ตอนที่ 1 : Aria 0
Aria 0
‘สมบูรณ์แบบ’
อายาเมะเติบโตขึ้นมาพร้อมกับคำๆ นี้
ซึ่งมองจากภายนอกแล้วก็คงจะเป็นอย่างนั้น
เธอเกิดมาในครอบครัวที่ดี ถึงจะไม่ได้ร่ำรวยมหาศาล แต่ก็มีบ้านในเมืองอย่างที่คนบางคนได้แต่ฝันถึงไปตลอดชีวิต
เธอเรียนอยู่ในโรงเรียนที่ดี ตอนมัธยมต้นก็เรียนอยู่ในโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ส่วนช่วงมัธยมปลายก็เรียนในโรงเรียนชั้นนำอย่างโรงเรียนยูเอ
เธอมีพี่ชายฝาแฝดที่ดี เขาเรียนเก่ง มีเพื่อนเยอะ แถมได้รับโหวตเป็น ‘นักเรียนชายที่มีคนอยากคบเป็นแฟนมากที่สุด’ สองสมัยซ้อนตอนสมัยมัธยมต้น
เธอมีอัตลักษณ์ที่ดี ถึงจะไม่ใช่อัตลักษณ์ที่แข็งแกร่งมากมาย แต่อายาเมะก็ชอบมาก และมันก็เหมาะกับงานอดิเรกของเธอด้วย
เธอหน้าตาดี มีผมยาวสีบลอนด์สว่างกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล รูปร่างก็สูงโปร่งมีส่วนโค้งเว้า ไม่ว่าใครก็บอกว่าเธอสามารถไปเป็นนางแบบนิตยสารได้สบายๆ
มีแต่คำว่า ‘ดี’ จนเป็นใครก็คงจะอิจฉา
แต่อายาเมะรู้ดีที่สุดว่าตัวเธอมันก็เหมือนกับกล่องของขวัญเท่านั้นล่ะ
เป็นสิ่งของที่ถูกห่อไว้ด้วยกระดาษสีสวยสด ไม่ว่าใครมาเห็นก็คงจะอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้
แต่พอเปิดออกมาแล้ว มนตร์สะกดพวกนั้นมันก็หายไป กลายเป็นแค่ของธรรมดาน่าเบื่อเท่านั้นเอง
นั่นล่ะคือตัวตนของอิชิคาวะ อายาเมะ
อย่างตำแหน่งหัวหน้าห้อง 1-C ที่ทำให้เธอต้องมานั่งอยู่ในห้องประชุมแห่งนี้ก็เหมือนกัน
ที่ได้รับตำแหน่งนี้มาก็แค่เพราะว่าหน้าตาดูโดดเด่นกว่าคนอื่นในวันเปิดเรียนวันแรกที่ไม่มีใครรู้จักกันเลยก็เท่านั้นเอง
ทั้งที่มีคนที่เหมาะสมมากกว่าอีกตั้งเยอะแยะ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทของเธออย่างซาโยริที่ร่าเริงเข้ากับคนอื่นได้ง่าย หรือชินโซคุงที่มีความมุ่งมั่นพยายามจนเข้าไปถึงรอบสุดท้ายของงานกีฬา
พอมาดูคนธรรมดาที่มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวเป็นเพื่อนสมัยมัธยมต้นที่ตามมาเรียนโรงเรียนเดียวกันและพอใจกับการเรียนผ่านไปในแต่ละวันแบบเรียบง่ายอย่างเธอแล้ว อายาเมะก็รู้สึกว่าเธอนั้นไม่มีอะไรที่เอาไปเปรียบเทียบได้เลยจริงๆ
แต่ถึงอายาเมะจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เหมาะสมกับตำแหน่งหัวหน้าห้องเลย ก็ไม่เคยมีใครในห้องขอให้เปลี่ยนตำแหน่ง แถมทุกคนยังให้ความร่วมมือดีมากๆ ด้วย อายาเมะจึงตั้งใจว่าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ทุกคนไว้วางใจ
เด็กสาวเคาะปากกาอิเล็กทรอนิกส์กับหน้าจอแท็บเล็ตเบาๆ ในขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องไปยังหน้าจอตรงใจกลางห้องด้านหน้าห้องประชุมอย่างตั้งอกตั้งใจ
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนที่สอง หัวหน้าและรองหัวหน้าห้องทุกคนจากทั้งสามชั้นปีของโรงเรียนยูเอจึงต้องมาประชุมร่วมกันเพื่อรับทราบข้อตกลงและกฎระเบียบต่างๆ
ยิ่งในเทอมนี้ที่มีการเปลี่ยนแปลงโดยให้นักเรียนทุกคนมาอาศัยในหอพักยิ่งทำให้มีเรื่องต้องพูดคุยให้ชัดเจนมากกว่าเดิม
แต่การประชุมที่ทุกคนต้องยอมสละเวลากินมื้อเที่ยงมาเข้าร่วมกลับล่าช้าลงไปเรื่อยๆ เพราะหัวหน้าห้อง 1-A ที่ชื่อว่าอิดะ
เขาถามคำถามมากมายไม่จบไม่สิ้นเสียทีจนอายาเมะแอบเหลือบมองเห็นหลายคนในห้องเริ่มจะชักสีหน้าไม่พอใจ
พูดไม่ทันขาดคำ เขาก็ยกมือขึ้นยืนตัวตรงเหมือนไม้บรรทัดอีกแล้ว
“อยากให้ช่วยอธิบายกฎข้อที่สามอย่างละเอียดมากขึ้นด้วยครับ!”
อายาเมะได้แต่กะพริบตาปริบๆ มองดูสายตาอาฆาตที่ถูกส่งไปทางอิดะอย่างพร้อมเพรียง
เขาก็ดูไม่ใช่คนไม่ดีหรอก แค่ตรงไปตรงมาเกินไปหน่อยก็เท่านั้นเอง
แต่ถ้าถามน้อยลงอีกหน่อยก็ดี…
เธอกับซาโยริจะได้เหลือเวลาไปกินข้าวเที่ยงก่อนคาบบ่ายสักหน่อย
ในที่สุด การประชุมก็จบลงในเวลาเที่ยงห้าสิบนาที
ที่จบลงได้ก็เพราะประธานของการประชุมตัดสินใจทำเป็นไม่ได้ยินคำถามเสียงดังลั่นของอิดะ แล้วก็พูดสรุปเลยโดยที่ไม่ตอบคำถามอะไรของอีกฝ่ายอีก
อายาเมะรู้สึกสงสารอิดะนิดหน่อยเหมือนกัน แต่เธอสงสารท้องไส้ของเธอมากกว่า จึงได้แต่นั่งเงียบๆ ทำเป็นไม่เห็นมือที่ยกค้างไว้ของอิดะ เหมือนกับหัวหน้าและรองหัวหน้าห้องคนอื่นๆ ในที่ประชุม
“ถ้าไม่มีหัวข้ออื่นอะไรแล้ว ก็ขอจบการประชุมแต่เพียงเท่านี้นะครับ”
ทันทีที่ประธานชั้นปีสามของโรงเรียนยูเอพูดจบ ทุกคนก็พากันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว เพื่อจะรีบกลับไปยังห้องเรียนของตัวเองให้ทันเรียนคาบบ่าย
อายาเมะเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ได้ไม่นาน ซาโยริก็พุ่งเข้ามากอดแขนเธออย่างออดอ้อน
“ไอจัง แวะไปซื้อขนมปังที่โรงอาหารกันก่อนได้ไหมอ่า”
ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกลมโตกะพริบขึ้นลงก่อนจะตวัดลงไปมองเพื่อนสนิทของเธอ
“แต่ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ”
ซาโยริเถียงกลับมาในทันทีว่า “ถ้าไปเรียนโดยที่ท้องยังไม่อิ่มจะเรียนรู้เรื่องได้ไงกันล่ะ!?”
เป็นเหตุผลที่ฟังดูไม่มีเหตุผลสักเท่าไร แต่อายาเมะคิดแล้วก็รู้สึกว่ามันก็พอจะยอมรับได้ เธอจึงตัดสินใจทำตามใจเพื่อนของเธอ
พอเป็นคำขอของซาโยริแล้ว อายาเมะก็ยอมให้เพื่อนของเธอเสมอนั่นล่ะ เพราะซาโยริเป็นเพื่อนสนิทคนสำคัญเพียงคนเดียวที่เข้ามาเรียนต่อในภาคปกติของโรงเรียนยูเอด้วยกันกับเธอ
อายาเมะไม่ใช่คนคุยเก่ง แม้จะผ่านมาหนึ่งเทอมแล้วและเธอก็สามารถคุยได้กับทุกคนในห้อง แต่ก็ยังไม่มีเพื่อนสนิทคนอื่นสักที
ในทุกห้องเรียนก็คงจะมีคนประเภทนี้อยู่สักคนสองคน...คนที่พอถามถึงแล้ว ทุกคนในห้องจะพร้อมใจกันบรรยายว่า ‘เขาก็เป็นคนดีนะ!’ แต่ก็ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับคนๆ นั้นมากสักเท่าไร
อายาเมะคือคนประเภทนั้นในห้อง 1-C ของเธอนั่นล่ะ
พอซาโยริเห็นว่าเพื่อนของเธอเดินตามไปทางโรงอาหารด้วยกันแล้วก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เด็กสาวเดินหมุนตัวไปมาทำให้มองกลับมาเห็นอายาเมะที่เดินตามหลังมาอย่างเงียบๆ พอดี
ซาโยริหรี่ตาลงมองเล็กน้อย ก่อนจะถามว่า “ไอจัง วันนี้ไม่ได้ถักเปียเหรอ”
“อืม...วันนี้ตื่นสายน่ะ” อายาเมะหัวเราะแห้งๆ ขณะที่เธอเอื้อมมือขึ้นไปลูบผมยาวสีบลอนด์สว่างที่วันนี้ถูกรวบเป็นหางม้าโดยมีริบบิ้นสีน้ำเงินผูกรวบไว้
“เอาเถอะ” ซาโยริยักไหล่ “ขนาดแค่มัดผมธรรมดาๆ ไอจังก็สวยจะตายอยู่แล้ว”
เด็กสาวยิ้มบางๆ รับคำชมนั้นโดยไม่มีแม้แต่ท่าทางเขินอาย
เธอเคยชินกับคำชมแบบนี้มานานแล้ว
อายาเมะรู้ตัวว่าเธอเป็นคนสวย
ผมยาวสีบลอนด์สว่างที่มีปลายหยักศกโดยธรรมชาติกับดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเล ใบหน้าอ่อนหวานเหมือนตุ๊กตา ผิวขาวเนียนและรูปร่างสูงโปร่งมีส่วนโค้งเว้าอย่างที่เพื่อนผู้หญิงบ่นอิจฉา
ตั้งแต่เด็กจนโต อายาเมะได้ยินคำชมแบบนี้มาเป็นร้อยครั้ง ความเขินอายมันจึงจางหายไปนานมากแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีเพียงแค่ความรู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายได้ยากก็เท่านั้นเอง
พวกเธอเดินไปด้วยกันจนมาถึงโรงอาหาร บนทางเดินของโรงเรียนค่อนข้างว่างเพราะใกล้เวลาเข้าเรียนคาบบ่ายมากแล้ว
ในโรงอาหารเหลือคนนั่งอยู่แค่ไม่กี่โต๊ะเท่านั้น ซาโยริอาสาไปซื้อขนมปังให้ อายาเมะจึงเลือกโต๊ะนั่งริมด้านนอกใกล้ร้านขายขนมปังที่ซาโยริวิ่งไปซื้อ
เด็กสาวก้มมองแท็บเล็ตที่วางอยู่บนตักขณะที่มือก็ตวัดปากกาอิเล็กทรอนิกส์เขียนสรุปข้อมูลไปด้วย มีข้อมูลหลายอย่างที่ควรจะเอาไปประกาศให้เพื่อนในห้องฟัง อายาเมะจึงพยายามสรุปประเด็นสำคัญๆ อย่างใจเย็น
“แกได้ยินปะวะว่าที่อาจารย์ฮาวน์ด็อกมาพูดเรื่องเด็กที่ทำผิดระเบียบเมื่อสี่วันก่อนน่ะ เป็นพวกเด็กห้อง 1-A อีกแล้ว”
เสียงบทสนทนาจากโต๊ะด้านหลังทำให้อายาเมะเผลอชะงักปากกาเพื่อจะเงี่ยหูฟัง ก่อนจะสะบัดหัวไปมาตั้งสติแล้วพยายามละความสนใจกลับมายังแท็บเล็ตของตัวเองอีกครั้ง
ทำงานก่อนสิ! เรื่องซุบซิบเอาไว้ทีหลัง
แต่คนบนโต๊ะข้างหลังนั่นก็คุยกันเสียงดังดีเหลือเกิน
“ไม่ชอบใจเลย ทำไมต้องทำอะไรให้เป็นเรื่องตลอดเวลาเลยวะ”
“ได้ยินว่าหนึ่งในคนที่ทำผิดกฎจนโดนลงโทษมีบาคุโกด้วยนะเว้ย”
“แกรู้ได้ไงวะ!?”
“ก็ตอนเข้าแถววันปฐมนิเทศ มันไม่ได้ยืนอยู่ในแถวนี่หว่า”
คราวนี้อายาเมะต้องแอบเหลือบไปมองข้างหลังจริงๆ แล้ว
คนที่นั่งล้อมวงคุยกันที่โต๊ะข้างหลังเธอเป็นเพื่อนร่วมห้องผู้ชายสามคนของเธอเอง อายาเมะไม่สนิทกับพวกเขาเท่าไร แต่ในฐานะหัวหน้าห้องแล้วเธอก็จำเพื่อนร่วมห้องได้หมด
อายาคาวะ คิมูระ กับโยชิทากะ
เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ต่อต้านแผนกฮีโร่
อายาเมะเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดเรื่องนี้ แต่เธอรู้ว่าคนส่วนใหญ่ในห้องของเธอนั้นไม่ค่อยชอบพวกแผนกฮีโร่สักเท่าไร
ดูเหมือนว่าเหตุผลหลักๆ จะเกิดจากการที่ห้อง 1-A ในปีนี้สร้างแต่เรื่องจนทำให้ชีวิตในโรงเรียนยูเอของพวกเขาพลอยวุ่นวายอย่างติดร่างแหไปด้วย
แต่อายาเมะคิดว่าพวกห้อง A ออกจะน่าสงสาร
ไม่มีใครอยากจะตกเป็นเป้าโจมตีของวิลเลินบ่อยๆ หรอก
ถึงจะคิดแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องพอจะพูดอะไรแทนห้อง 1-A ได้ และอายาเมะเองก็ยังไม่รู้สึกอยากจะเอาตัวไปขวางน้ำเชี่ยวกราก เธอจึงทำได้แต่ยืนดูความไม่พอใจจากในเงามืดอย่างเงียบๆ เท่านั้น
“ฉันคิดอะไรสนุกๆ ออกแล้ว” อายาคาวะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนึกสนุก “วันนี้ฉันไม่เห็นเจ้าบาคุโกออกมากินข้าวกับเพื่อน แสดงว่ามันน่าจะยังโดนกักบริเวณอยู่ที่หอพักแน่ๆ”
“เรื่องสนุกอะไรของแกวะ”
“เออน่า! อยากแก้เผ็ดห้อง A หน่อยไหมล่ะ รับรองสนุกแน่”
ผู้ชายสามคนทางด้านหลังฟังดูเหมือนกำลังสนุกจริงๆ แต่อายาเมะกลับรู้สึกใจหายวาบ
เพื่อนร่วมห้องของเธอ...กำลังจะไปทำเรื่องไม่ดีแล้วสิ
__________________________
หลังจากวางพล็อตมานานมากกกกกกกก พูดเลยว่ามากที่สุดในบรรดาลูกๆทุกเรื่อง เราก็ตัดสินใจคลอดนางออกมาจนได้ค่ะ!
เป็นแนว x OC ตามเคยนะคะ
ใครติดภาพจากเรื่องคุณฮอว์กส์กับซายากะมา ขอบอกเลยว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่แบบนั้นนะคะ อย่ามาหาความเข้มข้นดุเดือดเลือดสาดแถวนี้เลยค่ะ 5555555 กลับมาเป็นแนวโรงเรียน Slice of life อีกครั้งแล้วล่ะค่ะ!
ตอนนี้เรื่องของบาคุโกจะอัพสลับกับคุณฮอว์กส์เป็นบางช่วงนะคะ
ใครชอบก็ฝากเม้นท์เป็นกำลังใจและกดติดตามได้เลยนะคะ ><
เอาไว้เจอกันในตอนถัดไปค่ะ!!
ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ!
***ปล. Aria อ่านว่า อา-รี-อา นะคะทุกคน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
!!!!!!!นังทัวดี แกจะทำไรอ่ะ