ดวงใจในปกครอง (สนพ.เขียนฝัน ในเครือ ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 33 : กำแพงหัวใจ 3

“ถ้าใครยังไม่เลิกมองผู้หญิงคนนี้อีก ฉันจะควักลูกตามัน และหักเงินเดือนเดือนนี้ให้หมดทุกคน”

เพียงเท่านั้นคนงานก็แตกกระจาย ต่างพากันเดินหนีไปคนละทิศละทาง ไม่ต้องรอให้เจ้านายหนุ่มอธิบายอีกครั้ง เพราะคนอย่างเอกฉัตรดุจริงและลงโทษจริง ใครหือเป็นต้องเจอดี เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ก็คุมคนงานเป็นร้อยคนไม่ได้

แพรไหมมองคนงานที่รีบเดินแยกกันออกไปด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆ คือผู้ปกครองของเธอทำหน้าบึ้งบอกบุญไม่รับเลยทีเดียว

“คุณฉัตรคะ”

“แต่งตัวแบบนี้เข้าไร่มาทำไมกัน ไม่น่ารักเลยจริงๆ” เอกฉัตรบ่นอุบ ก่อนจะถอดเสื้อแขนยาวลายสก็อตของตัวเองมาสวมทับบนเดรสสวยตัวนั้น แล้วมัดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ที่เอวของเธอจนมั่นใจว่าแน่น

แพรไหมขมวดคิ้วเข้าหากัน นี่เขากำลังบอกว่าเธอแต่งตัวโป๊อย่างนั้นหรือ อะไรกัน! นี่มันก็ชุดกระโปรงธรรมดาๆ ไม่ได้สั้นหรือเว้าบางเบาจนเห็นส่วนโค้งส่วนเว้าเลยสักหน่อย

แล้วเรื่องอะไรกันถึงมาบอกว่าเธอไม่น่ารัก! เธอเห็นนะว่าคนงานต่างก็มองเธอด้วยสายตาที่ชื่นชมกันทั้งนั้น เธอไม่ได้หลงตัวเอง หากแต่ทุกอย่างมันฟ้องให้เข้าใจอย่างนั้น

“แล้วเรื่องอะไรมากอดฉัน ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” เขาบ่นต่อ โดยไม่คิดจะมองหน้าเธอเลยสักนิด ทำเอาคนโดนเอ็ดถึงกับหน้าจ๋อยใจฝ่อ เจอกันครั้งแรกเธอก็ทำให้เขาไม่พอใจอีกแล้วหรือนี่

ไม่น่ารัก! ไม่ใช่เด็กๆ!

นี่เป็นคำแรกของคนที่เพิ่งได้พบหน้าหลังจากกันไปนานหลายปีควรพูดอย่างนั้นหรือ แพรไหมรู้สึกผิดหวังเหลือเกิน แทนที่เขาจะตื่นเต้นหรือว่าดีใจ หรือไม่อย่างน้อยก็ควรยิ้มให้เธอสักนิดก็ยังดี แต่นี่มันอะไรกัน เธอควรจะอยู่กับเขาต่อไปหรือขออิสระแล้วหนีหายไปจากชีวิตของเขาไปจริงๆกันนะ

ใบหน้าสลดกับดวงตาที่แดงก่ำของคนตรงหน้าทำให้เอกฉัตรใจหล่นวูบ แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ เพราะไม่อยากให้เธอได้ใจกับการทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้อีก

“ดีใจที่ได้เจอฉันจนร้องไห้ขี้โมกโป่งเหรอยายเด็กเพี้ยน” เอกฉัตรบอกออกมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยปลายนิ้วแกร่ง เมื่อรู้ตัวว่าเผลอดุกับเธอมากเกินไปแล้ว

คนบ้า! ตบหัวแล้วคิดจะมาลูบหลังอย่างนั้นหรือ

แพรไหมก่นด่าเขาในใจ ทว่าที่ทำได้คือสอดแขนโอบรอบเอวสอบ แล้วซบหน้ากับอกแข็งแรงที่เธอโหยหามาตลอดเวลาหลายปี

ใกล้ก็เหมือนไกล ไม่เคยสักครั้งที่แพรไหมจะรู้สึกว่าตัวเองกับเขาได้อยู่ในโลกใบเดียวกัน แม้เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยโกรธและเกลียดเขาได้สักที

กลิ่นหอมๆ จากร่างนุ่มนิ่มทำให้เอกฉัตรแทบกลั้นหายใจ อยากทำได้มากกว่ายืนนิ่งๆ ให้เธอกอดแบบนี้แทบตาย แต่เขาก็ทำได้เพียงเท่านี้ เพียงเป็นหลักให้เธอได้พักพิงและแข็งแรงพอที่จะบินไปสู่โลกกว้างอย่างเป็นอิสระ

“ปล่อยเลย” เขาออกคำสั่ง

“ไม่ค่ะ” เธอบอกอู้อี้ในลำคอ กอดเขาแน่นกว่าเดิมจนอีกฝ่ายรู้สึก

“เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี”

“หนูไม่สน” เธอตอบชัดเจน ทำเอาคนฟังถึงกับถอนหายใจดังเฮือก

“ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้” เขาบ่น อุตส่าห์ตื่นมารอตั้งแต่เช้า เอาจริงๆ ก็ไม่ได้นอนเพราะนอนไม่หลับ แต่เธอก็ยังมาไม่ถึงสักที ทำเอาเขาหงุดหงิดไปหมด จนต้องหนีมาสงบอารมณ์ในไร่

“คุณราชพาไปหาคุณน้ารังรองก่อนค่ะ”

“ไปทำไม” เอกฉัตรเลิกคิ้วสงสัย

“บอกว่าอยากแนะนำหนูให้คุณแม่รู้จักค่ะ”

“อยากให้รู้จักอย่างนั้นเหรอ” เอกฉัตรพึมพำ หรือว่าสิ่งที่น้องชายพูดกับเขาก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นใช่ไหม เอกราชสนใจแพรไหมจริงๆ ถึงได้พาหญิงสาวไปทำความรู้จักกับมารดาเอาไว้

“ค่ะ แต่คุณน้ารังรองใจดีมากเลยนะคะ คุยเก่งเหมือนคุณราชเลย” แพรไหมเล่าตามที่เห็น รังรองน่ารักมากจริงๆ ทำให้เธอไม่รู้สึกอึดอัดเลยในเวลาที่อยู่ด้วยกัน

“ผิดกับฉันใช่ไหมล่ะ” ไม่ได้อิจฉาน้องเลยจริงๆ แค่หมั่นไส้นิดหน่อยที่เธอเอาแต่ชมเอกราชอยู่ได้

“เปล่านะคะ หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“งั้นก็ปล่อยเลย เป็นสาวเป็นแส้เที่ยวกอดผู้ชายสุ่มสี่สุ่มห้าหน้าไม่อายแบบนี้ได้เหรอ” เขาเอ็ดเสียงขุ่น รู้สึกแปลกๆ เมื่อเนื้อตัวเธอสัมผัสเขาแนบแน่น

“ไหนว่าหนูจะได้ทุกอย่างตามที่หนูต้องการเมื่อหนูเรียนจบไงคะ”

แม่คนหัวหมอช่างจดช่างจำ เจอกันวันแรกก็ทวงสัญญาจากเขาโดยไม่กลัวเกรงเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยลืมคำพูดของตัวเองหรอก

“งั้นก็บอกมาว่าอยากได้อะไร” เขาถามอย่างอ่อนใจ แก้วแหวนเงินทองหากอยากได้เขาก็จะกองมาให้ ไหนๆ ก็รับปากกับเธอไปแล้วนี่

“หนูอยากกอดคุณ”

****แพรลู๊กกกกกกกก

****รุกเลยลูก ปล้ำเลยยย (อิแม่ส่งเสริมมาก)

ไงล่ะลุง! พูดไม่ออกเลยดิ สัญญาอะไรกับเด็กมันไว้ รักษาสัญญาด้วยนะ 

                  *ทั้งหมดที่เธอต้องการ* วั้ยยยยย ลุงหมดตัวหมดหัวใจแน่ค่าาาาาาาาาา