแยกกับจื่อเทาหลังจากอีกคนเดินมาส่งเขาที่โต๊ะประจำของเพื่อนในห้อง จงอินเพื่อนสนิทของเซฮุนเบิกตากว้างจนเกือบจะหลุดออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว โอเซฮุนไม่สายในวันนี้ แถมยังมีจื่อเทาคนที่เพื่อนอย่างจงอินรู้ดีว่าเซฮุนรู้สึกยังไงด้วยเดินมาส่งอีกต่างหาก
“มึงเล่ามาเลย”
จงอินถามพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินไปโรงอาหารเพื่อหาของกินเล่น เซฮุนส่ายหน้าไปมาเหมือนจะบอกว่า ‘มันไม่มีอะไรให้เล่า’
“แล้วทำไมมันเดินมาส่งมึง มาพร้อมกันเหรอวะ”
“เออ เมื่อวานมันมานอนบ้านกู”
“นี่คือไม่มีอะไรของมึงเหรอ!” จงอินขึ้นเสียงจนร่างบางสะดุ้ง ง้างมือฟาดหัวเพื่อนตัวเองไปหนึ่งดอกโทษที่เสียงดัง แค่นอนด้วยกันแบบปกติที่เคยนอนเท่านั้นเอง เรื่องที่จื่อเทาเล่นโทรศัพท์เขาก็ไม่ได้น่าตื่นเต้นพอที่จะเล่า อีกคนคงไม่ได้ไปเผลอกดอะไรเข้าหรอก
“ก็นอนเหมือนกูไปนอนบ้านมึงอะ มึงจะเสียงดังทำไม”
“แต่ความรู้สึกมึงไม่เหมือนเวลาอยู่กับกูนี่หว่า หรือจริงๆแล้วมึงก็ชอบกู..”
พอพูดจบก็รีบหนีลูกตบที่เตรียมจะลงมาอีกรอบของเซฮุน จริงอยู่ที่เขาชอบจื่อเทา แต่มันก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่ กลับบ้านไปกินข้าวดูหนังเล่นเกมทำการบ้านปกติ มันไม่ได้มีอะไรพิเศษนอกจากความรู้สึกของเขา นอกจากวันไหนที่จื่อเทารู้นั่นแหละแล้วไปนอนบ้านเขาต่อนั่นคือเรื่องน่าตกใจ..
วันนี้ก็ผ่านไปอย่างน่าเบื่อเหมือนทุกๆวัน เซฮุนพยายามยัดความรู้ที่อาจารย์สอนมาเท่าที่จะทำได้ ผลคือมีแค่เศษเสี้ยวเท่านั้นที่เข้าสมอง ในใจก็ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่จะวันศุกร์ เมื่อไหร่จะได้ตื่นสายๆสักที..
แต่อย่างน้อยวันนี้เขาก็มีอะไรให้ทำหลังเลิกเรียนนอกจากนั่งหน้าคอมแล้ว จงอินพึ่งจะมาบอกว่าวันนี้กลุ่มเพื่อนนัดเล่นบอลกันและฝากมาชวนเขาด้วย และมีเหรอที่เซฮุนจะพลาด พอออดเลิกเรียนดังเขากับจงอินก็ตรงไปสนามหญ้าใหญ่กลางโรงเรียนทันที กระเป๋านักเรียนถูกวางกองไว้แถวมุมสนาม เซฮุนปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรกออกเพื่อคลายความอึดอัด
“รออีกสามคนแปปพวกมึง อย่าพึ่งคึกๆ” เพื่อนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นจงอินเตรียมพร้อมลงสนามสุดๆ หน้าตามุ่งมั่นทำเอาเซฮุนและคนอื่นๆขำ
“อ้าวคุณปะธานนักเรียนมาแล้วเว้ย แหมมันคิดว่าเท่มากมั้งเดินงั้น” เพื่อนอีกคนข้างๆเซฮุนเอ่ยแซวคนที่พึ่งเดินมาด้านหลังพร้อมกับอีกสองคนที่คงจะเป็นสมาชิกในสภานักเรียนนั่นแหละ พอหันไปมองก็เห็นจื่อเทาขำและชี้หน้าคาดโทษคนที่พึ่งเอ่ยแซวไปเมื่อกี้
จริงๆเขาคิดว่ามันแปลกนิดหน่อยที่จื่อเทาพูดกูมึงกับเพื่อนทุกคนยกเว้นเขาแต่ตอนนี้ก็เริ่มจะชินไปซะแล้ว อีกคนให้เหตุผลว่าหน้าตาแบบเขาไม่เห็นจะเหมาะกับคำพูดพวกนี้เลยแล้วเริ่มต้นใช้สรรพนามฉันกับนายมาตั้งแต่นั้น และถ้าตอนนี้จะให้เขาใช้กูมึงกับจื่อเทาเขานี่แหละจะเป็นคนไม่ชินเอาเสียเอง
“แบ่งฝั่งยังไงดีวะ”
“แบ่งยังไงก็แบ่งไปเหอะ อย่าเรื่องมาก”
“กูไม่เอามึงแน่ กากสัด”
“อ้าวนี่มึง..”
เซฮุนมองเพื่อนที่เถียงกันไปมา รู้สึกเหมือนมีคนสะกิดไหล่จากด้านข้างจนต้องหันไปหา เขาเจอจื่อเทายืนกวักมือให้เข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“อยู่ด้วยกัน” อีกคนพูดสั้นๆแต่มันจะทำให้เซฮุนจำไปอีกนานแน่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนเป็นเพื่อนกันใหม่ๆเขาคงไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้เขาอยากจะบอกจื่อเทาว่าเลิกทำตัวให้เขาชอบมากไปกว่านี้ได้แล้ว แต่มันติดตรงที่ว่าจื่อเทาก็ทำตัวแบบปกติที่ชอบทำเป็นประจำ
และทุกอย่างมันอยู่ในสายตาคิมจงอิน เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้แล้วสะบัดหน้าหนีไปคนละฝั่งแม่งซะเลย
เกมเริ่มไปด้วยความสนุกสนาน ในทีแรกพวกเขาโดนนำไปก่อนแต่ก็ถูกตีเสมอขึ้นมา สุดท้ายแต้มก็หยุดอยู่แค่นั้นเพราะทุกคนเอาแต่แกล้งกันไม่หยุด พอจะยิงเข้าประตูได้ก็โดนล็อคคอจากด้านหลังซะงั้น สารพัดวิธีจะหามาโกงกันได้ ไหนจะตะโกนชื่อพ่อแม่กันเสียงดังโหวกเหวกไปหมด กว่าจะจบเกมเล่นเอาเหนื่อยกว่าฟุตบอลปกติซะอีก
“มึงจะกลับเลยป้ะเนี่ย เมื่อกี้แม่กูโทรตามละ” จงอินพูดพลางเช็ดเหงื่อตามคอตัวเองไปด้วย
“กูจะแวะซื้อขนมไปให้พ่อก่อน เมื่อวานเห็นแม่บอกว่าเขาอยากกิน”
“อ้าวงั้นกูไปเลยนะ”
เซฮุนพยักหน้าส่งๆแถมโบกมือไล่อีกคนแถมให้ด้วย ดูก็รู้ว่าจงอินอยากจะย้อนกลับมาถีบเขาแต่ก็ทำได้แค่ชูนิ้วกลางมาให้
“ไปหาข้าวกินกัน” จื่อเทาที่พึ่งจะบอกลากับเพื่อนตัวเองเดินอ้อมมาตรงหน้าเซฮุนพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนอีกคนมาส่งให้ถึงมือด้วย
“เอาดิ จะไปหาซื้อขนมให้พ่อด้วย” เซฮุนรับกระเป๋าตัวเองมาถือไว้แล้วออกเดินไปพร้อมจื่อเทา เรื่องเอากระเป๋ามาให้นี่มันปกติสุดๆของคนเป็นเพื่อนกันเลยก็ว่าได้ แต่เขาต้องเก็บอาการเก็บรอยยิ้มไว้ให้มิดสุดๆเพราะรู้สึกดีกับทุกอย่างที่อีกคนทำแต่มันยังไม่ถึงเวลาบอกออกไป แน่นอนว่าเขาไม่มั่นใจอยู่แล้ว ไม่ว่าจงอินจะพยายามพูดให้เขาบอกจื่อเทาไปสักทีแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ยิ่งกับคนที่เทคแคร์เพื่อนดีอย่างจื่อเทามันยิ่งยากโคตรๆเลย
ที่กลัวที่สุดคือถ้าจื่อเทารู้แล้วจะอาจออกห่างจากเขาไป..
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
หลังจากซื้อขนมที่จะเอาไปให้พ่อเรียบร้อยเขาทั้งสองก็เลือกร้านเล็กๆริมทางเพื่อหาอะไรลงท้อง พวกเราพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งอาหารตรงหน้าถูกจัดการจนหมด จื่อเทาถามเขามาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านจนถึงทางที่เราต้องเดินแยกกันว่า ‘แน่ใจนะว่าไม่ต้องไปส่ง’ เขาก็ทำแค่พยักหน้า นอกจากจะเสียเวลาแล้วเขายังไม่อยากให้จื่อเทาเดินไปเดินมาด้วย อีกอย่างเขาเป็นผู้ชายนะ ทางแค่นี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรหรอกแถมเขาก็เดินออกบ่อย
แต่เหมือนว่าวันนี้จะมีอะไรผิดปกติ..
“หน้าอย่างมึงนี่พกเงินไปโรงเรียนเยอะละสิ เอามาให้พวกกูเลย”
เซฮุนกำลังโดนพวกขี้เมาสี่คนรุมจนชิดกำแพง อยากจะบอกเหลือเกินว่าตอนนี้ในกระเป๋าเงินแถบจะไม่เหลืออะไรแล้วเพราะเขาไม่ชอบพกเงินเยอะ เดี๋ยวคนอื่นรู้หมดว่ารวย..ไม่ใช่ จริงๆเขาใช้ไปหมดแล้วต่างหาก
สี่คนนี้คงจะเดินออกมาจากร้านไหนสักร้านแล้วผ่านมาแถวนี้ เขาเดินกลับบ้านมาตั้งนานเป็นปีพึ่งจะเคยเจอ
“ผมไม่มีแล้วพี่”
“มึงโกหก! เอาเงินมา!” ซวยไปอีก ไหนๆเขาก็อยากจะแสดงความจริงใจให้พี่ๆขี้เหล้าเมายาทั้งสี่ได้รู้ เลยล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบกระเป๋าเงินสีน้ำตาลออกมาส่งให้
กลุ่มคนตรงหน้ายิ้มด้วยความพึงพอใจ คนที่ถือกระเป๋าเงินของเซฮุนไว้เปิดมันออกเพื่อตรวจสอบก่อนจะหุบยิ้มลงทันที
“มึงรู้ใช่ไหมว่าพวกกูจะเอาเงินมึง มึงเลยเอาไปซ่อน!”
เอ้า ไอพี่..นี่เห็นเขาเป็นผู้ล่วงรู้อนาคตเหรอ
“จะเอาเท่าไหร่ครับ”
เสียงที่เขาจำได้ว่ามันคือของจื่อเทาแน่ๆอยู่ด้านหลังของไอพี่สี่คนนี้ ทุกคนหันไปมองพร้อมกันก่อนจะเห็นร่างสูงที่เตรียมหยิบแบงค์ออกมาแล้ว
“มีเท่าไหร่”
“ผมมีห้าหมื่นวอน”
“เอามาให้หมด”
ทั้งสี่รับเงินที่จื่อเทายื่นให้ก่อนจะเดินออกไป มีการหันมาชี้หน้าคาดโทษเขาอีกด้วย
“ดีนะที่ไม่ถูกรุมยำไปก่อน” ร่างสูงมองนิ่งจนเซฮุนต้องหันหลบตา ให้ตายเถอะนี่เขาอย่างกับลูกถูกพ่อดุเลย
“ปกติมันก็ไม่ได้มีอะไรนี่”
“แล้วเมื่อกี้มันมีไหมละ”
“…”
“ให้เดินมาส่งแต่แรกก็จบแล้ว”
“นี่ ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย เดินคนเดียวมันไม่ดะ..”
“พวกไถเงินมันเลือกเพศกันหรือไง”
โอเคๆ.. เลิกเถียงดีกว่า
“เดี๋ยวเอาเงินไปคืนพรุ่งนี้” เซฮุนตอบเสียงเบา ร่างบางตั้งท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้แต่จื่อเทาก็ทำให้เขาต้องหยุดฝีเท้าไว้กับที่อีกครั้ง
“ไม่ต้องคืนหรอก”
“ถือว่ามันเป็นค่าความปลอดภัยของนาย”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แล้วที่เดินหนีเนี่ยได้ฟังตอนแรกที่พูดบ้างไหมเซฮุน บอกว่าจะไปส่งไง”
NEXT STEP♥
ไม่รู้ว่าถูกใจกันหรือเปล่า แต่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ
มีอะไรอยากให้ปรับปรุงบอกได้ตลอดนะคะ
#txhoverpace
◊ SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น