คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chayen +3+ :: นางฟ้าตัวน้อย กับ เทพบุตรสุดหล่อ=,,=
"แม่คะ-O-" ฉันที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วแหกปากเรียกแม่จนพระมารดาหันมามองตาเขียว>_<
"อะไร? อยู่ใกล้กันแค่นี้ต้องตะโกนด้วยนะลูกคนนี้=__="แม่ถามเสียงเข้ม ฉันยิ้มแป้นกลับไปแล้วโดดดึ๋งนั่งลงบนโซฟาข้างๆแม่
“ชากลับแล้วหรอ”ถามพลางสอดส่ายสายตาไปรอบๆบ้านอย่างหวาดระแวง
“อืม มีแค่นี้หรอ??”ว๊า~~~รู้ทันอีกละ>3<
"วันนี้จะออกไปข้างนอกกับเพื่อน กลับดึกๆนู่น=3="ฉันพูดเสียงใส แม่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างเอือมๆ
“กระโปรงที่ซื้อให้ หัดใส่ซะบ้าง- -“>[]<ทำไมต้องยัดเยียดให้ใส่กระโปรงด้วยว๊า! ก็คนมันไม่ชอบใส่นิหว่า=o=
"เหอะน่าๆ ไปละนะ”ยกมือไหว้หนึ่งครั้งแล้ววิ่งออกจากบ้านโดยไม่ลืมคว้ากระเป๋าสะพายสีขาวปักลายหมูตัวกลมติดมือมาด้วย…
ฉันก้มมองสารรูปตัวเองแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว แต่งแบบนี้มันไม่ดีตรงไหน? ใส่กระโปรงลำบากจะตาย
ผมหยักโศกสีน้ำตาลเข้มที่มัดลวกๆด้วยยางรัดผมสีเขียวแปร๊ด เสื้อยืดคอปกสีแดงลายหมีเท๊ดดี้น้อย>_< กับยีนสีซีดที่ใส่ประจำพร้อมรองเท้าแตะสีส้มข้างแดงข้าง=[]=!
ออกจะแนว=w=
เอ่อ…แต่ถ้าฉันใส่รองเท้าสีนี้เดินไปไหนมาไหนคงโดนหมาหน้าปากซอยฟัดเละ
ฉันกลับหลังหันวิ่งไปเปลี่ยนรองเท้าเป็นผ้าใบสีชมพู-ขาวแล้วมองสภาพตัวเองอีกครั้ง
เออ…แบบนี้ค่อยดูดี(ขึ้นมานิดนึง)
มองสารรูปตัวเองเสร็จก็เดินเอื่อยๆออกมานอกบ้านอย่างไร้ที่ไป บอกแม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน ความจริงหาเรื่องออกจากบ้านน่ะสิไม่ว่า…เฮ้อ~~~ชีวิต
แอ๊ดดดดดดดดด
หลังจากเดินย่ำต๊อกอยู่นาน ฉันก็ตัดสินใจเข้ามานั่งตากแอร์เย็นๆในร้านหนังสือร้านหนึ่ง เมื่อเข้ามาก็พาลจะให้หาที่นอน- - ฉันไม่ค่อยถูกกับหนังสือจริงๆแฮะ
ร้านหนังสือแห่งนี้ค่อนข้างใหญ่ แถมยังเงียบๆวังเวงวิเวกชอบกล ฉันเดินเข้ามาเลือกหนังสือประเภทนิยายรักหวานแหววซึ่งเป็นหนังสือประเภทเดียวที่ฉันเฉียดใกล้แล้วไม่หลับ-*-
"เฮ้อ~~"ดูไปดูมา ชักง่วงวุ้ยT^T
ฉันเดินออกมาจากมุมนิยาย แล้วเดินเตร่ไปรอบๆอย่างคนไร้แก่นสาร(ด่าตัวเองเข้าไป) ถ้าตอนนี้ฉันนั่งดูซีรี่ย์อยู่ที่บ้านคงดีกว่านี้สินะ แล้วฉันดิ้นรนออกนอกบ้านเพื่ออะไรวะเนี่ย!
จึกๆ
“พี่สาวคะ”ฉันก้มลงมองเด็กหญิงตัวเล็กที่ดึงมือฉัน ใบหน้าขาวอมชมพู แก้มยุ้ยกับดวงตากลมโตนั้นทำให้เธอดูน่ารักน่ากอดสุดๆ และแน่นอน…ฉันแพ้เด็กน่ารักT^T
"ทำไมหรอคะ”ฉันก้มลงคุยกับน้องน่ารักอย่างเอ็นดู แต่ก็ต้องตกใจเมื่อดวงตากลมโตกำลังมีน้ำตารื่นขึ้นมา จนฉันต้องรีบอุ้มน้องคนนั้นขึ้นมาแล้วลูบหัวเบาๆ
“ชื่ออะไรคะ ร้องไห้ทำไม^^"โอ้วววว ฉันนี่เป็นนางสาวไทยขนานแท้ เพราะฉันกำลังเช็ดน้ำตาให้ร่างเล็กในอ้อมกอด เด็กอะไรเนี่ย น่ารักน่าฟัดชะมัด อ๊ากกกกกกก อยากมีน้องสาวT_T
"ชื่อจ้าค่ะ ฮึกๆ หนูหาพี่ชายไม่เจอT^T"อ้อ~ที่แท้ก็ทำพี่หล่นหาย(???)
แล้วอิชั้นจะทำไงล่ะเนี่ย!! น้องจ้าร้องไห้ใหญ่แล้ว แง้ๆๆๆTOT(อ้าว ร้องตามเด็กซะงั้น) ใช่ๆ ต้องให้ทางร้านประกาศหา!!
"พี่คะๆ ช่วยประกาศหาพี่ชายของน้องจ้าให้หน่อยสิคะ”ร้านหนังสือแบบนี้จะมีไมค์มั้ยเนี่ย=__=;;
"ได้ค่ะ”อ้าว~มีซะงั้น!
'พี่ชายของน้องจ้า มารับน้องจ้าที่เคาท์เตอร์ด้วยค่ะ'
"นั่งรอสักครู่นะคะ ประกาศให้แล้วเดี๋ยวคงมา^^"พนักงานสาวคนสวยหันมาบอกฉันที่ยืนอุ้มน้องจ้าอยู่
“ค่ะๆ”ฉันพยักหน้าหงึกๆแล้วหันมาหอมแก้มน้องจ้าที่รักของฉัน กรี๊ดๆๆ เด็กอะร๊ายยย น่ารักเกินห้ามใจ>_<
"เดี๋ยวพี่ชายก็มาแล้ว เราไปดูหนังสือนิทานกันมั้ยคะ”ฉันชี้ไปทางชั้นหนังสือที่มีหนังสือนิทานสำหรับเด็กเล่มเล็กๆเรียงราย มันอยู่ไม่ไกลจากเคาท์เตอร์นัก ขืนรออยู่ตรงนี้ ทั้งฉันทั้งน้องจ้าคงเบื่อตาย
“ว้าวววววว เล่มนี้น่ารักจัง”เด็กเล็กๆนี่เปลี่ยนอารมณ์เร็วจัง เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย ตอนนี้กลับยิ้มแป้นเมื่อเจอหนังสือนิทานสีสันสดใส น่ารักแบบนี้ พี่ชายทำหายได้ไงเนี่ย
“พี่สาวคะ พี่สาวชื่ออะไรหรอ”จู่ๆเด็กน้อยก็หันมาถามฉันเสียงใส
“พี่ชื่อแอมจ๊ะ”
“ชื่อน่ารักจังเลย คิคิ”กรี๊ดดดดดดดดดดด ฉันห่อเด็กคนนี้กลับบ้านได้มั้ยเนี่ย
“จ้าก็น่ารัก อ้ะ!น้องจ้าจะหยิบอะไรหรอ”พูดกันไม่ทันจบเรื่อง น้องจ้าก็หันไปทางชั้นหนังสือแล้วยืดตัวเต็มที่เพื่อจะหยิบอะไรบางอย่างที่อยู่บนชั้นสูงสุด แต่ก็นะ…ตัวนิดเดียว ยืดแค่ไหนก็ไม่ถึงอยู่ดี
“เล่มนั้น…ฮึบ! ว๊าาาา ม่าม๊าเคยบอกซื้อให้น้องจ้า แต่ว่า…น้องจ้าทำหายไปแล้วT^T"คนตัวเร็วพูดด้วยเสียงเศร้าๆจนฉันอดไม่ได้ที่จะทำตัวเป็นนางสาวไทย-*-
ฮึบ!!!
อ๊าาาาา ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันเตี้ยT^T แถมมีเจ้าตัวเล็กอยู่ในอ้อมแขนอีก การตะเกียดตะกายชั้นหนังสือจึงเป็นอะไรที่…ทุเรศลูกตาคนดูอย่างแรง!
"นี่ครับ”
เทพบุตร!!
กรี๊ดดดดดดดดด เทพบุตรตกสวรรค์ที่ไหนมายืนยิ้มให้ฉันอยู่เนี่ย! แถมยังใจดีหยิบหนังสือเล่มนั้นให้อีก
ละลายยยยยย=,.=
"พี่เต้!!!"คนตัวเล็กโผเข้าหาเทพบุตรของฉันทันที เสียงเรียกอย่างดีใจนั่นทำให้ฉันกระจ่างว่าเค้าเป็นพี่ชายของนางฟ้าตัวน้อยคนนี้
พี่ก็เทพบุตร น้องก็นางฟ้า…พ่อแม่เค้าเลี้ยงด้วยอะไรเนี่ย หน้าตาดีทั้งบ้าน=,,=
"ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยดูแลน้องจ๊ะจ้าให้”
จ…จ๊ะจ้า-*- ทำไมไม่จ๊ะจ๋า ไปเลยวะ จ๊ะจ้า…แปลกๆวุ้ย ช่างเหอะ ยังไงก็น่ารัก>_<
“ไม่เป็นไรค่ะ แหะๆ น้องจ้าน่ารักดี ฉันเกือบห่อกลับบ้านแล้วเนี่ย ถ้าคุณไม่มารับซะก่อน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ”
เอ่อ…ฉันพูดอะไรผิดไปหรอ ขำซะหมดหล่อเลยพ่อคุณ
“เอ่อ…ฉันพูดไรผิดหรอ-*-“เริ่มจะเคือง หัวเราะเว่อร์ไปมั้ย?
“โทษๆ ไม่ได้ ฮ่าๆ ตั้งใจ”ยังไม่หยุดขำอีกนะ!!
"ฉันไปก่อนดีกว่า-*-“เคืองจัด!
พูดจบฉันก็ออกเดินหมายจะออกจากร้านให้เร็วที่สุด ก็เสียงหัวเราะของหมอนี่ทำเอาคนครึ่งร้านหันมามองเป็นตาเดียวเลยน่ะสิ! เค้าไม่อายแต่ฉันอายนะเว้ยT^T
"เดี๋ยวสิครับ!"กรี๊ดดดด จะจับข้อมือฉันมั้ยทำม๊ายยย กำลังจะออกจากร้านแล้วเชียว ดูเด๊ะ!คนเค้าแผ่รังสีอำมหิตใส่ทั้งร้านแล้ว นายไม่รู้สึกเลยรึไง ย๊ากกก ….ได้แต่ก่นด่าในใจ เพราะอาการที่แสดงออกมีเพียงเท่านี้…
“T///T"
เขิล! ไม่เคยมีผู้ชายมาถึงไม้ถึงมือแบบนี้นะเฟร้ย แถมหน้าตายังบาดใจเยี่ยงนี้ ใจอิแอมแปร์ละลายยวบๆๆๆ
“ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าเนอะ แหะๆๆ”ในที่สุดนายก็รู้สึกแล้วสินะ นี่ถ้าน้องจ้าไปเอาหน้าซุกไหล่นายด้วยความสยองของคนร้าน นายคงยังไม่รู้สึกสินะ!…ไอ้ความรู้สึกช้าเอ้ย!
"ขอบใจมากๆเลยนะ เธออยากกินไรรึเปล่า เดี๋ยวพาไปเลี้ยง”เสียงนายเต้ดังขึ้นขณะที่เราเดินไกลออกมาจากร้าน จนไม่มีรังสีอาฆาตจากคนในร้านตามรังควานแล้ว
“จริงหรอ*O*"ฉันเปล่าเห็นแก่กินนะ- -
“ฮ่าๆๆๆ จริงๆ”นายขำฉันเป็นรอบที่สองแล้วนะ เดี๋ยวมีเคือง-*-
“ด…เฮือก!O_O"ยังไม่ทันจะตอบตกลงก็ต้องกลืนทุกสิ่งทุกอย่างลงหลอดเสียงไป ไม่เว้นแม้แต่ลมหายใจที่แทบจะมุดตัวลงไปในปอดอีกรอบ!
"เป็นอะไรไปหรอ ทำหน้าเหมือนเห็นผี”
“อ…อ้อ ป…เปล่า เราไปทางนู้นกันเถอะนะ”ฉันเอ่ยเสียงตะกุกตะกะพร้อมลากแขนนายเต้ออกไปอีกทาง น้องจ้าที่อยู่ในอ้อมแขนของเต้หัวเราะคิกคักอะไรบางอย่าง แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะคนที่ฉันเห็นเมื่อกี้คือ…ชาเย็น
ถ้าเค้ามาแค่คนเดียวฉันคงไม่ลังเลที่จะวิ่งไปทัก แต่นี่…เฮ้อ
“อ้ะ!เดี๋ยวครับ”นายเต้ดึงข้อมือฉันไว้แล้วลากกลับไปทางเดิม ทางที่มีชาและน้องโซฟีไร้ปีก(ฟีฟี่)เดินนัวเนียคลอเคลียกันอยู่ นายจะลากฉันไปทางนั้นทำม๊ายยยยยย
..............................
ฮ่าๆๆๆๆ มีคนอ่านด้วย ดีใจ>[]< มู๋แอมจ๋า ยินดีที่ได้รู้จักจ้า ในชีวิตจริงเจอเจ้าชายเย็นชาแบบนี้บ้างรึป่าวจ๊ะ
ความคิดเห็น