เจ้าสาวพลิกล็อก สนพ. sugar beat (ซีรีส์ชุดMY Bride Sweetheart Series)

ตอนที่ 40 : ปมเหตุ 3

              “ใครบอกว่าจะปล่อยให้กลับไปโดนลงโทษกัน ไม่ให้ไปไหนแล้ว” โทนี่โวยวาย ให้หล่อนกลับไปทำงานเสี่ยงตายแบบนั้น ก็เท่ากับฆ่าเขาทางอ้อมชัดๆ

                “คุณจะทำตามใจตัวเองไม่ได้นะคะ” มินตราแย้ง ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ เมื่อไรกันนะ ที่หล่อนรู้สึกแคร์ความรู้สึกของเขาได้มากขนาดนี้

                “มินนี่”

                “คะ” มินตรารู้สึกชินกับชื่อนี้เข้าไปทุกที มินนี่ก็มินนี่แล้วกัน ไหนๆ ก็ไหนๆ ไปแล้วนี่นะ

                “รู้หรือเปล่าว่าผู้มีพระคุณของคุณกับนายอานัสเขาเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน”

                “เอ๋ ว่าไงนะคะ” คราวนี้มินตราขมวดคิ้วเข้าหากันทันที เทวากับอานัสเคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อนอย่างนั้นหรือ ทำไมหล่อนไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน

                “ผมสงสัย ก็เลยแอบหาข้อมูลของเขาดู และก็พบว่าพวกเขาเรียนตำรวจรุ่นเดียวกัน เป็นรุ่นพี่ตำรวจสถาบันเดียวกันกับสารวัตรเอกพลที่จบออกมาด้วย”

                คำบอกเล่าของโทนี่ทำให้มินตรานิ่งเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะมองหน้าผู้ชายที่ได้ชื่อว่าสามีโดยพฤตินัยด้วยสายตาสงสัยแกมประหลาดใจ ว่าเขาจะสนใจเรื่องลับๆ พวกนี้ด้วยหรือ

                “ถ้าอยากรู้อะไรต่อ ก็เล่าเรื่องเมื่อกี้ให้จบ”

                นั่นปะไรล่ะ มินตราว่าแล้วเชียว สุดท้ายเขาก็ยื่นหมูยื่นแมวกับหล่อนจนได้ แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ หล่อนก็อยากรู้มากกว่านี้นี่นา

                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คุณอาสั่งพี่วาทินว่าไม่ให้บอกเรื่องนี้กับฉัน และสั่งไม่ให้ฉันยุ่งเกี่ยวด้วย เขาอ้างว่าฉันอยู่ในช่วงพักงาน เลยไม่อยากให้ยุ่ง แต่ฉันก็ว่ามันแปลกๆ เพราะไม่ว่าปกติฉันจะพักไม่พัก เขาก็ไม่เคยมีความลับในเรื่องของเป้าหมายที่พวกเรากำลังติดตาม แล้วพี่วาทิน ก็ไม่ใช่มือดีของหน่วยที่จะออกภาคสนามด้วย เขาถนัดที่จะอยู่หน้าคอมพิวเตอร์มากกว่า”

                “คุณก็เลยแอบตามหมอนั่นออกไปสินะ” 

โทนี่เพิ่งเข้าใจ แอบเคืองนิดหน่อยที่หล่อนเอาแต่ห่วงคนอื่น โดยไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง

                “ค่ะ แล้วคุณโทนี่รู้อะไรมาบ้างคะ บอกหน่อยได้ไหม แล้วเรื่องที่คุณอากับนายอานัสเป็นเพื่อนกันนี่ยังไง ฉันฟังแล้วไม่เข้าใจเลยค่ะ หากเป็นอย่างนั้นแล้วทำไมถึง...”

                “หิวข้าวแล้ว เราไปกินข้าวกันดีกว่า ส่วนเรื่องนายภาคภูมินี่เดี๋ยวลองสืบอีกที” 

โทนี่เปลี่ยนเรื่องแบบกะทันหัน ทำเอาคนกำลังอยากรู้ถึงกับอ้าปากค้างงุนงง ที่จู่ๆ เขาก็ตัดบททั้งที่เรื่องกำลังจะเข้มข้นอยู่แล้ว

                “คุณนี่มัน...” มินตราค้อนประหลับประเหลือก ก่อนจะเลิกคิ้วมองเขาแล้วเผลอหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว

                “อะไรของคุณ อยู่ดีๆมาหัวเราะ” คนตัวโตมองหล่อนด้วยสายตามีคำถาม มันเรื่องอะไรกัน จู่ๆ ก็หัวเราะออกมาทั้งที่เมื่อครู่กำลังจะเอาเรื่องเขาแท้ๆ

                “ก็ดูคุณสิคะ ใส่เสื้อฉันมาทำไมนี่” 

หล่อนจิ้มไปที่หน้าอกของเขา พร้อมกับปิดปากหัวเราะชอบใจ เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่หล่อนลืมความเครียดไปหมด แล้วมองเขาเป็นตัวตลกที่ทำให้อารมณ์ดี

                โทนี่ก้มมองตัวเอง ก่อนจะพลอยหัวเราะออกมาด้วย เขาก็ทั้งรีบทั้งตกใจ คว้าอะไรได้เขาก็เอามาสวมลวกๆ ไม่ทันมองด้วยซ้ำว่ามันเป็นเสื้อของหล่อน

                “ว่าแต่เขา ดูตัวเองเสียก่อนเถอะ นี่มันเสื้อตัวเก่งของผมเลยนะ คุณเอามาสวมแบบนี้ได้ยังไง” 

โทนี่จิ้มไปที่อกเสื้อที่หล่อนสวมใส่เช่นกัน และนั่นก็ทำให้คนบนตักถึงกับหัวเราะไม่หยุดเลยทีเดียว

                โทนี่รู้สึกว่าโลกสว่างขึ้น เพียงแค่เขาเห็นรอยยิ้มและได้ยินเสียงหัวเราะของหล่อน นี่ล่ะคือสิ่งที่เขาปรารถนามานาน หลังจากสืบทราบว่าหล่อนตัวคนเดียวและไร้ญาติ เขาอยากดูแลหล่อน อยากเป็นคนที่หล่อนไว้ใจและยกชีวิตให้ดูแลตลอดไป

                “ก็หลับหูหลับตาหยิบมาค่ะ ทำไมคะ หวงมากหรือไง”

                “ก็ใช่น่ะสิ หวงมาก รีบถอดออกมาเปลี่ยนกันเลยนะ”

                “จะบ้าหรือคะ ไม่เอานะ”

มินตรากอดอกแน่น ไม่ยอมให้เขาถอดเปลี่ยนง่ายๆ แน่ คนร้ายกาจ อย่าคิดว่าหล่อนรู้ไม่ทันเขาเลย สายตาแบบนี้ หล่อนมองออกว่าเขามีแผน

                “เอาน่า เดี๋ยวผมถอดก่อนก็ได้” ชายหนุ่มถอดเสื้อของหล่อนบนร่างตัวเองออกมาจริงๆ ก่อนจะมองหล่อนด้วยสายตามีความหมายหลังจากนั้น

                “ถอดเร็ว”

                “ไม่!” มินตราเสียงแข็ง เรื่องอะไรจะให้หล่อนถอดเสื้อต่อหน้าเขาล่ะ

                “งั้นผมจะถอดให้นะ” เข้าทางคนเจ้าเล่ห์ในทันทีทันใด

                “อย่านะ ไม่งั้นจะต่อยให้จริงๆ ด้วย”

                “โอเค ต่อยมาเลย เอาที่หัวใจนะที่รัก” 

โทนี่ท้าทาย ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการถอดเสื้อให้หล่อนด้วยรอยยิ้มหวานปนหื่น ที่มินตราเห็นแล้วขนลุกไปทั้งร่าง

                “อ๊าย อย่านะ อีตาบ้านี่”

มินตราส่งเสียงร้องด้วยความตกใจและจักจี้ เมื่ออีกฝ่ายแกล้งเอามือจี้เอวหล่อนซ้ายขวาให้เลิกกอดอก เพื่อที่เขาจะได้ถอดเสื้อบนตัวหล่อนออกมาง่ายๆ แต่มินตราก็ใช่จะยอมแพ้ง่ายๆ หรอก หล่อนทั้งปัดป้องทั้งส่งเสียงขู่เขาอยู่ตลอดเวลา จนสุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องเฮฮาระหว่างทั้งคู่

                “ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กกำพร้าที่นายเทวาเอามาเลี้ยงดูส่งเสียครับ นับถือกันเหมือนเป็นพ่อลูก”

                รายงานจากภาคภูมิทำให้อานัสเลิกคิ้ว ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปยังหน้าต่าง มองออกไปยังสวนดอกไม้หน้าบ้านด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

                คนอย่างเทวาหยาบกระด้างเกินไป ที่จะรับเลี้ยงใครสักคน นอกจากคนคนนั้นจะทำประโยชน์ให้กับเขาไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าหญิงสาวคนนั้นก็คงเป็นมือเท้าของเทวาอย่างแน่นอน

                “ทำไมเจ้านายถึงสนใจเธอขนาดนี้หรือครับ”

ภาคภูมิถามเจ้านายด้วยความสงสัย จะว่าเจ้านายถูกตาต้องใจผู้หญิงที่ชื่อมินตราคนนั้นก็ไม่น่าจะใช่ เพราะอานัสอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดโดยไม่สนใจเรื่องชู้สาวเลย แทบจะไม่แลตามองผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ

                อานัสเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน ก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ใบเก่าออกมา มือเหี่ยวย่นตามวัยค่อยๆ เปิดกระเป๋าอย่างช้าๆ แล้วหยิบภาพถ่ายใบเก่าออกมามองด้วยใบหน้าเจ็บปวดทรมาน

                ยี่สิบกว่าปีผ่านไป ไม่เคยมีวันไหนที่อานัสไม่คิดถึงอีกสองคนในภาพ ครั้งหนึ่งเขาเคยมีครอบครัวที่อบอุ่นไม่ต่างจากใคร แต่เพราะความโชคร้ายทำให้เขาต้องสูญเสียคนทั้งคู่ในภาพไปอย่างไม่มีวันกลับ

                “ถ้าลูกสาวฉันยังอยู่ ก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับเด็กคนนั้น” 

อานัสพึมพำ ก่อนจะมองเด็กสาววัยสามขวบของตัวเองในอดีตด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ อีกข้างคือภรรยาสุดที่รักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปี

                “เจ้านาย เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะครับ และมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้หญิงคนนั้นด้วย” 

ภาคภูมิเตือนสติ เขาอยู่กับอานัสมาสิบปี รับรู้ความทุกข์ของอีกฝ่ายที่ต้องเสียภรรยาและลูกมาโดยตลอด จะว่าไปแล้วอานัสก็น่าสงสารจริงๆ

                “ไม่รู้สิ เห็นเด็กคนนั้นแล้วนึกถึงยายหนูของฉันขึ้นมาทันที หากยายหนูยังไม่ตาย แกก็คงจะโตขึ้นมาน่ารักน่าชังเหมือนเด็กคนนั้น” อานัสวาดภาพตามจินตนาการ ก่อนจะยิ้มเศร้าเมื่อนึกถึงชะตาชีวิตของตัวเอง

                ทุกอย่างพังหมด อานัสสูญเสียทุกอย่างเพราะความคิดแตกต่าง และความโลภของคนเพียงคนเดียว มาถึงตอนนี้ อานัสก็ยังเจ็บช้ำและแค้นเคืองบุคคลที่เป็นสาเหตุนั้นไม่มีวันจาง

                “ผมไม่อยากให้เจ้านายกลับไปยุ่งกับคนพวกนั้นอีก เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะครับ อย่าไปรื้อฟื้นให้มันเจ็บปวดกันไปอีกเลย”

                “ฉันจะผ่านไปได้ยังไงล่ะภาคภูมิ ในเมื่อเทวามันกัดฉันไม่ปล่อยอย่างนี้ แกคิดว่าฉันจะยังอยู่แบบสงบสุขได้อย่างนั้นหรือ ตราบใดที่ฉันยังกุมความลับของมัน ทั้งชีวิตนี้มันก็ไม่ยอมปล่อยฉันหรอก” อานัสรู้จักเทวาดี เช่นเดียวกับเทวาที่รู้จักเขาดีเช่นกัน เพราะฉะนั้นเรื่องนี้จะยังไม่จบลงง่ายๆ แน่ ตราบใดที่เขาหรือว่าเทวาจะตายกันไปข้างหนึ่ง

                “ตามดูเด็กคนนั้นต่อไป ฉันคิดว่าเธอน่าจะมีความเกี่ยวข้องกับเทวามากกว่าที่เราเห็น” อานัสออกคำสั่งเสียงเข้มขึ้นมาทันที

                “ครับเจ้านาย แต่ก็อาจจะยากนิดหนึ่งนะครับ เพราะตอนนี้เธออยู่กับโทนี่ วิลล์ เจ้าของบริษัททีวิลล์ซอฟต์แวร์ชื่อดัง ที่ไม่รู้ว่ามารู้จักกันได้ยังไง”

                “เรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่คิดไว้จริงๆ เอาเป็นว่าแกตามดูต่อไปก็แล้วกัน มีอะไรผิดปกติ ก็ให้รีบมารายงานฉันด่วน”

                “ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน” 

ภาคภูมิรับคำสั่ง ก่อนจะออกไปจากห้องทำงาน ทิ้งให้เจ้านายอย่างอานัสได้แต่นั่งคิดและวิเคราะห์เรื่องทุกอย่าง ด้วยสายตาที่เคร่งเครียดตลอดเวลา

                “เทวา แกอย่าบีบให้ฉันต้องสู้เลย แกทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่าง แล้วแกยังจะต้องการอะไรจากฉันอีก”

                อานัสพึมพำเบาๆ ความปวดร้าวจากอดีตทำให้เขาไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเทวาอีกแล้ว แต่เทวาก็ตามตื๊อเขาไม่เลิก แล้วอย่างนี้ชีวิตของเขาจะสงบสุขได้อย่างไรกัน

***วางแผงเดือนหน้านะค้า อย่าลืมไปจับจองที่สถาพรเน้อออ จุ๊บ