ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ความทรงจำที่สับสน
“ซาเซร่า ซ่าเซร่า ข้ารู้นะว่าเจ้าอยู่ข้างใน”
คนแคระตัวน้อยวิ่งวนอยู่หน้าประตูห้องสีแดงภายในวิหาร เธอทุบประตูรัวๆ
“เจ้าไม่เปิดข้าไปทางอื่นก็ได้”
เด็กน้อยพูดพลางทำท่าจะปืนออกนอกหน้าต่างของวิหาร แต่ทันใดนั้นเอง!ประตูสีแดงก็เปิดออกเองคราวกับว่าลมพัด
“ไม่ต้อง อิลมาเร ครั้งล่าสุดที่เจ้าปืนหน้าต่างห้องข้า เจ้าทำของของข้าพังไปตั้งหลายอย่าง”
ซาเซร่ากล่าวทักคนเคระเจ้าปัญหาทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่
อิลมาเรยิ้มแล้วก้าวเข้าไปในห้อง ภายในนั้นเกือบทุกอย่างถูกทาด้วยสีแดง ทั้งเครื่องเรือน และรูปภาพ
“ข้าชอบสีนี้จัง มองทีไรรู้สึกสดใสทุกครั้ง”
อิลมาเรมองซ้าย มองขวา ผมสีทองของเธอพลิ้วไหวไปมา
“เจ้าพาชายผู้นั้นมาใช่ไหม”
ซาเซร่าเอ่ยถามเสียงเรียบ ขณะไล่นิ้วอ่านหนังสือที่เธอถืออยู่
“ข้า...แค่เล่านิทานให้เขาฟังเองนะ ท่านนางฟ้า”
อิลมาเรกล่าวยิ้มแย้ม
“นางฟ้าจอมปลอมตั้งหากล่ะ”
บัดนี้ซาเซร่าวางหนังสือลงพร้อมเงยหน้าขึ้น ตอนนี้หน้ากากที่เคยบดบังดวงตาถูกถอดออกแล้ว มันปรากฏดวงตาสีแดง
แววประกายในดวงตานั้นราวดั่งเปลวเพลิงไฟ เธอจ้องมองไปยังอิลมาเรด้วยรอยยิ้มว่า
“เขาคนนั้นเป็นทุกข์เพราะรัก ความรัก..ช่างเข้าใจยาก และซับซ้อนยิ่งนัก”
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ปลุกให้มุนษย์หนุ่มตื่นขึ้น
“โอย!..อึก..”
ชายคนนั้นพยายามลุกขึ้น แต่ก็ต้องนอนลงเพราะความเจ็บปวดที่แล่นอยู่ทั่วร่างกาย
“ท่านบาดเจ็บสาหัส ตอนที่ข้าไปพบ อย่างเพิ่งขยับตัวจะดีกว่านะ”
เธอพูดขึ้นพลางยกถ้วยน้ำให้ชายหนุ่มดื่ม ชายผู้นั้นเพิ่งสังเกตเห็นว่าตนอยู่ในกระท่อมกลางป่า ผู้ที่ช่วยเหลือเขาคือดาร์กเอลฟ์สาว
“ข้าชื่อ ฟารา และท่านล่ะ”
เธอกล่าว
“ข้า...เออ..เอคัส”
ชายหนุ่มพูดและชะงักไปชั่วหนึ่ง จนฟาราต้องถามต่อ
“ทำไมท่านถึงบาดเจ็บได้ล่ะ โดนใครทำร้ายงั้นเหรอ ?”
เอคัสกำลังอึ้งอักกับคำถาม
“ข้า....ไม่..รู้”
ฟาราขึ้นเสียงสูงด้วยความแปลกใจ
“ท่าน..ไม่มี.เออ..ความทรงจำ”
วันเวลาผ่านไป อาการของเอคัสดีขึ้นตามลำดับ แม้แผลจะสาหัสแต่ก็ได้ยาของฟาราที่ทำให้เขาสามารถฟื้นตัวได้เร็ว วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขา
นอนรอหญิงสาว เธอมักจะออกไปตอนเช้าแล้วกลับมาตอนพลบค่ำ จากการพูดคุยทำให้เขารู้ว่า ฟาราอาศัยอยู่ในป่านี้มาตั้งนานแล้ว
พื้นที่นี้ซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองมากทำให้เธอไม่สามารถพาเขาไปรักษาที่ตัวเมืองได้ ขณะที่เอคัสกำลังคิดนั้นก็ได้ยินเสียงที่หน้าประตู
“เอคัส..ข้ามีผลไม้มาฝาก”
เสียงของฟาราสดใส เธอเดินหอบของป่ามาพะรุงพะรัง เอคัสเฝ้ามองหญิงสาวที่สาละวนกับสิ่งของ
“เจ้านี่ใจดีจริงๆ ยอมดูแลแม้กระทั่งคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างข้า จนป่านี้ข้ายังไม่รู้ด้วยซ่ำว่า ข้าเป็นใคร
อาจจะแค่รู้แต่ชื่อตนเองเท่านั้น”
เอคัสกล่าวด้วยเสียงอันเบา
“เพราะ ข้าชอบท่านยังไงล่ะ”
ฟารากล่าวพร้อมยิ้มหวาน
“ท่านซะเถอะ พอหายดีแล้วเราค่อยเข้าไปที่ตัวเมือง ที่นั้นอาจจะมีคนรู้จักท่านก็เป็นได้ ”
น่าแปลก แต่เมื่อความสัมพันธ์ของสิ่งมีชีวิต ที่ดำเนินไปถึงจุดจุดหนึ่ง จุดที่เรียกมันว่า “ความรัก” เมื่อได้อยู่ชิดใกล้ เมื่อได้เรียนรู้ซึ่งกันและ
กันเอคัสก็เช่นกัน เขาไม่สามารถหลุดพ้นจากวัฏจักรนี้ได้ เข้าตัดสินใจที่จะเฝ้ามองเธอ จะรอคอยเธอ
แทนที่จะไขว่คว้าความทรงจำที่สูญเสียไป
“แต่งงานกับข้าเถอะ”
เขาพูดขณะที่กำลังกอดฟาราไว้ในอ้อมอก ฟารายิ้มและซุกหน้าลงภายใต้อ้อมกอดนั้น
“ข้าก็รักท่าน..เอคัส”
แต่ทว่า อยู่ๆ รอบๆตัวเขาก็ต็มไปด้วยเปลวเพลิง ฟาราหายไปในอ้อมกอด แต่เธอกลับไปอยู่เบื้องหน้า ภายใต้คมดาบแห่งเอลฟ์
เอลฟ์สาวคนนั้นหันมามองเขาแวบหนึ่ง ผมสีทองยาวและดวงตาสีมรตกของเธอ เป็นประกายท่ามกลางความมืดและแสงไฟ
เธอกำลังแทงดาบลงบนร่างของฟารา โดยไร้คำพูด เอคัสตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เขารู้สึกว่าเคยเห็นเหตุการณ์ครั้งนี้มาแล้ว
ครั้งหนึ่งแต่เขาจำไม่ได้
อะไร!! ทำไม!! เสียงที่ขาดหายไปของคนรักทำให้สติของเขากระเจิง
คนแคระตัวน้อยวิ่งวนอยู่หน้าประตูห้องสีแดงภายในวิหาร เธอทุบประตูรัวๆ
“เจ้าไม่เปิดข้าไปทางอื่นก็ได้”
เด็กน้อยพูดพลางทำท่าจะปืนออกนอกหน้าต่างของวิหาร แต่ทันใดนั้นเอง!ประตูสีแดงก็เปิดออกเองคราวกับว่าลมพัด
“ไม่ต้อง อิลมาเร ครั้งล่าสุดที่เจ้าปืนหน้าต่างห้องข้า เจ้าทำของของข้าพังไปตั้งหลายอย่าง”
ซาเซร่ากล่าวทักคนเคระเจ้าปัญหาทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่
อิลมาเรยิ้มแล้วก้าวเข้าไปในห้อง ภายในนั้นเกือบทุกอย่างถูกทาด้วยสีแดง ทั้งเครื่องเรือน และรูปภาพ
“ข้าชอบสีนี้จัง มองทีไรรู้สึกสดใสทุกครั้ง”
อิลมาเรมองซ้าย มองขวา ผมสีทองของเธอพลิ้วไหวไปมา
“เจ้าพาชายผู้นั้นมาใช่ไหม”
ซาเซร่าเอ่ยถามเสียงเรียบ ขณะไล่นิ้วอ่านหนังสือที่เธอถืออยู่
“ข้า...แค่เล่านิทานให้เขาฟังเองนะ ท่านนางฟ้า”
อิลมาเรกล่าวยิ้มแย้ม
“นางฟ้าจอมปลอมตั้งหากล่ะ”
บัดนี้ซาเซร่าวางหนังสือลงพร้อมเงยหน้าขึ้น ตอนนี้หน้ากากที่เคยบดบังดวงตาถูกถอดออกแล้ว มันปรากฏดวงตาสีแดง
แววประกายในดวงตานั้นราวดั่งเปลวเพลิงไฟ เธอจ้องมองไปยังอิลมาเรด้วยรอยยิ้มว่า
“เขาคนนั้นเป็นทุกข์เพราะรัก ความรัก..ช่างเข้าใจยาก และซับซ้อนยิ่งนัก”
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ปลุกให้มุนษย์หนุ่มตื่นขึ้น
“โอย!..อึก..”
ชายคนนั้นพยายามลุกขึ้น แต่ก็ต้องนอนลงเพราะความเจ็บปวดที่แล่นอยู่ทั่วร่างกาย
“ท่านบาดเจ็บสาหัส ตอนที่ข้าไปพบ อย่างเพิ่งขยับตัวจะดีกว่านะ”
เธอพูดขึ้นพลางยกถ้วยน้ำให้ชายหนุ่มดื่ม ชายผู้นั้นเพิ่งสังเกตเห็นว่าตนอยู่ในกระท่อมกลางป่า ผู้ที่ช่วยเหลือเขาคือดาร์กเอลฟ์สาว
“ข้าชื่อ ฟารา และท่านล่ะ”
เธอกล่าว
“ข้า...เออ..เอคัส”
ชายหนุ่มพูดและชะงักไปชั่วหนึ่ง จนฟาราต้องถามต่อ
“ทำไมท่านถึงบาดเจ็บได้ล่ะ โดนใครทำร้ายงั้นเหรอ ?”
เอคัสกำลังอึ้งอักกับคำถาม
“ข้า....ไม่..รู้”
ฟาราขึ้นเสียงสูงด้วยความแปลกใจ
“ท่าน..ไม่มี.เออ..ความทรงจำ”
วันเวลาผ่านไป อาการของเอคัสดีขึ้นตามลำดับ แม้แผลจะสาหัสแต่ก็ได้ยาของฟาราที่ทำให้เขาสามารถฟื้นตัวได้เร็ว วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขา
นอนรอหญิงสาว เธอมักจะออกไปตอนเช้าแล้วกลับมาตอนพลบค่ำ จากการพูดคุยทำให้เขารู้ว่า ฟาราอาศัยอยู่ในป่านี้มาตั้งนานแล้ว
พื้นที่นี้ซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองมากทำให้เธอไม่สามารถพาเขาไปรักษาที่ตัวเมืองได้ ขณะที่เอคัสกำลังคิดนั้นก็ได้ยินเสียงที่หน้าประตู
“เอคัส..ข้ามีผลไม้มาฝาก”
เสียงของฟาราสดใส เธอเดินหอบของป่ามาพะรุงพะรัง เอคัสเฝ้ามองหญิงสาวที่สาละวนกับสิ่งของ
“เจ้านี่ใจดีจริงๆ ยอมดูแลแม้กระทั่งคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างข้า จนป่านี้ข้ายังไม่รู้ด้วยซ่ำว่า ข้าเป็นใคร
อาจจะแค่รู้แต่ชื่อตนเองเท่านั้น”
เอคัสกล่าวด้วยเสียงอันเบา
“เพราะ ข้าชอบท่านยังไงล่ะ”
ฟารากล่าวพร้อมยิ้มหวาน
“ท่านซะเถอะ พอหายดีแล้วเราค่อยเข้าไปที่ตัวเมือง ที่นั้นอาจจะมีคนรู้จักท่านก็เป็นได้ ”
น่าแปลก แต่เมื่อความสัมพันธ์ของสิ่งมีชีวิต ที่ดำเนินไปถึงจุดจุดหนึ่ง จุดที่เรียกมันว่า “ความรัก” เมื่อได้อยู่ชิดใกล้ เมื่อได้เรียนรู้ซึ่งกันและ
กันเอคัสก็เช่นกัน เขาไม่สามารถหลุดพ้นจากวัฏจักรนี้ได้ เข้าตัดสินใจที่จะเฝ้ามองเธอ จะรอคอยเธอ
แทนที่จะไขว่คว้าความทรงจำที่สูญเสียไป
“แต่งงานกับข้าเถอะ”
เขาพูดขณะที่กำลังกอดฟาราไว้ในอ้อมอก ฟารายิ้มและซุกหน้าลงภายใต้อ้อมกอดนั้น
“ข้าก็รักท่าน..เอคัส”
แต่ทว่า อยู่ๆ รอบๆตัวเขาก็ต็มไปด้วยเปลวเพลิง ฟาราหายไปในอ้อมกอด แต่เธอกลับไปอยู่เบื้องหน้า ภายใต้คมดาบแห่งเอลฟ์
เอลฟ์สาวคนนั้นหันมามองเขาแวบหนึ่ง ผมสีทองยาวและดวงตาสีมรตกของเธอ เป็นประกายท่ามกลางความมืดและแสงไฟ
เธอกำลังแทงดาบลงบนร่างของฟารา โดยไร้คำพูด เอคัสตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน เขารู้สึกว่าเคยเห็นเหตุการณ์ครั้งนี้มาแล้ว
ครั้งหนึ่งแต่เขาจำไม่ได้
อะไร!! ทำไม!! เสียงที่ขาดหายไปของคนรักทำให้สติของเขากระเจิง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น