sugar daddy ♡ markno & nct

ลำดับตอนที่ #8 : sugar daddy ♡ 07

O7

เจโน่กลับจากทะเลได้หลายวันแล้ว ตอนอยู่ที่นั่นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขจนคิดว่าทุกอย่างเหมือนกำลังฝันไป มันดีเกินกว่าจะเป็นความจริงและดีเกินกว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง จนกระทั่งโดนริมฝีปากเย็นชืดของคุณมาร์คจูบที่หลังมือบนรถระหว่างกลับบ้านนั่นแหละถึงได้ย้ำว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง

แต่ความสุขมันก็เหมือนฟองสบู่อยู่ได้แค่ไม่นานก็แตกออกแล้วจางหายไป ตอนนี้เจโน่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ การไม่รู้อะไรเลยบางทีก็เจ็บปวดและสับสนดั่งเช่นตอนนี้

คุณมาร์คกำลังคุยกับผู้หญิงที่เจโน่ไม่เคยเห็นหน้าและไม่รู้จัก ดูท่าทางทั้งคู่จะคุยกันถูกคอจนคุณมาร์คลืมเจโน่ที่นั่งรออยู่อีกโต๊ะไปเลย เขาไม่ควรจะมาคิดมากกับเรื่องแบบนี้ถ้าไม่เห็นว่าหน้าตาของคุณมาร์คมีความสุขแค่ไหนตอนมองเธอ หรือจริงๆรอยยิ้มที่เจโน่เคยทึกทักไปว่ามันมีไว้แค่ตัวเองคนเดียวมันไม่จริง คุณมาร์คอาจจะเป็นคนที่มีไว้เพื่อทุกคนก็ได้

“นายสั่งให้คุณเจโน่กลับไปก่อนครับ”

“คุณมาร์คไม่กลับพร้อมผมหรอครับคุณเฮนเดอรี่” เจโน่เอ่ยถามอีกครั้งแต่สายตากลับมองไปที่โต๊ะของคุณมาร์ค

“ครับ คุณมาร์คมีธุระกับคุณลามิต่อ”

เจโน่พยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองมาถือแล้วเดินตามบอดี้การ์ดหนุ่มที่เดินนำออกไปแล้ว

ในรถคันหรูมีแต่ความเงียบของคนบนรถ ดวงตากลมจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนกำลังตกลงมาปรอยๆทั้งที่วันนี้แดดออกมาทั้งวันแท้ๆ ในหัวเอาแต่คิดถึงภาพของทั้งคู่ที่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข เห็นแบบนั้นก็อดยอมรับไม่ได้ว่าคุณมาร์คกับผู้หญิงที่ชื่อลามิดูเข้ากับคุณมาร์คมากจริงๆ เธอสวยและน่ารักรวมไปถึงดูดีจนผู้ชายหลายคนอาจจะเหลียวหลังมองเธอได้เลย

เจโน่นั่งลงบนโซฟาตัวเดิมในห้องเดิมมองเข็มนาฬิกาที่กำลังเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ บางทีการอยู่ในหลุมของคุณมาร์คอาจจะไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เจโน่เองก็เพิ่งรู้ตัวตอนที่เห็นว่าตัวเองไม่ได้คู่ควรอะไรกับคุณมาร์คเลยสักนิด

ร้องไห้ออกมาเงียบๆจนรู้เลยว่าหน้าตาคงดูไม่ได้ ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาในอก บางทีวันนึงคุณมาร์คเบื่ออาจจะทิ้งเขาไปก็ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้คิดว่าทำใจได้แน่แต่พอมันก้าวผ่านความรู้สึกของตัวเองก็ถอยกลับไม่ได้อีกเลย

“ร้องไห้อะไรเด็กดี”

ฝ่ามืออุ่นๆแตะลงบนแก้มนิ่มจนเจโน่สะดุ้งด้วยความตกใจ ดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาเปิดมองคนที่กำลังก้มหน้ามองมาจากด้านหลังโซฟา

“เปล่าครับไม่มีอะไร” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าออกลวกๆ ก่อนจะโดนมือใหญ่จับเอาไว้แล้วเช็ดมันให้เขาเสียเอง

“โกหกไม่เก่งจริงๆนะ”

คุณมาร์คเดินมานั่งข้างๆจับมือของเจโน่เอาไว้ ดันหัวทุยเข้ามาซบทีไหล่ของตัวเอง นั่งเงียบแบบนั้นอยู่หลายนาที

“ลามิเป็นแฟนเก่าฉันเองคบกันตั้งแต่สมัยมหา’ลัย แต่มันจบไปนานแล้วล่ะ”

คำอธิบายของคุณมาร์คทำให้เจโน่รู้สึกดีขึ้นแต่ก็ยังไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อยู่ดี ความอ่อนไหวที่เกิดขึ้นมันกำลังบอกว่าเจโน่เริ่มเรียกร้องจากคุณมาร์คมากเกินไป

“ไม่ร้องสิ เดี๋ยวนี้ขี้แยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะเด็กดีของฉันเนี่ย”

อ้อมกอดอุ่นๆกำลังเปียกเป็นวงกว้างเพราะน้ำตาของลีเจโน่ ลูบหัวปลอบทั้งรอยยิ้มเมื่อคิดว่าเด็กตัวขาวนี่คงหวงเขา เฮนเดอรี่โทรมารายงานว่าเด็กของเขาซึมตั้งแต่ที่ร้านและดูไม่ดีเท่าไหร่จนต้องขอตัวกลับก่อน

คิดไม่ผิดที่รีบกลับมาไม่อย่างนั้นคงไม่มีวันรู้เลยว่าตอนนี้ลีเจโน่อ่อนไหวแค่ไหน เขาเป็นผู้ใหญ่ผ่านอะไรมาเยอะ รู้ว่ามันยากแค่ไหนกลับการต้องประคองความสัมพันธ์ที่มันดูยากสำหรับเด็กอย่างเจโน่ และมันก็ยากสำหรับเขาเหมือนกัน

ไม่ใช่เจโน่ที่กังวลแต่เขาเองก็กังวลว่าจะกลายเป็นตัวถ่วงชีวิตของเด็กคนนึงหรือเปล่า อนาคตทั้งชีวิตของเจโน่กำลังจะต้องใช้มันไปกับเขา

“ผมขอโทษที่ร้องไห้ทั้งที่ไม่ควรร้องไห้เลย” เจโน่พูดขึ้นหลังจากที่สงบลงแล้ว

“ฉันเข้าใจดีนะ เธอจะกังวลมันไม่ได้แปลกเลยเจโน่ฉันเองก็กังวลเหมือนกันว่ากำลังทำให้อนาคตที่เหลือของเธอมันไม่มีความสุข”

“ผมมีความสุข ตอนนี้ผมมีความสุขอย่างที่ไม่มีมาก่อนมันก็เป็นเพราะคุณมาร์ค”

มาร์คลีดึงร่างผอมนั่นเข้ามากอดจนจมอก กดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู

“ฉันเองก็เหมือนกัน เธอทำให้ฉันมีความสุขมากนะลีเจโน่”

แขนผอมกระชับกอดมาร์คเอาไว้แน่นจนคนแก่กว่าต้องกอดตอบแน่นกว่าเดิม ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปหมด

“ฉันจะเป็นแดดดี๊ให้เธอจนกว่าเธอจะเบื่อเลย ไม่ต้องกลัวนะ”

“ผมก็จะเป็นยัยหนูจนกว่าคุณมาร์คจะเบื่อเหมือนกัน”

การเห็นพ่อของตัวเองกำลังพูดขอร้องคุณมาร์คในเรื่องที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทำให้เจโน่วิตกกังวล คิ้วขมวดเข้าหากันตอนได้ยินจำนวนเงินมากมายที่ไม่คิดว่าพ่อจะกล้าออกหน้า ทั้งที่ก่อนหน้านั้นจะตัดพ่อตัดลูกกับเขาอยู่

สีหน้าของพ่อดูไม่ดีเท่าไหร่นัก เจโน่เองก็สังเกตได้ว่าพ่อดูผอมลงไปนิดหน่อย ถึงจะเป็นห่วงแต่ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้คุณมาร์คต้องเข้ามาเดือดร้อนกับเรื่องของคนในครอบครัวตัวเอง หรือบางทีก็หมายถึงคนที่เคยเป็นคนในครอบครัวก็คงได้

“จำนวนเงินมากขนาดนั้น แล้วคุณมีหลักประกันอะไรที่จะทำให้ผมมั่นใจว่าคุณจะไม่โกงผม” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมหน้าตานิ่งๆ ดวงตาดุดันจ้องมองบิดาของเด็กในการดูแลของตัวเอง

“บริษัทผมกำลังขาดทุนถึงให้คุณไปมันก็ไม่มีประโยชน์เพราะมีแต่หนี้” สายตาของชายแก่เบนไปที่ลูกชาย “ลูกผมไงคิดว่าเจโน่คงเป็นหลักประกันได้ บอกเขาไปสิเจโน่ว่าลูกจะรับประกันให้พ่อ”

เจโน่คิดว่าพ่อบ้าไปแล้วแค่บากหน้ามาที่หาคุณมาร์คถึงบริษัทเรื่องเงิน แถมยังบอกว่าเขาเป็นหลักประกัน สำหรับพ่อเขายังไม่มีคุณค่าอะไรมากเลยแล้วสำหรับคุณมาร์คเขาจะมีค่าอะไรขนาดนั้น จำนวนเงินที่คุณมาร์คให้ครั้งแรกยังน้อยกว่านี้ตั้งหลายเท่า

“พ่อครับผมว่าพ่อไม่ควรพูดแบบนี้ ผมรับประกันอะไรให้พ่อไม่ได้หรอกผมไม่ได้มีค่ามากมายขนาดนั้น พ่อน่าจะรู้ดีที่สุด”

“แกก็หัดทำตัวให้มันมีค่าบ้าง ยังไงก็ขายตัวให้เขาไปแล้วก็บอกเขาไปสิว่าอยากจะได้เงินให้ฉันให้สมกับที่ฉันส่งเสียให้แกเรียนอยู่หลายปี”

“พ่อคะ—”

“ผมตกลงจะให้เงินตามที่คุณต้องการทั้งหมด”

เจโน่แทบจะลุกขึ้นไปหาคนแก่กว่าที่กำลังหยิบสมุดเช็คขึ้นมาเขียนตัวเลข ใบหน้าของเด็กหนุ่มไม่สบอารมณ์ทั้งที่ปกติใจเย็นยิ่งกว่าอะไร แต่ครั้งนี้เจโน่ยอมไม่ได้ สิ่งที่พ่อทำไม่ได้ถูกต้องเลยสักนิด

“แต่มีข้อแม้ว่าคุณอย่ามายุ่งกับลีเจโน่อีกรวมไปถึงลูกเลี้ยงของคุณด้วย เลิกให้เธอปล่อยข่าวเสียๆหายๆเกี่ยวกับเด็กคนนี้ คุณไม่ต้องติดต่อมาอีกแล้วผมจะให้คุณไปเลยฟรีๆข้อตกลงแค่นี้คุณทำได้ไหมคุณลี”

เช็คในมือถูกวางบนโต๊ะมันมีจำนวนที่ทำให้เจโน่อยากจะหยิบมันมาฉีกเป็นชิ้นๆ เขาโกรธคุณมาร์คแต่ที่น่าโกรธกว่าคือคนที่ขึ้นว่าเป็นพ่อ ไม่เคยมาดูดำดูดีแต่ตอนนี้กำลังใช้ประโยชน์จากสิ่งที่พ่อเคยพูดว่ามันน่ารังเกียจ

พ่อกำลังขายเขาให้คุณมาร์คเหมือนเจโน่เป็นสิ่งของ

“ถึงคุณพูดว่าให้ผมยุ่งผมก็ไม่อยากยุ่งกับลูกนอกคอกคนนี้หรอก ผมจะไม่ให้เยริยุ่งกับเด็กคนนี้อีก”

“พ่อ…”

ภาพของพ่อที่กำลังเดินออกจากห้องทำงานของคุณมาร์คทำให้หัวใจหน่วงจนรู้สึกจุกๆ เจโน่โกรธจนตัวสั่นแต่สิ่งที่ทำได้คือนั่งเงียบๆมองดูแผ่นหลังของพ่อหายลับไป

มาร์คลีรู้ดีกว่าการตัดสินใจแบบนี้จะทำให้เด็กในปกครองโกรธ แต่มันก็เป็นเรื่องที่เขาต้องตัดสินใจเพราะเขารู้ว่าภรรยาใหม่ของพ่อเจโน่กำลังติดการพนันอย่างหนัก การที่พ่อของเจโน่ตามใจภรรยาใหม่และลูกเลี้ยงขนาดนี้ถ้าเขาไม่พูดเดี๋ยวก็จะกลับมาเหมือนเดิม และสุดท้ายคนที่จะเหนื่อยที่สุดก็ต้องเป็นเด็กตัวผอมที่ไม่ยอมออกมากินข้าวเย็นกับเขาตอนนี้

เจโน่ผ่านอะไรมามากทำไมเขาจะไม่รู้กัน ตามสืบประวัติทุกๆอย่างจนรู้ว่าการเป็นลีเจโน่ไม่ง่ายเลย ถ้าวันนั้นเขาไม่ได้เป็นคนซื้อเจโน่มาก็คิดไม่ออกว่าเด็กคนนี้จะเป็นยังไง อาจจะถูกพวกค้ากามส่งไปขายให้คนอื่นต่อ ในโลกความเป็นจริงต่อให้เว็บนั่นจะทำให้รัดกุมแค่ไหนแต่ช่องโหว่ของมันก็ไม่ได้แปลว่าจะคุ้มครองทุกๆคนได้เสียหน่อย

และเขาก็ไม่คิดว่าเด็กที่น่าสงสารอย่างลีเจโน่จะใจแข็งไม่คุยกับเขาได้เป็นอาทิตย์ๆ ทำตัวนิ่งเงียบจนเหมือนไม่ต้องการให้ตัวเองมีตัวตนในสายตาของเขา ไม่พูด ไม่จา และแววตากลมนั่นยังฉายแววโกรธอยู่

ไม่มีความจำเป็นจะต้องเอาแต่ใจตัวเองมาร์ครู้ดี เจโน่ไม่เข้าเพราะมันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบายแต่ก็ก็คงต้องอธิบายให้ฟังถึงเหตุผลที่เขาทำลงไป มาร์คไม่โกรธเด็กของตัวเองหรอกรู้สึกคิดถึงมากกว่า ไม่ได้กอดร่างหอมๆนั่นนานแค่ไหนแล้ว

วันนี้มาร์คตื่นมาด้วยอาการที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ครั่นเนื้อครั่นตัวและปวดหัวตุบๆ และหนาวมาก จนต้องกลับไปนอนต่อทั้งที่มีประชุมในอีกไม่สองชั่วโมงข้างหน้า นอนซมอยู่บนเตียงจนกระทั่งเฮนเดอรี่เข้ามาตามถึงในห้องและพบว่าตัวเองไม่สบาย

“ผมว่าคุณมาร์คควรไปหาหมอนะครับท่าทางดูไม่ดีเท่าไหร่” มาร์คลืมตามองเลขาส่วนตัวก่อนจะส่ายหน้า

“นายหาข้าวกับยามาก็พอ ฉันคงเป็นหวัดเดี๋ยวพักผ่อนกินข้าว กินยา ก็คงหายแล้ว” คนป่วยตอบพร้อมปิดเปลือกตาลงและหลับไปเพราะความอ้อนล้าจากพิษไข้

เฮนเดอรี่ได้แต่มองเจ้านายที่คงป่วยทั้งกาย ป่วยทั้งใจจริงๆคราวนี้

เจโน่แทบร้อนรนแทบบ้าตอนได้รับข้อความว่าคุณมาร์คป่วยจนลุกไม่ขึ้น รู้แค่ว่าขอเลื่อนนัดแจมินที่กำลังจะไปเที่ยวกันตรงดิ่งกับมาที่คอนโดทันที

เกือบร้องไห้ออกมาตอนเห็นคนป่วยที่กำลังนอนหลับตาดูท่าทางไม่สบายเท่าไหร่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทั้งที่ยังหลับอยู่ เจโน่นึกโทษตัวเองที่เขาโกรธจนลืมสนใจว่าคนที่มีบุญคุณต่อเขาจะเป็นยังไง คุณมาร์คไม่เคยบังคับให้เจโน่ทำอะไรที่ฝืนใจตัวเองเลยสักครั้ง แต่พอโกรธเจโน่กลับเอาโกรธทั้งหมดมากองไว้ที่คุณมาร์คจนหมด

เช็ดตัวให้คนป่วยไปก็ร้องไห้ไปเพราะโกรธตัวเอง จนกระทั่งคนป่วยลืมตาตื่นขึ้นมามองเขาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ จนต้องรีบยกมือเช็ดน้ำตาลวกๆ

“เดี๋ยวคุณมาร์คกินข้าวนะครับจะได้กินยา ตัวร้อนมากผมเลยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”

คนแก่กว่าพยักหน้าแล้วหลับตาลงไปอีกครั้ง เจโน่มองดูภาพตรงหน้าก่อนจะซบลงไปที่อกแกร่งของอีกฝ่าย

“ขอโทษนะครับที่โกรธคุณมาร์คทั้งที่คุณมาร์คไม่ได้ผิดอะไรเลย ขอโทษที่เป็นเด็กไม่ดี”

สัมผัสอุ่นๆจากฝ่ามือใหญ่ลูบลงบนกลุ่มผมของเขา เจโน่น้ำตารื้นเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำผิด

“ไม่เป็นไร แค่ก! ฉันไม่ได้โกรธไม่ต้องร้องไห้นะเด็กดี  ถ้าหายดีฉันจะอธิบายทั้งหมดใหม่เธอฟัง แค่กๆ!”

“ผมไม่รู้ว่าคุณมาร์คมีเหตุผลอะไรที่พูดกับพ่อไปแบบนั้น ผมแค่นึกโกรธที่เห็นคุณมาร์คทำเหมือนผมเป็นสิ่งของทั้งที่จริงผมอาจจะลืมไปว่าตอนนี้มีแค่คุณมาร์คที่ห่วงผมที่สุด คุณมาร์คไม่สบายผมยังไม่รู้เรื่องเลยผมมันเป็นยัยหนูที่แย่จริงๆ ฮึก”

“เธอไม่ใช่สิ่งของเธอเป็นคนของฉัน แล้วที่ทำไปทั้งหมดฉันก็ทำเพื่อเธอทั้งนั้นลีเจโน่”

ว่ากันว่าการจูบกันทำให้อาการเป็นถูกถ่ายทอดจากอีกคนไปสู่อีกคน เจโน่กำลังก้มหน้าจูบคุณมาร์คทั้งน้ำตา น้ำใสๆหยดลงบนแก้มของคุณมาร์คทั้งที่ริมฝีปากแตะกัน เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันจนหายใจแทบไม่ทัน ไม่แน่พรุ่งนี้เจโน่อาจจะเป็นไข้แทนคุณมาร์คก็ได้

            “ผมรักคุณ”

tbc.

tag on twitter : #sugardmn

T
B