{TempG} My Brother
ก็ในเมื่อพ่อกับแม่เคยสอนไว้ว่า...เกิดเป็นพี่น้องกันต้องรักกันให้มากๆ...งั้นการที่ผมรักพี่ชายเนี่ยก็ไม่แปลกใช่ไหมฮะ...เพราะเราเป็นพี่น้องกัน...ถึงแม้ว่า...ผมกับพี่...จะรักกันมากกว่าพี่น้องก็ตามที....
ผู้เข้าชมรวม
695
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
ก็....
ในเมื่อพ่อกับแม่เคยสอนไว้ว่า...
เกิดเป็นพี่น้องกันต้องรักกันให้มากๆ...
งั้น...
การที่ผมรักพี่ชายเนี่ย...
ก็ไม่แปลกใช่ไหมฮะ...
เพราะเราเป็นพี่น้องกัน...
ถึงแม้ว่า...
ผม...กับพี่...
จะรักกันมากกว่าพี่น้องก็ตามที....
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Title : My Brother
Paring : TempG
Fandom : Bigbang
Author : Kwongprince
Rate : PG13
Genre : Romantic
ก็....
ในเมื่อพ่อกับแม่เคยสอนไว้ว่า...
เกิดเป็นพี่น้องกันต้องรักกันให้มากๆ...
งั้น...
การที่ผมรักพี่ชายเนี่ย...
ก็ไม่แปลกใช่ไหมฮะ...
เพราะเราเป็นพี่น้องกัน...
ถึงแม้ว่า...
ผม...กับพี่...
จะรักกันมากกว่าพี่น้องก็ตามที....
.
.
.
.
.
“ซึงฮยอนนี่.....ตื่นได้แล้วนะ” เสียงเล็กๆที่ดังลอดเข้ามาในความฝันอันแสนหวานทำให้เขาต้องตัดใจลืมตาขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ภาพแรกที่เห็นหลังจากปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างแล้วก็คือ ใบหน้าหวานที่ล้อมกรอบไปด้วยเส้นผมสีบลอนด์ทองพริ้วสลวยที่ขับให้ผิวหน้าเนียนดูขาวยิ่งขึ้น ดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเขา ในประกายตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยความรักและความห่วงหาอย่างที่สุด เขายิ้มรับให้กับใบหน้านั้นก่อนจะออกแรงดึงตัวอีกคนขึ้นมาบนเตียงเดียวกัน
“เฮ้ย!” เจ้าของเรือนผมสีสวยร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆร่างของตนเองก็ลอยหวือขึ้นมาทาบทับร่างแกร่งของคนบนเตียง “ปล่อยเค้าน้าาา” ร่างเล็กๆดิ้นขลุกขลักไปมากลับยิ่งทำให้อีกคนกอดแน่นเข้าไปอีก
“เงียบๆพี่จะนอน” ไม่พูดเปล่า มือหนาดันศีรษะทุยให้แนบกับอกแกร่งทันที เสียงหัวใจสองดวงที่สอดประสานกันทำให้คนด้านบนเริ่มรู้สึกขัดเขิน
“ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก”
“อือๆ ตื่นแล้วๆ” เสียงงทุ้มมีเสน่ห์ตอบรับทั้งๆที่เปลือกตาหนายังคงปิดสนิทอยู่
“ตื่นแล้วก็ปล่อยจีสิ วันนี้จีต้องไปโรงเรียน” ‘ควอนจียง’ประท้วงขึ้นมาพร้อมทั้งทำแก้มป่องอย่างน่าเอ็นดูจนอีกคนต้องเอื้อมมือไปลูบแก้มป่องๆนั่น
“โอเคๆตื่นแล้วครับ” ดวงตาคมสีนิลมองสบกับอีกคน “ ‘ตื่น’แล้ว”
จียงเอะใจเล็กน้อยกับคำว่า’ตื่น’ของอีกฝ่ายก่อนที่ใบหน้าใสจะขึ้นสีระเรื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงอวัยวะเบื้องล่างของอีกคน มือบางดันตัวออกห่างทันที ก่อนจะขืนตัวลงมายืนข้างเตียงดังเดิม
“พี่ซึงฮยอนบ้า”
‘เชวซึงฮยอน’หัวเราะในลำคอให้กับอาการเขินอายนั่น เขาค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งก่อนจะออกแรงดึงจียงให้มานั่งบนตักของเขา
“ว่าพี่ทำไมครับ มันก็ธรรมชาติของผู้ชายนี่” เขาเอ่ยอย่างหยอกเย้า “หรือว่าจีไม่เป็นหือ?”
ไม่มีเสียงตอบกลับมามีเพียงแค่สายตาดุๆที่มันขัดกับแก้มแดงๆส่งมาให้เขาเท่านั้น น่ารัก...ซึงฮยอนคิดในใจพลางก้มลงไปสูดความหอมจากแก้มสีระเรื่อนั่น
ฟอด
“พี่ซึงฮย๊อน!” จียงแหวกลับมาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะเสียเปรียบอีกคนมากไปแล้ว ทั้งที่ตั้งใจแค่จะมาปลุกแท้ “จีไปโรงเรียนดีกว่า ตอนเย็นเจอกันฮะ” จียงที่เตรียมจะหมุนตัวเดินออกจากห้องหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก
“เดี๋ยว” คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม “ไปโรงเรียนยังไง”
“ขึ้นรถดิ พี่จะให้จีเดินไปหรือไงล่ะ”
“งั้นรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” จบประโยคซึงฮยอนก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทิ้ง ทิ้งให้อีกคนยืนมองด้วยสายตาตกใจปนเขิน
แหม ก็อะไรๆของพี่ซึงฮยอนมันเล่นดันกางเกงออกมาซะขนาดนั้น ไม่เขินมันก็คงจะแปลกเกินไปแล้ว...
จียงคิดอย่างเขินๆก่อนจะเดินลงไปรอ’พี่ชาย’ที่ด้านล่างทันที
ทุกคนได้ยินไม่ผิดหรอกฮะ...
พี่ชเวซึงฮยอนกับผม...เป็นพี่น้องกันฮะ....พี่น้องกันแท้ๆเลยนี่ล่ะ พ่อแม่เดียวกันเลย...แล้วพวกเราก็รักกันมากด้วยฮะ...รักมากกว่าใครในโลก...
เพราะก่อนที่พวกท่านทั้งสองจะเสีย ท่านได้กำชับกับเขาและพี่ซึงฮยอนให้รักกันมากๆ และตอนนี้เขากับพี่ซึงฮยอนก็’รัก’กันมากด้วย ถึงแม้จะเป็นความรักคนละแบบกับที่พ่อและแม่สั่งไว้ก็ตามที
.
.
.
.
.
“ตั้งใจเรียนนะจิงโย” เสียงทุ้มที่มาพร้อมกับสัมผัสที่หัว ทำให้จียงต้องยิ้มร่าทันที เขาชอบให้พี่ซึงฮยอนสัมผัสตัวเขาแบบนี้ “ตอนเย็นพี่มารับนะครับ คนดี”
“อื้อ” จียงพยักหน้ารับก่อนจะเอื้อมไปหอมแก้มพี่ชายสุดที่รัก “พี่ก็...ตั้งใจทำงานนะฮะ อย่าให้รู้นะว่าแอบไปหาสาวอ่ะ”
“พี่จะไปหาที่ไหน...มีน้องตัวแสบคนเดียวก็พอแล้ว” ซึงฮยอนตอบกลับมาพลางอ้าแขนรับร่างเล็กๆที่โถมตัวเข้ากอดเขา “พี่รักจีนะครับ”
“อื้อ...จิงโยก็รักซึงฮยอนนี่ ฮ่ะๆ” เสียงหวานหัวเราะให้กับคำพูดของตนเองเบาๆ เปลือกตาบางปิดลงรับสัมผัสอ่อนโยนที่ริมฝีปากก่อนที่อีกคนจะผละออกไป “ไปแล้วน้าา”
“ครับ” เมื่อเท้าเล็กๆแตะพื้น จียงก็หันมาบกมือลาพี่ชายกันจะเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างสบายใจ มีพี่ชายมาส่งนี่มันสบายใจจังเลยน้า...
โรงเรียนมัธยมของจียงเป็นโรงเรียนเอกชนดังนั้นการที่เขาทำสีผมก็ไม่ผิดกฏของโรงเรียน รอยยิ้มกว้างถูกส่งไปยังเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันอย่างเป็นมิตร
ส่วนพี่ซึงฮยอนของเขาก็เป็นผู้บริหารโรงแรมในเครือของตระกูลชเวทั้งหมด ส่วนสาเหตุที่ทำไมเขากับพี่ถึงนามสกุลไม่เหมือนกันน่ะหรอ...มันเป็นความลับน่ะ เขาบอกใครไม่ได้หรอก
“ไง เตี้ย” จียงส่งเสียงทักทายเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอย่างกวนๆ ‘ทงยงเบ’คือชื่อของไอ้หัวพจมานนี่ อยู่ดีไม่ว่าดีจากทรงโมฮอล์คมันเปลี่ยนสไตล์มาถักเปียซะงั้น ไอ้นี่มันดีทุกอย่าง กล้ามก็ใหญ่ เสียงก็ดี หล่อก็หล่อ แต่สิ่งเดียวที่ดูจะไม่เอื้อกับมันก็คือความสูงนี่ล่ะ
ยงเบหันหน้ามามองแบบเคืองๆก่อนจะตอกกลับทันควัน
“ไง บาน” จียงกระแทกตัวลงนั่งอย่างเคืองไม่แพ้กันกับคำเรียกของเพื่อนรัก บาน...จมูกเขาบานตรงไหนกัน!!! เขาแค่เป็นคนหายใจช้า เวลาหายใจทีนึงเลยต้องเก็บไว้เยอะๆ “ทำไมวันนี้มาเช้าได้อ่ะ”
“รีบมาลอกการบ้าน”
เอ่อะ...กูเข้าใจมึงแล้ว...
.
.
.
.
.
เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอยู่ภายในห้องทำงานไม่ได้ทำให้เจ้าของใบหน้าคมหลุดสมาธิกับงานกองใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าได้ เอกสารแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกพลิกไปพลิกมา
ภาพดังกล่าวทำให้ร่างเล็กที่เดินเข้ามาส่ายหัวเบาๆให้กับอาการบ้างานของพี่ชายที่นับวันจะยิ่งเป็นหนักขึ้นทุกที ฝ่ามือบางยกขึ้นเคาะประตูเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตฮะ ท่านประธาน”
เสียงเคาะประตูที่มาพร้อมกับเสียงใสทำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แขนแกร่งกางออกรับร่างเล็กที่โถมตัวเข้ามาหาอย่างเร็วๆ จมูกโด่งสวยกดลงบนกลุ่มผมสีสว่าง
“โดดเรียนมาหรือไง” ซึงฮยอนเย้าคนในอ้อมแขนพลางดึงคนในชุดนักเรียนให้ขึ้นมานั่งบนตัก จับแขนเรียวให้กอดคอเขาเอาไว้
“เปล่าซะหน่อย เลิกแล้วก็พอเถอะ” จียงตอบโดยที่ใบหน้าหวานยังคงซุกอยู่กับซอกคอของอีกคน “ว่าจะชวนไปกินข้าว”
“อืมมม...ไปสิ งานพี่ก็ไม่มีอะไรแล้ว” เสียงทุ้มตอบ มือหนาเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์มือถือ มือหนาปลดมือของจียงออกพร้อมกับจับร่างบางให้ลุกขึ้นยืน
จียงจัดเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะสอดมือเข้าไปคล้องแขนของผู้เป็นพี่ชายพากันเดินออกไปโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างสนใจ
“ซองมิน” พนักงานสาวเรียกเลขาท่านประธานเบาๆ “นายมั่นใจหรอว่าคุณซึงฮยอนกับน้องจียงเป็นพี่น้องกันจริงๆ”
โจซองมินได้แต่มองภาพเจ้านายตัวเองกับน้องชายตัวเล็กอย่างปลงๆ เฮ้อ ทำอะไรไม่ระวังกันเล้ยสองคนนี่
“ก็...พี่น้องรักกันไง ไม่ดีหรอ”
.
.
.
.
.
“ซึงฮยอนนี่...”
“หือ?”
เสียงทุ้มส่งเสียงครางในลำคอเป็นเชิงตอบรับเบาๆหากแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือเล่มหนาในมือ
“ว่าไงครับ คนเก่ง”
จียงทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ ทั้งๆที่พูดกับเขาแต่ไหงสายตาถึงมองแต่หนังสือล่ะ ใช่สิ...เค้ามันเก่าแล้วนี่ กระซิกๆ (ไม่เกี่ยว) ร่างบางรีบไถลตัวลงไปนั่งที่พื้นตรงหน้าชายหนุ่มทันที มือบางรีบแย่งหนังสือมาถือไว้ในมือ
“สนใจผมหน่อยสิฮะ...” พูดพร้อมกับเอาหัวไถกับขาของอีกคนอย่างออดอ้อน “ไม่รักจิงโยหรือไง”
ซึงฮยอนมองคนที่นั่งตรงหน้ายิ้มๆ มือหนาเขกหัวอีกคนเบาๆแต่ก็เรียกเสียงโวยวายจากคนอายุน้อยกว่าได้ทันที
“โอ๊ย เจ็บนะ ซึงฮยอนนี่ใจร้าย”
“เว่อร์” ซึงฮยอนพูด “แล้วสรุปเรียกทำไม”
“มีเพื่อนที่โรงเรียนผมบอกว่า เราสองคนเหมือนแฟนกันอ่ะ” จียงบอก “ตลกเนอะ...ผมได้ยินตอนแรกอ่ะเหวอเลย”
คนตัวโตนั่งฟังเสียงใสพูดอย่างไม่ตกใจอะไร เค้ากับจียงเป็นพี่น้องกันก็จริงแต่ว่าตัวเค้าได้ความเข้มมาจากพ่อ ส่วนจียงกลับหน้าเหมือนแม่จนมีบางครั้งที่โดนสงสัยในความสัมพันธ์
“อืมม...แล้วเราตอบไปว่าไงล่ะ” ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้จนปลายจมูกห่างกันไม่กี่มิล มือหนาประคองใบหน้ากลมไว้อย่างเบามือ
ผิวหน้าเนียนใสจียงเริ่มแดงระเรื่อ ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดผิวหน้าทำให้จียงรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาเรียวเสมองไปทางอื่นก่อนจะตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ก...ก็บอก...ป...ไปไงว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆ”
จียงเกลียดดวงตาสีดำคู่นั้นของพี่ซึงฮยอนที่สุด แววตาที่มองมาอย่างไม่ปิดบังความปรารถนามันทำให้เค้ารู้สึกอยากจะเป็นลมขึ้นมาดื้อๆ
“อือ...แล้วไงอีกล่ะ” เสียงทุ้มตอบแผ่วเบาแต่จียงกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน จมูกโด่งสวยของซึงฮยอนเลื่อนไปคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มเนียนใส ฝ่ามือร้อนจัดลูบไล้ไปตามลำตัวเพรียวบาง
“อื้อ...อย่าเพิ่งสิฮะ” จียงตอบอย่างสั่นๆมือบางทุบแผ่นหลังกว้างเบาๆเป็นเชิงประท้วง “ผมหิวข้าวแล้วนะ...”
“งั้น...ถ้าจียงกินข้าวเสร็จแล้วได้ใช่ไหม”
ใบหน้าแดงจัดของจียงพยักขึ้นลงเบาๆแต่ทำให้ซึงฮยอนยิ้มแก้มปริ แขนแข็งแรงตวัดร่างบนพื้นเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะพาเดินไปกินข้าวท่ามกลางเสียงโวยวายของจียง
.
.
.
.
.
แสงแดดยามสายที่ลอดผ้าม่านเข้ามาทำให้เค้าขยับตัวหนีแสงแดดอย่างเกียจคร้าน มือหนากวาดออกไปข้างตัว สัมผัสเย็นๆบนที่นอนข้างตัวทำให้เค้าตกลืมตาตื่นขึ้นมาทันที
ไม่อยู่...
ซึงฮยอนได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย วันนี้วันหยุด ปกติจียงตื่นสายจะตายไป เหมือนกับรู้ความคิดของเค้า ประตูห้องนอนเปิดออกช้าๆพร้อมๆกับที่ร่างบางของจียงเดินเข้ามา
“ตื่นแล้วหรอฮะซึงฮยอนนี่”
รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้คนบนเตียง จียงเดินไปทรุดนั่งบนเตียงโดยพยายามที่จะไม่มองร่างแกร่งของอีกคน ก็แหม...พี่ซึงฮยอนเล่นโป๊ไปทั้งตัวแบบนั้นใครจะไปกล้ามอง
“ทำไมวันนี้จิงโยของพี่ตื่นเช้าจังครับ” ถามพร้อมกับฉกความหอมจากแก้มใสอย่างรวดเร็ว
“อื้อ...อย่าสิ” จียงบอกปัดอย่างไม่จริงจัง “วันนี้เพื่อนผมจะมาทำงานที่นี่ฮะ”
ซึงฮยอนเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“เพื่อน? มาตอนไหนล่ะ?”
“ก็...ประมาณเที่ยงๆอ่า” เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงก่อนจะเอ่ยต่ออย่างออดอ้อน “ขอโทษนะฮะที่ผมไม่ได้บอกก่อน” หัวเล็กๆไถไปกับบ่ากว้างอย่างเอาใจ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน”
“ผมลงไปรอข้างล่างน้า...”
พูดจบจียงก็วิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วทันทีโดยไม่ฟังพี่ชาย
.
.
.
.
.
“จียง มึงแน่ใจนะว่าพี่ชายมึงจริงๆอ่ะ” ‘ทงยงเบ’กระซิบถามเพื่อนหลังจากที่ได้เห็นหน้าพี่ชายที่โคตะระแตกต่างกับเพื่อนเค้า ควอนจียงเพื่อนเค้ามีใบหน้ากลม ตาตี่ หัวเถิก จมูกบาน ส่วนพี่มันอ่ะหรอ สุดยอดของความหล่ออ่ะ ยงเบรับประกัน ดวงตาคมกริบของซึงฮยอนที่มองมาทางเค้าทำให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มมุมปากของซึงฮยอนทำเอาสาวใจละลายได้เลยอ่ะ
ชเวซึงฮยอนเดินลงมาจากห้องนอนด้วยอาการงัวเงียก่อนจะเปลี่ยนเป็นตกใจทันทีที่เห็นน้องชายสุดที่รักของเค้านั่งอยู่ท่ามกลางเด็กวัยเดียวกันสองสามคน ฝ่ายจียงที่เห็นซึงฮยอนเดินลงบันไดมาก็รีบแนะนำให้เพื่อนๆรู้จักพี่ชายทันที แต่คำถามจากเพื่อนที่กระซิบถามเค้ามันอดเคืองไม่ได้จริงๆ
“ก็พี่กูดิวะ...แม่ง ออกจะหล่อเหมือนกันขนาดนี้” จียงตอบก่อนจะเดินไปหาคนเป็นพี่อย่างรวดเร็ว แขนเรียวสอดเข้าไปคล้องแขนอีกคนอย่างเคยชิน “พี่ซึงฮยอน นี่เพื่อนผมฮะ นี่ยงเบ แดซอง แล้วก็นั่น น้องซึงรีฮะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” สามเสียงประสานกันพร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ เด็กหนุ่มตาตี่ผู้มีรอยยิ้มประดับใบหน้าเสมอหลีกทางให้สองพี่น้องนั่งบนโซฟาตัวยาวก่อนที่ตัวเองจะโดดไปนั่งกับซึงรี
“อือ...ทำตัวตามสบายนะ” ซึงฮยอนทรุดนั่งพลางมองหน้าเพื่อนของจียงทีละคน เค้าจำเป็นต้องรับรู้เรื่องของจียงทุกเรื่อง เผื่อจียงอาจจะมีเพื่อนที่ชักนำไปในทางที่ไม่ดี “แล้ววันนี้มาทำงานอะไรกันหรอ?”
“รายงานฮะพี่ซึงฮยอน เยอะมากกกก” จียงลากเสียงยาว หัวเล็กๆซบกับบ่ากว้างเป็นเชิงออดอ้อนก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่กันแค่สองคน คนตัวบางสะดุ้งรีบผละออกทันที “อ้ะ เดี๋ยวผมขึ้นไปเอารายงานก่อนนะฮะ ลืมหยิบลงมา”
จียงวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ซึงฮยอนมองตามอย่างเซ็งๆ แล้วเค้าจะคุยอะไรกับเด็กๆพวกนี้เนี่ย คิดได้ไม่ทันไรก็มีเสียงขัดความคิดเค้าเสียก่อน
“พี่ซึงฮยอนฮะ” เค้าหันไปตามเสียงเรียก เด็กหนุ่มที่มีรอยคล้ำใต้ตาเป็นคนเรียก “ผม...ผมชื่อซึงรีนะฮะ”
“อือ...ยินดีที่ได้รู้จักนะซึงรี” เค้าตอบไปตามมารยาท หางตาเหลือบไปเห็นเพื่อนของจียงอีกสองคนที่ดูเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ ซึงรีมีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัดจนเค้าต้องเอ่ยกระตุ้น “มีอะไรหรือเปล่าซึงรี”
เด็กหนุ่มใบหน้าเรียวติดหวานเหมือนผู้หญิงหลับตาลงราวกับจะเรียกความมั่นใจ
“ซึงรี พวกพี่ว่าอย่าดีกว่านะ” เพื่อนจียงที่ไว้ผมทรงเอ่อ...เปียตะขาบ(?)เอ่ยขัด “เดี๋ยวไอ้จีมันจะโกรธเอาน้า...”
“นั่นดิ อย่าเสี่ยงเลย เดี๋ยวมังกรพ่นไฟ ฮ่าๆๆ” คราวนี้เป็นคนตาตี่ที่รู้สึกจะชื่อแดซองเป็นคนพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ คำพูดของสองคนนี้ดูเหมือนว่าจะทำให้ซึงรีตัดสินใจได้ดีขึ้น เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าเค้าแล้วก็....
“ผมอีซึงรี เป็นแฟนพี่จียงขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ!!!” ซึงรีพูดอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบก้มหัวทำความเคารพเก้าสิบองศาให้กับเค้า ดีนะเนี่ยที่เค้าเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้า ไม่อย่างนั้นหน้าเค้าตอนนี้ต้องดูตลกมากแน่ๆ
พลั่ก!!!
หนังสือปึกใหญ่ร่วงลงกับพื้นดึงเค้าออกจากความคิดได้ทันที ดวงตาคมรีบหันไปมองทางต้นเสียง หนังสือสองสามเล่มลงไปนอนอยู่บนพื้น ส่วนตัวคนที่ถือมานั้นก็มีท่าทางตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างกว่าปกติก่อนที่ใครจะได้ทันพูดอะไรจียงก็เดินมาคว้าแขนซึงรีเดินออกไปจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว
“เอาละเว้ย มังกรจะพ่นไฟแล้ว” ยงเบพูดอย่างสนุกปากก่อนจะรีบก้มหน้าเมื่อสบสายตาดุๆจากเจ้าของบ้าน
แต่จริงๆแล้วซึงฮยอนก็แค่มองอย่างไม่เข้าใจเท่านั้นแหล่ะ อยู่ๆก็มีคนมาบอกว่าเป็นแฟนกับน้องชายที่เค้ารักมาก แถมน้องชายตัวแสบยังไม่เคยเล่าอะไรให้เค้าฟังเลยนี่สิ
ซึงฮยอนหันไปสบตากกับแดซองอย่างต้องการคำตอบ
“เอ่อ..พี่ซึงฮยอนจริงๆมันไม่มีอะไรหรอกนะฮะ” แดซองรีบพูดขึ้นประหนึ่งจะกลัวเค้าฆ่าหมกป่า “น้องซึงรีเค้าตามจีบไอ้จี...เอ่อจียงได้สามปีแล้วฮะ แล้วจียงก็เลยรำคาญรับคำส่งๆไปอย่างนั้นแหล่ะฮะ”
ยงเบที่เห็นว่าพี่ชายสุดหล่อยังคงนิ่งเงียบอยู่ก็ตัดสินใจโดดลงไปแก้ตัวแทนรุ่นน้องด้วย
“จริงๆฮะพี่ พี่ลองคิดดูหน้าหวานๆตัวบางๆแบบไอ้จียงอ่ะนะ จะให้มันเป็นเมะ เสียดายของว่ะพี่ เอิ๊กๆ” ถึงซึงฮยอนจะเห็นด้วยกับประโยคของยงเบแต่ความสงสัยมันมีมากกว่าทำให้ต้องเอ่ยถามออกไป
“แล้วคบกันจริงๆ?”
“เปล่าฮะ” แดซองเป็นคนตอบ เค้าพยักหน้ารับส่งๆก่อนจะขอตัวเดินออกไปตามหาน้องชายตัวแสบ เสียงหวานๆที่ดังออกมาจากในครัวทำให้ซึงฮยอนรีบเดินเข้าไปทันที
ภาพที่เห็นทำให้เค้าไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เด็กหนุ่มที่เพิ่งประกาศตัวว่าเป็นแฟนน้องเค้ากำลังนั่งกอดขาเรียวของจียงเอาไว้อย่างแน่นโดยที่เจ้าของขาเรียวสวยก็ก้มหน้าก้มตาพ่นไฟใส่จนไม่ได้สังเกตเห็นเค้า
“พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าของพี่ พี่ไม่ชอบ” จียงพูดออย่างเหนื่อยอ่อน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซึงรีทำตัวแบบนี้ เค้าก็ไม่รู้ว่าเอาน้ำมันพรายไปดีดใส่เด็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้ติดเค้าแจแบบนี้ แถมคราวนี้มาบอกพี่ซึงฮยอนอีก ตาย...ตาย... “เดี๋ยวพี่ก็ไล่กลับบ้านซะเลย”
“โธ่พี่จียง อย่าสิฮะ ผมรักพี่นะ” ซึงรีซบหน้าลงกับต้นขานุ่ม “ก็ผมอยากให้พี่เค้ารู้นี่ว่าเราเป็นแฟนกัน”
ซึงฮยอนยืนมองภาพตรงหน้าอย่างขำๆ จียงดูเหมือนว่าจะรำคาญมากก็จริงแต่ก็คงจะใจร้ายออกปากไล่จริงๆจังๆไม่ได้สินะ นี่แหล่ะน้องเค้า ใจอ่อนเป็นที่หนึ่ง
“จียงเลิกดุแฟนตัวเองได้แล้ว”
เสียงทุ้มต่ำที่จียงขึ้นเคยทำให้เค้าต้องหยุดปากที่กำลังด่าคนที่มันเกาะขาเค้าแน่น พี่ซึงฮยอนกำลังยืนพิงประตูห้องครัวกอดอกอยู่ ดวงตาสีนิลที่เค้าหลงใหลมีประกายแห่งความขบขันอยู่ในนั้น
“พ...พี่ซึงฮยอน” จียงครางออกมาเบาๆ มือบางรีบดันหัวซึงรีออกห่าง “มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ”
“ก็ นานแล้วล่ะ ซึงรีลุกขึ้นเถอะ” เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ “พี่รู้เรื่องหมดแล้วล่ะ”
หมดแล้ว?...จียงมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ เค้านึกว่าพี่ซึงฮยอนจะโกรธซะอีก
“ซึงรี ไปรอพี่ข้างในก่อนนะ” จียงเอ่ยเบาๆพลางดันร่างของรุ่นน้องให้ออกไป “พี่ขอคุยกับพี่ซึงฮยอนแป๊ปนะ” พูดจบก็ส่งรอยยิ้มหวานปิดท้าย ฝ่ายซึงรีเองก็ได้แต่พยักหน้าเออออไปตามเรื่องเดินออกจากห้องงครัวไปอย่างงงๆ
อา...จียงแอทแทค
ทันทีที่ลับร่างของซึงรี จียงก็รีบเดินไปล๊อคประตูห้องครัวก่อนจะเดินไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่
“พี่ซึงฮยอนจ๋า...” เจ้าของชื่อได้แต่ส่ายหน้าไปมากับอาการของน้องชาย แขนแข็งแรงถูกกอดจากร่างเล็กอย่างแรงพร้อมกับเสียงหวานๆที่ดังตามมา “จิงโยขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้อ่า...”
เค้าไม่ตอบอะไรเพียงแค่ก้มลงมองอีกคนนิ่งๆเท่านั้น จริงๆก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เพียงแค่ตกใจเท่านั้น เค้ามั่นใจว่าชีวิตของควอนจียงไม่มีทางมีคนอื่นได้แน่
“พี่ไม่ได้โกรธ”
“ไม่จริงอ้ะ”
“ควอนจียง...” น้ำเสียงอ่อนโยนเสียเรียกชื่ออีกคน “สัญญากับพี่ได้ไหม ว่าชีวิตของควอนจียงจะมีแค่ชเวซึงฮยอนคนเดียว...”
ดวงตาสีอ่อนมองสบอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็พยักหน้ารับแต่โดยดี มือเรียวบางประคองใบหน้าหล่อเอาไว้ก่อนจะเขย่งขึ้นไปจูบเบาๆที่ปากนุ่ม
“ควอนจียงรักชเวซึงฮยอนคนเดียวน้า...”
“รู้แล้ว...ออกไปก่อนเดี๋ยวเพื่อนจะสงสัยนะ” เค้าพูดก่อนจะพาจียงเดินออกมาจากห้องครัว เสียงพูดคุยแลเสียงหัวเราะของเพื่อนทำให้จียงรีบวิ่งไปหาอย่างรวดเร็วและก็มีแพนด้าวิ่งเข้ามากอดจียงอย่างรวดเร็วเช่นกัน ดูเหมือนว่าแพนด้าที่เป็นว่าที่น้องเขยเค้าจะไม่มีความเกรงใจเค้าบางเลย ราวกับจะแกล้งทดสอบความอดทนเค้าเสียร่ำๆไป เดี๋ยวกอด เดี๋ยวหอมแก้มเป็นว่าเล่น
จียงเองก็ลอบมองท่าทีของซึงฮยอนเป็นระยะๆ จริงอยู่ที่พี่ซึงฮยอนบอกว่าเข้าใจแต่เค้าก็กลัวพี่ซึงฮยอนโกรธนี่นา...แต่พอได้เห็นการบ้านกองโตก็ทำเอาจียงลืมคิดเรื่องอื่นไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีก็เพื่อนรักสองคนบวกด้วยแฟนอีกคนหนึ่งขอตัวกลับบ้านก่อน
ลับร่างของเด็กหนุ่มทั้งสาม ซึงฮยอนก็รีบเดินไปโอบไหล่บอบบางไว้พลางดันให้เดินไปนั่งที่โซฟา
“จิงโย วันนี้ยงเบบอกพี่ว่า จีอ่ะ เหมาะจะเป็นเคะมากกว่าเป็นเมะให้ซึงรี จีคิดว่าไงครับ?” ซึงฮยอนเอ่ยอย่างหยอกเย้า มือหนาก็ทำเนียนลูบไล้ไปทั่วผิวกายขาวละเอียด
“แล้วซึงฮยอนนี่คิดว่าไงล่ะฮะ”
ใบหน้าหวานเคลื่อนเข้าไปใกล้จนห่างกันแค่เพียงใบไม้คั่น
“จีเป็นของพี่ดีที่สุดแล้วล่ะ”
สิ้นเสียงพูดระยะห่างก็ลดลงจนไม่เหลือแม้แต่จะให้อากาศลอดผ่าน มือบางของจียงปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังแกร่งจากความปรารถนาในอารมณ์ที่ถูกอีกคนปลุกขึ้นมา
.
.
.
.
.
พวกเราสองคนก็เป็นแค่...
พี่น้องที่รักกันมาก...
แค่นั้นเอง...
.
.
.
.
.
FIN
ผลงานอื่นๆ ของ Kwongprince ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Kwongprince
ความคิดเห็น