Over Pace [Tao x Sehun]

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO

-intro-

 

ถ้าการรู้สึกแย่ในช่วงเวลาหนึ่งคือทุกข์ และทุกข์นั้นมาจากบาปกรรมที่เคยก่อ..

โอเซฮุนขอเพียงให้เขาชดใช้กรรมพวกนี้หมดสักที

 

       






       เช้าวันจันทร์กับการจารจรที่แสนจะติดขัด อยากจะโทษตัวเองอีกหลายๆรอบแต่พึ่งนึกได้ว่าถ้าทำไปรถพวกนี้มันก็ไม่หายไปจากถนนหรอก แต่จะให้โทษเพื่อนที่ชวนเล่นเกมตอนดึกๆอีกก็ไม่ได้ในเมื่อตัวเขาเองไม่ยอมหักห้ามใจ ขนาดแม่เดินเข้ามาถามว่าจะนอนหรือยังเขายังตอบส่งๆว่ากำลังจะนอนแล้ว สุดท้ายก็ยาวเกือบตีสองจนได้

 

 

กว่าจะเบียดเสียดตัวแข่งกับคุณป้าคุณลุงที่เห็นแก่ๆแต่แรงมหาศาลลงมาจากรถประจำทางก็ปาไปเกือบสองสามนาที เซฮุนยกข้อมือดูนาฬิกาขึ้นดูก่อนจะรีบออกฝีเท้าไปยังโรงเรียนมัธยมที่ห่างไปเกือบสามร้อยเมตร เขาเหลือเวลาอีกแค่ห้านาทีเท่านั้นก่อนประตูโรงเรียนจะปิด ทางอื่นที่พอจะไปได้ดันโดนจัดการไปหมดแล้ว ประธานนักเรียนชุดใหม่ก็โหดแสนโหดเหลือเกิน

 

 

“แฮ่ก..” หอบหายใจแรงๆทันทีที่ถึงหน้าโรงเรียน เซฮุนลดจากการวิ่งเป็นการเดินช้าๆเพื่อถือโอกาสพักไปในตัวแทน แต่เหมือนทุกอย่างมันจะดูเฮงซวยไปซะหมด

 

ปึง!

 

ประตูรั้วใหญ่สีขาวมุกปิดลงต่อหน้าต่อตาพร้อมกับหน้าประธานนักเรียนสุดโหดที่จะมาเฝ้าในวันจันทร์ แล้วทำไมเขาต้องมาสายทุกๆวันจันทร์ตลอดเลยวะเนี่ย!

 

“มาสายนะโอเซฮุนเกือบจะทันอยู่แล้วเชียวเหลือเวลาตั้งห้าวิ”

ตั้งห้าวิ!! ตั้ง!ห้า!วิ!เหรอ! ทำไมถึงกล้าเรียกช่วงเวลานั้นว่าตั้ง นี่คนตรงหน้าของเขาเมานมสดเมื่อเช้าหรือเปล่า หรือว่าผีเข้ากันแน่ หวง จื่อเทาไม่เข้าใจเลยเหรอว่าก่อนวันจันทร์มันคือวันอาทิตย์ ทุกคนต้องการพักผ่อนบ้าง มาสายนิดหน่อยจะไม่ให้อภัยกันเลยหรือไง!

 

“จะปัดลงหน่อยไม่ได้หรือไงวะจื่อเทา! นี่ฉันเป็นเพื่อนนายนะเว้ย” เซฮุนพูดด้วยความอารมณ์เสีย แค่เห็นหน้าก็หงุดหงิดจะตายอยู่แล้ว เป็นเพื่อนกันมาสามปีพอเลื่อนไปเป็นประธานนักเรียนได้นี่เอาใหญ่ อยากจะใช้สกิลที่เพิ่มดาเมจเข้าไปเต็มหลอดปาใส่หน้าจริงๆ

 

“แล้วจะมาสายทำไมบ่อยๆ เมื่อวานฉันไลน์ไปบอกว่าอย่านอนดึกไม่ใช่หรือไง? ออนการีน่าได้แต่ไม่ตอบฉัน? แล้วนี่มันครบห้าครั้งแล้ว เตรียมตัวให้ฉันไปรายงานความประพฤติกับแม่นายด้วยโอเซฮุน” จื่อเทาพูดรัวๆทั้งที่ตายังจ้องสมุดเช็คคนมาสายอยู่ ถ้าไม่ติดว่าซี่รั้วมันเล็กเกินไปเขาคงจะเอื้อมมือเข้าไปแล้ว ไม่ใช่ว่าจะไปต่อยหน้าอะไรมันหรอก จะขอร้องอ้อนวอนต่างหาก

 

“โธ่จื่อเทาอ่า..นายไม่เห็นเหรอว่ามีฉันสายแค่คนเดียว เพราะงั้นก็ปล่อยฉะ..”

 

“ประตูปิดแล้วมึงเห็นไหม! กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแวะซื้อขนมโง่เง่าอะไรนั่น!”

 

“โอ้ยเพื่อน กูอยากกินนี่ กูขอโท๊ษษษษ”

 

อยู่ๆก็ปรากฏสิ่งมีชีวิตระดับชั้นเดียวกันอีกสองคนโผล่หัวออกมา ความหวังอะไรทั้งหลายแหล่ที่มันน้อยอยู่แล้วตอนนี้กลายเป็นศูนย์ทันที เซฮุนหันหน้ากลับไปหาจื่อเทาอีกครั้งด้วยสายตาที่คิดว่าน่าสงสารที่สุดในชีวิต แต่ก็ได้กลับมาเพียงแค่รอยยิ้มที่เขาบอกมันตลอดว่าทุเรศสิ้นดีแทน

 

“หึ..คาบพักกลางวันไปหาฉันที่ห้องด้วย เช้านี้ฉันจะให้อาจารย์ทำเรื่องขออนุญาตผู้ปกครองนาย”

.

.

.

.

.

.

.



 

โอเค พ่ายแพ้ต่อฝ่ายศัตรูเต็มรูปแบบ

 

 

12.15

 

เซฮุนโบกมือให้เพื่อนร่วมห้องสามคนเดินนำไปโรงอาหารก่อนเพราะเขาต้องแวะไปหาจื่อเทา จุดหมายคือห้องประธานนักเรียนชั้นสองตึกถัดไป..แค่คิดว่าจะเจออะไรก็เหนื่อยใจแล้ว

 

 

จะว่าไประหว่างเขากับจื่อเทาเรียกได้ว่าสนิทกันเลยล่ะ เพียงแต่เราแยกห้องกันตอนมัธยมปลายปีนี้ซึ่งก็คือปีสุดท้าย ทำให้เราห่างๆกันไปบ้างแต่มันก็ไม่ได้แย่อะไร เรายังติดต่อกันเสมอและมันก็ยังคงความโหดแบบไม่ขาดตกบกพร่องด้วย

 

“ขออนุญาตครับ” ร่างบางส่งเสียงให้คนข้างในก่อนจะแง้มประตูให้เปิดออก ตอนนี้คนอื่นๆคงไปพักกันหมดแล้วเลยเหลือแค่จื่อเทาที่ยังนั่งกดสมาร์ทโฟนในมืออยู่ ถ้าให้เดาเขาคิดว่าคุยเรื่องงานในโรงเรียนแน่ๆ เพราะคิ้วอีกคนมันขมวดเข้าหากันจนจะเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว

 

“ไม่บอกแม่ไม่ได้เหรอ คราวหน้าไม่สายแล้ว” เซฮุนพูดขึ้นหลังจากนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของอีกคน ร่างสูงทำแค่เงยหน้ามองครู่เดียวก็ก้มลงไปจ้องเครื่องมือสื่อสารในมือต่อ

 

อืม..สงสัยจะหมดหวัง แม่คงไม่ว่าอะไรเขามากหรอกมั้ง..ปกติก็ชอบโอ๋เขาอยู่แล้ว คงจะบ่นนิดหน่อยตามปกติ แต่เขาก็ไม่อยากให้แม่เครียดอยู่ดี เพราะงั้นค่อยขอโทษแม่แล้วนอนเร็วๆเอาแล้วกัน

 

“แล้วต้องทำยังไง หิวแล้ว จะไปหาวันไหนก็บอกด้วย” เซฮุนจ้องหน้าอีกคนที่ยังคงไม่สนใจเขาอยู่อย่างนั้น น่าโมโหจริงๆ

 

 

“แน่ใจเหรอ”

 

“อะไร”

 

“แน่ใจเหรอ..ว่าคราวหน้าจะไม่สายอีก” คราวนี้จื่อเทาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาตรงๆ และประโยคนั้นทำให้เซฮุนตาเป็นประกายรีบพยักหน้าหงึกหงักทันที จื่อเทายอมเขาตลอด และมันทำให้เซฮุนรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่นั่งคิดมาตลอดช่วงเช้าว่าจะขอร้องมันยังไงดี

 

“แต่ยังไงก็ต้องไปบ้านนะ จะไปวันนี้เลย”

 

“ทำไมต้องไปอีก จะบอกแม่จริงๆเหรอ” 

ร่างสูงขำออกมาเบาๆเมื่อเห็นเซฮุนหน้าหงอยอีกรอบ มันน่าหมั่นเขี้ยวมากจนต้องยื่นมือไปบีบจมูก อีกคนเปลี่ยนมาทำท่าฟึดฟัดแทนทันทีเพราะไม่ชอบ จื่อเทาก็รู้ดีแต่ก็ยังทำบ่อยๆ

 

“เปล่า..ไม่ได้นอนด้วยกันนานแล้ว จะไปนอนด้วย” เซฮุนกระพริบตาปริบๆ แต่จื่อเทาไม่ปล่อยให้อีกคนปฏิเสธง่ายๆหรอก ร่างสูงลุกขึ้นยืนเตรียมเดินออกจากห้องไป มาจนถึงประตูอีกคนก็ยังไม่ลุกตามมาสักที

 

“จะไปกินไหมข้าวน่ะ หิวไม่ใช่หรือไง” ต้องพูดเตือนอีกรอบว่าเซฮุนพึ่งบ่นหิวไปถึงยอมลุกตามมา จื่อเทามองหน้าอีกคนที่ยังดูงงๆทั้งที่ก็ไม่เข้าใจว่าจะงงไปทำไม แค่ไปนอนบ้านต้องทำหน้าตาตลกแบบนี้ด้วยเหรอ..

 

 

 

 

ตกเย็นเซฮุนพาจื่อเทากลับบ้านเพื่อไปเอาเสื้อผ้าก่อน แวะเข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่ของจื่อเทาด้วย บ้านหลังใหญ่ที่ไม่ได้แวะมานานพอสมควรตั้งแต่ห้าหกเดือนที่แล้วยังต้อนรับดีเสมอและเรียกรอยยิ้มจากเขาได้ไม่ยาก

 

เซฮุนลากลับพร้อมขนมเต็มสองมือจากแม่ของจื่อเทา ทนให้ถึงบ้านไม่ไหวเลยเลือกมากินระหว่างทางเดินด้วย ได้ยินจื่อเทาบ่นว่าเขาอ้วนขึ้นแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจที่อีกคนพูด ใครๆก็บอกว่าเขาหุ่นดี ผู้หญิงเห็นแล้วถึงกับต้องกรี๊ด

 

แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าจื่อเทายังสังเกตุเขา ถ้าเอาจริงๆเขาไม่อยากให้จื่อเทามานอนบ้านด้วยหรอก เขากลัวจะรู้สึกกับอีกคนมากไปกว่านี้ ทั้งๆที่คนเป็นเพื่อนไม่ควรจะมีให้กัน

เพราะเขารู้ว่าจื่อเทาทำแบบนี้กับทุกคนที่เป็นเพื่อน เขารู้ดีมาตลอด และคิดว่าจะหยุดมันได้หลังจากเราห่างกันไป

 

แต่มันไม่เป็นแบบนั้น มันไม่เคยเกิดขึ้น เซฮุนสามารถกลับมาอยู่จุดเดิมได้เพียงแค่เห็นอีกคนจากที่ไกลๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

 

จุดเดิมที่เขาชอบจื่อเทาซ้ำๆหลายครั้ง และมันมักจะมากขึ้นเสมอ..

TBC♥

 

◊ SQWEEZ