ดวงใจในปกครอง (สนพ.เขียนฝัน ในเครือ ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 40 : พ่ายเสน่หา 4

“แพรล่ะ”

คำถามแรกที่เจ้านายหนุ่มถามบนโต๊ะอาหาร ทำให้สายหยุดที่กำลังตักข้าวใส่จานให้ถึงกับอมยิ้ม ก่อนจะรีบตอบทันทีเมื่อเห็นเอกฉัตรเริ่มมีสีหน้าหงุดหงิดเพราะขาดคนกินข้าวด้วยมาหลายมื้อแล้ว

“ออกไปไร่กับคุณวิชตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ เห็นว่าจะไปเก็บเห็ดโคนกันที่ท้ายไร่โน่น”

“ไปกับนายวิช” เอกฉัตรทำเสียงสูง พร้อมกับทำหน้ายุ่งขึ้นมาทันที พักนี้เขาเห็นเธอกับภาวิชไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด อีกทั้งยังพูดคุยกันอย่างสนิทสนมอีกด้วย ไม่รู้ว่าทั้งคู่ถูกอกถูกใจอะไรกันนักหนา

“ค่ะ แต่หนูแพรทำอาหารเช้าไว้คุณฉัตรก่อนไปด้วยนะคะ ของโปรดทั้งนั้นเลย คุณฉัตรกินให้เยอะๆ นะคะ” สายหยุดบอกอย่างเอาใจ เพราะอาหารแต่ละเมนูคืออาหารโปรดของเอกฉัตรทั้งนั้น และแพรไหมก็ตื่นมาทำให้เขาด้วยความตั้งใจตั้งแต่ตีห้า

“เก็บเถอะครับ ผมไม่หิว”

“อ้าว!” สายหยุดงุนงง เมื่อเจ้านายหนุ่มลุกขึ้นยืนหลังจากนั้น

“เดี๋ยวผมจะเข้าไร่เลย”

“แต่ว่า...”

“เดี๋ยวให้นายชดเอารถออกมาจอดหน้าบ้านให้ด้วยนะครับ ผมจะออกไปธุระที่อำเภอสักหน่อย”

“ได้ค่ะ” สายหยุดรับคำสั่ง ทั้งที่ยังงงกับอาการของเจ้านายไม่หาย

“ขอบคุณครับ” เอกฉัตรหันมากล่าว ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงกลับขึ้นห้องนอนด้วยใบหน้าเรียบตึง รู้สึกอยากขว้างอะไรสักอย่างลงพื้นให้แตกกระจายไปอย่างไม่มีเหตุผล

สัปดาห์ที่ผ่านมา แพรไหมเอาแต่หลบหน้าเขาและไม่ยอมร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกันเหมือนเคย เธอทำตัวเหินห่างจนเขารู้สึกได้ ทุกวันจะออกไปทำงานในไร่กับคนงานหรือไม่ก็ภาวิชตั้งแต่เช้ามืด ช่วงกลางวันก็ออกไปกินข้าวกับคนงานที่นั่งล้อมวงกินในสวน กลับบ้านอีกทีก็มืดค่ำเพราะไปนั่งเล่นที่บ้านพักคนงานคนนั้นคนนี้อย่างสนุกสนาน จนแทบไม่เหลือเวลาที่จะคุยกับเขาเลย อย่างมากก็แค่คำสองคำเวลาเดินสวนกันเท่านั้น

นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการให้เป็นไม่ใช่หรือ...

เอกฉัตรถามตัวเองด้วยความหงุดหงิดในใจ เขาเองที่ต้องการให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมตัวเองถึงได้หงุดหงิดอะไรเช่นนี้ เธอไม่ยุ่งและไม่มากวนใจให้เขาไม่สบายใจก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไมจะต้องใส่ใจว่าเธอจะไปกับใครหรือทำอะไรที่ไหนกันล่ะ

ชายหนุ่มถอนหายใจดังเฮือก ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกจากห้องอีกครั้งด้วยสีหน้าบึ้งตึง อย่าให้รู้ว่าไปดื้อไปซนหรือก่อเรื่องอะไรที่ไหนกันล่ะ ไม่อย่างนั้นเขาจะหวดก้นเธอให้จริงๆ

เอกฉัตรออกไปทำธุระนานหลายชั่วโมง ก่อนจะกลับเข้าไร่มาในเวลาเกือบเที่ยง เสียงหัวเราะจากในครัวของบ้านทำให้เขาสงสัยจนต้องรีบก้าวไปดูอย่างรวดเร็ว แล้วภาพที่เห็นก็ทำให้เขาถึงกับเม้มปากเข้าหากันแทบทันที

“เจ้านาย กลับมาแล้วเหรอครับ” ภาวิชเอ่ยทัก เมื่อหันมาเห็นเจ้านายหนุ่มกำลังยืนกอดอกมองเขากับแพรไหมที่กำลังช่วยกันทำอาหารเที่ยงจากประตูครัวตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ

“ทำอะไรกันอยู่เหรอ” เอกฉัตรถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าในใจหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นความสนิทสนมของลูกน้องหนุ่มกับเด็กในปกครอง

“แกงเห็ดค่ะ คุณฉัตรหิวข้าวหรือยังคะ” แพรไหมหันมาบอก พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ทำให้เอกฉัตรหมั่นไส้เหลือทน

ระริกระรี้เชียวแม่คุณ!

“หิวแล้ว เร็วๆ หน่อย” เอกฉัตรแกล้งว่า พร้อมกับหันไปมองลูกน้องหนุ่มด้วยแววตาที่ทำเอาภาวิชรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกถึงรังสีอำมหิตของเจ้านายจนขนลุก

“คุณฉัตรไปนั่งรอข้างนอกก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วหนูจะเรียกอีกที”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันอยู่ช่วยดีกว่า ไหน...มีอะไรให้ฉันทำบ้าง” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปแทรกตรงกลางระหว่างภาวิชและแพรไหม ส่งผลให้ภาวิชถึงกับหน้าเหวอ รีบถอยออกห่างเจ้านายเหมือนรู้ใจอย่างทันที

    หึงจ้าาาาาาาาาา พายุหึงแรงมากจ้าาาา

    หมดท่าแล้วแหละลุง เก๊กไม่ไหวแล้ว

    ตอนต่อๆไปลุงอ้อนมากจ้ะ หวานมากจ้ะ เด็กก็อ่อยมากจ้ะ แอบไปนอนกะเค้าทุกคืน แล้วเจ้าของห้องก็ไม่ล็อกประตูจ้ะ แบบว่าอ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงจ้าาาาาาา

แจ้งข่าว เขียนจบแล้ว ส่งต้นฉบับส่งสำนักพิมพ์แล้ว ถ้าโอเค ถ้าผ่านพิจารณาก็จะมีทั้งเล่มทั้งE-book นะคะ แต่ถ้าผลนอกเหนือจากนี้ จะมีแค่ E-book นะคะที่รัก

*ขอให้ไม่มีปัญหาอะไรแหละ เพี้ยงงง เก็บตังค์รออุดหนุนด้วยน้าา