ก่อนความทรงจำจะเปลี่ยนเป็นสีเทา

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2

          +++

         หลังจากบอกลากันคืนนั้น ทั้งฉันและ เค้า เราก็แทบจะไม่ได้คุยกันอีกเลยตลอดทั้งทริป จะมีก็แต่ยิ้มทักทายกันบ้าง จนระยะเวลา 3 วันของทริปนี้หมดลง พอถึงฮานอยพวกเราก็ต่างแยกย้ายกันกลับโรงแรม ส่วนฉันก่อนเดินดุ่มๆกลับโรงแรมก็นัดแนะกับพวกบิ๊กจอนจะไปดื่มฉลองเลี้ยงส่งท้ายคืนสุดท้ายของพวกเขาในเวียดนามกัน 

      +++

        อืมมมม.....ฉันเดินเล่นรอบเมืองฮานอยเพราะรู้สึกว่าพลังงานและความรู้สึกดีๆจากทริปที่ฮาลองยังมีเหลือเฟือ พอเริ่มตกเย็นฉันก็เลยตัดสินใจไปซื้อตั๋วที่โรงละครหุ่นน้ำอันมีชื่อเสียงประจำฮานอย  แต่ตั๋วเจ้ากรรมดันหมดซะได้ ฉันคงไม่มีเวลาถึงพรุ่งนี้เย็นเพื่อรอดูหรอกนะ ไหนจะต้องออกเดินทางแต่เช้า แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็มีแอร์เย็นๆให้นั่งเล่นข้างใน ไปพักเหนื่อยซะหน่อยคงไม่มีใครว่าเอาหรอก  ฉันนั่งตากแอร์อยู่ในโถงโรงละครพักใหญ่ จนเริ่มเคลิ้มคลอยเพราะความเหนื่อยผสมกับอากาศเย็นสบายพาลจะสัปงกเอาง่ายๆ ตาดันเหลือไปเห็นชายหนุ่มยืนยิ้มแฉ่งพร้อมกับโบกมือให้อยู่หน้าโรงละคร ในใจตอนนั้นคิดแต่ว่า อืมน่ารักดีนะเรา จะไปไหนก็ไป ฉันเข้าที่แล้ว จนภาพที่เห็นตรงหน้าเริ่มเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ด้วยความง่วงเลยยิ้มตอบกลับไปเพื่อตัดความรำคาญ

"Hi" เค้าทัก หืมมมมม เรารู้จักกันด้วยเหรอ และแล้วฉันก็เริ่มได้สติ

"Oh, Hi"

"Are you waitting for the show?"

"No, they sold out. Are you?"

"No, they also sold out"