เคียงรักข้างหัวใจ (สนพ.Sugar Beat )

ตอนที่ 15 : เรียบร้อยโรงเรียนทนายหื่น

“ภัทรขา...”

“ว่าไง จะนอนดีๆ ได้หรือยัง” ดนัยภัทรส่ายหัวไปมา ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้คนเมาด้วยอาการสะลึมสะลือเช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาเองก็เริ่มไม่ไหวแล้วล่ะ หนังตาชักหนักๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว

“ตกลงว่าไก่กับไข่ อะไรเกิดก่อนกันคะ”

“ช่างมันเถอะน่า หุบปากได้แล้วธารธารา” ดนัยภัทรดุหล่อนอีกจนได้

“นั่นคุณจะไปไหนคะ” ธารธาราผงกหัวขึ้นมาถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะหันหลังกลับออกไป ทั้งที่ยังสรุปไม่ได้ว่าไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน

“ไปนอนสิ ผมเองก็ไม่ไหวแล้ว”

“นอนด้วยกันสิคะ ไม่ต้องไปไหน”

“หืม...นอนด้วยกัน”

คราวนี้ดนัยภัทรถึงกับหันมามองหล่อนด้วยความงวยงง พร้อมกับเดินมานั่งลงที่ริมขอบเตียง แล้วมองหน้าสาวเจ้าที่บังอาจเชิญชวนให้เขานอนด้วยอย่างอาจหาญ

“ไม่อยากนอนกับฉันหรือคะ”

ใครบอกว่าไม่อยากเล่า! หล่อนนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ถามแบบนี้เป็นการให้ท่าหรือว่าท้าทายเขากันแน่นะธารธารา เพราะถึงเขาจะเมามากแค่ไหน แต่ว่าสติสัมปชัญญะของเขาก็ไม่เคยคิดทำเรื่องชั่วร้ายกับผู้หญิงคนไหนแน่ ต่อให้อยากทำใจจะขาดก็เถอะ

แต่ว่า...ยกเว้นธารธาราสักคนดีไหม?

“รู้ได้ยังไงว่าไม่อยาก” ดนัยภัทรถามหล่อนเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเผลอไผล

“ฉันรู้ว่าตัวเองสวยสู้สาวๆ ของคุณไม่ได้สักคน แต่ว่า...คนอย่างฉันไม่มีเสน่ห์สำหรับคุณสักนิดเลยหรือคะ”

มีสิ...ดนัยภัทรตอบหล่อนในใจ เขาไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่เช็ดตัวให้หล่อนตอนป่วยไปแล้ว เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนนี่นา ถึงจะได้ไม่รู้สึกรู้สากับกลิ่นกายสาวหอมๆ กับเนื้อเนียนนุ่มน่าสัมผัสที่เขาไม่อยากปล่อย

“เมาแล้วรั่วแบบนี้ ต่อไปห้ามดื่มตลอดชีวิตเลยนะธารธารา”

ชายหนุ่มบ่นไปถอนหายใจไป ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วตัดใจไม่มองหน้าหล่อนอีก เพราะกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ดำมืดที่อยู่ในใจไม่ไหว

แต่ทว่ามือเล็กที่เอื้อมมาฉุดมือเขาไว้ กลับทำให้ชายหนุ่มชะงักไปแทบทันที ก่อนจะหันมามองเจ้าของมือด้วยสีหน้าตกใจและไม่คาดคิด ว่าหล่อนจะมีปฏิกิริยาแบบนี้

แววตาฉ่ำหวาน ที่แสดงออกถึงการเชิญชวนออกมาอย่างเด่นชัดของธารธารา ทำให้ดนัยภัทรแทบกลั้นหายใจ หัวใจที่เคยสงบนิ่งกลับลุกขึ้นมาเต้นตุบตับราวกับหนุ่มแรกรุ่น ที่ได้พบกับผู้หญิงที่ถูกใจสักคน ธารธารามองเขาแบบนี้ทำไม หล่อนรู้บ้างไหมว่ามันกำลังทำให้เขาคลั่ง!

“อย่าไปนะคะ ฉันไม่อยากตามคุณอีกแล้ว”

ทั้งแววตาและน้ำเสียงตัดพ้อของหล่อน ทำให้ดนัยภัทรหมดความอดทน หากวันนี้ไม่ได้สั่งสอนคนช่างยั่วให้รู้สำนึกแล้ว เขาคงได้เป็นบ้าและคลั่งตายแน่ๆ

ดนัยภัทรกลับขึ้นมาหาหล่อนที่เตียง พร้อมกับชะโงกหน้าลงไปมองหล่อนที่มองเขาตาปรือ ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอออกจากกันเล็กน้อยเหมือนเชิญชวน มันทำให้อารมณ์หนุ่มนักรักอย่างดนัยภัทรจวนใกล้จะระเบิดออกมาเต็มที่แล้ว

ไม่ได้นะ! ไม่ได้เด็ดขาด ดนัยภัทรพยายามหักห้ามใจตัวเองอีกครั้ง หล่อนกำลังเมาจนควบคุมสติไม่ได้ต่างหาก หาใช่กำลังเชิญชวนเขาอย่างที่คิดเข้าข้างตัวเอง หากเขาปล่อยให้ความต้องการอยู่เหนือความถูกต้องแบบนี้ แล้วพรุ่งนี้เขาจะกล้าหน้ามองหล่อนได้ยังไงกัน

“ภัทรขา...”

เสียงเรียกหวานๆ พร้อมกับฝ่ามือที่ยกขึ้นมาลูบไล้ร่างกายของเขาอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ทำให้ดนัยภัทรกัดฟันกรอดเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง ทั้งๆ ที่มันดูจะยากและลำบากอย่างแสนสาหัสเหลือเกินในวินาทีนี้

“ธารธารา อย่าทำแบบนี้ได้โปรด ผมจะ...”

ดนัยภัทรอยากตาย หรือไม่ก็หายไปจากตรงนี้เสียให้มันรู้แล้วรู้รอด ใครก็ได้ช่วยเขาที ช่วยพาเขาไปจากแม่สาวช่างยั่วคนนี้ทีเถอะได้โปรด เพราะความอดทนของเขามันใกล้จะหมดลงอยู่รอมร่อแล้ว

“ยุบหนอ พองหนอ ว่างเปล่าหนอ ไม่มีอะไรหนอ” ชายหนุ่มท่องคาถาเพื่อปลอบใจตัวเองให้เย็นลง แต่ทว่าตัวตนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในกายของชายชาตรีกลับลุกพรวด ไม่มีทีท่าว่าจะยุบลงไปอย่างที่ใจปรารถนาสักนิด

“ธารธาราอย่า... ปัดโธ่โว้ย” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างเหลืออด เมื่อฝ่ามือที่ซุกซนไปอย่างสะเปะสะปะของธารธารา ดันไปสัมผัสโดนไอ้เจ้าสิ่งที่ดนัยภัทรต้องการให้มันยุบลงไป สุดท้ายอารมณ์ปรารถนาก็เอาชนะความอดทนไปได้ ดนัยภัทรจึงไม่คิดที่จะปล่อยให้หล่อนลอยนวลอีกต่อไป

ตายเป็นตาย ดนัยภัทรบอกตัวเอง...

ริมฝีปากหยักหนาก้มลงมาหาริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบดขยี้และดูดดื่มอย่างโหยหาให้สาแก่ใจ ความอึดอัดและความอัดอั้นถูกระบายลงไปยังพวงปากอวบอิ่มรสหวานยาวนาน จนทำให้หญิงสาวที่เพิ่งมีประสบการณ์กับการถูกจูบเป็นครั้งแรก ถึงกับครางไม่ได้ศัพท์ไปเลยทีเดียว

“คะ...คุณภัทรคะ” ดนัยภัทรเว้นระยะการหายใจให้หล่อนได้เปล่งเสียงออกมา ก่อนจะฉกริมฝีปากหนาลงมาทาบทับอีกครั้ง พร้อมกับตวัดปลายลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นนุ่มเล็กอย่างดูดดื่ม

ธารธาราแหงนใบหน้ารับจุมพิตนั่นอย่างพึงพอใจ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในร่างการทำให้หล่อนร้อนรุ่มไปทั้งกายและใจ จนไม่อยากให้เขาผละห่างไปไหน สองมือเล็กๆ ยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้ พร้อมกับขยับปลายลิ้นตอบโต้เขาไปอย่างแข็งขันและเต็มใจ

หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกขบเม้มที่ลำคอ พร้อมกับหลับตาพริ้มและหายใจหอบถี่เมื่อริมฝีปากหนาขยับลงมาจูบที่ซอกคอและหัวไหล่ ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่หนากำลังเคล้นคลึงและหยอกล้อกับความ..........ใต้ชุดผ้าฝ้ายตัวยาวที่หล่อนสวมใส่อยู่ราวกับเป็นเจ้าของ

“ผมทรมาน ผมต้องการคุณธารธารา ให้ผมเถอะ...ให้ผมนะ”

ไม่รู้ว่าคำขอนั่นออกมาจากความต้องการของร่างกาย หรือว่าออกมาจากซอกลึกของหัวใจของเขากันแน่ และแม้ว่าธารธาราจะรู้ว่ามันไม่ควร แต่ซอกลึกและหัวใจของหล่อน รวมไปถึงแอลกอฮอล์ในร่างกาย ก็สั่งและบงการให้หล่อนพยักหน้าเป็นการตอบรับและอนุญาตไปในที่สุด

ชุดผ้าฝ้ายถูกโยนออกจากเตียงใหญ่ในเวลาต่อมา พร้อมกับอีกหลายๆ ชิ้นทั้งของหล่อนและเขาตามออกไปติดๆ กันอย่างไร้ความหมายในตอนนี้ ดนัยภัทรแทบลืมหายใจ เมื่อมองเห็นเรือนร่างอวบอัดไปทุกสัดส่วนของหล่อนนอนท้าแสงไฟอยู่ตรงหน้า ก่อนจะครางกระหึ่มออกมาอย่างพึงพอใจอย่างที่สุด เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะได้เป็นเจ้าของมัน

ธารธาราหลับตาลงช้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก รู้เพียงว่าตอนนี้หล่อนมาไกลเกินจะย้อนกลับไปที่เดิมได้อีกแล้ว ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นๆ ของดนัยภัทรทำให้หล่อนตื่นเพริดไปหมด ทุกสัดส่วนของเขาช่างงดงามราวกับรูปปั้นที่เทพเจ้าสร้างสรรค์ลงมาไม่มีผิดเพี้ยนเลยทีเดียว

จะน่ากลัวที่สุดก็ตรง...

“ธารธารา...คุณสวยมากเลยรู้ไหมทูนหัว ผมจะ...คลั่งตายอยู่แล้วนะ”

ชายหนุ่มก้มลงมากระซิบข้างหูหล่อนเสียงแหบพร่า ก่อนจะเริ่มชักจูงหล่อนให้คล้อยตามด้วยรสจูบแสนหวานอีกครั้ง พร้อมกับชักนำหล่อนให้รู้จักกับบทรักอ่อนหวาน ที่เขาตั้งใจจะมอบให้หล่อนด้วยความปรารถนาทั้งหมดที่มี

ฝ่ามือร้อนรุ่มสำรวจไปทั่วร่างงามอย่างหลงใหล ไม่เว้นแม้สักตารางนิ้วเดียวบนร่างกายของหล่อนที่เขาไม่ทักทายและทำความรู้จัก รวมไปถึงริมฝีปากและปลายลิ้นร้ายกาจของเขา ที่เอาแต่จูบและลูบไล้ดื่มชิมทุกซอกทุกมุมในกายหล่อน จนไม่หลงเหลืออะไรให้เป็นความลับอีกต่อไป

“เป็นของผมนะครับธารธารา” ชายหนุ่มเคลื่อนตัวขึ้นมากระซิบวอนขอหล่อน 

“ค่ะ ฉันจะเป็นของคุณ” หล่อนกระซิบตอบเสียงแหบพร่า ร่างงามอ่อนระทวยจนไม่อาจดิ้นรนหรือขัดขืนเขาได้อีกต่อไป หรือต่อให้ทำอย่างนั้นได้ ธารธาราก็ไม่คิดจะทำ เพราะหัวสมองของหล่อนในตอนนี้ มันมีแต่เสียงของดนัยภัทรเพียงเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ

...

...

...

...

...

“.......เจ็บค่ะ คุณภัทรขา...น้ำเจ็บ”

เสียงครวญครางราวกับทรมานแทบขาดใจของคนใต้ร่าง ทำให้ดนัยภัทรถึงกับชะงักไปแทบทันที ก่อนจะเพ่งมองหน้าหล่อนเหมือนกับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกเลยก็ว่าได้

“ให้ตาย! ธารธารานี่คุณ...” ดนัยภัทรดีใจจนเผลอยิ้มออกมา นี่หล่อนไปอยู่ไหนมาถึงสามสิบสามปีกัน ถึงได้เก็บพรหมจรรย์เอาไว้จนถึงมือเขาในตอนนี้ได้

“ทำไมไม่บอกผมว่าคุณ...”

“เจ็บค่ะ ไม่เอาแล้ว” ธารธาราน้ำตาซึม พร้อมกับยกสองมือขึ้นผลักอกเขาออกไป

“ใจเย็นๆ ทูนหัว ไม่เอา...อย่ากลัวสิครับ” ดนัยภัทรปลอบประโลมหล่อนให้คลายความหวาดกลัวลง เขารู้ว่าหล่อนเจ็บ ซึ่งแน่นอนว่าเขาเองก็เจ็บเช่นกัน ความคับแคบนั่นมันบีบรัดเขาเสียจนปวดร้าวไปหมดทั้งกาย

ดนัยภัทรหยุดตัวเองไว้แค่นั้น ก่อนจะหันมาปลอบหล่อนด้วยสัมผัสอบอุ่นของฝ่ามือใหญ่หนา ที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของหล่อนอย่างแผ่วเบา พร้อมกับก้มลงจูบปากอวบอิ่มอีกครั้งเพื่อหลอกล่อให้หล่อนคลายความตึงเครียดลง

ริมฝีปากหยักหนา..................................................................................................................................................................................................................................

.................

..................

.................

ธารธารารู้สึกผ่อนคลาย ความเจ็บปวดกลางกายเริ่มจางหายไปโดยที่หล่อนไม่รู้ตัว ความอบอุ่นและสัมผัสอ่อนหวานที่เขามอบให้มันทำให้หล่อนเคลิบเคลิ้มและเผลอไผล กระทั่งเผลอเปิดทางให้เขาในที่สุด

“คุณภัทร” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกพร้อมกับเผลอครางออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว เมื่อจู่ๆ คนบนร่างก็.............ทำให้หล่อนตกใจจนต้องผวาขึ้นไปกอดเขาเอาไว้แน่นเลยทีเดียว

“ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ ครับทูนหัว ไม่มีอะไรแล้วนะ” เขากระซิบปลอบหล่อนเสียงหวาน ในที่สุดธารธาราก็เปิดทางให้เขาจนได้ ช่างเป็นอะไรที่ดนัยภัทรภาคภูมิใจเหลือเกิน

ธารธาราเป็นของเขา และเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ทำลายเยื่อบริสุทธิ์นั่นของหล่อน ให้ตายเถอะ...ทำไมเขาถึงรู้สึกดีแบบนี้ก็ไม่รู้

วิเศษจริงๆ ดนัยภัทรไม่คาดคิดมาก่อน ว่าการได้เป็นคนแรกของใครสักคน มันจะทำให้เขาปลาบปลื้มใจได้มากมายถึงเพียงนี้ ใครๆ ก็บอกว่าให้หลีกเลี่ยงสาวพรหมจรรย์เพราะอันตราย แต่ถ้าหากว่าความอันตรายนั้นจะแลกมาด้วยความอ่อนหวานและซาบซ่านไปทั่วสรรพางค์กายแบบนี้ ดนัยภัทรก็พร้อมจะยอมแลกอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย

 ธารธาราน่ารักและน่ากินเหลือเกิน เกินกว่าที่เขาจะอดทนแช่ตัวเองอยู่นิ่งๆ ในร่างกายของหล่อนโดยไม่ทำอะไรต่อไป

เขาไม่ไหวแล้ว 

...

...

...

...

ธารธาราหลับตาพริ้มทั้งที่น้ำตายังเปรอะข้างแก้ม บทรักอันอ่อนโยนที่เพิ่งได้รับครั้งแรกในชีวิตสาวมันทำให้หล่อนลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบกาย รู้สึกเพียงลมหายใจหอบกระชั้นของเขาและหล่อน ที่ดังแข่งกันราวกับกำลังต่อสู้อะไรสักอย่าง และยังตอบไม่ได้ว่าเกมนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ

***เสียอรรถรสไปบ้าง แต่อยากให้เข้าใจนะคะ ไม่อยากโดนแบน ลงแค่นี้หวังว่าคงไม่มีใครมากดแบนเค้านะคะ ที่รัก 

**สรุปว่าเค้ากอไก่ขอไข่กันแล้วเนอะ ใครทายข้อ 3 ไว้ เสียใจด้วยนะเคอะ (คิคิ) นิยายโอบขวัญมีเหรอที่พระเอกจะไม่กินตับนางเอก ใช่หมายยยยย ..

***ขอบคุณที่ช่วยกันเม้นเข้ามานะคะ ขอบคุณมากๆ เจอกันตอนหน้าเช่นเคยค่ะ แต่สามสี่วันนี้ไรท์ขอหนีเที่ยวต่างจังหวัดนะค้า ลั้ลลาไปหาพลอตเรื่องใหม่สักแพร่บบบบ ม๊วฟฟฟ

***ปล.ช่วยอุดหนุนอีบุ๊คของเค้าด้วยนะก๊ะ