เคียงรักข้างหัวใจ (สนพ.Sugar Beat )

ตอนที่ 7 : รักใช่ไหม

ดนัยภัทรพาธารธาราแวะตลาดสดเพื่อซื้อของในตอนเย็นก่อนกลับคอนโด พร้อมกับบอกอย่างอวดๆ ว่าเย็นนี้เขาจะทำอาหารให้หล่อนกิน ซึ่งธารธาราเองก็ได้แต่รับฟังและเดินตามเขาไปเงียบเท่านั้น ปล่อยให้เขาโม้ไปคนเดียวโดยไม่เสนออะไรออกไปสักคำ

ดนัยภัทรรู้ว่าหล่อนโกรธเขาเรื่องเมื่อตอนเที่ยง ทำให้หมางเมินต่อเขาจนแทบไม่อยากมองหน้า แม้เขาจะพาหล่อนไปนั่งทำงานด้วยที่สำนักงานทนายความ แต่ว่าเจ้าหล่อนก็นั่งทำงานไปอย่างเงียบๆ โดยไม่หันมาสนใจเขาแม้แต่หางตา

“คุณน้ำครับ ช่วยหน่อยสิครับ”

เสียงตะโกนเรียกที่ดังมาจากห้องครัว ทำให้ธารธาราต้องละสายตาจากหน้าจอโน้ตบุ๊คส่วนตัวทันที ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวนุ่มในห้อง แล้วเดินออกไปหาเขาที่ห้องครัวอย่างเสียไม่ได้

ดนัยภัทรหันมายิ้มหวานให้หล่อนทันที แต่อย่าคิดว่ายิ้มแค่นี้จะทำให้ธารธารารู้สึกดีกับเขาขึ้นมาได้ คำพูดประชดประชันราวกับหล่อนคือภาระเมื่อตอนบ่าย มันทำให้หล่อนไม่อยากจะวุ่นวายกับเขาอีกแล้ว

แต่ว่า...ตราบใดที่หล่อนยังอยู่ใต้ชายคาหลังเดียวกับเขา หล่อนจะไปกล้าโกรธและหมางเมินทำไม่สนใจเขาได้ยังไง จริงๆ แล้วหล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะโกรธเขาสักนิดด้วยซ้ำ เพราะหล่อนคือภาระของเขาจริงๆ เป็นผู้ที่มาขออาศัยและพักพิงเขาเพื่อทำงานให้สำเร็จ

“ล้างผักให้ทีสิครับ” ดนัยภัทรหันมาบอก ก่อนจะลอบมองร่างอวบอัดในชุดกางเกงยีนต์ขาสั้น กับเสื้อยืดพอดีตัวลายการ์ตูนดูน่ารัก ด้วยสายตาขบขันและเอ็นดู

ธารธาราไม่ใช่คนผอม หล่อนค่อนข้างมีน้ำมีนวลมากกว่าสาวๆ ที่ดนัยภัทรเคยควงมาทุกคน ธารธาราจะเป็นสาวๆ จำพวก เนื้อ นม ไข่ หน้าอกเป็นหน้าอก สะโพกเป็นสะโพก แต่ที่น่าจะสะดุดตาเขาที่สุด น่าจะเป็นบั้นท้ายดินระเบิดนั่นมากกว่า

หืม...นี่เขาคิดบ้าอะไร ดนัยภัทรสลัดหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะลอบมองบั้นท้ายของคนที่กำลังยืนล้างผักอยู่ข้างๆ อย่างเสียไม่ได้ หากแต่ไม่นานก็รีบหันสายตากลับมา และตั้งสติโดยไว พร้อมกับตั้งใจหั่นหมูตรงหน้าตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“โอ๊ย...” ดนัยภัทรอุทานออกมาเบาๆ เมื่อคมมีดที่ตัวเองกำลังใช้หั่นหมู มันบาดลงที่นิ้วกลางข้างขวาเข้าไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว เป็นผลให้เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาทันที

“คุณภัทร!” ธารธาราอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบผละจากสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ แล้วปรี่เข้ามาหาเขาด้วยความรวดเร็ว เนื่องจากมองเห็นว่านิ้วของอีกฝ่ายถูกมีดบาดเข้าให้แล้ว

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”

น้ำเสียงสั่นๆ บวกกับใบหน้าที่ดูตกใจจนซีดเผือดทำให้ดนัยภัทรเลิกคิ้ว หล่อนเป็นห่วงเขาเหรอ อืม...ก็ต้องห่วงสินะ วิ่งเข้ามาหาแล้วหน้าซีดแบบนี้ แสดงว่าหล่อนก็ต้องเป็นห่วงเขาสิ ดนัยภัทรคิดอย่างเข้าข้างตัวเองเต็มที่

อืม...ข้อดีของการหื่นจนลืมสติ มันเป็นอย่างนี้เอง

 “ไปทำแผลก่อนนะคะ” ธารธาราทำหน้าวิตกกังวล ก่อนจะรีบพาชายหนุ่มออกมาจากห้องครัวเพื่อห้ามเลือดและทำแผลทันที

ดนัยภัทรซ่อนยิ้ม ทำไมไอ้ด้ามันไม่บอกเขาแต่แรกนะ ว่าพี่น้ำของมันนี่เป็นคนขี้สงสารขนาดนี้ เห็นเขาเจ็บนิดเดียว ก็ใจอ่อนคว้าแขนเขามาทำแผลให้เฉยเลย

อย่างนี้น่าอ้อนให้เข็ด!

“ไปหาหมอไหมคะ”

ธารธาราเอ่ยถาม หลังจากที่ทำแผลให้เขาเสร็จ ก่อนจะใช้ผ้าพันแผลพันนิ้วให้เขาอย่างเบามือ ด้วยความกลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บแผลมากกว่าที่ควรเป็น

“ไม่ต้องหรอกครับ แผลนิดเดียวเอง” ดนัยภัทรบอกหล่อนให้สบายใจ สีหน้าท่าทางที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงเกินไปของหล่อนทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย แต่ทว่าก็ไม่อยากจะพูดอะไรออกมา กลัวว่าจะทำให้หล่อนไม่พอใจเอาอีก

“เจ็บไหมคะ เอายาแก้ปวดไหม เดี๋ยวฉันไปหยิบในห้องมาให้”

หญิงสาวทำท่าจะลุกจากโซฟาไปเอามาจริงๆ ทำให้ดนัยภัทรต้องเอื้อมมือไปรั้งแขนหล่อนเอาไว้ ก่อนจะดึงแขนหล่อนให้นั่งลงที่เดิม แล้วรีบบอกหล่อนเสียงนุ่ม

“ไม่เอาครับ ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่เจ็บแล้วด้วย”

“ถ้าเป็นบาดทะยักขึ้นมาล่ะคะ” ธารธารายังไม่วางใจ เพราะแผลของดนัยภัทรถือว่าลึกพอสมควร เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรประมาทโดยเด็ดขาด

“ธารธารา...ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ”

ชายหนุ่มยิ้มให้หล่อนอย่างขบขัน ก่อนจะจ้องมองลงไปในดวงตากลมโตคู่นั้นของหล่อน ด้วยความรู้สึกอบอุ่นอยู่ลึกๆ ธารธาราไม่ได้นำพาความวุ่นวายมาให้เขาเพียงอย่างเดียวหรอก หากแต่หล่อนนำพาคำว่าเพื่อน และความห่วงใยที่เขาไม่เคยได้รับจากใครนอกจกครอบครัวที่อยู่ห่างไกล

“แต่ว่า...” ธารธารามองที่แผลแล้วทำหน้าคิดมาก

“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะไปหาหมอแต่เช้าแล้วกันครับ คุณจะได้สบายใจ”

ดนัยภัทรยอมแพ้แก่สายตาวิตกคู่นั้นในที่สุด ส่งผลให้ดวงตาคู่นั้นถึงกับแปรเปลี่ยนเป็นฉายแววดีใจออกมาทันที เมื่อได้ยินเขาบอกว่าจะยอมไปหาหมอแล้ว

ทำไมถึงชอบทำท่าดีใจเหมือนเด็กนักนะ ดนัยภัทรแอบบ่นหล่อนอยู่ในใจ ที่หล่อนอายุปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้วไม่ใช่หรือ และถ้าเขาจำไม่ผิดดาวิศาบอกว่าหล่อนอายุมากกว่าเขาถึงสองปีเลยทีเดียวแต่ว่าหล่อนอายุมากกว่าเขาแล้วไง ในเมื่อหน้าเขาดูจะล้ำหน้าไปกว่าหล่อนแล้วด้วยซ้ำ

“งั้นเดี๋ยววันนี้...ฉันทำอาหารให้คุณกินเองก็แล้วกันนะคะ” ธารธาราเสนอขึ้นมา ไหนๆ ดนัยภัทรก็เจ็บตัวจนไม่สามารถทำอาหารให้หล่อนกินได้แล้วนี่นะ

“ไหวเหรอครับ” ดนัยภัทรแกล้งถามด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม

“อาหารง่ายๆ อย่างไข่เจียวก็พอไหวค่ะ แต่ถ้ายากๆ คงต้องให้คุณสอน เพราะว่าฉัน...ทำกับข้าวไม่ค่อยเป็น”

ธารธารายิ้มแหยๆ ปกติเรื่องงานบ้านงานเรือนหล่อนก็ไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว ยิ่งเรื่องทำกับข้าวนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ธารธาราแทบจะไม่เฉียดใกล้ เนื่องจากต้องทำงานตลอด หล่อนก็เลยเลือกที่จะซื้อของกินง่ายๆ มาประทังความหิวตลอด

ดนัยภัทรยิ้มขันกับท่าทางเก้อเขินนั้น ดูทีท่าว่าวันนี้เขากับหล่อนคงจะได้ร่วมมือช่วยกันทำอาหารเสียแล้วล่ะ คนหนึ่งทำเป็นแต่ดันเจ็บตัว หากแต่คนหนึ่งปกติดีแต่ทำไม่เป็นเสียอย่างนั้น

อาหารวันนี้ คงจะรสชาติดีพิลึกสินะ

ติ๊ง!

เสียงเตือนแอพพลิเคชั่นหนึ่งดังขึ้นมาในระหว่างที่ดนัยภัทรกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องตามลำพัง หลังจากที่ร่วมรับประทานอาหารค่ำกับธารธาราจนอิ่มแปล้

ดนัยภัทรยิ้มออกมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากน้องสาวคนสวยที่ส่งมา ชายหนุ่มรีบปิดคอมพิวเตอร์ลงทันที ก่อนจะหยิบมือถือเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง แล้วกดวีดีโอคอลหาน้องสาวทันที

“ว่าไงเรา ยังไม่นอนอีกหรือ”

“ยังค่ะ พี่ภัทรทำงานหรือคะ” ดาวิศายิ้มให้พี่ชายผ่านหน้าจอ

“ไม่ทำแล้วจ้ะ วันนี้ปวดนิ้ว” ดนัยภัทรบอกน้องสาว พร้อมกับยกนิ้วที่มีผ้าพันแผลให้ดู

“เป็นอะไรคะ”ดาวิศาทำหน้าตกใจ

“มีดบาดนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงหรอก คุณน้ำเขาทำแผลให้แล้ว” ดนัยภัทรบอกเหมือนอวดๆ ส่งผลให้น้องสาวที่กำลังเพ่งมองมาถึงกับอมยิ้มเหมือนรู้ทัน

“คืนดีกันแล้วเหรอคะ” ดาวิศาแกล้งถาม ทั้งที่พอจะดูอาการของพี่ชายออก

“คืนดีอะไร พี่เปล่ามีเรื่องอะไรกับพี่สาวเราสักหน่อย” คนเป็นพี่ชายตอบเก้อๆ พร้อมกับแสร้งทำสีหน้าปกติ

“ให้มันจริงเถอะค่ะ ด้าจะได้หายห่วงหน่อย กลัวว่าพี่ภัทรจะกลั้นแกล้งพี่น้ำ” 

ดาวิศาโล่งใจ กลัวว่าทั้งคู่จะเข้ากันไม่ได้ จนอาจทำให้เกิดปัญหาต่อกัน เพราะก่อนหน้านี้ธารธาราบอกเธอว่าจะย้ายออกจากคอนโดฯ ของพี่ชายไปอยู่ที่อื่น แต่พอได้ยินพี่ชายบอกแบบนี้ ดาวิศาก็ค่อยเบาใจหน่อย

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า พี่ไม่แกล้งเขาหรอก ว่าแต่เรากับคุณพ่อคุณแม่เถอะ สบายดีกันใช่ไหม”

“สบายดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่บ่นคิดถึงพี่ภัทรทุกวันเลย ถามว่าเมื่อไหร่จะกลับมาอยู่ด้วยกันสักที มาช่วยด้าทำงานแทนพวกท่าน เพราะพวกท่านจะหยุดพักกันแล้ว”

“ขอเวลาอีกนิดน้องรัก แล้วพี่จะกลับไป ตอนนี้ขอเคลียร์ทุกอย่างที่ค้างคาไว้ให้เรียบร้อยก่อน พี่สัญญาว่าไม่นาน”

ดนัยภัทรให้สัญญา เพราะก่อนหน้านี้เขาบอกกับครอบครัวว่าขอทำในสิ่งที่รักและร่ำเรียนมาเสียก่อน แล้วหลังจากนั้นจะยอมเข้าไปบริหารธุรกิจของครอบครัวสืบต่อไป

“จริงๆ นะคะ” ดาวิศาย้ำถามเพื่อความมั่นใจ

“จริงสิ เอาน่า...อีกไม่นานหรอกน้องรัก” ดนัยภัทรยิ้มให้น้องสาว

“เอาเป็นว่าด้าจะรอนะคะ” ดาวิศาบอกอย่างมีความหวัง แม้จะรู้ว่าพี่ชายเป็นคนรักษาสัญญาแต่ก็อดไม่ได้ที่จะระแวงว่าพี่ชายจะไม่รักษาคำพูด

“ฝากดูแลพี่น้ำด้วย ห้ามพี่ภัทรกลั่นแกล้งเธอเด็ดขาด”

ดนัยภัทรหัวเราะ ดูเหมือนว่าน้องสาวของเขาจะรักและเป็นห่วงธารธารามากกว่าเขาเสียอีกสินะ ทั้งที่เขาเป้นพี่ชายแท้ๆ ของเอ แต่เธอกลับห่วงคนอื่นมากกว่า

“ไม่แกล้งหรอกน่า” ดนัยภัทรบอกไปยิ้มไป

“พี่ภัทรคะ พี่ภัทรว่าพี่น้ำเป็นยังไงบ้างคะ” ดาวิศาถามพี่ชาย พร้อมกับทำหน้าเหมือนตั้งใจที่จะรอฟังคำตอบ

“ก็ไม่เห็นจะเป็นยังไง เอ...ถามแบบนี้หมายความว่ายังไง” พี่ชายเอียงคอถามเหมือนจับผิด ทำเอาดาวิศาถึงกับรีบเปลี่ยนสีหน้าในทันที

“ไม่มีอะไรค่ะ ด้าก็ถามไปอย่างนั้นแหละ งั้นแค่นี้นะคะ ด้ามีสายเข้า”

“ใคร นายติณหรือเปล่า” ดนัยภัทรถามทันที

“เรื่องของด้าค่ะ พี่ภัทรไม่เกี่ยว”

ดาวิศาปิดการสื่อสารกับพี่ชายทันที เหมือนกับจะหนีการตอบคำถามของพี่ชายเอาดื้อๆ ส่งผลให้ดนัยภัทรถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงสีหน้าที่บ่งบอกพิรุธของน้องสาวเมื่อครู่นี้ ยามที่เขาเอ่ยถึงติณภพ น้องชายคนสนิทของเขาที่ดูจะสนใจดาวิศาเป็นพิเศษ

เด็กโง่ คิดว่าพี่ชายอย่างเขาดูไม่ออกหรือไง ว่าทั้งคู่กำลังแอบมีอะไรในกอไผ่กันอยู่ แต่ที่ไม่พูดอะไรออกไป ก็เพราะกลัวว่าน้องสาวจะอายม้วนจนทำอะไรไม่ถูกต่างหาก ละที่สำคัญไปกว่านั้น เขาอยากให้เวลาทั้งคู่ได้เรียนรู้กันและกันให้มากกว่านี้ ก่อนที่ทั้งคู่จะกล้าใช้สถานะแฟนร่วมกัน

ดนัยภัทรยิ้มมุมปาก เมื่อนึกถึงความรักของน้องสาว แล้วเขาล่ะ ชายหนุ่มถามตัวเอง เมื่อไรหนาที่เขาจะได้พบกับความรู้สึกแบบนั้นบ้าง เพราะตัวเขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่อ้างว้างคนเดียว อย่างนี้ไปจนตลอดชีวิตหรอก เพียงแต่ยังไม่เกิดความรู้สึกนั้นกับใครก็เท่านั้น

แล้วคนที่อยู่ห้องข้างๆ นี่ล่ะ ดนัยภัทรสงสัย ผู้หญิงอย่างธารธาราจะอยากมีความรู้สึกที่เรียกว่ารักกับใครไหม จนป่านนี้หล่อนเองก็ยังไม่ยอมมีใครเหมือนกันนี่นา

เอ...แล้วเขาจะอยากรู้ไปทำไมกัน

***มาแล้ว ฝากโหวตฝากเม้นด้วยนะค้าาา ฝากอุดหนุนอีบุ๊คของโอบด้วยค่ะ สนุกๆ ฟินๆ นะค้าาา