IdolProducer : Ninepercent os & sf daisy .+✧

ลำดับตอนที่ #7 : ♡ if 1/2 (เฉิงจัส)

If  1/2

chengcheng x Justin

PG – 15

นี่มันสมัยไหนแล้วฟ่านเฉิงเฉิงไม่เข้าใจว่าทำไมบิดาและมารดาถึงยังคิดจะจับเขาคลุมถุงชน ทั้งที่ค้านหัวชนฝาว่ายังไงเขาก็จะไม่แต่งงานกับลูกสาวตระกูลฮวงเด็ดขาด เหมือนว่ามันจะเป็นโชคดีที่จู่ๆลูกสาวของตระกูลฮวงหนีหายไปจนไม่สามารถตามตัวกลับมาได้ เขาเองก็ได้ข่าวแว่วๆมาว่าหนีออกนอกประเทศไปแล้ว ฟ่านเฉิงเฉิงควรจะต้องดีใจที่มันเป็นแบบนี้แต่จู่ๆตระกูลฮวงดันนึกบ้าอะไรไม่รู้ถึงได้ส่งลูกชายคนเล็กมาแต่งงานกับเขาแทน เด็กนั่นยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ

ดวงตาคมจ้องมองภรรยาตัวน้อยที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ปลายเตียง รูปร่างผอม ผมสีน้ำดำขลับระต้นคอ ดวงตาเรียวแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดูกลมโต ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่ใช่สเป็คของเขาสักนิด

“คงไม่คิดว่าฉันจะเข้าหอกับนายหรอกใช่ไหม” เขาถามออกไปด้วยความประชดประชัน

เด็กหนุ่มตรงหน้าส่ายหน้าไปมาจนผมสะบัดไปตามแรง

“มะ ไม่ครับ”

“ก็ดี เพราะฉันมีคนรักอยู่แล้วและการแต่งงานของเรามันก็เผื่อผลประโยชน์หวังว่าเด็กอย่างนายคงเข้าใจนะ”

“คะ .. ครับเฮียเฉิง”

“ฉันไม่ชอบให้คนไม่สนิทมาเรียกว่าเฮีย เรียกฉันว่าคุณเฉิงแล้วกัน” ฟ่านเฉิงเฉิงยกยิ้มเมื่อเห็นอีกคนตอบรับด้วยการพยักหน้า

“ครับคุณเฉิง”

ฟ่านเฉิงเฉิงไม่คิดหรอกว่าจะแต่งกับเด็กตัวขาวนั่นมาจนตอนนี้ปีกว่าแล้ว ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่ต่างจากวันแรก เขาย้ายออกจากบ้านตัวเองมาปักหลักอยู่ที่คอนโดที่เป็นหนึ่งในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลฟ่าน มันหรูหรา ทันสมัย และที่สำคัญมันทำให้เขาไม่ต้องคอยทำตัวเป็นสามีที่แสนดีต่อหน้ามารดาของตัวเองเหมือนตอนอยู่บ้าน

ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองเหมือนไม่ใช่คู่แต่งงานกัน ฮวงหมิงฮ่าวเชื่อฟังเขาเป็นอย่างดีแถมยังทำตัวไม่วุ่นวายถึงบางครั้งจะน่ารำคาญไปก็เถอะแต่ก็ยังดีกว่าถ้าภรรยาทางธุรกิจของเขาเป็นเด็กขี้ฟ้อง มารดาไม่เคยระแคะระคายสักนิดเพราะเมื่ออยู่ด้วยกันก็ทำเป็นเหมือนรักกันมาก และที่สำคัญฮวงหมิงฮ่าวไม่ชอบออกงานสังคมมันเป็นผลดีกับตัวเขาเอง

“อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ฉันคงต้องไปทำธุระที่เซี้ยงไฮ้เป็นอาทิตย์” ฟ่านเฉิงเฉิงเอ่ยถามภรรยาตัวน้อยที่กำลังผูกเนคไทค์ให้ตัวเอง

“อยู่ได้ครับ” หมิงฮ่าวตอบเสียงเบา

“ดี แล้วอย่าโทรไปบอกหม้าล่ะว่าฉันทิ้งให้นายอยู่คนเดียวรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบพวกขี้ฟ้อง”

“ครับ ผมทราบครับคุณเฉิง”

มือใหญ่วางลงบนกลุ่มผมสีดำขยี้เบาๆก่อนจะผละมือออกไป รอยยิ้มจางๆของฮวงหมิงฮ่าวถูกส่งให้ฟ่านเฉิงเฉิง เสียงเคาะประตูจากลูกน้องมาเรียกฟ่านเฉิงเฉิงทำให้บรรยากาศที่แสนเงียบนี้จบลง

“ไปก่อนนะ”

ฮวงหมิงฮ่าวถอนหายใจออกมาหลังจากแผ่นหลังใหญ่หายลับไปจากประตู ทำไมเขาจะไม่รู้กันสามีของตัวเองไปเซี้ยงไฮ้เพื่ออะไร ถึงฟ่านเฉิงเฉิงจะไม่ได้บอกแต่พวกข่าวสังคมที่ออกแม้จะไม่ใส่รูปแค่ตัวอักษรเฉยๆหมิงฮ่าวก็พอจะเดาได้หมด

คนรักของฟ่านเฉิงเฉิงคนที่ไม่ว่ายังไงฮวงหมิงฮ่าวคนนี้ก็คงเทียบไม่ติด รู้ทั้งรู้ว่าแต่งงานไปก็ไม่พ้นถูกเกลียดขี้หน้ามันเป็นแบบนั้นแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้เอ่ยคำว่าเกลียดเขาออกมาตรงๆ แต่การกระทำทุกอย่างคงไม่ใช่การกระทำของคนรักกัน ตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ฟ่านเฉิงเฉิงไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีความจริงใจให้เขาจริงๆ

ปีนี้หมิงฮ่าวอายุสิบแปดและแน่นอนเขากำลังจะบรรลุนิติภาวะอีกไม่นานและจบการศึกษาในปีนี้ เรื่องที่เขาแต่งงานก็ไม่มีใครรู้สึกคนเพราะมันถูกเก็บเป็นความลับ ขนาดนักข่าวยังไม่รู้เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเอง

ไม่ได้จะโทษพี่สาวแต่จริงๆหมิงฮ่าวก็ไม่เห็นด้วยที่จู่ๆเธอมาหนีไปแล้วทิ้งเรื่องพวกนี้เอาไว้โดยไม่สนใจครอบครัว แต่ครอบครัวของเขาเองก็ผิดที่ไปบังคับพี่สาวให้แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก หมิงฮ่าวคิดไม่ออกจริงๆว่าถ้าเป็นพี่สาวของตัวเองจะทนอะไรที่เป็นอยู่แบบนี้ได้ไหม

ฟ่านเฉิงเฉิงไปเซี้ยงไฮ้เกือบสองอาทิตย์มันควรจะเหมือนทุกครั้งถ้าอีกฝ่ายไม่ได้สาวเท้าเข้ามาในห้องตอนที่หมิงฮ่าวกำลังนอนอ่านหนังสือเงียบๆ กระชากร่างผอมจนปลิวไปปะทะกับแผงอกแกร่งออกแรงบีบที่ข้อมือเล็กจนหมิงฮ่าวต้องยู่หน้าด้วยความเจ็บ

สีหน้าของฟ่านเฉิงเฉิงดูไม่ดีสักนิดเหมือนโกรธใครมา ดวงตาดุดันวันนี้ดูแข็งกร้าวเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน

“เพราะนายคนเดียวทุกอย่างมันพังก็เป็นเพราะนายฮวงหมิงฮ่าว!”

ร่างบางถูกจับเขย่าจนสั่นคลอนไปทั้งตัวก่อนฟ่านเฉิงเฉิงจะผลักอีกฝ่ายลงบนเตียงอย่างแรง ร่างสูงใหญ่ตรงเข้าไปกระชากเสื้อเชิ้ตจนกระดุมหลุดลุ่ย

“คุณจะทำอะไรผม! อย่านะ!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ฟ่านเฉิงเฉิงทั้งโกรธและเกลียดเพราะคนรักของเขายื่นคำขาดจะขอเลิกถ้าหากเขายังไม่หย่ากับภรรยาที่เขาไม่เต็มใจแต่ง ไม่ว่าจะพูดยังไงช่ายสวีคุนก็ยังคงยืนยันคำเดิมและจากลากันด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก คนรักของเขาร้องไห้สะอื้นฮักจนน่าสงสารยิ่งเป็นการเติมเชื้อไฟแห่งความโกรธทั้งตระกูลฮวางทั้งฮวงหมิงฮ่าว

โกรธจนลืมว่าภรรยาตัวน้อยที่ฟ่านเฉิงเฉิงกำลังกระทำอย่างป่าเถื่อนไม่ได้ผิดอะไรสักนิด

ร่างสูงใหญ่คร่อมทับร่างเล็กกว่าเอาไว้ดุนดันส่วนใหญ่โตเข้าไปแม้คนใต้ร่างจะร้องไห้แทบขาดใจ ฟ่านเฉิงเฉิงไม่สนใจสักนิดเขาไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเจ็บแค่ไหน ยิ่งพอใจมากด้วยซ้ำที่ได้เห็นน้ำตามากมายนั่น ร่างของหมิงฮ่าวสะเทือนไปตามแรงกระแทกที่รุนแรงจนต้องหวีดครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

รอยขบกัดถูกสร้างเอาไว้เพื่อเป็นสิ่งย้ำเตือนถึงความโหดร้ายที่ผู้เป็นสามีกระทำต่อภรรยาที่ไม่ได้รัก ทุกอย่างจบลงตอนเกือบเช้าและแน่นอนว่าฮวงหมิงฮ่าวรับมันไม่ไหวเด็กหนุ่มสลบเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นพร้อมน้ำตามากมายเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยจนดูไม่ได้

ส่วนฟ่านเฉิงเฉิงลุกออกไปตั้งแต่เสร็จไม่แม้แต่จะหันมาสนใจร่างผอมที่เต็มไปด้วยรอยช้ำตามตัว ความโกรธทุเลาลงไปแล้วแต่ก็ยังคงหลงเหลือให้พอจะไม่ดูดำดูดีภรรยาตัวน้อย

จากเหตุการณ์วันนั้นไม่มีอีกแล้วฟ่านเฉิงเฉิงคนเดิมในความรู้สึกของฮวงหมิงฮ่าว อีกฝ่ายคือปีศาจคือคนที่ทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจอย่างที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อน ความเจ็บปวดในวันนั้นยังคงทำให้เขากลัวทุกครั้งที่สามีกลับมาที่คอนโดแม้อีกฝ่ายจะแทบไม่กลับมาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น หมิงฮ่าวไม่เรียกร้อง ไม่ด่าทอ ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ข้างในเจ็บเจียนตาย

และถึงแม้ฟ่านเฉิงเฉิงจะไม่ได้กลับมาแต่เขาก็คอยตามดูภรรยาของตัวเองตลอด เขารู้สึกผิดยิ่งกลับไปเห็นร่างผอมสั่นไหวตอนเขาเดินเข้าไปใกล้ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองพลาด วันนั้นเขาโกรธเกินกว่าจะควบคุมตัวเองได้ความโหดร้ายที่มอบให้อีกฝ่ายมันร้ายแรงเกินไป

ช่ายสวีคุนยื่นคำขาดขอเลิกกับเขาก็เพราะรู้ว่าเขาคงทำสิ่งที่ต้องการให้ไม่ได้และตอนนี้ช่ายสวีคุนกำลังแอบคบกับผู้ชายคนอื่น เขาเจ็บแต่ก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวช่ายสวีคุนมีโอกาสไปรักคนที่ไม่มีพันธะอย่างเขา

และมันก็ไม่เกี่ยวกับฮวงหมิงฮ่าวไม่เกี่ยวเลยสักนิด…

“นายครับวันนี้นายหญิงเรียกคุณหมิงฮ่าวเข้าพบครับ”

ฟ่านเฉิงเฉิงดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมราคาแพง เขาคิดไม่ออกว่ามารดาจะเรียกฮวงหมิงฮ่าวไปพบเรื่องอะไร เพราะทุกครั้งที่ไปพบก็จะไปด้วยกันเพราะฉะนั้นมันคงเป็นเรื่องสำคัญ

“ไปเตรียมรถฉันจะกลับบ้านใหญ่”

ใช้เวลาไม่นานรถหรูพร้อมขบวนผู้ติดตามก็มาจอดหน้าบ้านหรือจะเรียกคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลฟ่าน ขายาวก้าวฉับๆเข้าไปในบ้านก่อนจะหยุดอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ ดวงตาคมจ้องมองภรรยาของตัวเองเป็นคนแรกและอีกฝ่ายก็จ้องกลับมาก่อนจะหลบสายตาไปก่อน

“ตาเฉิงทำไมมาได้ล่ะลูก แต่ก็ดีนี่หม้ากำลังคุยกันเรื่องลูกอยู่พอดีเพราะหนูเจิ้งถิงเขากลับมาแล้วนะ”

ฟ่านเฉิงเฉิงแทบไม่ได้ฟังมารดาพูดเขาเอาแต่จ้องฮวงหมิงฮ่าวและใบหน้าเรียบนิ่งนั่น เขาไม่สนฮวงเจิ้งถิงที่ยิ้มให้

“ตาเฉิงได้ยินไหมลูก หม้าบอกว่าหม้าจะให้ลูกหย่ากับหนูหมิงฮ่าวมาแต่งงานกับหนูเจิ้งถิง นี่หนูเจิ้งถิงก็มาขอโทษหม้ากับเรื่องทั้งหมดหม้าเข้าใจแล้วหม้าคิดว่าเดี๋ยวจะให้ลูกหย่า—”

“มานี่!”

ฟ่านเฉิงเฉิงจับข้อมือเล็กเอาไว้แม้ฮวงหมิงฮ่าวจะพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงของสามีตัวสูงไม่ไหว ร่างบางถูกดึงให้เดินตามออกไปตามหลังด้วยเสียงตกใจของมารดาทั้งคู่ ร่างของหมิงฮ่าวถูกยัดลงที่ว่างหน้ารถคันหรู

“ตาเฉิงจะพาหนูหมิงฮ่าวไปไหน ตาเฉิง ตาเฉิง!”

เจ้าของชื่อหันไปมองมารดาที่กำลังก้าวเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“ฮวงหมิงฮ่าวเป็นเมียผมทั้งพฤตินัยและนิตินัยผมจะไม่ยอมแต่งงานกับใครอีก เพราะฉะนั้นผมขอบอกหม้าไว้ตรงนี้เลยว่าจะไม่มีการแต่งงานอะไรเกิดขึ้นอีก!"

รถคันหรูออกมาจากคฤหาสน์สักพักแล้วแม้เสียงโทรศัพท์จะดังไม่หยุดจนฟ่านเฉิงเฉิงต้องกดปิด จุดมุ่งหมายไม่ใช่คอนโดแต่เป็นที่เซฟเฮ้าส์ของเขา เป็นที่ลับที่ฟ่านเฉิงเฉิงซื้อเอาไว้และตอนที่เขาหายไปก็ไปอยู่ที่นั่น

ไม่นานนักรถก็มาจอดหน้าเซฟเฮ้าส์ฟ่านเฉิงเฉิงลงจากรถและไม่ลืมจะดึงร่างผอมที่นั่งสั่นตามมาด้วย เขามองข้อมือเล็กแดงเถือกไปหมด

“คุณพาผมมาทำไม!” หมิงฮ่าวตะคอกเสียงดังและพยายามขัดขืน

“ฟังฉันก่อนหมิงฮ่าว” ฟ่านเฉิงเฉิงยอมให้ภรรยาตัวน้อยทุบตีเขาและพยายามจะกอดอีกคนเอาไว้

“ไม่ผมไม่ฟัง ปล่อยผมนะปล่อยคนใจร้ายปล่อยผม ฮึก ปล่อย! ฮึก ฮื่อ”

กว่าฮวงหมิงฮ่าวจะหยุดร้องไห้ก็ใช้เวลานาน ใบหน้าน่ารัก ดวงตา และจมูกแดงไปหมดจากการร้องไห้ ฟ่านเฉิงเฉิงจับมือเรียวมากุมไว้แม้จะถูกเจ้าของมันขัดขืนก็ตาม

“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง ฉันผิดและทำให้นายเจ็บ”

“งั้นก็ปล่อยผมไปสิยังไงตอนนี้พี่สาวผมก็กลับมาแล้ว”

ฟ่านเฉิงเฉิงเขยิบเข้าไปใกล้และดึงรั้งร่างผอมจนอีกฝ่ายลอยหวือขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง

“ช่างพี่นายสิเพราะคนที่เป็นเมียฉันคือนาย”

“ผมไม่ใช่เมียคุณ!”

“เป็นสินายเป็นเมียของฉัน”

“คุณเกลียดผมคุณทำร้ายผมแล้วคุณเป็นบ้าอะไรถึงมาบอกว่าผมเป็นเมียคุณ!”

น้ำเสียงที่แสดงออกว่าเจ็บปวดทำให้ฟ่านเฉิงเฉิงชะงัก ตัวของฮวงหมิงฮ่าวสั่นไปหมดเพราะไม่สามารถจะห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงวันเลวร้ายนั่นได้ ความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายมอบให้มันยังทำให้เขากลัวและเจ็บเพราะฮวงหมิงฮ่าวก็ยังเป็นแค่เด็ก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเป็นภรรยาใครสักคนจะต้องเจ็บปวดขนาดนี้

“เฮียขอโทษ เฮียขอโทษที่ทำให้หนูเจ็บ”

“ฮึก… ผมเจ็บแค่ไหน ฮึก คุณไม่มีวันรู้” ประโยคนั้นสั่นไหวเพราะน้ำตามากมายกำลังไหลออกมาไม่หยุด

“ใช่ เฮียไม่รู้แต่ตอนนี้เฮียรู้ว่าเฮียทำให้เมียของเฮียต้องเจ็บ เฮียผิดเองทั้งที่หนูทำดีทุกอย่างแต่เฮียกลับทำร้ายหนู” ฟ่านเฉิงเฉิงฝังหน้ากับแผ่นหลังเล็กกอดเอวบางเอาไว้แน่น

ทุกอย่างอยู่ในความเงียบจนกระทั่งฮวงหมิงฮ่าวถามขึ้น

“คุณจะเอายังไง”

“ให้โอกาสเฮียอีกสักครั้งนะครับ เฮียสัญญาจะไม่ทำให้หนูต้องเจ็บและให้โอกาสเพื่อให้เฮียแสดงความรู้สึกที่มีต่อหนู”

“ถ้าคุณทำให้ผมรักคุณไม่ได้ เราก็อย่ามายุ่งกันอีกตกลงไหมฟ่านเฉิงเฉิง”

Tbc.

มันยังไม่จบเฮียจะต้องเจอดี!

แท็ก #daisyfic

B
E
R
L
I
N
❀