ดวงใจในปกครอง (สนพ.เขียนฝัน ในเครือ ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 22 : โทษที่รัก 2

“แพร” เอกฉัตรใจหาย เมื่อจู่ๆ แพรไหมก็ร้องไห้โฮ และมองเขาด้วยสาตาเคียดแค้นชิงชัง

“เรียกอยู่นั่นแหละ จะเรียกทำไมกัน ในเมื่อหนูไม่มีความสำคัญกับคุณเลยสักนิด หนูก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งที่เป็นภาระในชีวิตคุณก็เท่านั้น ไม่อยากดูแลหนูแล้วก็บอกมาตรงๆ เลยก็ได้ หนูจะได้ไปอยู่กับคุณภพอย่างที่คุณต้องการ”

เด็กบ้า!

เขาต้องการเสือกไสไล่ส่งเธอที่ไหนกัน แต่ที่ถามเพราะเกิดความไม่แน่ใจในตัวเอง ว่าจะเลี้ยงเธอให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่รับผิดชอบตัวเองได้ ก่อนที่เขาจะทำลายอนาคตของเธอด้วยมือตัวเองก่อนถึงวันนั้นต่างหาก

โธ่โว้ย!

ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองในใจ เห็นน้ำตาของเธอก็เหมือนเห็นโลกทั้งใบกำลังถล่มทลาย เธอจะเจ็บปวดเพราะใครก็ได้ แต่คนนั้นต้องไม่ใช่เขา

“เด็กโง่” ชายหนุ่มเสียงสั่น ลุกขึ้นนั่งแล้วยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ ทว่าอีกฝ่ายกลับปัดทิ้งออกไปอย่างไม่ไยดี พร้อมกับจ้องเขานัยน์ตาขวางขุ่นเลยทีเดียว

“ไม่ต้องมายุ่งกับหนู” เธอสะอื้น รู้สึกโกรธเขาจนเจ็บหัวใจไปหมด เธอต้องการอยู่กับเจาตลอดไป แต่เขากลับไม่อยากให้เธออยู่ด้วย แล้วต่อจากนี้เธอจะทำอะไรได้

“ฟังฉันก่อนเด็กดี” เขารั้งแขนเธอให้ขยับมาใกล้ๆ

“ไม่ฟังแล้ว ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น” เธอบอกแขนหนี แต่มือเขาก็เหนียวราวกับตุ๊กแก ไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ แล้วยังรั้งให้เข้าไปหาร่างใหญ่อย่างต้องการเอาชนะอีกด้วย

“เด็กดื้อ” เขาเอ็ดเธอด้วยหัวใจที่สั่นไหว พร้อมทั้งทรมานกับการต้องยับยั้งความรู้สึกของตัวเองเหลือเกิน

“ปล่อยนะ” แพรไหมพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขา แต่เอกฉัตรเองก็ไม่ยอมให้เธอหนีง่ายๆ แพรไหมกำลังเข้าใจผิดเขาอยู่ แล้วเขาจะปล่อยให้เธอหนีไปง่ายๆ ไม่ได้แน่

“ไม่ปล่อย เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะแพร”

“เข้าใจผิดอะไรกันคะ ในเมื่อคุณไม่ต้องการหนูแล้ว เราสองคนก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ปล่อยหนูค่ะ หนูจะเก็บเสื้อผ้าออกไปอยู่บ้านโน้นกับคุณภพอย่างที่คุณต้องการ” เพราะน้อยใจและเสียใจมากที่โดนผลักไส ทำให้สาวน้อยวัยสิบหกพูดออกไปด้วยความอยากเอาชนะอีกฝ่าย หารู้ไม่ว่าตัวเองกำลังกระตุ้นให้คนที่กำลังหักห้ามตัวเองกำลังบ้าคลั่งเข้าไปทุกที

“ไม่เอา ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น” ชายหนุ่มเสียงสั่น พร้อมกับกดร่างเล็กให้นอนหลายลงไปบนเตียง ในขณะที่ร่างใหญ่ขยับขึ้นทาบทับ พร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาหาเธอใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของกันและกัน

“คุณฉัตร” สาวน้อยใจสั่น ตัวแข็งทื่อและทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

“ฉันไม่เคยคิดอยากให้เธอไปไหนเลยฉันสาบาน” เอกฉัตรสบตาเธอด้วยความหวามไหวในอก ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาควบคุมสติตัวเองไม่ได้เท่าที่ควร อีกทั้งคนเจ้าน้ำตาใต้ร่างก็มีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของเขาเหลือเกิน

“แล้วทำไมคุณถึง...”

“ฉันแค่ถาม แค่อยากรู้ว่าเธอมีความสุขดีไหมที่อยู่กับคนเย็นชาอย่างฉัน ผู้ชายที่ไม่เคยมีเวลาให้ ไม่เคยใส่ใจอะไรสักอย่าง ไม่เคยแม้แต่จะไปหาเธอเลยสักครั้ง ไม่เคย...”

“แค่รู้ว่าคุณยังอยู่ข้างหนู ยังทำเพื่อหนูทุกวัน ลำบากและเหนื่อยเพื่อหนูทุกอย่าง แค่นี้หนูก็ดีใจมากแล้ว ไม่ว่าคุณจะใส่ใจหรือไม่ไปหาเลยสักครั้ง ก็คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูจะอดทนให้ได้”

“แพร” เอกฉัตรเจ็บหัวใจ เธอรักและเคารพเขามากมายอย่างนี้ แต่เขากลับทำให้เธอเสียใจมาตลอด ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำให้เธอมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่นๆ

“ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ”

“หนูไม่ได้อยากให้คุณเป็นคนดีของใคร แต่อยากให้คุณเป็นผู้ชายที่จะคอยอยู่ข้างๆ หนูอย่างนี้ตลอดไปแค่นั้น”

“ฉันอยู่ข้างเธอไม่ได้แพรไหม ไม่ได้จริงๆ” เขาส่ายหน้ารัวๆ ยิ่งแนบชิดอย่างนี้ก็ยิ่งต้องข่มใจตัวเองให้เย็นลงแม้มันจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด

เขาไม่ได้มองเธอเป็นเด็กในปกครอง หากแต่ตอนนี้กำลังมองเธอเป็นเหมือนของดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนยิ่งนัก หากแต่เธอไม่ใช่ดอกไม้ริมธารที่เขาจะเด็ดดมได้ตามอำเภอใจ หากแต่เป็นเพียงต้นกล้าของดอกไม้ที่รอวันเติบโตและบานสะพรั่งกลางแสงแดดที่ทอประกาย

“ทำไมคะ หนูไม่เข้าใจ” แพรไหมถามด้วยความสงสัย

“เธอยังเด็ก ไม่มีวันเข้าใจผู้ใหญ่อย่างฉันหรอก” เอกฉัตรเองยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย แล้วเด็กอย่างเธอจะเข้าใจอะไรได้

“คุณพูดให้หนูงงไปหมดแล้ว” เธอบ่นอุบ มองเขาด้วยแววตามีคำถามมากมาย

“นั่นสิ ฉันเองก็งงไปหมดแล้วเหมือนกัน” เขาสะบัดศีรษะ ขับไล่ความมึนที่เกิดขึ้นให้จางหายไป

“คุณคงเมามาก” เธอเข้าใจอย่างนั้น เอกฉัตรหน้าแดงก่ำ และยังมองเธอด้วยแววตาแปลกประหลาดอีกด้วย แต่เธอไม่กลัวเขาหรอก เพราะในอ้อมกอดของเขาคือที่ปลอดภัยสำหรับเธอ

“ขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้นะแพร” เขายังรู้สึกผิด พร้อมกับเลื่อนมือไปเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มให้เธออย่างแผ่วเบา

“คุณฉัตรจะไม่ผลักไสหนูไปไหนใช่ไหมคะ” เธอถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“ไม่หรอก บอกแล้วว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง แถมยังมาร้องห่มร้องไห้ด่าทอฉันอีก แบบนี้ไม่น่ารักเลยรู้ไหมแล้วเรื่องอะไรไปพาลถึงจีน่ากัน ฉันกับจีน่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“จริงเหรอคะ” ดวงตากลมโตมีแววตื่นเต้นดีใจ ทำเอาคนมองอดที่จะอมยิ้มด้วยความขบขันไม่ได้

“ทำไมล่ะ จีน่าไม่ดีตรงไหน และถ้าฉันจะคบกับจีน่าแล้วเธอจะต้องโกรธไปทำไม”

“หนู...หนูไม่รู้ค่ะ หนูแค่...” เธอหวงเขา ไม่อยากให้เขามีใคร แม้จะเข้าใจว่าอายุเท่าเขาต้องมีครอบครัวเป็นธรรมดา แต่ว่าเธอก็ยังไม่อยากให้เขามีในตอนนี้ อย่างน้อยก็น่าจะรอให้เธอเรียนจบและดูแลตัวเองได้อย่างที่เขาเคยพูดกับเธอเอาไว้ก่อนหน้านี้

“โอเค ถ้าฉันจะมีใคร ฉันจะขออนุญาตเธอก่อนตกลงไหม” เอกฉัตรถอนหายใจ ไม่ใช่เพราะห่วงความรู้สึกของเด็กในปกครองหรอก หากแต่เขาเข้าใจความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้มากกว่า

อย่าว่าแต่จีน่าเลย หน้าไหนๆ เขาก็ไม่ต้องการทั้งนั้นในตอนนี้ หัวใจเย็นชาของเขาที่มันเต้นราบเรียบมาตลอด กลับเต้นรัวและเร็วทุกครั้งยามเห็นดวงตาใสซื่อคู่นี้ และมันก็ทำให้เขาไม่อยากมองเธอ ไม่อยากเห็นหน้าเธอ ไม่อยากสูญเสียการควบคุมตัวเองให้เป็นไปในทางที่ไม่ถูกไม่ควร

“แต่นั่นก็หมายความว่าถ้าเธอจะมีใคร เธอก็จะต้องขออนุญาตฉันก่อนเหมือนกัน”

แพรไหมมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ แต่ก็รู้สึกโอเคกับข้อแลกเปลี่ยนนั้นของเขามาก หากเขากับเธอจะมีการเปลี่ยนแปลงของชีวิตในอนาคต ก็ควรบอกกล่าวกันก่อนในฐานะเด็กและผู้ปกครองของกันและกัน

“คุณหวงหนู” เธอยิ้มออกมาเหมือนชอบใจอะไรสักอย่าง

“เหมือนกับที่เธอหวงฉัน” เขาย้อน อ่อนอกอ่อนใจกับความไร้เดียงสานี้เหลือเกิน

“ก็คุณเป็นของหนูนี่คะ” เธอยกมือขึ้นแนบแก้มสาก พร้อมกับทำหน้าที่บ่งบอกว่าเขาเป็นของเธอ เป็นผู้ปกครองและผู้นำชีวิตของเธอให้ก้าวต่อไป

“แพร” เขาเอ็ดเธอ พร้อมกับส่งสายตาตำหนิ ที่คนตัวเล็กทำกิริยาไม่ควร ต่อให้จะเป็นเด็กกับผู้ใหญ่ในวัยที่ต่างกัน แต่เธอกับเขากับขึ้นชื่อว่าชายหญิง การใกล้ชิดและหยอกล้อกันแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมเลย

“ปล่อยเลย แล้วห้ามไปทำแบบนี้กับใครเด็ดขาด” เขาสั่งเสียงเข้ม ทั้งที่หัวใจมันกำลังอ่อนไหวไปหมด กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเนื้อตัวมันส่งผลให้เขามึนงงไปหมด ผสมกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ร้อนรุ่มจนแทบระเบิดอยู่แล้ว ทั้งที่เขากำลังจะห้ามตัวเอง แต่แม่ตัวน้อยก็คอยเอาแต่ยั่วยุตลอดเวลา แม้จะเป็นไปเพราะความไร้เดียงสา แต่มันก็มีอิทธิพลกับเขาอยู่ดี

***ลุงหวงน้อง

***น้องก็รุกลุงแรงปายยย

***นางเอกจีบพระเอกทั้งเรื่องค่ะ (นิยายโอบขวัญคือพระเอกรุกตลอด เรื่องนี้มันอัลล้ายยยย)

***ตอนหน้าฟินกว่านี้ รอนะ ไปปั่นแพร้บ ไม่ทันแล้วคนอ่านจ๋าาาา งือออ