ตอนที่ 6 : ของคุณ...คงไม่เท่าไหร่
“คุณพูดอะไร หนูไม่รู้เรื่อง”
กระต่ายปฏิเสธ พร้อมกับพยายามดิ้นให้พ้นจากการเกาะกุมของเขาให้ได้ แต่ทว่าคาร์ลเองก็ไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ เช่นกัน ยิ่งเธอดิ้นแรงมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งกอดเธอแน่นมากขึ้นเท่านั้น
“เรื่องของเธอกับฉันไง เราได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้วนะกระต่าย”
ว่าไงนะ! เราได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว อย่างนั้นเหรอ... กระต่ายอยากจะเอาหัวโขกพื้นตาย ดูเหมือนว่าเวลาห้าปีจะทำให้ภาษาไทยของคาร์ล เบอร์ตัน ผิดเพี้ยนไปอย่างมากเลยทีเดียว มันช่างหยาบคายอะไรเช่นนี้
“ไม่จริง คุณโกหกหนู” หญิงสาวส่ายหน้าไม่ยอมรับ
“ไม่จริงได้ยังไง ดูนี่สิ ดูรอยพวกนี้ ฉันเป็นคนทำเองทั้งหมดแหละ”
คาร์ลจิ้มนิ้วไปยังรอยรักที่เขาฝากเอาไว้บนร่างกายของเธอตรงนั้นตรงนี้ แล้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เพราะมันจะเป็นหลักฐานสำคัญที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของบนตัวเธอได้อย่างดีทีเดียว
กระต่ายหน้าแดง ก่อนจะก้มลงมองร่างเปล่าเปลือยของตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นถี่ ทรวงอกสาวของเธอมีตำหนิเป็นรอยแดงจ้ำๆ ทั้งสองข้างชัดเจน จนไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
“ที่คอก็มีนะ ถ้าส่องกระจกก็จะเห็นชัดเลย” คาร์ลบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ราวกับกำลังแกล้งปั่นหัวให้เธอสติแตกกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น
“คนเลว คุณนี่มัน…”
กระต่ายไม่รู้จะด่าเขาว่าอย่างไร หญิงสาวเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตนให้พ้นสายตาเขาทันที แต่ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายรั้งออกแล้วเหวี่ยงทิ้งไปอย่างไม่ไยดี พร้อมกับกดร่างเปล่าเปลือยของเธอนอนลงบนที่นอนอย่างรวดเร็ว
“อย่านะ อย่ามาแตะหนู”
กระต่ายเสียงสั่น รู้สึกผิดหวังในตัวบุรุษต่างถิ่นคนนี้จนไม่อยากจะมองหน้าเขาอีกต่อไป คาร์ลในอดีตที่เธอรู้จักไม่ใช่คนหยาบคายต่ำช้าแบบนี้ เขาคนนั้นไม่ใช่คนฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้อย่างเธอแน่นอน
“ทำไมจะแตะไม่ได้ ในเมื่อเธอเป็นของฉัน”
อีกฝ่ายเค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธไม่แพ้กัน ข่าวดีเรื่องเธอกับผู้ชายคนนั้นมันทำให้เขาผิดหวัง เสียใจ และกลายเป็นความโกรธจนไม่สามารถทนเห็นเธอมีความสุขกับชายคนอื่นได้
“หนูไม่ใช่ของคุณ”
กระต่ายตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความคับแค้นใจ ห้าปีที่จากไปมันทำให้ผู้ชายที่แสนดีคนหนึ่ง เปลี่ยนแปลงไปได้มากมายขนาดนี้เชียวหรือ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
“เธอเป็นของฉันกระต่าย ถึงยังไงเธอก็หนีความจริงข้อนี้ไปไม่ได้หรอกนะ”
กระต่ายสะอื้นเบาๆ ความสาวที่เธอทะนุถนอมเอาไว้มาตลอดยี่สิบสามปี กลับถูกทำลายลงด้วยมือของผู้ชายที่เธอเฝ้ารอเขามาตลอดห้าปีด้วยความกักขฬะอย่างนี้หรือ ช่างน่าสมเพชเสียจริง
เสียงสะอื้นของคนใต้ร่างทำให้คาร์ลหัวใจกระตุก ก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากข้อมือเล็กของเธอเหมือนรู้สึกตัว เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บสักนิด เพียงแต่โมโหกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนเผลอตัวไปเพียงเท่านั้น
“ฉันขอโทษ”
คาร์ลเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะยื่นมือไปแตะที่แก้มเนียนใสของเธออย่างห่วงหา แต่ทว่ากลับถูกปัดทิ้งออกไปด้วยความฉุนเฉียวของเจ้าตัวอย่างไม่ไยดี
“อย่ามายุ่งกับหนู ไปให้พ้น”
กระต่ายตะคอกใส่เขาเต็มเสียง ก่อนจะลุกจากเตียงแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คาร์ลได้แต่มองตามร่างงามของเธอไปด้วยความปวดร้าวในอก
กระต่ายรังเกียจเขา ตอนนี้เธอเกลียดและขยะแขยงเขาจนไม่อยากเข้าใกล้แล้วอย่างนั้นใช่ไหม ชายหนุ่มวัยสามสิบห้าถามตัวเองในใจ ก่อนจะถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เขาไม่อยากเสียเธอไป แค่รู้ว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับชายคนอื่น หัวใจของคาร์ลก็ร้อนรุ่มเป็นไฟจนไม่อาจนิ่งเฉยได้อีก กระต่ายเป็นของเขา และจะเป็นของเขาคนเดียว ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ได้ตัวเธอไปทั้งนั้น คาร์ลสัญญากับตัวเอง
ตอนนี้กระต่ายน้อยของเขาคงโกรธและเกลียดเขามาก แต่นับจากนี้ไป คาร์ลจะเริ่มต้นไล่ล่าคว้าหัวใจเธอคืนมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็นของเขาเมื่อห้าปีก่อน มันจะต้องเป็นของเขาตลอดไป
ตติญาภา สุทธารัตน์ จะต้องเป็นผู้หญิงของเขาแต่เพียงผู้เดียว ต่อให้ต้องใช้เล่ห์กล หรืออุบายใดๆ คาร์ลก็พร้อมจะยอมงัดมันออกมาใช้ทุกทาง เพราะคนอย่างคาร์ล เบอร์ตัน ไม่มีคำว่าพ่ายแพ้อยู่ในพจนานุกรมอย่างแน่นอน
“ถ้าคิดจะขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำแบบนั้น ฉันขอเตือนว่าเธอคิดผิดนะกระต่าย”
เสียงของคาร์ลที่ดังมาจากหน้าประตูห้องน้ำ ทำให้กระต่ายถึงกับทำหน้างอขึ้นมาทันที ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำออกไปเต็มแรง หวังว่ามันจะไปกระแทกหน้าคนที่ยืนพูดพร่ำอยู่ให้หน้าหงายได้บ้าง
แต่ก็เปล่าเลย คาร์ลถอยไปยืนออกห่างจากประตู ราวกับรู้ว่าเธอจะวางแผนทำร้ายเขาเสียอย่างนั้น แถมยังส่งสายตาหื่นกามมองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า ทำเอาเธอร้อนๆ หนาวๆ ไปหมด
“บอกมาว่าคุณทำอะไรหนู”
หญิงสาวตวาดใส่เขาเสียงดังลั่น ดวงตากลมโตบวมช้ำจากการร้องไห้มาหยกๆ
“ทำเมีย” อีกฝ่ายตอบสั้น หากแต่น้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่จริง หนูสำรวจดูตัวเองแล้ว หนูไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วก็...ไม่เจ็บสักนิด”
บอกไปหน้าแดงไป แต่กระต่ายก็มั่นใจ ว่าตัวเองยังปลอดภัยอยู่ ไม่ได้สูญเสียความสาวให้เขา อย่างที่อีกฝ่ายกำลังโมเมอยู่สักนิด
“ทำไมถึงคิดว่ามันจะเจ็บ” คาร์ลยกมือขึ้นกอดอก แล้วเพ่งมองเธอด้วยรอยยิ้มขบขัน
“ก็...ครั้งแรกมันต้องเจ็บไม่ใช่เหรอคะ ใครๆ เขาก็บอกอย่างนั้น”
กระต่ายเถียงด้วยใบหน้าแดงก่ำ พร้อมกับกระชับผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวบนร่างด้วยหัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ
ทำไมนะ ทำไมครั้งแรกที่เธอได้เจอกับเขาในรอบห้าปี เธอจะต้องมาอยู่ในสภาพล่อแหลมแบบนี้ด้วย เมื่อกี้ตอนที่วิ่งเข้าห้องน้ำไป ก็ดันลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอีก มันน่าโมโหตัวเองนักเชียว
“ครั้งแรกเหรอ”
คาร์ลทวนคำนั้นเบาๆ ก่อนจะมองสาวน้อยในอดีตของเขาด้วยหัวใจที่พองโตคับอก เธอบอกว่าครั้งแรกอย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น...กระต่ายน้อยของเขาก็ยังเก็บรักษาพรหมจรรย์เอาไว้เป็นอย่างดีสินะ
พระเจ้า...หมายความว่าคาร์ลจะได้เป็นคนแรกของเธอ ไม่สิ...ไม่ใช่แค่คนแรก แต่จะเป็นคนเดียวและคนสุดท้ายที่จะได้ครอบครองเธอด้วย
“ก็ใช่น่ะสิคะ เขาบอกว่าครั้งแรกยังไงก็ต้องเจ็บ แต่นี่หนูไม่รู้สึกอะไรเลย หมายความว่าเมื่อคืนเราไม่มีอะไรกัน อย่ามาหลอกอำหนูซะให้ยาก”
“ก็ฉันทะนุถนอมเธอ ค่อยๆ ทำแบบเบาๆ แล้วมันจะไปเจ็บได้ยังไง” คาร์ลเถียงด้วยสีหน้าจริงจัง
“ถ้าอย่างนั้นของคุณก็คง...ไม่เท่าไหร่ หนูถึงไม่รู้สึก”
พระเจ้า! คาร์ลรู้สึกเหมือนถูกต่อยที่หน้าจนเห็นดาวล้านดวง เมื่อถูกอีกฝ่ายสบประมาทในเรื่องที่ผู้ชายทั้งโลกไม่มีทางยอมรับได้แน่นอน
ของเขานี่นะไม่เท่าไหร่ ใช่ที่ไหนกันล่ะ หนอย...ยายกระต่ายน้อยปากดี มากล่าวหาเขาทั้งที่ยังไม่เคยเห็นแบบนี้นี่นะ มันจะมากเกินไปแล้ว เดี๋ยวเถอะ! เดี๋ยวได้รู้กัน
“งั้น...มันต้องถอดพิสูจน์ให้รู้ว่า แค่ไหน...สินะ”
****ค้างมั้ย ถามใจเธอดู อิอิ อนุญาตให้ฟินได้ จิกหมอนได้ ไม่ว่ากันค่ะ มาลุ้นกันๆ
1.ถอดโชว์
2.ไม่ถอด
3.กอดหมับ!
4.ฟัดให้น่วม 5555555
***ตอนนี้ยังปั่นได้ไม่มากนะคะ อาจมาน้อยมามากตามความเหมาะเจาะของเวลา และสถานที่ โอบทำงานประจำ เพราะฉะนั้นจะหลบๆซ่อนๆมาเน้อ5555
****ฝากโหวต ฝากเม้น ฝากเป็นกำลังใจด้วยเน้อ****
อันนี้เป็นอีบุ๊คของโอบค่ะ ฝากอุดหนุนด้วยนะคะ น่ารักทุกเรื่องเลยเน้อ หื่นๆ หวานๆ กรุบกริบๆค่ะ
 |
|
 |
|
 |
|
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รอไรเตอร์มา up ต่อ
จะแค่ไหนกันนะ คิดตามเลยอ่ะ 555