ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chayen +1+ :: คุณน้องฟีฟี่ ยัยโซฟีกลายพันธ์!!
Chayen +1+
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งงงงงงงงง
“แอม รับโทรศัพท์ด้วยลูก! นั่งดูซีรี่ย์ไต้หวันอยู่ได้!!!"เสียงแม่บังเกิดเกล้าดังมา ทำเอาฉันที่กำลังเมามันส์กับซีรี่ย์ไต้หวันแบบภาคจีนซับจีนต้องกดหยุดเรื่องไปก่อน
เชอะ!กำลังจะถึงฉากระเบียงสู่เตียงนอนอยู่แล้วเชียว!!! ใครโทรฯมาวะ เดี๋ยวแม่ปั๊ดด่ากระจุย!
"ฮัลเหล^O^"
ขอโทษที่ฉันรับโทรศัพท์แบบชาวบ้านเค้าไม่เป็น=O=;
"ขาหมู…”
เสียงเย็นชาแบบนี้ เรียกฉันแบบนี้ คงไม่ใช่ใครอื่น-*-
“อะไรยะ อิชา อย่ามาทำเสียงพายุน้ำแข็ง เดี๋ยวโดนๆ”ฉันตอกกลับจนปลายสายหัวเราะ หึหึ นั่นคือขำสุดๆของมันแล้วนะ=_____=!
"ออกมาหาไรกินกันหน่อยดิ หิวว่ะ”
“เห็นฉันเป็นอะไรวะเนี่ย จะเรียกก็ต้องจรลีไปหารึไง!!!"
พอดีว่าฉันรักนวลสงวนตัวเค่อะ-O-
"เลี้ยงติม…”
“OK!!!!"
แต่ฉันรักไอศกรีมมากกว่าการเป็นกุลสตรี(กุลส้นตรีน)น่ะนะ(_ _)*
.....
......
.......
“ชา/ชา”
“( - -)+++++”ชิ้งๆ
ฉันส่งสายตาอาฆาตไปให้สิ่งมีชีวิตเพศเมียอีกตัวที่นั่งอยู่อีกฝั่งของไอ้ชาเพื่อนรัก
คุณน้องฟีฟี่!!! ชื่อเหมือนผ้าอนามัยกลายพันธ์(โซฟี)ยังสะเหร่อมาตามติดเพื่อนฉัน!! กร๊าซซซซซซซซซซ
“(_ _ );;; ขอโทษค่ะ พี่แอมพูดก่อนสิคะ” นี่คงเป็นประโยคแรกล่ะมั้ง ที่ยัยนี่พูดตั้งแต่เรามานั่งกินติมตัก(ช่างลงทุน)กันอยู่ในสนามเด็กเล่น ที่ฉันกับชาเคยมาตะแล๊ดแต๊ดแต๋ตั้งแต่เด็ก แต่วันนี้กลับมียัยเด็กบ๊องแบ๊วแอ๊บสะเดิดนี่พ่วงมาด้วย
เสียอารมณ์!!!
"ช่างเหอะ พี่แค่จะบอกว่า พี่จะกลับแล้ว^^"นางงาม!! รักเด็กเค่อะ!! ก็ยัยคุณน้องนี่มาในมาดคุณหนูผู้เพรียบพร้อม แสนบอบบาง ลองฉันเผยธาตุแท้อันงามงดชดช้อยราวธิดาซาตานออกมา คงได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งให้ลำบากชาต้องมานั่งปลอบ!!
ว๊ากกกกกกกกกกก นี่ฉันกำลังเป็นบ้าอะไรเนี่ย
ทำไมชาเย็น ที่เคยเย็นชากับผู้หญิงทุกคนยกเว้นฉัน กลับเอาอกเอาใจ เป็นห่วงเป็นใย ยัยเด็กติ๊งต๊องนี่มากกว่าฉันด้วยซ้ำ!! ทั้งที่เป็นแค่รุ่นน้องที่เจอกันแค่2อาทิตย์! แต่กลับเมินใส่ฉันที่รู้จัก เป็นเพื่อนรักสุดไส้ติ่งกันมา 10 กว่าปี นี่มันไม่เกินไปหน่อยรึไง!!!
ถึงจะอ้างว่าน้องเค้าน่าสงสาร ไม่มีเพื่อนคบก็เหอะ มันเอาใจใส่กันมากเกินไปแล้ว!!!
ปากบอกเป็นแค่รุ่นน้อง แต่ที่ทำนี่มันไม่ใช่ซักนิด!! กรรซ์!
ว่าแต่…ฉันจะหงุดหงิดทำไม-*-
“อ้าว!ทำไมรีบกลับล่ะ อยู่คุยกันก่อนสิวะแอม อุตส่าห์ชวนน้องเค้ามา…”
คำว่าชวนน้องเค้ามามันช่างเสียดแทงจิตใจดีจัง ถ้ายัยเด็กนี่สะเหร่อมาเองฉันคงไม่หงุดหงิดขนาดนี้
แต่นี่! นายกลับชวนมา! ชวนมานั่งคุยในที่ๆเป็นของฉัน!
นายเคยบอกไม่ใช่รึไงวะ ว่าที่ตรงนี้ จะมานั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับฉันเท่านั้น เพราะมันเป็นที่ของเรามานาน แล้ววันนี้นายทำอะไรหรอชา ทำอะไร?
ถ้อยคำพวกนั้นคงได้แค่พูดในใจ เพราะฉันเดินออกมาจากตรงนั้นตั้งแต่คำว่า ชวน หลุดออกมาจากปากบางของเพื่อนรัก ที่ชื่อว่า ชาเย็น…
ม้านั่งตัวนั้นเคยเป็นของฉัน ภาพพระอาทิตย์ตกดินเบื้องหลังนั้นเคยมีฉันและนายนั่งมองด้วยกัน แต่บัดนี้ ฉัน ถูกแทนที่ด้วย เขา
ไม่ใช่แค่ที่นั่ง แต่คงเป็นเก้าอี้คนสำคัญในใจเธอด้วย
ถึงจะเป็นได้แค่เพื่อน แต่ก็สำคัญที่สุด วันนี้เธอคงหาคนที่สำคัญกว่าฉันเจอแล้ว
ขอแค่เธอบอกออกมาว่าเขาคือคนสำคัญ ฉันจะยอมเข้าใจ แต่การที่เธอปิดบัง ใช้ข้ออ้างมากมาย แต่กลับแสดงออกให้เห็นชัดเจน มันยิ่งทำให้เพื่อนคนนี้เจ็บ
ยอมรับแล้ว…ว่าเผลอรักนายเข้าแล้วจริงๆ
ชาเย็น…เพื่อนรักของฉัน
“อุวะฮ่าๆ กร๊ากๆๆๆๆๆ^O^"
ฉันหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งตลอดการเดินเข้าซอยบ้านในเวลาโพล้เพล้ คล้ายคนเมายายามเย็นที่เห็นได้ทั่วไปตามซอยแบบนี้
“ห้ามเศร้า! ห้ามร้องไห้ ชีวิตเรายังมีอะไรเยอะกว่าเรื่องแค่นี้ น้ำตาน่ะ!!! เอาไว้ร้องตอนดูซีรี่ย์ไต้หวันเท่านั้นเว้ย!! เข้าใจมั้ยแอม เข้าใจมั้ยแอมแปร์ ฮึกๆ ฮืออออ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ….ฮืออออออTWT"
ทั้งที่พยายามแล้วนะ แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาเป็นทางอย่างห้ามไม่ได้ ทั้งที่ปากยังคงรอยยิ้มสดใส เสียงหัวเราะยังดังอยู่ตลอดทาง แต่มันก็ดูเศร้า และเบาลงเรื่อยๆ แล้วก็โดนกลบเกลื่อนด้วยเสียงสะอื้นที่ไม่อยากได้ยิน…
“อ่อนแอ…ชะมัด”
การเป็นคนเก็บความรู้สึก ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น ยิ้มเสมอไม่ว่าจะทุกข์ใจแค่ไหน ทำให้คนรอบข้างมองเราเข้มแข็งเสียเต็มประดา แต่ใครจะรู้บ้างว่า คนๆนี้ก็ร้องไห้เป็น และมักจะร้องไห้เงียบๆ…คนเดียวเสมอ…แม้แต่นายก็ไม่เคยรู้…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น