Soul Hunter

ลำดับตอนที่ #2 : St.Cross of the Chapel

     เมืองอีวาแชปเปิ้ล เมืองที่ขึ้นชื่อในด้านโรงเรียนฝึกโซลฮันเตอร์ที่ดีที่สุดในอาณาจักรลูร์ฟ และโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดคือ โรงเรียนมัธยมปลายแซงครอส ซึ่งในแต่ล่ะปีจะมีผู้มาสมัครเรียนถึง 5 แสนคน

     โรงเรียนนี้มีพื้นที่กว้างขว้างพร้อมไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกในการศึกษามากมาย ทั้งสนามกีฬา สนามประลอง สระว่ายน้ำ  รวมถึงหอพักชายหญิงซึ่งแบ่งแยกโซนไว้ด้วยกำแพงหินหนาโดยมีสำนักงานใหญ่แทรกอยู่ตรงกลาง เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง  งานเปิดปีการศึกษาจึงยิ่งใหญ่ทุกปี สื่อมวลชนจากสำนักข่าวต่างๆก็จะจอแจกันอยู่ในโรงเรียนเพื่อหาดาวเด่นประจำปีที่จะสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนคนใหม่ คนพวกนี้หลังจากถูกหมายตาไว้แล้วก็จะกลายเป็นคนดังไปโดยปริยาย 
   
     วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก เพียงแค่เจ็ดโมงเช้า โรงเรียนก็แออัดไปด้วยผู้คน รถจากสื่อมวลชนต่างๆจอดเรียงรายอย่างเป็นระเบียบอยู่หน้าโรงเรียน นักเรียนทั้งเก่าใหม่หลั่งไหลเข้ามาในโรงเรียนอย่างไม่ขาดสาย นักเรียนเรียนเก่าต่างเดินไปยังที่ประจำของตน ต่างกับนักเรียนใหม่ที่ยังคงเดินสะเปะสะปะ มึนๆงงๆภายใต้สถานที่ขนาดมหึมาแห่งนี้  

   "ฉันอยู่ที่ไหนล่ะเนี้ย ???"

   เด็กหนุ่มสบถขึ้น เขาดูสับสนแลหลงทาง

   คุณสามารถสังเกตเขาได้ง่ายมากจากผม สีขาวประกายเงิน ซึ้งทั้งหนาและชี้ตั้งผิดปกติ ทำให้แม้แต่คนที่อยู่ห่างๆ ยังคงมองเห็น 

ผิวของเขาเปล่งปลั่งประกายขาวไม่ต่างกับผมของเขา เขาสวมเสื้อฮูดสีน้ำตาลเก่าๆกับ กางเกงยีนแฟชั่นขาดๆ

    เขาพยายามก้มอ่านกระดาษในมือ แต่จู่ๆ ก็มีคนโผล่มาบังกระดาษ                  

    สิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้คือความนุ่มและอ่อนโยนจากผิวผู้ที่เขามาขว้างเขา กลิ่นหอม จางๆของดอกโรสแมรี่แตะจมูก พาเด็กหนุ่มเคลิ้บเคลิ้มไปชั่วครู่ ผู้มาขว้างเขาต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงผละออก ก้าวถ้อยหลังด้วยความประหม่า เขารู้สึกได้ว่าใบหน้าของตัวเองแดงก่ำและร้อนผ่าว

    "ฉันทำให้เธอตกใจหรือเปล่า"
    ผู้ที่เขามาขว้างเด็กหนุ่มคือหญิงสาวผมบลอนยาวเป็นลอน ผิวเธอเปล่งปลั่งประกายมะกอก  แววตาอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มสดใสของเธอทำให้เธอดูน่าหลงใหลยิ่ง

    เด็กหนุ่มอ้ำอึ้งอยู่สักพัก

   "เออ ... ไม่เป็นไรครับ" เขาพยายามทรงตัวอีกครั้ง แล้วปัดฝุ่นจากเสื้อออกเล็กน้อย

   "เธอเป็นเด็กใหม่สิน่ะ? ฉันชื่อ เมแกน เลอเฟ่ เธอล่ะ?" เธอยื่นมือออกมาจับมือเขา

   "อิกนัสครับ ... อิกนัส ซัมเมอร์ฟิลด์"

   "มีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ไหม? เธอดูเหมือน ต้องการความช่วยเหลือน่ะ"

   "เอิ่ม..."อิกนัสหยุดแล้วมองที่กระดาษในมือ "ผมกำลังหาอาคารเรียนโซลฮันเตอร์อยู่ครับ พอจะทราบไหมว่าอยู่ทางไหน?"

     เมแกนยิ้มอีกครั้ง "ฉันรู้จักมันดีเลย ล่ะ" เธอดึงเข็มที่อยู่ที่ปกเสื้อให้อิกนัสดู "เพราะฉันเรียนเอกด้านนี้"

   อิกนัสเหลือบมองชุดของเมแกน

   'ฉันไม่ทันสังเกตได้ไงเนี้ย!' เขานึกในใจ 'เธอใส่เครื่องแบบโซลฮันเตอร์อยู่!'

     เครื่องแบบโซลฮันเตอร์เป็นเครื่องแบบที่มีลักษณะคล้ายชุดโค้ททหารเรือแต่มีสีดำและประดับด้วยลวดลายทอง ที่ปกเสื้อจะมีเข็มทองเป็นเลขโรมันบ่งบอกขั้นของผู้สวม  กางเกงเป็นแสลกดำหนาประดับด้วยหัวเข็มขัดของโรงเรียนแซงครอส แต่นักศึกษาสาขานี้สามารถปรับเปลี่ยนชุดให้เข้ากับตัวเองได้

   "มาเร็วสิ เดี๊ยวฉันจะพาไปดูอาคารเรียน"

  "ผมคงต้องเอาของไปเก็บที่หอก่อนครับ"                                  

  "งั้นเหรอ? งั้น...." เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "หอพักอยู่หลังสุดของโรงเรียนฉันจะรอนายที่สระว่ายน้ำที่อยู่ข้างหอแล้วกันน่ะ" ก่อนที่อิกนัสจะตอบโต้อะไรเธอได้ เธอก็กระพริบตาให้เขาข้างหนึ่งแล้ววิ่งฝ่าเข้าฝูงชนไป ปล่อยให้เขายืนมองด้วยสีหน้า มึนงง
   "เกิดอะไรขึ้นเนี้ย" เขาถอนหายใจเบาๆจากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังหอพัก

   หอพักของโรงเรียนแซงครอสอลังการยิ่งกว่าส่วนอื่น ตัวอาคารเป็นทรงคฤหาสถ์ยุคใหม่ แกะสลักอย่างปราณีตจากหินอ่อนกว่าหมื่นตันและตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง แม้แต่ห้องรับแขกยังดูหรูหราตระการตา ปูพื้นด้วยพรมแดงผ้าสักลาดที่ทอดยาวไปตลอดทางเดิน    

   อิกนัสเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์หลักแล้วกดกระดิ่งสองสามครั้ง "ฮือ" เสียงดังมาจากหลังเคาน์เตอร์  อิกนัสเหลือบตามองผ่านเคาน์เตอร์ไป พนักงานต้อนรับหญิง ค่อยๆลุกขึ้นจากเก้าอี้

   "มีอะไรให้ช่วยเหรอค่ะ?" เธอถามด้วยสี หน้ามึนงง เห็นได้ชัดว่าเสียงกระดิ่งเมื่อครู่ไปขัดจังหวะการนอนของเธอเข้า      

   "ผมมารับกุญแจหอครับ" อิกนัสพูด

   "ขอรหัสนักศึกษาด้วยค่ะ"

   "SH33921 ครับ"                            

   "สักครู่น่ะค่ะ" พนักงานรอขณะที่คอมพิว เตอร์ประมวลผล

   "beep" "คุณ Ignus Summerfield น่ะค่ะ"

 "ห้อง ★E09 เดินตรงไปตามทางเดินเลยค่ะ"       

 "ขอบคุณครับ" เขาเอื้อมมือไปรับกุญแจแล้วจากเคาน์เตอร์ไป

   
   อิกนัสเดินตรงไปตามพรมแดงที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ขณะที่เดินไป นักศึกษาต่างก็วิ่งไปมาขนของเข้าห้อง เขาผ่านห้องแล้ว ห้องเล่าแต่ก็ยังไม่ถึงห้องตัวเองสักที เขานึกสบถในใจ

   'ไอ้หอบ้านี้มันจะใหญ่ไปไหน'  เขาทำได้เพียงกัดฟันแล้วเดินต่อไป