คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : PERCENT: NUHYUNG SPECIAL (100%)
PERCENT SPECIAL
SHOWNU x HYUNGWON
ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ
ใบหน้าเรียบเฉย
บทสนทนาที่น้อยลง
ฮยองวอนไม่ใช่พวกที่ชอบแสดงออกเช่นเดียวกันกับเขาที่แสดงออกไม่เก่ง แม้จะบอกรักกันแล้วแต่นั่นก็นานมาแล้วจนกระทั่งตอนนี้ยูคยอมและแบมแบมแต่งงานกันไปแล้วด้วยซ้ำ กลายเป็นแค่เขาสองคนที่มันมีแต่ความสัมพันธ์ที่เริ่มถดถอย
มันกลายเป็นความรู้สึกก่ำกึ่ง…
“ไม่เอาน่าชยอนูนายก็แค่ไปเจอครอบครัวของฉัน”
น้ำเสียงนั่นแทบจะตะคอก ใบหน้าคนพูดดูอารมณ์เสียจนถึงที่สุด ไม่สบอารมณ์ ไม่พอใจและไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามตอนนี้ฮยองวอนแทบจะโดดไปกัดคออีกคนให้ขาดสะบั้น ใบหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาสีเข้มที่ไม่อาจจะคาดเดาอารมณ์
ฮยองวอนเกลียดมันที่สุด
“เลิกไร้สาระสักทีเถอะฮยองวอน เราสองคนมันคงไปต่อมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
น้ำตาหยดแหมะลงบนพื้น ฮยองวอนเงยหน้าพยายามกลั้นน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ภาพตรงหน้าพร่าเบลอ ความรู้สึกปวดหนึบตีตื้นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจมหาศาลที่โถมกระหน่ำเข้ามา
“นายถอยได้แต่ฉันทำไม่ได้ นั่นแหละที่นายต้องรู้ไอ้พ่อมดบ้า!”
ประตูปิดลงทิ้งไว้เพียงความสัมพันธ์ที่แหลกละเอียด ความเจ็บปวด และน้ำตาของทั้งคู่
“ฉันขอโทษฮยองวอน…ขอโทษ…”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตามากมาย ชยอนูเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันแต่มันต้องจบตรงนี้เพื่อตัวของฮยองวอนเอง
##
นิชคุณถอนหายใจมองร่างใหญ่ที่เหมือนคนไร้วิญญาณของชยอนูนั่งซึมอยู่คนเดียวในมุมหนึ่งของร้าน ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นจบลงเรื่องนี้ถูกพูดไปทั่วเมื่อชยอนูดันไปจูบมิททีสาวสวยคนหนึ่งในงานเลี้ยงต่อหน้าฮยองวอน คงไม่ต้องบอกว่าเป็นยังไงเพราะแชฮยองนวอนเดินอาดๆเข้ามาแยกทั้งคู่แถมยังต่อยชยอนูเสียจนตาเขียวช้ำ
อย่างว่าแหละวัยรุ่นรักแรงเวลาเกลียดก็รุนแรงตามไปด้วย…
“ทำไมไม่ทำตามที่หัวใจต้องการล่ะ นายจะไปฝืนความรู้สึกตัวเองทำไมชยอนู” สุดท้ายก็ต้องพูดออกไปเพราะทนรังสีความเศร้าที่แผ่กระจายไปทั่วร้านไม่ไหว
ชยอนูลืมตาขึ้นมาส่ายหน้าให้คนแก่กว่า
“พ่อแม่เขาไม่ชอบผมพี่ก็รู้ เราสองคนต่างกันเกินไปแถมยังเป็นคนละสายพันธุ์”
คำตอบของชยอนูทำให้นิชคุณได้แต่ถอนหายใจออกมายาวเหยียด ความรักมันไม่ได้ซับซ้อนแต่เขาก็เข้าใจชยอนูแหละว่านอกจากความรักมันก็ต้องมีปัจจัยอื่นๆเข้ามาเกี่ยวข้อง อย่างน้อยๆการไม่ถูกยอมรับจากครอบครัวของอีกฝ่ายก็ดูเป็นที่น่าหนักใจมากเหมือนกัน นิชคุณไม่เคยเจออะไรแบบนั้นเพราะครอบครัวของแทคยอนน่ะออกจะชอบเขามากด้วยซ้ำ
“แต่ถ้าปล่อยไปแบบนี้ไม่อธิบาย ไม่ทำอะไร ไม่คิดหรอว่ามันดูถูกความรักของฮยองวอนที่มีต่อนายไปหน่อย อย่างน้อยก็ไปบอกเขาว่าทำไมไม่ใช่ทิ้งเอาไว้แบบนั้น ก็รู้หนิว่ามันเจ็บทำไมถึงต้องซับซ้อนมากนักนะชยอนู”
ยังไม่ทันตอบอะไรแบมแบมก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา หน้าตาของคนมาใหม่ดูไม่ดีนักจนชยอนูรีบเดินไปหา
“ฮยองวอน ฮยองวอน…แย่แล้ว”
เปลือกตาบางปิดสนิทนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ชยอนูรู้สึกเหมือนจมดิ่งเมื่อมองร่างของคนรักที่ไม่มีการตอบรับอะไรกลับมา มันยากที่จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้มากกว่าการนั่งเงียบๆแล้วมองร่างบางบนเตียง
ฮยองวอนทั้งเก่งและฉลาดตลอดมาชยอนูเชื่อแบบนั้นมาเสมอ ยิ่งพ่อแม่ของอีกฝ่ายพยายามทำให้เขาเห็นว่าฮยองวอนกับเขามันคนละชนชั้นกัน ชยอนูก็เลยคิดว่าเขาไม่เหมาะ ไม่เหมาะกับแช ฮยองวอนเลยจริงๆ
แต่มันก็พิสูจน์ว่าเขาคิดผิด
ฮยองวอนเก่งและฉลาดแต่ฮยองวอนก็ต้องอยากจะถูกปกป้องบ้าง ยาพิษจากเลือดของอีกาดำหายากคือสิ่งที่ฮยองวอนโดนบังคับให้กิน ร่างของอีกฝ่ายแข็งทื่อและชาดิก ลมหายใจรวยริน ถ้ารักษาไม่ได้อีกไม่กี่วันฮยองวอนก็จะตาย เป็นคำพูดของหมอที่เก่งที่สุดในมิทที
“จับเมิร์คพวกนั้นได้แล้วนะ” เสียงของยูคยอมเรียกให้ชยอนูเงยหน้าขึ้นมอง
“คิดว่าฮยองวอนจะตื่นขึ้นมาไหม” ชยอนูถามแม้รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่มียารักษา
“นายชอบฮยองวอนทำไมถึงได้เลิกกัน นายไม่ใช่พระเอกในนิยายนะถึงจะต้องแคร์ทุกอย่าง” ยูคยอมพูดก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่พ่อมดหนุ่มเบาๆเพื่อต้องการปลอบประโลม
“ฉันไม่คิดว่าคู่ควรกับเขา เราต่างกันเกินไป”
ยูคยอมถอนหายใจพลางกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย เขาเจอเหตุผลแบบนี้มามากมายหลังจากลืมตาดูโลกใบนี้ มันน่าขำสิ้นดีที่สุดท้ายความรักก็ไม่สามารถก้าวผ่านเรื่องพวกนั้น แต่มันไม่ใช่กับตัวเขาเอง แวมไพร์หนุ่มนึกคิดถึงคนรักตัวเล็กที่ก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาๆ ไม่ได้ถูกกีดกันในความรักแต่ก็ไม่ได้รับการสนับสนุนสักเท่าไหร่
“ชีวิตมันเป็นของนายนะ เดี๋ยวสักวันนึงเราทุกคนก็ต้องตายจากกันไปหมด ทุกวันนี้พวกเราก็แค่ยืดเวลาตายมากกว่ามนุษย์ เมื่อนายได้ในสิ่งที่มนุษย์ทุกคนไม่ได้ก็ควรที่จะทำในสิ่งที่มีความสุขไม่ใช่หรอ”
ชยอนูพยักหน้า เขาไม่สามารถกลั้นสะอื้นได้เมื่อคิดว่าเวลาทั้งหมดเขาอาจจะไม่มีวันได้มันกลับคืนมาอีกแล้ว ฮยองวอนกำลังจะตาย…
“ถ้าฮยองวอนตื่นมาอีกครั้งได้จริงๆ นายไม่ควรปล่อยให้หมอนั่นเป็นแค่ลมที่ผ่านพัดเข้ามาในชีวิตนายแล้วหายไป”
ข่าวลือของฮยองวอนแพร่ออกไปทั่วและครอบครัวแชก็พยายามหาทางรักษาลูกชายให้ฟื้นขึ้นมา ก่อนที่นิชคุณจะค้นพบการรักษาจากตำราโบราณที่มีแค่อักษรเพียงไม่กี่ตัว
1=4 : เป็นสิ่งหายาก
กลายเป็นปริศนาที่ทุกคนพยายามจะช่วยกันแก้โดยเฉพาะแบมแบมที่ห่วงเพื่อนตัวสูงจนไม่เป็นอันทำอะไร
ส่วนชยอนูเอาแต่ขลุกอยู่กับตำราเก่าๆทั้งวันเพื่อคนหาคำตอบ เหลือเวลาอีกแค่สองวันร่างกายของฮยองวอนก็จะเสื่อมและตายจากการถูกพิษซึมเข้าร่างกาย ไม่มีใครสักคนที่จะไขปริศนานี้ออก
“มันคือใบโคลเวอร์ที่มี4แฉกหรือเปล่าครับ”
จู่ๆแบมแบมก็โผล่เข้ามาในห้องเก็บตำราของนิชคุณ ทุกคนนิ่งก่อนจะแยกย้ายกันตามหาใบโคลเวอร์สี่แฉก เป็นชยอนูที่หามันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ความหวังเดียวพลังทลายลงเมื่อใบโคลเวอร์ที่เก็บได้มันสามารถช่วยให้ฮยองฟื้นขึ้นมา
ร่างของแวมไพร์หนุ่มเริ่มขาวซีดขึ้นเรื่อยๆและอีกแค่วันเดียวที่ร่างกายนี้จะสามารถคงอยู่ได้ เสียงร้องไห้แทบขาดใจของตระกูลแชดังก้อง พ่อมดหนุ่มมองผ่านกระจกใสหน้าห้องโดยมีนิชคุณนั่งดูอยู่ไม่ห่าง
ทุกคนกลับไปหมดแล้วมีแค่ชยอนูที่ยืนมองร่างของแวมไพร์ที่ขาวซีดจนแทบจะเป็นกระดาษ รอยยิ้มน้อยๆประดับอยู่บนใบหน้าของฮยองวอน ยิ่งมองพ่อมดหนุ่มก็ยิ่งร้องไห้ เขาสะอึกสะอื้นทุกอย่างเขาแค่ภาวนาให้มันเป็นแค่ฝันร้าย ฝันที่พอตื่นขึ้นมาฮยองวอนก็จะไม่เป็นอะไร
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าเปื้อนแก้มสากร่วงหล่นกระทบใบหน้าของคนที่นอนหลับ ชยอนูก้มลงจุมพิตคนรักแผ่วเบา
“ฉันรักนายฮยองวอน ได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะนะ”
จู่ๆร่างที่นอนไม่ได้สติบนเตียงที่ไม่ไหวติงมาเป็นอาทิตย์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมา ผิวขาวซีดค่อยๆกลับเป็นเหมือนเดิม อาการชาในร่างกายค่อยๆหายไป
ฮยองวอนพ่นลมหายใจออกมา
“ฮยองวอน!”
ใครจะไปรู้ว่าตำราที่ถูกสืบทอดมาไม่รู้กี่รุ่น แทรกปริศนาที่ไม่มีใครคิดว่าวันนึงจะได้ใช้และไม่มีใครไขมันออก จนกระทั่งแวมไพร์หนุ่มตื่นขึ้นมา
“แบมอยากรู้ว่าใครเป็นคนเขียนตำรา ทำไมโรแมนติกจัง” แบมแบมยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงคำปริศนาในหนังสือเก่าๆ
“คงเป็นพ่อมด แม่มดที่ศรัทธาในรักสักคนล่ะทั้ง” ฮยองวอนที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยเอ่ยบอกเพื่อนตัวเล็กก่อนจะกัดกินผลไม้ในมือ “ไม่ว่าใครก็ต้องขอบคุณเขามากๆไม่อย่างงั้นฉันคงไม่ตื่นขึ้นมากินผลไม้อร่อยๆนี่หรอก”
“นอกจากเจ้าของตำราแล้ว ฮยองวอนก็ต้องเลิกงอนพี่ชยอนูได้แล้วนะ เราเห็นเขาเอาแต่จ้องฮยองวอนผ่านกระจกหน้าประตูทุกวัน”
ใช่ ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาฮยองวอนก็โวยวายจนโรงพยาบาลแทบแตกไล่ให้อดีตคนรักไปไกลๆ และผ่านมาได้สามวันก็ไม่เจออีกฝ่ายมาให้เห็นหน้าอีกเลย
ทั้งทึ่มแล้วก็โง่!
“ก็เจ้าบ้านั่นมาบอกเลิกฉันก่อนทำไมล่ะ เจ้าทึ่มชยอนู!”
“ตอนที่ฮยองวอนไม่ยอมตื่นขึ้นมาพี่เขาก็มาเฝ้านายตลอด ตอนที่ไปหาใบโคลเวอร์เพราะคิดว่าช่วยได้ก็เป็นคนไปในป่าลึกๆ เราอยากให้ฮยองวอนเข้าใจพี่เขาบ้างเพราะตอนที่เรารักกับคุณยูคยอมเราก็กลัวไม่ต่างจากพี่ชยอนูหรอก”
ฮยองวอนถอนหายใจ อันที่จริงเขาเองก็ใจร้อนเหมือนทียูคยอมบอกประจำ ไม่ค่อยฟังใครไม่ใช่แค่ครอบครัวกับชยอนูบางทีก็ตัดสินใจอยู่ฝ่ายเดียวไม่เคยถามเจ้าพ่อมดทึ่มนั่นเลยสักครั้ง
“นายว่าฉันกับพ่อมดทึ่มนั่นเหมาะกันไหม”
แบมแบมหัวเราะ
“แล้วหัวใจของฮยองวอนบอกว่ายังไงล่ะ นั่นล่ะมั้งคำตอบ”
ชยอนูรู้ว่าฮยองวอนกลับไปพักที่บ้านแล้วก็พอโล่งใจกลับมาช่วยนิชคุณทำงานได้เหมือนปกติ ถึงจะมีหลุดลอยต้องให้นิชคุณเรียกซ้ำๆไปบ้างแต่ก็อาการดีกว่าตอนที่ฮยองวอนนอนนิ่ง ร่างสูงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บาร์ในร้าน ก่อนเสียงกระดิ่งที่ประตูจะเรียกความสนใจให้หันไปมอง
“เจ้าพ่อมดทึ่ม!”
แล้วร่างของชยอนูก็ปลิวไปปะทะกับกำแพงร้านจนสะเทือน ร่างสูงเจ็บหลังจนแทบลุกไม่ขึ้นก็เป็นฮยองวอนที่เดินมาดึงให้ลุกขึ้นยืน
“ข้อหาบอกเลิกฉัน สมน้ำหน้า”
ชยอนูหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเรียวมากุมเอาไว้
“ขอโทษนะฮยองวอน ฉันมันทึ่มอย่างที่นายชอบบอกจริงๆนั่นแหละ”
พ่อมดหนุ่มเกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน ฮยองวอนกลอกตาไปมาอย่างระอา ทั้งที่เป็นคนเก่งมากแท้ๆแต่ชอบทำตัวเป็นเจ้าทึ่มอยู่เรื่อย เหมือนตอนนี้มันก็ควรจะดึงเขาเข้าไปจูบสิ แต่ดันมายืนยืมเป็นหมีอยู่ได้
มือเรียวรั้งคอของชยอนูเข้ามาใกล้ๆก่อนจะประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนอวัยวะเดียวกัน บดเบียดหาความอุ่นร้อนเพราะปากของเขาเย็นชืด
“นายนี่มันทึ่มไม่เปลี่ยนเลย”
end.
talk;
สวัสดีค่ะคนอ่านทุกคนวันนี้มาจบสเปนูวอนที่ไม่ค่อยดูเหมือนจะสเปสักเท่าไหร่
หวังว่าทุกคนจะกลับมาอ่านเรื่องนี้เมื่อคิดถึงนะคะ
แล้วก็ใครที่ไม่เข้าใจปริศนา 1=4 : หายาก 1 หัวใจ 4 ห้อง แล้วก็หายาก - รักแท้อะไรยังงี้นะ
ไว้เจอกันที่สเปยองแจนะคะ บายๆ
#ฟิคยบ99
ความคิดเห็น