Private Personal Privy;

ลำดับตอนที่ #26 : ลำดับตอนที่ 26

“มอง~ เธอสาวเธอสวยฉันจึงได้มอง เอิ้ว เอิ้ว เอิ้ว เอิ้ว”

ผมมองลูกพี่ลูกน้องที่ทำตัวขี้เกียจนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพรมราคาแพงกลางห้องอีกทั้งยังแหกปากร้องเพลงอย่างไม่อายฟ้าอายดิน เอากับมันสิ นี่ไม่ใช่ปักกิ่งบ้านมึงนะครับห่าเสี่ยว!

“มาทำไมให้อายบ้านนาเล่านวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมา ฮิ้ว ฮิ้ว ฮิ้ว ฮิ้ว”

ก่อนที่มันจะได้เริ่มบทเพลงที่สามผมก็จัดการขว้างถุงขนมที่อยู่รอบกายใส่เป้าหมายไม่ยั้งด้วยความรำคาญ ฝ่ายนั้นไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไรมือเล็กๆ นั่นควานหาเศษอมยิ้มที่ผมขว้างไปขึ้นมาแกะกินอย่างสบายอารมณ์

ผู้ชายคนนี้ชื่อ ลู่หาน เห็นหน้าตาก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ถ้าให้ดีอย่าเข้ามาพัวพันกับคนๆ นี้จะดีกว่า นอกจากจะปากหมา หน้าหวานแต่เสือกขี้เก็ก ทำงานบ้างไม่ทำบ้างคนขี้เกียจ แดกได้ทุกอย่างและนอนได้ทุกที่แล้ว ผู้ชายที่ชื่อลู่หานก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรดี

“ดำดำ~ ลู่หานฮยองสุดหล่ออยากไปเที่ยวจังเลย”

“ไม่ไป”

ตอบอย่างไม่ต้องคิดจนไอ้คนที่ยื่นคำร้องมาเมื่อครู่ทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความขัดใจ ร่างเล็กๆ เลือกที่จะหมุนตัวกลิ้งมาหาผมที่โซฟาแทนที่จะลุกขึ้นเดินมา ตากลมเหมือนลูกกวางจ้องเขม็งมองผมเหมือนทุกทีที่ถูกขัดใจ

“กูเหี่ยวเฉาเหมือนต้นไม้ขาดน้ำมาเป็นอาทิตย์แล้วนะเว้ย กูอยากเที่ยว กูอยากอินดี้ ชีวิตกูขาดหวานไม่ได้ ยูโน๊ว!?”

ด้วยความรักลูกพี่ลูกน้องคนนี้มากผมจึงประเคนตีนใส่มันตัดปัญหา มันหันมาประกาศกร้าวว่า ‘งอนนะจ๊ะ’ แล้วเลื้อยกลับไปยังดงขนมขบเคี้ยวหน้าทีวีเหมือนเดิม

ไอ้เหี้ยนี่แม่งเพี้ยนแหง

ยังไม่ทันได้ยัดขนมที่คนแก่กว่าตรงหน้าเหมาจากร้านสะดวกซื้อมาจนท่วมห้องเข้าปาก เสียงหวานๆ นั่นก็บ่นงุ้งงิ้งเมื่อจอทีวีพลาสมาปรากฏภาพชายหนุ่มสัญชาติจีนที่กำลังโด่งดังเป็นที่กล่าวขานของคนทั่วประเทศในขณะนี้

 “ถุย! ไอ้หน้าเงิง หล่อสู้กูก็ไม่ได้เสือกงานเยอะอีกนะมึงอ่ะ บริษัทห่านี่ก็ไม่มีผู้จัดการคนอื่นแล้วหรือไงถึงได้เรียกกู-”

ยังด่าไม่ทันจบประโยคเสียงริงโทนแสลงหูที่เจ้าตัวแสนภาคภูมิใจก็ดังขัดขึ้น มันทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมกดรับสายแต่โดยดี

“ครับ..วันนี้เลยหรอครับ..แต่ว่า...ห้าหลักเลยหรอ...ครับๆ”

“ดำจ๋า~ หมดเวลาสนุกแล้วสิ”

มันหันมาทำตาประกายวิบวับเหมือนกวางเชื่องใส่ผมที่กำลังนอนเกาพุงนอนดูทีวีอย่างไม่สนใจ

“อย่าบอกนะว่ามึงรับงานอีกแล้วอ่ะ นี่วันหยุดกูนะเว้ยไอ้หน้าจีน ไอ้ห่ากี่รอบแล้วมึงเนี่ย กูบอกว่ากูไม่รับงานวันหยุดไงหูมึงหนวกหรือเป็นเอ๋อวะอีกวางเอ๊ย”

“ว้อยยยยยยยยยยยยยย!! ไอ้หน้าปลาตีนเต้นระบำ กูจะโทรไปยกเลิกให้เดี๋ยวนี้แหละ!! อุตส่าห์หางานให้ได้ถ่ายกับไอ้หนูชานมแท้ๆ”  

‘ไอ้หนูชานม’

สะดุดกึกเลยกู ผมตะเกียกตะกายแทบจะตีลังกาแปดตลบเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากมือลูกพี่ลูกน้องที่ควบตำแหน่งผู้จัดการที่กำลังต่อสายถึงนายหน้าเมื่อครู่

“ไม่บอกแต่แรกว่าถ่ายกับว่าที่เมียล่ะ วู้~”

“แล้วมึงเงียบให้กูบอกแต่แรกหรอไอ้ควายเผือก -___-”