ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 2
Chapter 2
จิ๊บๆ
“อ่า~~ที่นี่ที่ไหนกัน*-*”
สิ่งก่อสร้างตรงหน้าทำเอาข้าถึงกับยืนมึนอ้าปากค้าง รูปแบบละม้ายคล้ายวิหารของเหล่าทวยเทพ ธรรมชาติแวดล้อมไม่ต่างจากแดนสวรรค์ ความสงบร่มรื่นทำให้ข้าเผลอเคลิบเคลิ้มเสียนาน หรือข้าจะหลุดออกจากช่องเวลามาโผล่ที่วิหารของเทพองค์ใด=.,=
"อะแฮ่ม! ผมว่าคุณคงจะชื่นชมกับธรรมชาติมากไปหน่อยนะ”
เสียงผู้ใดกันน้อ=,,=
"O[]O! ข…ขอโทษ ข…ข้าไม่ได้ตั้งใจ คือๆ ช่องว่างเวลา แวบๆ วาบ~TOT"
ข้าตกใจจนพูดอะไรออกไป(วะ)เนี่ย!! ข้ารีบเด้งตัวที่กำลังนั่ง(อย่างสบายใจ)อยู่บนตัวผู้ชายอีกคน อ๊าก~! ข้านั่งทับเขามานานแค่ไหนแล้วเนี่ย!! ถึงจะเคืองที่โดนกล่าวหา(หรอ)ว่าเตี้ย แต่ ณ จุดๆนี้ ข้าคงไม่มีสิทธิ์โวยวายสินะ-*-
“ฮ่าๆ คุณคงกำลังฝึกเวทย์เคลื่อนย้ายอะไรประมาณนั้นใช่มั้ยครับ ไม่ต้องตกใจครับผมไม่เจ็บ^O^"
"ข้าขอโทษ(_ _)”
“คุณใช้ภาษาแปลกๆนะ แทนตัวเองว่าข้าด้วย เด็กปีหนึ่งกำลังซ้อมละครอะไรกันรึไงครับ^___^"
"O[]O!"
ละคงละครอะไรไม่มีหรอก แต่ข้าติดภาษาของเทพมาต่างหาก เอาใหม่ๆ-*- ข้าต้องอินเทรน~!
"อ้อๆ ใช่ๆ ประมาณนั้นเลย เอ่อ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนหรอ”
“^___^? คุณนี่แปลกจริงๆด้วย ที่นี่ก็สวนหย่อมของโรงเรียนน่ะสิ”
ข้าแปลก? เจ้าสิแปลก คนบ้าอะไรยิ้มได้ตลอดเวลา แถมยังสุภาพจนน่าขนลุก
“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียกข้า เอ้ย! เรียกฉันว่า ราล ก็ได้ แล้วเจ้า เอ้ยT^T นายล่ะ”
“ฮะๆ ผม เอ้ย! พี่ชื่อฟีราไทมน์ เรียกพี่ฟีร่าก็ได้ พี่อยู่ปี3แล้ว เคารพหน่อยก็ดีนะ”
เฮือก!
นี่คงเป็นประโยคแรกที่พี่ฟีร่า(กระดากปากเสียนี่กระไร)ไม่ตบท้ายประโยคด้วยรอยยิ้มจนตาหยีเท่าเม็ดก๋วยจี๊ กลับมองมาที่ข้าตรงๆด้วยสายตาธรรมดา แต่ข้ากลับรู้สึกว่ามันหนาวสะท้านไปทั้งร่าง สายตาทรงพลังละม้ายคล้ายญาติผู้ใหญ่ที่รู้จักมักคุ้นเสียเหลือเกินเพราะข้าเพิ่งเผาวิหารท่านไปเมื่อ 20ปีที่แล้ว…ท่านลุงโครนอลาร์ เทพผู้ครอบครองฟันเฟืองเวลาT^T
"เฮ้! ราล เป็นอะไรไป นายไม่สบายรึเปล่า”
ตาสีน้ำเงินน้ำทะเลที่ยิ่งมองยิ่งเหมือนจะจมลงในมหาสมุทรจนข้าต้องหลบตา…ไม่ไหวๆ คิดฮอดท่านลุงขึ้นมาทันทีเด้~~!(นี่หรือคือเทพ รั่วไร้ที่ติ)
“เปล่าๆ เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นอะไร เบลอๆนิดหน่อย”
“อืม…นี่ถึงเวลาเรียนแล้ว ไปเข้าเรียนได้แล้วมั้ง โดดแต่เด็กไม่ดีนา^__^"
ยิ้มไปเลย ยิ้มต่อปายย ยย ย ยิ้มตาหยีปิดดวงตา(บ้า)อำนาจนั่นไว้ เพราะข้าอาจสติแตกตายได้ แน่ล่ะ ต้นตำหรับสายตาแบบนี้น่ากลัวหยอกอยู่ซะเมื่อไร แค่เผานิดเผาหน่อยก็แทบถีบส่งข้าไปเป็นเด็กทารกด้วยฟันเฟืองหมุนกลับอันเขื่องT_T ร้ายกาจเกินทน
“ข้า อ่า เอ่อ ฉันไม่รู้ อ่าT^T"
ความผิดใครเนี่ย!! ใครล่ะที่ขยันส่งข้ามาแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ โผล่ทีก็งงทีอยู่แบบนี้ ใคร!! อย่างน้อยก็น่าจะบอกอะไรให้ข้ารู้บ้าง ถึงจะรู้ว่าตอนนี้มาอยู่ในโรงเรียนที่ข้ากรอกใบสมัครไป แต่ข้าต้องทำอะไรนี่สิประเด็น!
"ไหนๆ ยื่นข้อมือมาสิ”
ข้ายื่นข้อมือทั้งสองข้าให้ชายตรงหน้า และก็เพิ่งสังเกตว่ามันมีกำไลสีทองคล้องข้อมือข้าอยู่
“อืม ห้องแองกอล ห้องพิเศษเลยรึนี่ ลูกท่านหลานเธอสิท่า กำไลประจำตัวนายมันบอกว่านายต้องไปเรียนวิชาเทพศาสตร์”
“T^T"
"ฮะๆ นี่เข้าเรียนมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว นายยังใช้กำไลไกการ์ไม่เป็นหรอ”
อะไรไกลๆกล้าๆนะT^T ข้างง!
"เอ้า กดตรงพลอยสีเขียวนี่ มันจะพานายไปห้องเรียน อย่างอื่นก็ลองถามเพื่อนๆดูนะ ดูท่านายจะเพิ่งมาเรียนแน่ๆ…ใช่มั้ย!?”
“แม่นแล้ว”
ชายหนุ่มรุ่นพี่ขมวดคิ้วแล้วยิ้มขำกับคำตอบของข้า อ่า…ข้าแค่เป็นเทพที่ชอบเรียนรู้ภาษาถิ่นของมนุษย์มันผิดรึไง(วะ)! ข้าเอื้อมมือไปกดพลอยเม็ดที่ว่าอย่างเสียไม่ได้ กดๆไป วาบๆ~แล้วเดี๋ยวก็คงโผล่ในที่มึนๆอีกจนได้!!
วาบ~!
นั่นประไรT^T วาบๆ
ข้าเริ่มกลัวสิ่งของอำนวยความสะดวกพวกนี้ซะแล้วเพราะมันเอาแต่นำพาความวินาศมาให้ข้า ข้าสัญญาเลยท่านพ่อว่าจะไม่เผาอะไรมั่วซั่วอีกแล้ว ตอนนี้พาข้ากลับบ้านไม่ได้รึไง!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น