คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7
บทที่ 7
วันเวลาผ่านไปนถึวันที่ปอมเปย์เรียนบั้นมัธยมปลายำลัะเ้ามหาลัย เธอสอบิะและมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน ส่วนผม็ึ้นั้นมัธยมปลาย ผมไ้อยู่ห้อทีู่เหมือนะไม่มีอนาและไม่รู้้วย้ำว่าบมาะเรียน่ออะไรไปในทิศทาไหน แ่ผม็มีวามสุับารทนนั่เรียนนเลิแล้วลับบ้านไปเล่นีาร์ ปอมเปย์้อย้ายออไปอยู่หอเพื่อสะว่อารเรียนและแน่นอนผมือนที่ำลัถูพ่อและแม่ทิ้ แถมแฟน็ยัทิ้อี ถ้าเป็นปีที่แล้วผมโมโหนัวสั่น แ่วันนี้ผมลับินาอย่าบอไม่ถู ผม่วยปอมเปย์นอย้ายไปหอพั ในใยัรู้สึเสียใไม่น้อยที่ะไม่ไ้เห็นเธอในรั้วโรเรียนหรือแม้แ่ในหมู่บ้านอี่อไป
“ลับแล้วนะ ไว้วันหยุะแวะมาหาที่หอ”
“อืม ะรอนะ”
ปอมเปย์ียิ้มหวานให้ผม ผมยิ้มอบพร้อมับยมือึ้นลูบผมอเธอเบาๆ
“ูแลัวเอีๆ”
“รู้แล้วหน่า..เป็นห่วนานี้็ลาออาโรเรียนมาเฝ้าเลยสิ”
“รู้มั้ยว่าพูแบบนี้ะโนอะไร”
ผมพู้วยน้ำเสียเรียบนิ่่อนะพุ่ัวเ้าไปหาปอมเปย์เพื่อะุมพิไปที่ริมฝีปาอเธอ แ่ปอมเปย์ลับีปาผมสุแรนผมผละัวออ้วยวามเ็บ
“นเยอะแยะ”
“เ็บ! เื่อแล้วว่าูแลัวเอไ้ แรเยอะะนานี้”
ผมียิ้มหวาน เราพูุยันไ้ไม่นานผม็้อลับมาสู่โลวามริ ผมอยาะออมาาบ้านอยู่ลำพัหรืออยู่หอับปอมเปย์บ้า แ่ิรที่ผมไม่มีเินิัวสับาท ผม้อหาอะไรทำเพื่อเริ่มเ็บเินแล้ว็มีีวิอัวเอสัที
พ่อับแม่อผมยัอยู่บ้านเียวันแม้ะหย่าันไปแล้ว็าม พ่อเทียวไปเทียวมาระหว่าบ้านนี้ับบ้านรอบรัวใหม่อเา ผมไ้่าวมาว่าแฟนใหม่อพ่อมีลูิเป็นผู้ายหนึ่นทีู่เหมือนะเป็นน้อผม ส่วนแม่็มีุลุเ้าออสัหาริมทรัพย์รายให่เ้ามาอาสาูแลวามรู้สึ แม่ยัพยายามูแลผมอย่าใล้ิ ผมเอ่าหาที่เป็นนบอให้เาไปใ้ีวิให้มีวามสุไม่้อห่วผมนเินไป ทุืนผม็มีแ่ปอมเปย์ที่เป็นนอยรับฟัเรื่ออผม
ส่วนแทม...ั้แ่ึ้นมัธยมปลายผม็เอเธอน้อยล เธอไ้อยู่ห้อเรียนที่รวมเ็หัวะทิอโรเรียนไว้ ผมเลยเ้าใว่าีวินับานี้อเธอทุ่มเทให้ารเรียน
ผมนอนหลับไปนานแ่ไหนไม่รู้แ่ผมลับรู้สึัวึ้นมา้วยอาารปวท้อ เหื่อไหลท่วมัวผมแม้ะเปิแอร์แล้ว็าม วามปวมันทวีูนผมรู้สึเหมือนำลัะาย ในบ้านนอาผม็ไม่มีใรอื่น ผมเอื้อมมือไปหยิบมือถือ้าๆ หัวเีย ่อสายไปยัปลายทาที่ไม่ไ้ิ่อมานานมาแล้ว…
“ฮัลโหล”
ปลายสายเอ่ย้วยน้ำเสียทีู่ะแปลใเล็น้อยที่ผมโทรหา
“แทม…”
ผมเอ่ย้วยน้ำเสียสั่นลอนพยายามพยุัวเอให้ลุึ้นเิน
“นี่..ถ้าะโทรมาึๆ ื่นๆ หลอผีันล่ะ็ วาสายไปไ้เลย! เล่นอะไรเป็นเ็!”
แทมพูเสียแ็ใส่ผม ผมพยายามลั้นวามเ็บปวที่มีทั้หมเปล่เสียไปหาปลายสาย
“ปวท้อมา”
น้ำเสียอผมูริัและสั่นลอยิ่ว่าเิม แทมเียบไปสัพั
“นายเป็นอะไร!”
“ไม่รู้ ไม่ไหวริๆ”
“ทำไอะ!!”
ผมนิ่เียบไม่มีแระเอ่ยำพูอะไร เวลาอนนี้ประมาีหนึ่ึ่แปลที่ผมะโทรหาแทมยามวิาลแบบนี้
“นะ...นายรอรนั้น่อนนะ”
ผมยัไม่ทันไ้เอ่ยปาพู แทม็ัสายผมไปทันที ผมพยายามพยุัวเอให้ออมายืนอยู่หน้าบ้าน
“แวท!”
แทมะโนเรียื่อผมานอรั้วบ้าน ผมเยหน้าึ้นมอแทมในุนอนสีมพูลายหมีน่ารั บนหน้าอเธอมีแผ่นมาร์หน้าสีาวแปะอยู่ทำให้ผมอลั้นหัวเราะไม่ไ้ นั่นยิ่ทำให้อาารเ็บท้ออผมยิ่ำเริบ ยัยนี่ะรีบอะไรนานั้น!
“รอ่อนนะ!”
แทมมอูผม้วยสีหน้าร้อนรน ผมไม่ทันไ้เอ่ยปาพูอะไรแทม็ปีนรั้วประูบ้านผมเ้ามาราวับลิที่ำลัห้อยโหน้นไม้ เธอระโลารั้วอย่าแร ผมไม่มีเวลาสนใเธอสัเท่าไหร่เพราะอาารปวท้ออผมมันูเหมือนะรุนแรึ้น
“ะปีนมาทำไม”
ผมูุแบ้านในมือึ้น แทมรีบว้ามันามือผม่อนะไุแบ้านอย่ารวเร็ว มืออี้าหนึ่อเธอโทรศัพท์อย่ารวเร็ว แทมหันมา่วยพยุผม แน้าหนึ่อผมออเธอไว้
“รอ่อนนะ ันเรียรถแล้ว...ำลัะมา นายอย่าเพิ่ายนะแวท!”
ยัยแทมพูเสียัใส่้าหูผม้วยท่าทาร้อนรน
“ไม่ายหรอ...เบาๆ หน่อย”
“นายสัยาับัน่อนว่าห้ามาย!”
“ันห้ามวามายไ้รึไฮะยัยบ๊อ!”
“สัา่อน!”
แทมึ้าที่ว่าอผมไปบีบไว้แน่น มือที่สั่นอยับนั่นทำให้ผมใไม่น้อย เธอลัวริๆ ….ลัวนผมไม่ล้าที่ะล้อเล่นเรื่อพวนี้ับเธอ
“อือ...สัา”
ผมเอ่ย้วยน้ำเสียแผ่วเบา ไม่นานรถยน์็มาอที่หน้าบ้านผม นับลมา่วยแทมพยุผมึ้นรถ ระหว่าทาผมแทบำอะไรไม่ไ้รู้เพียแ่ว่าผมนั่อยู่้าหลัรถับแทม มืออเธอุมมือผมไว้แน่น ลิ่นสบู่ที่ัวเธอลอยมาแะมูอผม ะอาบน้ำเรียมัวนอนแล้วสินะ… แหสิ! ีหนึ่แล้วนี่วะ!
ผมไม่รู้ว่าัวเอหลับไปนานี่ั่วโมแล้วหลัาที่ทำารผ่าัไส้ิ่อผม ผม่อยๆ ลืมาึ้นมอไปรอบๆ ห้อที่าวสะอา ูสะอาว่าห้อนอนผมสิบเท่า สายาอผมเหลือบไปเห็นผู้หิที่ำลัฟุบหลับอยู่้าๆ เียผู้ป่วย ุนอนสีมพูแบบนี้… ะเป็นใรไปไ้อี..
ผม้อมอไปที่ใบหน้าอนหลับอเธอ ถ้าให้พูามริ็ือยัยนี่นอนน้ำลายไหลยื! ผมเอื้อมมือไปเ็ราบน้ำลายที่้าริมฝีปาอเธอ
“แทม!”
“หืออออ..”
เธอานรับ้วยน้ำเสียยืยาน
“เรียมัวมานอนโรพยาบาลแทนันเลยรึไ...ใสุ่นอนมาพร้อมนานี้”
ผมบ่นพึมพำพลาอียิ้มไม่ไ้
“แวททท… เ็บมั้ย”
ผมสะุ้เล็น้อยเมื่อเธอเรียื่อ ผมหันไปมอใบหน้าอเธอแทมยับัวเยหน้าึ้นมอผม ท่าทาอเธอูสะลึมสะลือ สรุปใรันแน่ที่วรนอนพั...ผู้ป่วยหรือาิผู้ป่วย...
“นิหน่อยอะ ไลหัวใ”
“แ่เมื่อืนทำอย่าะะายภายในสอวิ”
แทมเบ้ปาใส่ผมพร้อมับเอามือล้วเ้าไปในระเป๋าาเุนอนสีมพูอเธอ
“อะ”
แทมยื่นโทรศัพท์มือถือับุแบ้านให้ผม
“นับวันยิ่ทำัวเหมือนโมย ไหนะปีนรั้วบ้านัน...นี่ยัเอามือถือับุแบ้านันไปอี ่อไปะเหลืออะไรให้เธอปล้น”
“ปาี้น่าะปล่อยให้นอนายหน้าบ้านไป็บแล้ว”
“ุแบ้านเอาไว้ที่เธอเลย”
“ให้ันทำไม! เิันไเ้าไปแล้วบัเอิเอนายอยู่บนเียับผู้หิึ้นมาทำไ”
“็ออไปรอนอห้อสิ ฮ่าๆ”
แทมหันหลัให้ผมทำท่าะเินหนีไปรโฟาในห้อ ผมยื่นมือไปว้าแนอเธอไว้โยไม่รู้ัว
“อบุนะที่ยอมปีนรั้วมาหา”
“.....”
ผม้มลมอที่มืออแทม รอยแยาวเป็นทาาารถูอมีมบา ผมพลิมือเธอไปมาเพื่อสำรว
“รอยอะไรเนี่ย”
ผมเอ่ยถาม
“ไม่รู้เหมือนันอะว่าไปโนอะไรอนไหน”
“อนปีนรั้วเหรอ”
“อาะใ่”
“ถ้าไม่ใ่ลิ..วันหลั็อย่า่า”
“็ใรใ้ให้นายโทรมาึๆ ื่นๆ เล่า! วันหลัไม่โทรมาเบอร์ันนะยะ! มีอะไร็โทรหาู้ีพะ”
แทมพล่ามยาว้วยน้ำเสียุัน แ่ผมลับอมยิ้มเมื่อเห็นทาท่าอเธอ ไม่นานหมอ็เินเ้ามาเ็อาารในห้อผม
“หายเ็บรึยัรับ”
หมอหนุ่มรูปหล่อูสะอาสะอ้านเอ่ยถามผม
“พี่ฟิล”
ผมยัไม่ทันไ้อบำถามยัยแทม็โพล่ึ้นมาแทร เธอียิ้มพลาโบมือทัทายุหมอหนุ่มุาวน์ราวับสนิทันมาพันพันปี
“แทม..”
หนุ่มุาวน์านรับ้วยน้ำเสียอ่อนโยนฟัูละมุนว่าอนที่ถามอาารผม เสียถามนไ้ับเสียุยับสรี็ะ้อนละโทนอยู่แล้วสินะ หึ!
“อบุที่่วยผ่าัให้เพื่อนแทมนะ พี่ฟิลยัน่ารัเหมือนเิมเป๊ะ”
ยัยแทมพู้วยน้ำเสียสใส
“นี่ระหว่าันผ่าัไปหว่านเสน่ห์หมอมาเหรอ”
ผมเอ่ยึ้น แทมรีบหันวับมามอผม่อนะหันไปยิ้มให้หนุ่มหล่อนั่น
“ริๆ พี่ฟิลไม่น่าัแ่ไว้ิ่นะะ ัเส้นโลหิไป้วยเลย็ไ้!”
ุหมอยมือึ้นป้อปาพยายามลั้นหัวเราะอย่ามีมารยาท
“นนี้ื่อพี่ฟิลเป็นนัเรียนแพทย์อพ่อันเอ”
“อ๋อ… หวัีรับ ฝาหมอ่วยทำแผลให้ยัยนี่ที”
ผมเอ่ยพลาึมือแทมออไปรหน้าหมอ
“นายบ้าปะเนี่ย แผลแ่นี้ื้อยามาทา็หายละ ไม่้อลำบาพี่ฟิลเาหรอ”
“อยู่ับหมอแล้ว็ให้หมอูให้สิ”
“เี๋ยวพี่่วยทำแผลให้็ไ้แทม ามพี่ไปที่ห้อทำแผล”
“เอ่ออออ….”
“ไม่้อเรใ”
หมอยัใ้โทนเสียนุ่มลึบาใสรีไทย
“นายรอ่อนแล้วัน อีสัพัพ่อับแม่นายมา..ันโทรแ้ท่านทั้สอเรียบร้อยแล้ว”
“อือ”
ผมอบรับ้วยน้ำเสียเรียบนิ่ แทมเินรไปหาหนุ่มุาวน์อย่าสนิทิเื้อ นอาผมับไอี๋ยัมีผู้ายที่ยัยนี่สนิทอยู่อีเหรอ…
“แฟั่นน่ารัีนะ ุมาโรพยาบาลเหรอ ฮ่าๆ”
“พี่ฟิล! อย่าแวสิ แ่นี้็อายแย่แล้ว...เมื่อืนเรื่อราวมันเิึ้นเร็วมา ไม่ทันไ้เปลี่ยนุแ่หน้าเลย”
“โห ว่าเราะแ่หน้าเสร็ นไ้พี่เ็บท้อายพอี ฮ่าๆ”
ทัู้่พูุยหยอล้อันสนุสนาน ผมที่นั่อยู่บนเีย้อมอแผ่นหลัอทัู้่ราวับเป็นัวประอบ
“รีบลับมาล่ะ!”
ผมะโนึ้นแทรนทัู้่หันหลัลับมามอผม
“...ปวท้อ รู้สึปวหัว้วย สสัยะไม่สบาย...ไม่มีแรเลย”
ผมทลอใ้เสียนุ่มบาลึน่าสสารเหมือนหนุ่มุาวน์ูบ้า
ความคิดเห็น