คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : happen ending 07
HAPPEN ENDING CH.7
หงุดหงิดจนแทบบ้าแต่สิ่งที่ทำได้ก็มีแค่การมายืนสงบสติอารมณ์นิ่งๆคนเดียวทั้งที่ใจจริงอยากจะเดินตรงเข้าไปกระชากฮันบินออกจากไอ้บ้านั่น แต่เขาทำมันไม่ได้ตอนนี้จีวอนทำร้ายฮันบินไม่ได้เพราะรู้เหตุผลดีว่าทำไม แต่ถึงยังไงเขาก็จะต้องถามฮันบินให้ได้เลยว่านอกจากฮงซอก คังซึงยูน สองคนนี้ที่เห็นฮันบินคุยด้วยบ่อยๆ ยังมีใครหน้าไหนอีกที่ฮันบินคุยได้แบบนั้นแบบที่ถึงเนื้อถึงตัวทั้งๆที่ปกติฮันบินไม่ใช่พวกที่จะมนุษยสัมพันธ์ดีเยี่ยมจีวอนรู้ดี
แล้วไอ้บ้านั่นมันเป็นใครกัน?
“จีวอนโทรตามมีอะไรเปล่า” เสียงคุ้นเค้ยทำให้จีวอนที่ยืนสูบบุหรี่เงียบๆหันไปสนใจ
ใบหน้าซื่อๆ ท่าทางซื่อๆ ดูเข้ากับฮันบินทุกอย่าง อีกคนเอียงคอแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย จีวอนสาวเท้าไปใกล้ๆจากนั้นก็ทิ้งมวลบุหรี่ที่เกือบมอดลงบนพื้นก่อนจะประคองใบหน้าของฮันบินเอาไว้แล้วจ้องที่ดวงตาสีเข้มที่สั่นไหวเล็กน้อยไม่รู้เพราะเขินหรือตื่นเต้น จีวอนยกยิ้มแล้วบดขยี้ปากนุ่มอิ่มสีเชอร์รี่ด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นเล็กน้อยไม่มากเหมือนตอนแรก
ฮันบินส่งเสียงอื้ออึงในลำคอเพราะกลิ่นบุหรี่ที่ฟุ้งกระจายอยู่ในปากทำเอาหายใจแทบไม่ออกแต่จีวอนยังคงฉกชิมความหวานจากโพรงปากร้อนไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งมือขาวบีบไหล่ของจีวอนจนแน่นแล้วส่งเสียงอื้อึงในลำคอเหมือนจะขาดใจตาย
“แฮ่กๆ...”
ใบหน้าหวานแดงก่ำแถมหัวใจยังเต้นตึกตักๆรัวจนเหมือนกลองชุด ช้อนตามองคนที่หัวเราะหึในลำคอแล้วยื่นมือมาขยี้ผมของฮันบินจนยุ่ง
“ผู้ชายที่นายคุยเมื่อเช้าใคร” จีวอนถามเรื่องข้องใจที่ทำให้หงุดหงิดตั้งแต่เช้าออกไป
“อ่า...จุนเน่ ไม่ใช่สิ จุนฮเว เพื่อนฉันเองแหละเพื่อนสมัยเด็กสนิทกันมากๆด้วย” พูดแล้วยกยิ้มจนแก้มสองข้างป่องขึ้นตาเรียวก็หยีจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
ท่าทางแบบนั้นทำให้จีวอนเริ่มโมโหขึ้นมาอีกรอบ
“สนิทมากกว่าฉันด้วยไหม”
ฮันบินชะงักแล้วก็ส่ายหน้าไปมา
“จะสนิทกว่านายได้ไงล่ะ นายสนิทที่สุดแล้วมากกว่าฮงซอกอีกนะ”
คำตอบที่ได้รับทำเอาต้องเอื้อมมือไปรั้งต้นคอของฮันบินมาแล้วจูบอีกรอบด้วยความมันเขี้ยว ในใจของจีวอนรู้สึกลิงโลดทุกครั้งที่ฮันบินพูดเหมือนว่าเขาสำคัญที่สุด
“ห้ามสนิทกับใครมากกว่าฉันนะฮันบิน” เสียงทุ้มแหบกระซิบข้างหูเบาๆก่อนจะผละออก
ยังไม่ทันทีฮันบินจะตอบรับอะไรเสียงโทรศัพท์ของจีวอนก็ดังขึ้นมาซะก่อน เขากดรับมันจากนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาและทุกอย่างมันอยู่ในสายตาฮันบินทุกอย่าง เขาเพียงยืนเงียบๆเพราะจีวอนจับมือเอาไว้เป็นอีกครั้งที่ฮันบินไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวเจอกันที่หน้าคณะนะครับพี่จินฮวาน”
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรั้งเขาไว้ให้ได้ยินชื่อนี้ตลอด
“เดี๋ยวฉันพาพี่จินฮวานไปกินข้าวก่อนนะ ไปด้วยกันไหม” จีวอนถามทั้งๆที่รู้ว่าฮันบินอึดอัดเสมอเมื่ออยู่ด้วยกันสามคน
ฮันบินส่ายหน้าไปมา
“งั้นเย็นนี้กลับเองได้ใช่ไหม”
“อื้อ นายไปเถอะ” พูดแล้วยิ้มจนตาปิดเพื่อให้จีวอนสบายใจ
มือที่ถูกกุมอยู่ตกลงข้างตัวเมื่อจีวอนปล่อยมัน ฮันบินเมมปากเน้นพลางมองมือคู่นั้นที่เมื่อกี้ยังกุมมือของเขาอยู่แต่ตอนนี้มันกำลังจะไปหาเจ้าของมัน แต่ที่จริงนั้นก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรอก็ในเมื่อเขาไม่เคยได้กุมมือนั้นมาตั้งแต่ต้นแล้วมีสิทธิ์อะไรจะไปหวงของที่ไม่ใช่ของตัวเอง ถึงจะพูดบอกตัวเองแบบนั้นในใจแต่ทว่าขากลับก้าวออกไปอย่างเร็วแล้วคว้ามือของจีวอนเอาไว้
“ไม่ไปได้ไหม…” น้ำเสียงสั่นไปหมดตอนพูดออกไป มือเรียวบีบมือของจีวอนจนแน่นและสั่นจนรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นของฝ่ามือที่เล็กกว่า
“ฮันบิน... ขอโทษนะ”
มือของอีกข้างของจีวอนเลื่อนมากุมมือฮันบินเอาไว้แล้วบีบเบาๆก่อนจะดึงมันออกจากมือของตัวเอง เป็นอีกครั้งที่จีวอนปฏิเสธความรู้สึกของฮันบินตรงๆแล้วหันหลังไปไม่ได้กลับมามองคนที่กำลังยืนนิ่งๆอยู่กับที่มองแผ่นหลังที่กำลังไกลออกไปเรื่อยๆ
คิดอะไรอยู่กันนะฮันบิน
นึกว่าจีวอนจะอยู่รึไง...มันไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อย
พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่ออยู่ที่ขอบตาจนตัวสั่น ความเจ็บปวดที่บอกตัวเองทุกวันว่ามันกำลังน้อยลงๆแต่จริงๆฮันบินแค่หลอกตัวเอง เขาเจ็บปวดเสมอแหละถ้ามันเป็นเรื่องของคิมจีวอน ทุกการกระทำ ทุกคำพูด ฮันบินเก็บมันมาใส่ใจหมด
“ฮึก ฮึก...”
มือใหญ่ปิดตาสองข้างของฮันบินจากข้างหลัง แล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฮันบินปลดปล่อยความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นน้ำตามากมาย
“ร้องไปเถอะ...ฉันอยู่ตรงนี้ฮันบิน”
ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นแต่ก็ทำให้ฮันบินร้องออกมาจนต้องจับร่างของอีกคนให้หันมาใช้นิ้วเช็ดน้ำใสที่เปรอะเปื้อนสองข้างแก้มเบามือ ถึงจะเช็ดมันเท่าไหร่ก็ไม่หมดไปเสียทีจนต้องจับหัวอีกคนให้มาซบกับไหล่ของตัวเอง
“ฉันเจ็บ...ฮึก...เหมือนจะตายเลยจุนเน่” น้ำเสียงอู้อี้พูดแล้วแขนสองข้างก็ยกขึ้นมากอดเจ้าชื่อไว้จนแน่น
“ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หาย ไม่เป็นไรนะคนเก่ง” พูดแล้วลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างปลอบประโลม ได้ยินหมดแหละไอ้บทสนทนาระหว่างจีวอนกับฮันบินแถมเห็นทุกอย่างแม้ตอนที่ฮันบินกำลังจูบอยู่กับเพื่อนสนิทตัวเอง ได้ยินที่ฮันบินพูดว่าสนิทกับคิมจีวอนที่สุด ก็เจ็บแปลกๆแต่ก็ไม่ได้ทำให้อยากแย่งน้อยลงหรอก
ยิ่งรู้ว่าจีวอนหวงฮันบินแค่ไหน
ก็ยิ่งอยากได้มากขึ้นเท่านั้น....จนรอเห็นสีหน้าเหมือนเมื่อเช้าอีกไม่ไหวแล้ว
หลังจากนั้นก็พาฮันบินมาที่คอนโดของตัวเองเพราะอีกคนบอกว่ายังไม่อยากกลับ เหตุผลพวกนั้นจุนฮเวรู้ดีกว่าใคร เขาเป็นคนนอกที่รู้เรื่องระหว่างสามคนนี้จนไม่เข้าใจว่าทำไมฮันบินถึงได้ยอมอยู่แบบนั้นทั้งๆที่มันทำให้เจ็บขนาดนี้กัน
จินฮวานถ้าไม่มานอนกับเขาก็ไปนอนกับจีวอน นานๆทีจะกลับไปนอนคอนโดของตัวเองนั่นคือคำบอกเล่าจากปากของจินฮวานเองโดยตรง เขาไม่ได้นึกรังเกียจจินฮวานอะไรสักนิดตอนที่นอนด้วยกันเพราะจริงๆเขาเองก็สงสารจินฮวานอยู่เหมือนกันที่สุดท้าย คนตัวเล็กนั่นอาจจะรู้สึกเหมือนถูกหักหลังเพราะการกระทำของเขาในอนาคตและเรื่องราวทุกอย่างที่เขาเองไม่เคยปริปากบอกออกไป
รวมไปถึงเรื่องที่เขารักฮันบิน
“นอนที่นี่ไหมล่ะถ้าไม่สบายจะกลับไปนอนที่ห้องตัวเองน่ะ” จุนฮเวเสนอ
“ไม่ได้หรอกเดี๋ยวจีวอนจะโกรธ” ฮันบินพูดออกไปตรงๆ
“แต่มัน หมอนั่นทำนายเสียใจนะฮันบิน”
ฮันบินยิ้มแล้วเอื้อมมือไปดึงสองข้างแก้มของจุนฮเวให้ยืดออกมา
“ขอบใจนะจุนเน่”
จุนฮเวเลือกที่จะไม่เซ้าซี้อะไรไปมากกว่านี้ถ้าฮันบินอยากเล่าเรื่องทั้งหมดวันหนึ่งเจ้าตัวก็จะเปิดปากบอกเขาเองโดยไม่ทำร้ายจิตใจ เขาไม่ชอบบังคับเพราะรู้ว่าฮันบินคงอึดอัดถ้าเจอแบบนั้นและอาจจะพาลไม่สนิทกันเสียเฉยๆ จุนฮเวไม่อยากห่างจากฮันบินไปมากกว่านี้ แค่ที่เขาหายไปจากชีวิตฮันบินมันก็นานมากพอที่จะทำให้ฮันบินรักคนอื่นไปแล้ว
“ฉันยังเหมือนเดิมนะ ยังจำสัญญาที่นายบอกว่าจะรอได้เสมอนะฮันบิน”
ทั้งห้องเงียบสนิทมีเพียงแค่จุนฮเวที่นั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาตัวเดิมกลางห้องเพราะฮันบินกลับไปแล้ว จุนฮเวไม่คิดว่าที่ตัวเองพูดออกไปมันผิดแต่ฮันบินทำเหมือนไม่อยากฟังเรื่องระหว่างเขากับตัวเองอีกแล้ว ทั้งๆที่เคยบอกเขาเองแท้ๆว่าจะรอเขากลับมาเสมอ
“ขอโทษนะจุนฮเว แต่เราคิดเรื่องคนอื่นตอนนี้ไม่ได้จริงๆ” ประโยคนี้ก้องอยู่ในหัวจุนฮเวซ้ำไปซ้ำมาราวกับจะตอกย้ำให้เขารู้ว่าตอนนี้สำหรับกูจุนฮเวแล้ว ก็เป็นเพียงแค่ “คนอื่น” สำหรับคิมฮันบินเท่านั้น
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นปลุกจุนฮเวจากภวังค์แห่งความคิด ขายาวรีบก้าวไปที่ประตูอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่าอาจจะเป็นฮันบินวกกลับมาก็ได้ ถ้าใช่ก็คงจะดี
“แฮร่! จุนเน่”
จินฮวานยิ้มจนตาหยีแล้วชูถุงในมือที่แบรนด์ร้านอาหารติดอยู่ก่อนจะเดินไปคล้องแขนเจ้าของห้องให้เดินเข้าไปในห้องด้วยกันด้วยท่าทางร่าเริงเหมือนทุกครั้ง
“แก้วใครอ่ะ มีคนมาหรอ” จินฮวานถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจเพราะจุนฮเวเป็นพวกไม่คบใครเท่าไหร่
“อื้อ เพื่อนน่ะแต่กลับไปแล้วก่อนพี่จะมาเอง” จุนฮเวตอบออกไปตามตรงแต่ไม่ได้บอกว่าเพื่อนที่ว่าหมายถึงฮันบิน
“แปลกจัง ปกติพี่ไม่เห็นเราจะพาใครมาห้องเลยยกเว้นพี่ แหน่ะ.. แอบพาสาวมาหรือเปล่ากูจุนฮเว” พูดทีเล่นทีจริงแต่สีหน้าของจินฮวานกลับไม่ได้ล้อเล่นตามไปด้วย
จุนฮเวหัวเราะแล้วเดินเข้าไปกอดคนตัวเล็กกว่า
“สาวที่ไหนกัน เพื่อนจริงๆครับ”
ในเมื่อจุนฮเวยืนยันหนักแน่นก็ทำให้จินฮวานยิ้มออกมาได้ถึงจะแปลกใจและยังข้องใจแต่ก็คิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรต้องใส่ใจเรื่องจุนฮเวไปมากกว่านี้ เขาไม่ได้คิดอะไรกับน้องรหัสคนนี้ซะหน่อย...
##
ฮันบินกลับมาถึงคอนโดก็เกือบสองทุ่มเพราะเขาแวะไปซื้อของเข้าห้อง อดแปลกใจไม่ได้ที่ห้องมืดสนิทก่อนจะเจอข้อความที่จีวอนแปะไว้หน้าประตูว่าออกไปข้างนอกกลับดึก ฮันบินรู้สึกโล่งอกพิลึกๆที่ไม่ต้องกลับมาแล้วเจอสองคนนั้นอยู่ด้วยกันเหมือนทุกครั้ง
ข้าวของที่ซื้อมาฮันบินขี้เกียจที่จะจัดเข้าที่เลยวางไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในครัว ตอนแรกที่เดินหนีออกมาจากห้องเฉยๆเพราะรู้สึกว่ามันต่อต้าน...หัวใจของเขาไม่เปิดรับใครสักคนจนกลายเป็นต่อต้านเพราะซื่อสัตย์กับทุกคำสัญญาที่มีให้กับจีวอนเหมือนที่ฮงซอกพูดบ่อยๆว่าเขามันเป็นพวกใจอ่อนจนตัวเองต้องเจ็บ
ตอนแรกอยากวกกลับไปหาจุนฮเวเพื่อขอโทษแต่คิดว่าส่งข้อความไปก็คงไม่เป็นอะไรมั้งเพราะกลัวกลับดึกแล้วจีวอนอาจจะโมโหเอา เขาไม่อยากจีวอนรู้ว่าไปคอนโดจุนฮเวมาเพราะกลัวจะเหมือนครั้งของซึงยูนที่จีวอนทำเหมือนว่าเขาไม่ใช่คน เซ็กซ์แบบนั้นฮันบินเหมือนใจจะขาด
ว่าแล้วก็ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อออกมากดส่งข้อความหาจุนฮเวทันที เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจใครสักนิดเพราะรู้ว่ามันเจ็บแค่ไหนตอนที่โดนเมิน
hanbin: ขอโทษนะที่ออกมาก่อน ไว้วันหลังไปกินข้าวกันนะจุนเน่
hanbin: ฝันดีนะ
ตึ้ง!
June: ไม่เป็นไร ฝันดีนะ
ข้อความถูกตอบกลับภายในไม่กี่นาทีทำให้รู้ว่าจุนฮเวคงไม่ได้เป็นอะไรมาก ฮันบินลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำแล้วเข้านอน ช่วงนี้ไม่ได้ออกไปไหนกลางคืนเหมือนเมื่อก่อนส่วนหนึ่งเพราะเรื่องหลายเรื่องรุมเร้าจนทำให้อารมณ์ในการเที่ยวกลางคืนของฮันบินลดฮวบ
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็มานั่งเล่นเกมในโทรศัพท์จนเที่ยงคืนกว่าจีวอนก็ยังไม่กลับมาเลยตัดสินใจออกไปนอนที่โซฟาเพราะคิดว่าถ้ากลับมาเขาอาจจะกำลังหลับฝันดีคงไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอสองคนนั้นตอนดึกๆเท่าไหร่ ฮันบินหยิบผ้าห่มพร้อมกับหมอนออกมาข้างนอกเปิดเพลงในโทรศัพท์แล้ววางมันไว้ที่พื้นใกล้โซฟาที่นอนอยู่ก่อนจะปิดเปลือกตาลงด้วยความง่วงที่กำลังคืบคลานเข้ามา
จีวอนยืนมองคนที่นอนอยู่บนโซฟาแล้วส่ายหน้าพลางถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาช้อนตัวอีกคนขึ้นแล้วพาอีกคนไปนอนที่เตียงดีๆโดยไม่คิดที่จะปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้นมา ฮันบินไม่ชอบให้ใครกวนเวลานอนถ้าตื่นมาเดี๋ยวก็จะมางอแงกับเขาจนนอนไม่หลับอีก มือใหญ่ลูบหัวฮันบินเบาๆ
“ฉันขอโทษ”
วันนี้มีแต่เรื่องให้จีวอนปวดหัวจนต้องนัดมินโฮออกไปดื่มแล้วปรึกษาเรื่องพวกนี้อีกครั้ง ทางออกที่อยู่แค่เอื้อมแต่จีวอนไม่อยากคว้ามันเลยสักนิดแต่การปฏิเสธฮันบินแบบนั้นซ้ำๆมันก็ทำให้เขาเสียใจไม่แพ้กัน มินโฮบอกให้จีวอนคิดให้ดีๆกับคำตอบที่มีให้ทั้งจินฮวานและสิ่งที่จะพูดกับฮันบินเพราะเรื่องที่เขากำลังจะพูดกับฮันบินมันก็คงทำให้ฮันบินเจ็บเลยไม่กล้าจะพูดมันออกไป
แต่ยังไงเรื่องนี้ถ้าตัดสินใจได้จีวอนก็คงต้องพูดมันไปอยู่ดีเพราะจินฮวานเองก็รบเร้าเขาไม่เลิกจนบางครั้งก็นึกสงสัยว่าจินฮวานหึงเขากับฮันบินหรือเปล่า หรือว่ารู้เรื่องที่เขามีความสัมพันธ์กับฮันบินเกินเพื่อน คิดไปต่างๆนาๆ แต่สุดท้ายก็ไม่อยากเดา
เขามันเห็นแก่ตัวและรักตัวเองมากๆมินโฮบอกมาแบบนั้นแต่มันก็เป็นแค่กับฮันบินที่เขาจะเห็นแก่ตัวด้วยแบบนี้ คนที่ทำให้จีวอนยิ้ม โมโห เป็นห่วง หรือแม้กระทั่งหมางเมินได้อย่างเย็นชา ทำได้ทั้งหมดใส่คนๆเดียวก็มีแค่คิมฮันบินที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆเขาคนนี้ แต่จินฮวานเองก็เป็นคนที่ทำให้ใจเต้น มีความสุข แต่บางครั้งจีวอนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย
นั่นแหละปัญหา…
##
มาต่ออย่างไว 555 กลัวคนทักว่าลืมไปแล้วอีก TT
มันยังดราม่าอยู่และดราม่าไปเรื่อยๆแต่ตอนหน้าอาจจะไม่ดราม่านะคะ
เราอยากให้ตัวละครจุนเน่ตกตะกอน มีหลายมิติให้พูดถึง ...จะพยายามแต่งให้ดีขึ้น
มาลงเร็วอย่าลืมคอมเมนท์หรือสกรีมแท็กฟิค #ฟิคเจ็บดบบ
ให้เราด้วยนะคะ <3 ขอบคุณมากค่ะ ปุอิ้ง!
club friday the series 5555555
ความคิดเห็น