Fanfic BNHA / My Hero Academia :: Blazing aria [Bakugou x OC]

ตอนที่ 26 : Aria 24 : I don't think I can stop this feeling anymore.

Aria 24

I don't think I can stop this feeling anymore.

เสียงดนตรีที่ดังสอดประสานกันเป็นจังหวะทำให้อายาเมะโยกหัวตามไปด้วยขณะที่กำลังนั่งหลับตาบนโซฟา เท้าสองข้างของเธอเคาะกับพื้นตามเสียงบีทอย่างลืมตัว

เสียงกลองที่ฟาดลงไปด้วยพละกำลังอย่างหนักแน่น

เสียงกีต้าร์และคีย์บอร์ดที่เล่นเป็นทำนองสนุกสนาน

เสียงร้องเพลงที่อายาเมะได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วนจนเธอฮัมตามไปได้อย่างแม่นยำ

ทั้งหมดนั่นทำให้อายาเมะหลงไปในโลกของเสียงดนตรี

พวกเขาพัฒนาฝีมือได้เร็วจนไม่น่าเชื่อเลยว่านี่คือวงดนตรีเดียวกับเมื่อเกือบสองสัปดาห์ก่อน

พอเพลงจบลง อายาเมะก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอปรบมือด้วยท่าทางตื่นเต้นให้กับนักดนตรีทุกคนตรงหน้า ก่อนจะพูดว่า “รอบเมื่อกี้มีที่ผิดแค่ประมาณสามจุดเอง เล่นได้ดีมากๆ เลยล่ะ!”

คำชมนั้นทำให้แต่ละคนหันไปยิ้มให้กันด้วยความดีใจ แม้แต่บาคุโกเองก็กระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนเวลาที่เขาพึงพอใจกับอะไรสักอย่าง

“ขอบใจมากนะ ได้เธอช่วยเอาไว้มากจริงๆ อิชิคาวะ” จิโร่หันมาพูดขอบคุณเธอด้วยท่าทางดีอกดีใจจนอายาเมะต้องรีบส่ายหน้า

“ฉันไม่ได้ช่วยอะไรขนาดนั้นหรอก จริงๆ นะ! เพราะทุกคนตั้งใจฝึกซ้อมกันต่างหาก”

“เท่านี้ก็พร้อมแสดงแล้วล่ะ มีเวลาซ้อมอีกตั้งสองสัปดาห์” คามินาริพูดพลางดีดกีต้าร์เป็นเสียงที่ไม่มีความหมาย ส่วนยาโอโยโรซึบอกว่าจะไปเตรียมชากับของว่างมาให้ ก่อนจะวิ่งหายไปในห้องครัว

อายาเมะเองก็คว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายเพื่อเตรียมจะกลับหอพักของตัวเอง แต่ก็โดนจิโร่เรียกให้อยู่กินขนมด้วยกันก่อน

ทั้งที่ตั้งใจจะรีบกลับสักหน่อย แต่อยู่ๆ ก็มาลงเอยที่โซฟาชุดกับเพื่อนห้อง 1-A อีกแล้ว

ตลอดช่วงเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา อายาเมะใช้ช่วงเวลาว่างกับห้อง 1-A เกือบจะตลอดจนเธอรู้จักพวกเขาทุกคน

ถึงจะสนิทกับกลุ่มนักดนตรีมากเป็นพิเศษเพราะใช้เวลาด้วยกันมาก แถมมีบาคุโกที่เป็นคนที่เธอรู้จักมานานที่สุดอยู่ด้วย แต่คนอื่นๆ ก็ชวนเธอคุยบ่อยจนอายาเมะไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนเกินเลย

มีแต่คนนิสัยดีๆ จนอายาเมะไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมชั้นของเธอถึงไม่ชอบพวกเขา

หลังจากยาโอโยโรซึถือชุดน้ำชาออกมาแล้ว อายาเมะก็ช่วยเอาไปวางไว้ตรงโต๊ะมุมต่างๆ ช่วงเวลาตอนนี้ทุกคนต่างพากันละมือจากงานมาผ่อนคลายกันตามโซฟาชุด

โต๊ะสุดท้ายที่อายาเมะเอากาน้ำชาไปวางให้คือโต๊ะที่มีอิดะกับโทโดโรกินั่งอยู่กับมิโดริยะ อุราระกะและอะซุย

“อิชิคาวะจังก็มานั่งด้วยกันสิ ซาโต้คุงเพิ่งจะเอาคุกกี้มาให้พอดีเลย” อุราระกะชี้จานคุกกี้บนโต๊ะอย่างอารมณ์ดี กลิ่นหอมที่ลอยอบอวลออกมาทำให้อายาเมะยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

จิตสำนึกส่วนหนึ่งของเธอบอกว่าเวลาค่ำขนาดนี้แล้วไม่ควรจะกินขนม

แต่วันนี้เธอก็ใช้พลังงานไปไม่น้อยเลยนะ

กินขนมนิดหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง

อายาเมะคิดเข้าข้างตัวเองในขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งตรงที่ว่างข้างอะซุย

“ถ้าอย่างนั้นขอลองชิมหน่อยนะ” อายาเมะหยิบคุกกี้ชิ้นแรกขึ้นมา

กลิ่นหอมของช็อกโกแลตที่ฟุ้งอยู่ในปากทำให้ร่างกายของเธอผ่อนคลายลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ขนมหวานนี่มันสุดยอดไปเลยจริงๆ

อายาเมะจิบชาพร้อมกับกินคุกกี้ไปพลาง ฟังอุรารากะเล่าเรื่องด้วยเอเนอร์จี้สดใสไปพลาง

ทั้งที่ตั้งใจจะกินแค่ไม่กี่ชิ้น แต่พอคุยเพลินแล้วอายาเมะก็นั่งกินขนมไปเรื่อยๆ อย่างลืมตัว

เธอเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ชิ้นสุดท้าย แต่ในตอนนั้นเองที่มือของเธอไปชนกับมือของใครอีกคนที่ตั้งใจจะหยิบคุกกี้ชิ้นเดียวกันพอดี

“อ๊ะ…”

“อะ…”

คำอุทานที่หลุดออกมาพร้อมกันแต่คนละโทนเสียงนั่นทำให้อายาเมะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

โทโดโรกิจ้องเธอกลับมาด้วยดวงตาสองสีสงบนิ่งก่อนที่จะพูดออกมาเรียบๆ ว่า “เชิญเลย”

อายาเมะกะพริบตาปริบๆ เธอรีบยกมือขึ้นพลางส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร โทโดโรกิซังเอาก่อนเลยก็ได้”

“อา…เธอเอาไปเถอะ”

“ไม่เป็นไรหรอก จริงๆ นะ”

เพราะเธอควรจะหยุดกินได้แล้วด้วย ค่ำขนาดนี้แล้ว ใครเขามานั่งกินขนมหวานกัน

คุกกี้ชิ้นนั้นกลายเป็นขนมต้องห้ามไปแล้วสิ

อายาเมะได้แต่นั่งมองคุกกี้สลับกับโทโดโรกิด้วยความเกรงอกเกรงใจ ไม่มีใครกล้าเป็นฝ่ายหยิบไปเสียที

แบบนี้มันยิ่งกระอักกระอ่วนกว่าเดิมอีกไม่ใช่หรือไง…

อายาเมะนั่งเพ่งมองคุกกี้ชิ้นนั้นอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจรีบกินให้มันจบๆ ไปเลยดีกว่า

เด็กสาวเอื้อมมือไปข้างหน้า ตั้งใจจะหยิบคุกกี้ชิ้นสุดท้ายบนจาน แต่มือของเธอก็ชนเข้ากับมือของคนอีกคนที่ยื่นมาในจังหวะเดียวกันพอดีอีกครั้ง

“อ๊ะ...”

อายาเมะเผลออุทานออกมาอีกรอบ แต่ครั้งนี้พอเธอเงยหน้ามองโทโดโรกิที่ทำหน้างุนงงตอบกลับมาแล้วก็อดรู้สึกตลกไม่ได้

มันจะบังเอิญเกินไปหน่อยล่ะมั้ง

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร อยู่ๆ มือของเธอกับโทโดโรกิก็ถูกดันออกจากกันเพราะมืออีกข้างที่แทรกเข้ามาตรงกลาง คว้าคุกกี้เจ้าปัญหาชิ้นนั้นไปอย่างรวดเร็ว

อายาเมะหันกลับไปข้างหลัง มองดูโจรขโมยคุกกี้ที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวขนมอย่างไม่สนใจสายตาของคนบนโต๊ะที่กำลังมองอยู่

เธอยังคงนั่งนิ่งอย่างงุนงง แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของโทโดโรกิเร็วกว่าเธอมาก

“บาคุโก” โทโดโรกิมองตามคนที่แย่งคุกกี้ไปต่อหน้าต่อตา “ชิ้นนั้นฉันไม่ได้ให้นาย”

บาคุโกถลึงตามองกลับไปทั้งที่ยังเคี้ยวคุกกี้จนแก้มตุ่ย พอกลืนคุกกี้ลงไปแล้ว เขาก็ตวาดกลับมาทันทีว่า

“มีปัญหารึไง ไอ้ครึ่ง”

พูดจบ เจ้าตัวก็เดินล้วงกระเป๋ากระแทกเท้าออกไป ไม่ได้คิดจะรอฟังคำตอบของใครเลยสักนิดเดียว

เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมากจนอายาเมะยังประมวลผลไม่ทัน

เธอมองตามหลังบาคุโกไป ก่อนจะหลุดปากถามขึ้นมาซื่อๆ ว่า “ซาโต้คุงไม่ได้แบ่งคุกกี้ให้บาคุโกเหรอ”

พอถามคำถามนั้นออกไปแล้ว อายาเมะถึงเพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามันฟังดูตลกมาก แต่โทโดโรกิกลับหันมาตอบเธออย่างจริงจังว่า

“ปกติซาโต้แบ่งขนมให้ทุกคน”

“...”

ถึงจะเป็นบทสนทนาที่ฟังดูแปลกๆ แต่เห็นสีหน้าของโทโดโรกิแล้วอายาเมะก็พลอยรู้สึกว่าควรจะคิดเรื่องนี้อย่างจริงจังไปด้วย

“อย่างนั้นเหรอ…”

ท่าทางของทั้งสองคนทำให้อาชิโดะและคามินาริซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอีกด้านกลั้นหัวเราะกันจนปวดท้อง

‘มีคนเพื่อนไม่รัก ไม่แบ่งขนมอ่ะ…’

‘มีคนหมั่นไส้ชาวบ้านเขาอ่ะ…’

ทั้งสองคนคุยกันทางสายตา ก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปคนละทางเมื่อบาคุโกตวัดสายตาหาเรื่องไปมอง

อายาเมะมองดูบาคุโกที่โซฟาด้านในอีกครั้ง แต่เด็กหนุ่มดูไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรกับเธอ เธอจึงได้แต่มองจานคุกกี้ว่างเปล่าตรงหน้า

ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่บาคุโกอาจจะชอบกินคุกกี้ล่ะมั้ง

เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ตอนนี้บรรยากาศบนโต๊ะของเธอเลยให้ความรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

เธอนั่งมองโทโดโรกิด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน อุราระกะยกมือปิดปากเหมือนกำลังกลั้นขำ ส่วนมิโดริยะตาเบิกกว้าง พูดพึมพำกับตัวเองว่า “คะ...คัตจังแย่งคุกกี้…!”

บรรยากาศในตอนนั้นทำให้แม้แต่คนที่ชวนคุยไม่เก่งอย่างอายาเมะยังพยายามเค้นสมองหาบทสนทนาอะไรสักอย่างขึ้นมา

และคำพูดของมิโดริยะก็สะกิดใจของเธอเข้าพอดี

“จะว่าไปแล้ว...มิโดริยะคุง เมื่อกี้เรียกบาคุโกว่าคัตจังใช่ไหม ฉันได้ยินมาสักพักแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาสได้ถามเลย มิโดริยะคุงสนิทกับบาคุโกเหรอ”

มิโดริยะสะดุ้งเฮือกกับคำถามนั้นราวกับถูกน้ำร้อนลวก ท่าทางดูลุกลี้ลุกลนขึ้นอย่างชัดเจนในตอนที่พยายามหาอะไรมาตอบ

เขาลูบหลังคอไปมาด้วยท่าทางประหม่าขณะที่ตอบเธอว่า “ผมกับคัตจังเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลน่ะ”

เพื่อนสมัยเด็กของบาคุโก...บาคุโกสมัยเรียนอนุบาล...

ความอยากรู้อยากเห็นผุดขึ้นมาในใจของอายาเมะอย่างหยุดไม่ได้

คนเกรี้ยวกราดอย่างบาคุโกตอนเป็นเด็กน้อยจะเป็นยังไงนะ...นึกภาพไม่ออกเลย

จะเป็นพวกหัวโจกไหมนะหรือว่าจะชอบทำหน้ามุ่ยจนเพื่อนๆ กลัว

“บาคุโกสมัยเด็กเป็นยังไงเหรอ”

คำถามนั้นหลุดออกไปก่อนที่อายาเมะจะทันได้ห้ามตัวเอง

แม้แต่ท่าทางของเธอก็ดูตื่นเต้นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกว้างอย่างสนอกสนใจ จ้องมองไปที่มิโดริยะด้วยความคาดหวัง

เด็กหนุ่มดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาอีกครั้งทันที ปากขยับอ้าออกและหุบลงสลับไปมาเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรดี

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร อายาเมะก็รู้สึกได้ว่าหลังคอเสื้อของเธอถูกดึงขึ้นมาอีกแล้ว

มีคนเพียงคนเดียวเท่านั้นล่ะที่ชอบหิ้วเธอแบบนี้

อายาเมะเอี้ยวตัวไปข้างหลังเพื่อจะมองบาคุโกที่หิ้วคอเสื้อเธอไปไหนมาไหนตามใจตัวเองเหมือนลูกแมวไม่มีผิด เขาขมวดคิ้วนิดๆ มองเธอ ก่อนจะพูดว่า

“กลับได้แล้ว”

พูดจบ เขาก็ไม่รอคำตอบรับของเธอสักนิด ซ้ำยังออกแรงดึงจนเธอเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าสะพายแทบไม่ทันขณะที่พยายามก้าวเท้าเดินตามเขา

เดี๋ยวนี้เธอชักจะเดินถอยหลังกับเอียงข้างเก่งขึ้นทุกวัน

ตอนแรกอายาเมะก็นึกอยากจะถามอยู่หรอกว่าบาคุโกเป็นอะไร ทำไมต้องมาขัดบทสนทนาของเธอด้วย แต่พอดวงตาสีน้ำทะเลมองไปเห็นมิโดริยะที่สีหน้าดูโล่งอกขึ้นอย่างชัดเจน เธอก็กลืนคำพูดพวกนั้นกลับลงไปในลำคอ

สีหน้าของบาคุโกที่เธอมองเห็นในตอนนั้นเองก็ดูเรียบเฉยจนแปลกตา

อายาเมะเอี้ยวหน้าไปมองเขาอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็ตัดสินใจเดินตามบาคุโกไปทางหอพักของเธอโดยที่ไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้นอีก

ถึงจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่อายาเมะก็เข้าใจได้เองไม่ยากว่ามันคือเรื่องที่บาคุโกไม่อยากให้เธอเข้าไปยุ่ง

และเธอก็ควรจะเคารพพื้นที่ส่วนตัวของเขา

จะว่าไปแล้ว เธอก็ไม่เคยเห็นมิโดริยะกับบาคุโกคุยเล่นกันเลย ดีไม่ดีดูเหมือนว่าบาคุโกจะระเบิดอารมณ์กับมิโดริยะมากเป็นพิเศษเมื่อเทียบกับคนอื่นด้วยซ้ำ

คงจะมีความหลังอะไรกันมาล่ะมั้ง

อายาเมะถอนหายใจเบาๆ ในตอนที่เธอเดินไปบนทางเดินระหว่างหอพักยามค่ำคืนของโรงเรียนยูเอพร้อมกับบาคุโก

ทำไมเป็นคนที่มีความสัมพันธ์อันซับซ้อนกับคนรอบตัวแบบนี้นะ

ในขณะที่อายาเมะคิดแบบนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นแสงไฟที่ส่องกระทบเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มพอดี

ใบหน้าของบาคุโกยังดูเรียบเฉย แต่ก็ผ่อนคลายลงนิดหน่อยจนออกจะเฉื่อยชาเมื่อเทียบกับสีหน้าปกติของเขา

ในชั่ววินาทีนั้นเอง อายาเมะก็อดตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้

แล้วตอนนี้เธอกับบาคุโกอยู่ในสถานะอะไรกันแน่

คนรู้จักเหรอ? พวกเขาน่าจะข้ามเส้นนั้นมาตั้งนานแล้ว

เพื่อนเหรอ? แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยพูดอย่างนั้นสักคำ

นักร้องกับคนฟังเพลง? คอมเมนเตเตอร์กับมือกลอง?

สถานะของพวกเขาคลุมเครือจนระบุไม่ได้ ยังไม่นับรวมความรู้สึกแปลกๆ ที่ชักจะเพิ่มขึ้นทุกวันในใจของเธออีก

อายาเมะได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ตัวเอง

ที่จริงแล้วเธอกับบาคุโกก็อยู่ในความสัมพันธ์อันซับซ้อนเหมือนกัน

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

ตอนที่อายาเมะกลับมาถึงหอพักก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว

เพื่อนร่วมห้องของเธอยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมชั้นล่าง รวมกลุ่มตามจุดต่างๆ ตามหน้าที่ที่พวกเขาแบ่งกัน

อายาเมะเห็นว่าทุกคนยังดูสนุกสนานดีเธอก็พอใจแล้ว

เธอไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับงานเทศกาลเป็นพิเศษ อันที่จริงกลายเป็นว่าเธอเฝ้ารอคอนเสิร์ทของห้อง 1-A มากกว่างานในห้องของเธอเสียอีก

เธอเป็นหัวหน้าห้องแท้ๆ

รู้สึกผิดจังเลยแฮะ…

แต่ถ้าไม่มีเธออยู่ บรรยากาศมันคงจะดีกว่าล่ะมั้ง

อายาเมะกวาดตามองเพื่อนในห้องเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินไปทางลิฟต์เพื่อเตรียมจะกลับขึ้นห้องไปพักผ่อน

“อิชิคาวะ!”

ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะเดินพ้นห้องนั่งเล่น ก็มีคนตะโกนเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน

อายาเมะชะงักฝีเท้า พอหันกลับไปจึงเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นสาวคนหนึ่งวิ่งมาเรียกเธอไว้จากอีกฟากของห้องนั่งเล่น

เด็กสาวคนนั้นชื่ออิสึกิ เธอคุยกับซาโยริอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับอายาเมะ ไม่ได้สนิทแต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบหน้า เรียกได้ว่าเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องที่มีความสัมพันธ์อันเรียบง่าย

แต่ตั้งแต่อายาเมะมีปัญหากับเพื่อนบางคนในห้อง คนหลายคนก็เริ่มจะเลี่ยงหน้าเธอบ้าง อิสึกิเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

อายาเมะจึงแปลกใจนิดหน่อยที่เป็นฝ่ายถูกทักทายก่อน

“อิสึกิจัง มีอะไรหรือเปล่า”

อายาเมะหันไปถาม ก่อนจะสังเกตได้ว่านอกจากอิสึกิแล้วยังมีสายตาอีกหลายคู่มองมายังเธอจากกลุ่มโต๊ะที่อิสึกิเพิ่งจะเดินออกมา

ซาโยริก็เป็นหนึ่งในนั้น

อายาเมะเลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถามเพื่อนสนิทของเธอ แต่ซาโยริกลับแค่ยกนิ้วโป้งส่งมาให้

“คือว่าเธอยังไม่มีธุระอะไรที่ต้องทำตอนวันงานเทศกาลใช่ไหม”

นั่นก็คือคำถามอย่างสุภาพของการบอกว่าเธอยังไม่มีหน้าที่ใช่ไหมนั่นล่ะ

งานส่วนใหญ่ของอายาเมะเป็นการเตรียมสถานที่และเอกสารตามประสาหัวหน้าห้อง และยังไม่มีคนกลุ่มไหนมาชวนเธอไปทำงานด้วย อายาเมะจึงคิดว่าตอนวันงานเธอคงจะว่างทั้งวัน

เธอจึงได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปอย่างงุนงง

“ตอนช่วงเช้ากะจะไปดูคอนเสิร์ทของห้อง A สักสองชั่วโมงน่ะ นอกเหนือจากนั้นก็ยังว่างอยู่”

อิสึกิเม้มปากนิดๆ ก่อนจะถามว่า “อยากจะมาทำงานแต่งเป็นผีด้วยกันไหม”

คำถามที่ไม่คาดคิดนั้นทำให้อายาเมะยืนนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง เธอเผลอหลุดปากถามกลับไปว่า “หมายถึงว่า ให้ฉันไปร่วมกลุ่มด้วยเหรอ”

คำถามนั้นทำให้อิสึกิหน้าแดงขึ้นขณะที่มองหลบตาไปอีกทาง

ท่าทางที่ดูกระอักกระอ่วนนั่นทำให้อายาเมะยิ้มบางๆ ด้วยความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ ถ้าอิสึกิจังไม่สบายใจล่ะก็...”

“เปล่าหรอกนะ!” อิสึกิตอบกลับมาเสียงดังก่อนที่อายาเมะจะทันได้พูดจบประโยคเสียอีก เธอหันหน้าหลบตาไปอีกรอบ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาลงว่า

“พวกเราแค่รู้สึกไม่ดีน่ะที่ก่อนหน้านี้หลบหน้าอิชิคาวะจังเพราะกลัวว่าพวกโทเงะอิเคะจะพาลโกรธไปด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด แล้วเธอก็ยังทำดีกับพวกเรามาอยู่ตลอด...ขอโทษด้วยนะ”

ที่ทำท่าทางกระอั่กกระอ่วนเมื่อกี้คงเพราะว่ารู้สึกผิดเลยไม่อยากสู้หน้าเธออย่างนั้นสินะ

พออายาเมะรู้แบบนั้นแล้ว ในใจของเธอก็พลันรู้สึกโล่งอกมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มฝืนเมื่อครู่ค่อยๆ ขยับเป็นรอยยิ้มกว้างมากขึ้นในตอนที่เธอได้ยินประโยคถัดไปของอีกฝ่าย

“แต่ต่อไปฉันจะไม่หลบหน้าอิชิคาวะแล้วล่ะ จะเป็นเพื่อนกับทั้งโทเงะอิเคะและเธอด้วย ทุกคนเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

‘ทุกคน’ ที่ว่านั่นคงหมายถึงกลุ่มคนที่นั่งมองเหตุการณ์จากตรงโซฟาด้านใน คงเป็นกลุ่มคนที่รับงานแต่งตัวเป็นผี

หนึ่งในนั้นก็คือซาโยริที่ยังคงแอบชูนิ้วโป้งมาให้เธอ

“ขอบคุณมากเลยนะ”

เธอไม่ได้แค่พูดไปอย่างนั้น แต่รู้สึกขอบคุณมากจริงๆ

อายาเมะไม่เคยโกรธเพื่อนร่วมห้องที่เลือกจะเมินเฉย เธอเข้าใจดีว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความกล้าพอจะเข้าไปขวางอารมณ์โกรธเคืองของคนอื่น

เพราะเธอเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น

เคยรับรู้ว่ามีเพื่อนไม่ชอบหลักสูตรฮีโร่ แต่ก็เลือกจะนิ่งเฉย

เคยรู้ว่ามีคนอยากจะไปหาเรื่องบาคุโก แต่ก็ไม่กล้าห้าม

แต่มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว

อายาเมะจะไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว

และเธอก็ดีใจมากจริงๆ ที่มีคนเข้าใจและยอมรับเธอกับการตัดสินใจของเธอได้

ความรู้สึกอึดอัดที่ติดเป็นตะกอนตกค้างอยู่ในใจของเธอมาสักพักหนึ่งกำลังค่อยๆ จางหายไป

อายาเมะแอบยกนิ้วโป้งส่งกลับไปให้ซาโยริในขณะที่ใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันช่วยเรื่องแต่งหน้าผีก็แล้วกันนะ!” อายาเมะรีบเสนอตัวช่วยทันที

ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่ค่อยจะสนใจงานเทศกาลนี้สักเท่าไร แต่ตอนนี้อายาเมะกลับตื่นเต้นจนรอแทบไม่ไหว

ทั้งคอนเสิร์ทของห้อง A และบ้านผีสิงของห้อง C ของเธอ…

ถ้าวันงานเทศกาลมาถึงไวๆ ก็คงดี

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

บาคุโกกำลังเขียนคำตอบลงในสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ ตอนที่เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังมาจากโทรศัพท์มือถือที่วางทิ้งไว้ด้านข้าง

เขาเหลือบไปมองดูชื่อของเจ้าของข้อความ จากตอนแรกที่ตั้งใจจะทำเป็นไม่เห็นก็ต้องหยิบขึ้นมาตอบจนได้

ยัยป้า : ได้ยินว่ายูเอจะจัดงานเทศกาล ช่วงนี้คงลากลับบ้านไม่ได้สินะ?

Bakugou K. : เออ

บาคุโกตอบกลับไปสั้นๆ อย่างขี้เกียจจะพิมพ์อะไรให้มากความ แต่คนอีกฝั่งกลับตอบกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับรู้ทันนิสัยของเขาดี

ยัยป้า : อย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้ที่ห้องล่ะ!

Bakugou K. : อย่าพูดเหมือนฉันเป็นเด็กนะยัยป้า

ยัยป้า : อย่าพูดจาเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่นะเจ้าเด็กบ้า!

จากที่ไม่ได้ตั้งใจจะต่อบทสนทนายืดยาว บาคุโกกลับคว้าโทรศัพท์ขึ้นมารัวข้อความตอบกลับไปอย่างดุเดือด การบ้านที่ยังทำไม่เสร็จถูกทิ้งเอาไว้ชั่วคราวในขณะที่เจ้าของห้องเริ่มมีเครื่องหมายความหัวร้อนแปะบนใบหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ

ยัยป้า : แล้วอายาเมะจังล่ะ เป็นยังไงบ้าง?

ชื่อของยัยกระต่ายซุ่มซ่ามที่อยู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมาทำให้บาคุโกชะงัก

รูปโปรไฟล์ของยัยป้ามีสัญลักษณ์จุดสามจุดขึ้นเรียงกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่ข้อความถัดไปจะถูกส่งมา

ยัยป้า : ฉันเห็นโพสต์นั่นผ่านๆ ตา ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะมีช่วงเวลาที่ลำบากพอตัวเลย

บาคุโกพ่นลมหายใจเสียงดัง

ห่วงไม่เข้าท่า

กระต่ายก็มีวิธีแก้ปัญหาของกระต่ายนั่นแหละ

เขายังไม่ทันจะตอบข้อความนั้น แถบแจ้งเตือนก็แสดงข้อความจากไอดีของคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาขึ้นมาพอดี

Ichi_Ayame♫ : ฉันกำลังจะอัพเพลงใหม่น่ะ

บาคุโกคว่ำปากลงโดยไม่รู้ตัวขณะลบข้อความเดิมทิ้งแล้วพิมพ์ข้อความใหม่ส่งไปในห้องแชทของยัยป้า

Bakugou K. : ยัยวูดูส่งเพลงมา ไปคุยกันเองเหอะ

เขากดหน้าจอแรงขึ้นด้วยความหงุดหงิดขณะที่กำลังสลับห้องแชทเพื่อส่งต่อข้อความของยัยกระต่าย

ไอดีแชทก็เคยให้ไปแล้ว หล่อนยังกล้ามาใช้เขาเป็นพิราบสื่อสารอีก

ในตอนนั้นเองที่ข้อความในห้องแชทของเขากับยัยวูดูมีข้อความเพิ่มขึ้นมาอีกสองข้อความ

Ichi_Ayame♫ : อยากให้บาคุโกได้ฟังก่อน

Ichi_Ayame♫ : เพราะว่าบาคุโกเล่นดนตรีเก่ง ฉันเลยอยากลองปรึกษาดูก่อนที่จะลงไปจริงๆ น่ะ! ไม่รู้ว่าพอใช้ได้หรือเปล่า

คำถามงี่เง่า

หล่อนลงเพลงมาก่อนจะรู้จักเขาไม่รู้ตั้งกี่สิบเพลงแล้ว จะมาถามอะไรเอาตอนนี้

บาคุโกตั้งใจจะไม่สนใจข้อความของเด็กสาวแล้ว แต่ก่อนที่จะทันได้กดปิดห้องแชท ใบหน้าของยัยกระต่ายตอนที่เงยหน้ามองเขาด้วยดวงตากลมโตแฝงแววคาดหวังก็ผุดกลับขึ้นมา

บาคุโกจ้องมองไฟล์นั่นอยู่สักพัก

น่ารำคาญชิบ

แต่นิ้วของเขาก็กดเข้าไปฟังเพลงนั้นในที่สุด

เสียงเปียโนเรียบง่ายชวนให้รู้สึกอบอุ่นดังขึ้นเป็นอย่างแรก ก่อนจะตามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานผสานอัตลักษณ์ของยัยวูดู

“ถึงใครๆ จะบอกว่าเธอใจร้าย แต่สำหรับฉันเธอใจดีที่หนึ่งเลยนะ….”

ยัยนั่นยังคงแต่งเพลงที่ฟังสบายเหมือนเคย ดวงตาสีแดงสดจ้องมองข้อความของหล่อนอยู่ครู่หนึ่ง ในขณะที่แจ้งเตือนข้อความของอีกห้องแชทกลับปรากฎขึ้นมาบนแถบข้างบนติดๆ กัน

ยัยป้า : ไหน

ยัยป้า : หลับแล้วรึไง

ยัยป้า : ตื่นมาเดี๋ยวนี้นะเจ้าลูกบ้า!

บาคุโกสลับห้องแชทก่อนจะพิมพ์ลงไปว่า

Bakugou K. : ยัง

ยัยป้า : แล้วเพลงที่ว่า?

Bakugou K. : ไม่ให้

การเปลี่ยนใจดื้อๆ นั่นทำให้ห้องแชทเต็มไปด้วยการโวยวายของยัยป้า

แต่บาคุโกไม่สนใจหรอก

เหอะ! ก็ยัยนั่นส่งเพลงมาให้เขา

เรื่องอะไรจะต้องแบ่งให้คนอื่นล่ะวะ

_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

อายาเมะอารมณ์ดีจนรู้สึกว่าวันนี้น่าจะเป็นวันโชคดีของเธอ

อยู่ๆ ทุกอย่างก็พลอยดูเป็นใจไปหมด

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอจึงมานอนกลิ้งอยู่บนเตียงพร้อมกับเปิดโน้ตบุ๊คทิ้งเอาไว้

ตอนแรกอายาเมะตั้งใจจะเปิดหาเพลงสบายๆ ฟัง แต่พอเปิดเข้าไปในยูทูปแล้วก็พลันลังเลขึ้นมา

จะอัพเพลงใหม่เลยดีไหมนะ

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบเดือน อายาเมะคิดว่าเธอเก็บตัวเงียบมานานพอแล้ว เรื่องดราม่าก็สงบลงไปมาก จนตอนนี้เหลือแค่แฟนคลับที่แวะเวียนมาเรียกร้องให้เธอกลับมาลงเพลงตามเดิมเท่านั้น

คงจะเป็นเวลาที่ดีที่จะกลับไปสู่วิถีชีวิตตามปกติของเธอแล้วมั้ง

อายาเมะคิดดังนั้นแล้วก็ตัดสินใจเปิดเช็คไฟล์เพลงที่เธออัดทิ้งไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วขึ้นมาตรวจดูอีกครั้ง

ถึงจะเปิดเผยตัวตนในฐานะของไอริสไปแล้ว แต่อายาเมะก็ยังไม่ชอบให้มีภาพของตัวเองออกสื่ออยู่ดี สุดท้ายแล้วเธอจึงใช้ภาพรูปดอกไอริสเป็นภาพพื้นหลังตามเดิม

หลังจากฟังทบทวนเพลงของตัวเองเสร็จ อายาเมะก็ตั้งใจจะกดอัพโหลดเพลงขึ้นไป ในระหว่างนั้นเธอก็พิมพ์แชทคุยกับซาโยริไปด้วยเพื่อจะบอกเพื่อนสนิทของเธอว่าเธอจะกลับมาอัพโหลดเพลงตามเดิมแล้ว

ในตอนนั้นเองที่ดวงตาสีน้ำทะเลสะดุดเข้ากับชื่อของคนอีกคนในหน้าต่างแชทของเธอ

Bakugou ╬ (◣ Д ◢) ✴✴✴

รู้ตัวอีกที อายาเมะก็เผลอกดเข้าไปในห้องแชทของพวกเขา

ข้อความของพวกเขาจบลงที่เธอได้บอกบาคุโกว่าเธอจัดการยามาโมโตะเรียบร้อยแล้วตั้งแต่เมื่อเกือบหนึ่งเดือนก่อน หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่ได้พิมพ์คุยอะไรกันอีกเลย

ไม่สิ...เป็นข้อความของเธอฝ่ายเดียวด้วยซ้ำ เพราะบาคุโกไม่ได้ตอบอะไรสักคำ

อายาเมะนั่งมองห้องแชทนั้นอยู่สักพักด้วยความลังเล

ด้วยความบังเอิญ ทำให้อายาเมะรู้แล้วว่าบาคุโกฟังเพลงของเธอ

ถ้าเธออัพเพลงนี้ขึ้นไป...เขาจะเห็นหรือเปล่านะ

บาคุโกจะฟังเพลงใหม่ของเธอด้วยหรือเปล่านะ

ความคิดนั้นทำให้อายาเมะรู้สึกว่าข้างในอกของเธอพลันไหววูบไปกับความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

บ้าจริงๆ เลยอายาเมะ

เธอต่อว่าตัวเองในใจ

ตั้งใจว่าจะไม่ถลำลึกลงไปมากไปกว่านี้แล้วไม่ใช่เหรอ

ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่อายาเมะก็ยังตัดสินใจกดลากไฟล์เพลงนั้นส่งเข้าไปในห้องแชทของพวกเขาอยู่ดี

Ichi_Ayame♫ : ฉันกำลังจะอัพเพลงใหม่น่ะ

Ichi_Ayame♫ : อยากให้บาคุโกได้ฟังก่อน

ตอนแรกอายาเมะไม่ได้คิดอะไร แต่พออ่านทวนข้อความของตัวเองอีกรอบแล้ว เธอก็รู้สึกว่ามันฟังดูแปลกๆ

เหมือนกับว่าเธอกำลังบอกว่าเธออยากให้เขาได้ฟังเพลงของเธอเป็นคนแรกอย่างไรอย่างนั้น

ความคิดนั้นทำให้เด็กสาวรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเห่อร้อนขึ้นมา เธอรีบใช้โอกาสที่อีกฝ่ายยังไม่ได้อ่านข้อความรีบพิมพ์เสริมต่อท้ายเข้าไปอย่างรวดเร็ว

Ichi_Ayame♫ : เพราะว่าบาคุโกเล่นดนตรีเก่ง ฉันเลยอยากลองปรึกษาดูก่อนที่จะลงไปจริงๆ น่ะ! ไม่รู้ว่าพอใช้ได้หรือเปล่า

อายาเมะตั้งใจจะสลับหน้าจอไปตอบข้อความของซาโยริก่อน แต่ข้อความของเธอกลับถูกบาคุโกอ่านในตอนนั้นเอง

เธอแทบจะเผลอลืมหายใจในตอนที่คำว่า ‘อ่านแล้ว’ ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาสักพักหนึ่ง

อายาเมะเองก็ไม่แน่ใจว่าเขากำลังฟังเพลงอยู่เลยไม่ได้ตอบเธอ หรือว่าเขาไม่คิดจะตอบข้อความของเธออยู่แล้วกันแน่

ทั้งที่ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที แต่ในใจของอายาเมะรู้สึกว่ามันยาวนานเหลือเกิน

แต่ในที่สุด ก็มีข้อความใหม่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอจนได้

Bakugou K. : ถามอะไรโง่ๆ

อายาเมะชะงักมือที่กำลังเลื่อนเม้าส์อยู่ในทันที หัวสมองของเธอกำลังพยายามตีความภาษาบาคุโก แต่ยังไม่ทันจะได้ข้อสรุป เขาก็ส่งข้อความต่อไปมาติดๆ กัน

Bakugou K. : รีบๆ อัพไปได้แล้ว

ในตอนนั้น อายาเมะรู้สึกว่าหัวสมองของเธอได้หยุดทำงานไปจริงๆ ในชั่ววินาทีที่เธอประมวลผลคำพูดของเขาได้

ใบหน้าที่แค่เห่อร้อนเมื่อครู่เริ่มขึ้นสีแดงจัดขึ้นจนอายาเมะต้องคว้าตุ๊กตาข้างๆ ขึ้นมากอดปิดหน้าของตัวเองเอาไว้ แม้ว่าในห้องจะมีเธออยู่แค่คนเดียวก็ตาม

เด็กสาวหลับตาลง ในตอนนั้นเสียงของบาคุโกเหมือนจะก้องอยู่ในหัวจนความคิดอื่นๆ ถูกลบหายไปจนหมด

ทั้งที่เป็นแค่ประโยคคำพูดที่พิมพ์ผ่านแชท แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของเขาพูดออกมาได้เลย

ตั้งสติหน่อยสิ อายาเมะ

เธอกดหมอนเข้ากับหน้าของตัวเองแรงๆ ครั้งหนึ่งราวกับพยายามดึงสติของตัวเองกลับมา

แค่บาคุโกพูดเหมือนจะบอกว่าเพลงของเธอก็ดีอยู่แล้ว จะถามอะไรโง่ๆ อีกทำไมก็เท่านั้นเอง

มันก็แค่คำพูดประโยคหนึ่งเอง จะเขินอะไรนักหนา

อายาเมะพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ทั้งที่ตุ๊กตายังคงปิดทับอยู่บนใบหน้า สงบสติอารมณ์และจังหวะหัวใจที่เต้นถี่รัวให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ก่อนจะรวบรวมสติเงยหน้าขึ้นมาอัพโหลดไฟล์เพลงในที่สุด

ใช้เวลาไม่นานนัก เพลงให้ของเธอก็ขึ้นไปปรากฏบนแชนเนิลไอริส

อายาเมะก๊อปปี้ลิงค์เพลงไปโพสต์ในเพจของเธอด้วยความเคยชิน พร้อมกับพิมพ์ข้อความขอบคุณแฟนคลับทุกคนที่อยู่เคียงข้างเธอในช่วงเวลาที่เธอเจอกับปัญหา แล้วจึงให้คำยืนยันว่าต่อไปนี้เธอจะกลับมาอัพเพลงตามปกติอย่างเดิม

หลังจากอายาเมะกดโพสต์ข้อความนั้นลงไป ก็มีแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมาแทบจะในทันที

Bakugou Katsuki like your post : “นี่ไอริสเองนะคะ ต้องขอโทษที่ห่างหายไป….”

เด็กสาวกะพริบตาปริบๆ ขณะที่กดรีเฟรชหน้าจออีกครั้งราวกับไม่มั่นใจในข้อความที่เห็น

Bakugou Katsuki and 20 others people like your post : “นี่ไอริสเองนะคะ ต้องขอโทษที่ห่างหายไป….”

….

บาคุโกไลค์โพสต์ของเธอ

ไม่สิ ไม่ใช่แค่ไลค์โพสต์ของเธอ

เขากดไลค์โพสต์ของเธอเป็นคนแรกด้วย

ดวงตาสีน้ำทะเลเบิกกว้างขึ้นขณะที่จับจ้องไปยังข้อความแจ้งเตือนนั้นตาไม่กะพริบ มือของอายาเมะเอื้อมสะเปะสะปะไปคว้าเอาตุ๊กตาตัวเดิมขึ้นมาปิดใบหน้าเอาไว้อีกรอบ

ถ้าเมื่อครู่นี้เธอคิดว่าหน้าของเธอร้อนผ่าวมากแล้ว...ตอนนี้หน้าของเธอคงร้อนเหมือนกับปากปล่องภูเขาไฟ

ความรู้สึกที่อายาเมะเคยคิดว่าเธอจะไม่ปล่อยให้มันพัฒนาไปมากกว่านี้กลับเอ่อท้นขึ้นมาเหมือนกับเขื่อนที่โดนทำลายจนมีรูโหว่ใหญ่ๆ ทำให้น้ำไหลทะลักออกมาอย่างหยุดไม่ได้

ทั้งที่เธอตั้งใจก่อกำแพงหนาๆ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับระเบิดมันทิ้งได้อย่างง่ายดาย

ร้ายกาจเกินไปแล้ว

อายาเมะได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง

ความรู้สึก ‘สนใจ’ บาคุโกของเธอ...มากขึ้นจนควบคุมไม่ไหวแล้วล่ะ

______________________________

ในที่สุดก็ผ่านพ้นวิกฤตของการสอบใหญ่ 3 ครั้งรวดใน 2 สัปดาห์มาได้แล้วล่ะค่ะ TT

แต่วันนี้ดวงซวยมากจริงๆ ตอนวิ่งไล่น้องหมาฟาดเคราะห์หกล้มไปเลยค่ะ ปวดเข่ามากตอนนี้ แอแง

รอบนี้ต้องขอบคุณน้อง Pandora P. มากๆ เลยค่ะที่ช่วยแบกตอนนี้และเข็นออกมาจนเสร็จในช่วงเวลาที่เรายุ่งสุดๆ ยุ่งมากๆ ยุ่งมากๆๆๆ

ตอนต่อไปจะสลับไปอัพเรื่องอื่นบ้างแล้วล่ะค่ะ ใจจริงอยากอัพคุมฮอว์กส์นะ แต่มังงะตอนหลังๆ มานี้ทำเราใจบางจนเขียนไม่ไหวเลยค่ะ จะร้องไห้ทุกที TT เลยต้องหลบมาเขียนอะไรโชโจๆ แทน

ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะคะ ไลค์และเม้นท์ของทุกคนช่วยเราได้มากจริงๆ ค่ะ

เอาไว้เจอกันในตอนถัดไปนะคะ

ปล. ตอนที่แล้วเหมือนเด็กดีจะอ๋องอะ เอา username มาขึ้นเป็นชื่อไอดีในคอมเม้นท์ เราต้องนั่งเดาจากรูปโปรไฟล์เอาเลยค่ะว่าใครเป็นใคร 555555555