ตอนที่ 1 : ผู้ปกครอง 1
“จะทำยังไงดีคะคุณภพ”
คำถามของแม่บ้านเก่าแก่อย่างสายหยุด ทำให้ เอกภพ ฉัตรากานต์ ถึงกับนั่งเงียบกริบ เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องราวที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้
“ดาว่าเราค่อยๆ คิดกันดีกว่านะคะ อย่าเพิ่งตัดสินใจหรือด่วนสรุปอะไรตอนนี้เลย ตอนนี้พวกเราทุกคนเพิ่งผ่านพ้นเรื่องเศร้ามาหยกๆ ดาว่าคุณภพคงคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้หรอกค่ะ”
พนิดาเสนอความเห็น ก่อนจะหันไปมองคู่หมั้นหนุ่มอย่างเอกภพด้วยความเห็นใจ เพราะตอนนี้ปัญหาหลายอย่างกำลังเข้ามาในชีวิตของคู่หมั้นหนุ่มพร้อมๆ กัน ทำให้เอกภพค่อนข้างเครียดมาพอสมควร
“ชื่ออะไรนะเรา” เอกภพหันไปถามเด็กสาวที่นั่งพับเพียบอยู่ข้างสายหยุด พร้อมกับลอบพิจารณาด้วยความเอ็นดูและสงสารกับโชคชะตา
“แพรไหมค่ะ”
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาตอบ พร้อมกับมองหน้าพี่ชายใหญ่ของฉัตรากานต์ด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง เธอเพิ่งเรียนจบมัธยมต้นมาได้ไม่ถึงสองสัปดาห์ แต่กลับต้องมาสูญเสียทุกอย่างไปอย่างกะทันหันและไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆ
เด็กสาววัยสิบห้ากลืนความเจ็บช้ำและพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง เธอเพิ่งสูญเสียบิดาไปด้วยโรคประจำตัวหลังเรียนจบ คำสั่งเสียของบิดาคือให้เธอมาหามารดาที่อยู่ฉัตรากานต์ บ้านคนรวยที่มารดามาทำงานเป็นแม่บ้านหลังทิ้งเธอกับพ่อตั้งแต่แพรไหมอายุเพียงเจ็ดปี แต่ใครจะคิดว่าวันนี้แพรไหมจะไม่มีมารดาอยู่ให้เธอพึ่งพาได้อีกต่อไปแล้ว
“ฉันเสียใจและขอโทษเธอด้วยนะแพรไหม ที่พ่อฉันมีส่วนทำให้เธอต้องมาเสียแม่ไปโดยที่ไม่มีโอกาสได้เจอกันสักครั้ง ฉันเองก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน ไม่คิดว่าเรื่องบ้าๆ นี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา”
“แต่ยังไงเราก็ต้องชดเชยให้เด็กนะครับพี่ แม่เขาตายทั้งคน เราจะปล่อยให้เด็กมันเคว้งแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด”
เอกราช ฉัตรากานต์ ทายาทคนเล็กวัยยี่สิบสี่ปีของตระกูลเสนอความคิดเห็น เพราะพิมพ์ใจมารดาของแพรไหมไม่ได้ทำผิดอะไร เพียงแต่โชคร้ายนั่งรถไปกับบิดาของเขาในวันเกิดเหตุ ทำให้ทั้งคู่เสียชีวิตพร้อมกันด้วยอุบัติเหตุรถคว่ำท่ามกลางความตกใจและโศกเศร้าของทุกคน
“แล้วคุณราชจะให้รับผิดชอบยังไงกันคะ หรือจะให้ต้องอุปการะเด็กคนนี้ไว้ในบ้านเหมือนกับแม่ของเธอกัน”
พนิดาหันไปถามเอกราชด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เพราะแค่พิมพ์ใจมารดาของเธอก็เกิดเรื่องยุ่งมากพออยู่แล้ว จะให้รับลูกของนางมาเลี้ยงอีกคนก็ดูจะเกินไปสักหน่อย
“ก็ดีนะครับพี่ภพ สงสารเด็กมัน ให้อยู่ในบ้านคอยช่วยป้าสายหยุดทำงานในบ้านก็ได้”
เอกราชหันไปพูดกับพี่ชาย ไม่สนใจสายตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจของพนิดาเลยแม้แต่น้อย ทั้งนี้เพราะรำคาญในความจุ้นจ้านของพนิดา ที่ชอบมาวุ่นวายเจ้ากี้เจ้าการทุกอย่างในบ้านราวกับเป็นเจ้าของเสียเอง ทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานกับเอกภพเสียหน่อย
“ถ้าอย่างนั้นคุณราชก็รับอุปการะไว้เองเถอะค่ะ ทำไมต้องยกให้คุณภพรับผิดชอบเรื่องนี้คนเดียวด้วย”
เอกราชถอนหายใจ มองว่าที่พี่สะใภ้ด้วยความรำคาญอย่างบอกไม่ถูก พี่ชายของเขาเป็นคนดีและใจเย็นที่สุดในสามโลกนี้ก็ว่าได้ แต่ทำไมต้องมาเจอผู้หญิงที่หัวร้อนเอาแต่ใจแบบพนิดาก็ไม่รู้ ดูไม่เหมาะสมกันสักนิด
“ผมเพิ่งเรียนจบโทและยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง คงไม่สะดวกที่จะรับเลี้ยงเด็กไว้สักคนหรอกครับ เงินทองยังต้องขอพี่ภพใช้เลย”
เอกราชบ่นอุบ เพราะเขาเพิ่งเรียนจบและเข้าไปทำงานในบริษัทรับเหมาก่อสร้างของตระกูลได้ไม่นานเท่าไร แม้จะมีเงินเดือนจากบิดาให้ใช้ได้สบายๆ แต่ด้วยที่อยู่ในวัยเที่ยวเล่นและฟุ่มเฟือยตามประสาหนุ่มโสด มันก็มีขาดมือจนต้องขอพี่ชายอย่างเอกภพบ้าง
“มาอยู่กับฉันที่นี่ไหมล่ะแพรไหม” เอกภพถามเด็กสาว
“ไม่ได้นะคะคุณภพ เรื่องอะไรที่เราจะต้องไปแบกรับภาระนั้นด้วยล่ะ”
พนิดาโวยวายทันที ญาติก็ไม่ใช่ ทำไมเอกภพจะต้องรับเลี้ยงเด็กคนนี้ด้วย อีกอย่างแพรไหมก็เป็นเด็กผู้หญิงด้วย ถึงจะยังเด็กมากแต่พนิดาก็ไม่อยากให้มาใกล้ชิดคู่หมั้นหนุ่ม
“ป้าว่าถามเจ้าตัวเขาก่อนเถอะค่ะ ว่าเขาอยากอยู่กับเราไหม”
สายหยุดถอนหายใจ แอบรำคาญคู่หมั้นของเจ้านายหนุ่มอยู่เนืองๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะแย้งอะไรออกไปมากนัก ก่อนจะหันไปมองเด็กสาวตัวผอมเก้งก้างวัยสิบห้าปีที่น่าสงสารจับใจ
***อัปตอนแรก ฝากติดตามด้วยนะคะ
****ฝากอีบุ๊คสนุกๆด้วยนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารในความอาภัพของเด็กน้อย ว่าแต่เอาไงดีล่ะคะ
เจ้มาต่อด่วนนนนน
ยั่วอีกแระ หนีไปอยู่ไหนดี ถึงจะไม่ต้องเปย์????
อยู่ค่ะ