คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ♡ WGM EP.10
WGM EP.10
สองร่างกอดกันกลมภายใต้ผ้าห่มผืนหนา เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอกันบ่งบอกได้ว่าทั้งคู่เหนื่อยเพลียและหลับสนิทแค่ไหน มาร์คขยับยุกยิกในอ้อมกอดอุ่นกรุ่นของแจ็คสันเมื่อร่างกายรู้สึกถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดต่ำกว่าปกติกระทบเข้าที่ผิวกายขาว แจ็คสันครางฮื่อในลำคอเบาๆแต่ก็ดันหัวอีกคนเข้ามาในอ้อมอกแล้วกระชับกอดแน่นกว่าเดิมจนมาร์คหายต๋อมเข้าไปในอ้อมอกอุ่นๆนั่น
ออด…
เสียงออดดังอยู่หลายต่อหลายทีจนแจ็คสันต้องลุกขึ้นไปดูเพราะเขาไม่อยากจะให้มาร์คตื่นขึ้นมาตอนนี้เพราะเจ้าตัวเพิ่งจะได้พักผ่อนยาวๆหลังจากทำงานติดๆกันหลายวันก็เมื่อคืนนี้ แจ็คสันคิดไว้ในหัวว่าถ้าเป็นคนรู้จักของเขาหรือมาร์คหรือเมเนเจอร์ใครก็ตามเขาจะตะเพิดแล้วปิดประตูใส่แน่ๆ มือหนายกมือขยี้กลุ่มผมตัวเองจนยุ่งเหยิงก่อนจะเอื้อมไปเปิดประตู
“หวัดดีฮับป่าปี๊แจ็คสัน”
เด็กตัวเล็กตากลมโตจ้องมองมาที่แจ็คสันด้วยใบหน้ายิ้มๆ ในมือถืออมยิ้มที่อันเล็กกว่าหน้านิดหน่อยพร้อมกับส่งการ์ดมิชชั่นมาให้เขา แจ็คสันรับมันมาเปิดอ่านก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วก้มลงมองเด็กตัวเล็กหน้าประตูอีกครั้ง เด็กน้อยยิ้มโชว์ฟันกระต่ายขาว
“เข้ามาสิแต่ตอนนี้หม่าม๊าหลับอยู่ห้ามกวนนะรู้ไหม” แจ็คสันพูดแล้วย่อลงไปอุ้มเด็กตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนเพื่อจะพาไปนั่งที่โซฟา
“รับทราบค้าบ” เด็กน้อยยกมือตะเบะเหมือนทหารทำเอาแจ็คสันหัวเราะจนท้องแข็งกับท่าทางขึงขังแบบน่ารักๆ
“ว่าแต่ชื่ออะไรยังไม่แนะนำตัวเลยหื้ม”
“พีเนียลฮับ!”
แจ็คสันรื้อหาขนมในตู้เย็นที่แฟนคลับให้มาเอามาให้ลูกชาย(จำเป็น)กินฆ่าเวลาระหว่างดูการ์ตูนรอมาร์คตื่นขึ้นมารับรู้เรื่องราวความมหัศจรรย์อันน่าปวดหัวนี้ด้วยอีกคน เด็กน้อยตัวขาวไม่สนใจเขาแล้วแต่หันไปสนใจการ์ตูนที่กำลังฉายอยู่ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นจดจ่อจนแจ็คสันอดเอ็นดูไม่ได้ เขาจัดการรื้อกระเป๋าเดินทางที่ติดมาด้วยพบแค่เสื้อผ้า เครื่องใช้ต่างๆรวมไปถึงขวดนมที่บรรจุนมไว้เรียบร้อยแล้ว
“ยังกินนมจากขวดแบบนี้อยู่อีกหรอ” แจ็คสันชูขวดนม
“มันอย่อยกว่าดูดจากขวด” พีเนียลตอบแล้วหันไปสนใจการ์ตูนอีกครั้ง
มาร์คปรือตาขึ้นมาเพราะแสงที่เล็ดรอดผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องแม้จะมีผ้าม่านปิดอยู่แต่เพราะมันปิดไม่สนิททำให้แสงแดดรอดผ่านเข้ามาแยงตาบวกกับเครื่องปรับอากาศที่เย็นเฉียบเหมือนอยู่ในขั้วโลกเหนือยิ่งทำให้มาร์คต้องตื่นมา ตาเรียวเล็กบวมเป่งเพราะนอนมากจากเมื่อวาน มาร์คกระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งไล่น้ำตาที่คาอยู่ที่หางตาออกไปเมื่อตื่นเต็มตาก็ไม่เห็นแจ็คสันนอนอยู่เหมือนทุกทีแต่เขากลับได้ยินเสียงพูดคุยกันข้างนอกจนอดแปลกใจไม่ได้ว่าใครมา
“หม่าม๊าตื่นแล้ว”
มาร์คเบิกตากว้างเลิกคิ้วมองเด็กตัวเล็กด้วยความมึนงงสลับกับมองหน้าแจ็คสันที่นั่งอยู่ข้างๆเด็กน้อย แจ็คสันหัวเราะเบาๆในลำคอแล้วยื่นซองการ์ดมิชชั่นให้มาร์ค
“เด็กคนนี้จะมาเป็นลูกเราหนึ่งอาทิตย์” มาร์คทวนคำถาม
“ถูกต้องนะคร้าบ” แจ็คสันตอบด้วยใบหน้ายิ้มๆแล้วหยิกแก้มขาวๆของมาร์ครวมไปถึงลูกชายคนใหม่
มาร์คมาอัดรายการในวันถัดมาพร้อมแจ็คสันและลูกชาย จริงๆแจ็คสันไม่จำเป็นต้องมาแต่เพราะหลังจากถ่ายเสร็จมีมิชชั่นที่เขาต้องไปทำด้วยกันคือการแต่งเพลงและร้องเพลงคู่โดยจะต้องไปหานักแต่งเพลงที่มาร์คคุ้นเคยเพราะเคยแต่งเพลงให้กับมาร์คเพราะแบบนั้นแจ็คสันถึงได้ออกมาพร้อมกันเลยพร้อมพีเนียลทั้งๆที่มาร์คไม่เห็นด้วย ไม่ใช่ว่าตัวเขาเองกลัวว่าจะอึดอัดอะไรแต่มาร์คห่วงว่าเด็กน้อยอาจจะยังไม่ชินและรับมือกับแฟนคลับของแจ็คสันไม่ไหว แต่แจ็คสันเองก็ยืนกรานว่าจะมาให้ได้แถมประชดเขาอีกมาร์คถึงได้ยอม
“แป๊บเดียวพี่มาร์คก็ท้องแล้วหรอครับ พี่แจ็คสันนี่สุดยอดจะ…โอ้ย!”
แบมแบมร้องโอดโอยหลังโดนมาร์คฟาดเข้าที่ต้นแขนเล็กหนักๆด้วยความเขิน มาร์คถลึงตาและสถบบ่นขมุบขมิบอยู่คนเดียวเรียกเสียงหัวเราะให้ทั้งห้องแต่งตัวได้เป็นอย่างดี ดูเหมือนเด็กน้อยจะเป็นที่สนใจของใครหลายๆคนทั้งแฟนคลับ ศิลปินต่างวงหรือแม้กระทั่งคนในค่ายเดียวกัน ทุกคนกรูกันเข้าหาเด็กร่างป้อมกันด้วยความเอ็นดูเอาขนมที่มีทั้งหมดออกมาล่อเด็กน้อยจนพีเนียลต้องวิ่งไปหลบหลังแจ็คสัน มือเล็กกำชายเสื้อแจ็คสันไว้แน่นจนคนเป็นพ่อหัวเราะลั่นแล้วอุ้มลูกชายขึ้นมาฟัดแก้มอูมๆนั่นหลายทีจนพอใจ
“ทำไมไม่เอาขนมล่ะครับหื้อ พี่ๆเขาใจดีทั้งนั้นเลยนะ” แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“พีเนียลเลือกม่ายถูก” เด็กตัวขาวตอบด้วยน้ำเสียงเบาหวิวแล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างของแจ็คสันหนีสายตาที่มองมา
มาร์คที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเดินมานั่งลงข้างๆสองพ่อลูกที่ผลัดกันป้อนขนม มือบางยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มของเด็กตัวป้อมเบาๆด้วยความเอ็นก่อนจะเงยหน้ามองแจ็คสันที่จ้องมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ จนโดนลงโทษด้วยการบีบเข้าที่แก้มนั่นแหละทำให้มาร์คเปลี่ยนเป็นหน้ายู่ยี่ใส่แทน
“วันนี้อยู่ในนี้พอนะกากา ข้างนอกคนเยอะเดี๋ยวลูกตกใจ” มาร์คบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแต่ทำเอาคนฟังอมยิ้มแก้มตุ่ยกับคำว่าลูกที่มาร์คใช้เรียกพีเนียล
“ครับคุณแม่ไม่พาออกไปยังไงเอินก็เต็มที่แล้วก็เซฟตัวเองด้วยล่ะ รออยู่ที่นี่นะ” แจ็คสันพูดตอบแล้วใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาให้มาร์ค
กว่าทั้งสองคนจะคุยกันเสร็จก็ตอนที่จูเนียร์เดินมาตามให้ไปซ้อมก่อนจะอัดจริง แรกๆมาร์คอิดออดที่จะไปเพราะกำลังเล่นอยู่กับพีเนียลแต่ก็ต้องยอม เขาหอมแก้มนิ่มๆของเด็กน้อยเบาๆ
“หม่าม๊าสู้ๆ”
แจ็คสันยกมือขึ้นมาแล้วรีบบอกให้มาร์คตามจูเนียร์ไปเพราะเดี๋ยวจะโดนต่อว่าเอาได้ ร่างบางโบกมือบ๊ายบายสองพ่อลูกในห้องแต่งตัวก่อนจะเดินออกไปจนลับตา
“ปะป๊าฮับๆนั่นมะม๊าๆ” นิ้วมือป้อมชี้ไปในจอโทรทัศน์
“มะม๊าน่ารักไหมหื้ม” แจ็คสันถามเด็กในอ้อมกอด
“สุดๆเลย”
คำตอบนั่นทำให้แจ็คสันยิ้ม
Q: ตกใจกับมิชชั่นนี้ไหม?
Jackson: ตกใจนิดหน่อยครับตอนเห็นเขายืนอยู่หน้าประตูผมก็คิดว่า เด็กที่ไหนลูกใครแต่พีเนียลน่ารักครับคิดว่าจะต้องเข้ากับเราสองคนได้ดี
Mark: ผมชอบเด็กนะผมว่าเด็กอาจจะชอบงอแงแต่นั่นคือข้อดีเขาคิดอะไรก็จะแสดงออกมาตรงๆมันเป็นข้อดีอย่างหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากพีเนียล ดีใจที่ได้ทำมิชชั่นนี้ครับ อย่าลืมติดตามชมในตอนหน้าด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
tbc
อาจจะสั้นลงไปหน่อยยนะคะ
ขอโทษที่หายไปเล้ออ มันไมม่ได้ยุ่งมากแต่ช่วงนี้ชีวิตไม่ค่อยจะหวาน
ไม่ปาร์ตี้ขาดหวานมากๆแต่งออกมาแทบไม่ได้เลยแม้จะคิดวางพล็อตอะไรหมดแล้ว
บวกกับสอบเทอมสุดท้ายของชีวิตนักศึกษา (บ้าเดอะเมซด้วยทำให้ล่าช้าไปติ่งอย่างอื่นอีก) ชีวิต
แถมช่วงนี้อยู่ดีๆก็ชอบ อูบิน x จงซอก ขึ้นมามากๆ ปกติก็ชอบแต่ตอนนี้รู้สึกคลั่งและนอนคิดพล็อต
เรื่องอื่นก็พยายามแต่งเรื่อยๆแล้วจะเอามาลงนะคะ
สำหรับ WGM เราคงทำแค่ 16 EP. จบ ไม่ทำเล่มและอาจจะแค่สเปยูคแบมให้
ขอบคุณที่รอและอ่านและคอมเม้นท์ จะพยายามปรับปรุงหลายๆอย่าง ขอบคุณค่ะ B)
ความคิดเห็น