คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ♡ WGM EP.6
WGM
EP.6
เช้าวันรุ่งขึ้นทีมงานเดินทางกลับเกาหลีกันก่อนเนื่องจากมีภารกิจเร่งด่วนเกี่ยวกับรายการใหม่ของทางสถานี เหลือทิ้งไว้แต่เมเนเจอร์และคู่รักที่ยังอยู่เที่ยวต่ออีกวัน แจบอมเปิดทางให้ทั้งคู่ไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบโดยที่ไม่ได้ตามติดเหมือนตอนอยู่เกาหลี
“ตกลงว่าจะไม่ไปในเมืองด้วยกันใช่ไหมไอ้คุณเจบี” แจ็คสันเอ่ยถามผู้จัดการส่วนตัวที่นั่งอยู่ในห้องรับรองแขกพลางก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในโทรศัพท์ยี่ห้อดังแบรนด์เกาหลีอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่ไปครับไอ้คุณแจ็คสัน ดูแลตัวเองดีๆด้วย ดูแลเมียดีๆด้วยนะครับ มีอะไรโทรมาเลย กระผมสั่งให้ทางโรงแรมเตรียมรถให้แล้วจะไปไหนก็บอกคนขับอย่าทำตัวเป็นจุดสนใจล่ะ” แจบอมกำชับ
“เออๆ ยังไงก็อยู่นี่ก็ไปเดินเที่ยวบ้างนะ เผื่อจะสอยหนุ่มไทย สาวไทยกลับไปฝากแม่สักคนสองคน มาร์คไปกันเถอะ” แจ็คสันตอบกลับก่อนจะหันไปยิ้มกับคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆแล้วโอบไหล่เล็กให้เดินตามไปด้วยกัน
“หมั่นไส้” แจบอมพึมพำเบาๆ
รถลีมูซีนของโรงแรมมาจอดตรงกลางเมืองภูเก็ตก่อนคนขับรถที่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้จะลงไปหารถมอเตอร์ไซด์แบบเช่ามาให้ทั้งคู่พร้อมนัดเวลากลับเสร็จสรรพ มาร์คพนมมือขอบคุณอย่างน่ารักจนแจ็คสันแอบขำกับความตั้งใจที่จะพูดภาษาไทยของภรรยาตัวขาว
“ซาหวัดดีค้าบ” แจ็คสันยิ้มแล้วหัวเราะต่ำๆในลำคอเมื่อคนที่เกาะเอวตัวเองซ้อนอยู่ข้างหลังเอาแต่พูดภาษาไทยอยู่ประโยคเดียวไม่ยอมหยุด น้ำเสียงทุ้มหวานที่ทำให้ต้องมองใบหน้าหวานผ่านกระจกเล็กๆ
“เขารู้กันหมดแล้วว่าอี้เอินเป็นคนไทย” แจ็คสันแอบแซวก่อนจะโดนมาร์คหยิกเข้าที่สีข้างเบาๆบ่นอุบอิบกับตัวเองแล้วขี่ไปตามแผนที่ที่ได้รับมาจากโรงแรมอีกที
แจ็คสันลัดเลาะไปตามถนนซึ่งดูแล้วก็เหมือนจะงงๆกับแผนที่แต่ก็เดาๆเอาทั้งคู่จอดหน้าร้านอาหารขึ้นชื่อของระแวกนี้ซึ่งก็ไม่ได้ไกลจากจุดที่รถจากทางโรงแรมมาส่งสักเท่าไหร่ สำเนียงแปล่งๆที่มาร์คพยายามพูดทำให้เจ้าของร้านอมยิ้มแล้วรู้ทันทีว่าสองคนนี้เป็นชาวต่างชาติ ทั้งคู่พยายามสื่อสารด้วยภาษาแต่เหมือนจะไม่เข้าใจจนต้องใช้ภาษามือ
มาร์คหน้าบูดเมื่อรู้ว่าสิ่งที่พยายามท่องมาเมื่อคืนตัวเองได้ลืมไปหมดแล้วจะจำได้ก็แค่ประโยคสวัสดีครับที่มันโคตรเบสิก แจ็คสันหัวเราะก่อนจะส่งนิ้วไปแตะปากสีชมพูแล้วจัดการหนีบมันเบาๆ
“ภาษามันยากค่อยๆเรียนสิ กลับไปก็ให้สมาชิกคนไทยในวงที่ชื่อแบมแบมสอนซะ ไม่งอแงนะเด็กดี”
มาร์คเบะปากมากกว่าเดิมแล้วยกน้ำสีเหลืองที่เขาจำได้ลางๆ เหมือนว่าจะเรียกว่าน้ำเก๊กฮวยขึ้นมาดื่ม “ไม่ใช่เด็กซะหน่อย กากาอย่ามาใส่ร้ายนะ”
สงครามหยุดลงเมื่ออาหารที่สั่งวางอยู่ตรงหน้า ติมซ่ำนึงที่มีควันลอยขึ้นมาแจ็คสันค่อยๆสำรวจทีละอย่างมันก็ไม่ได้ต่างไปจากอาหารที่เขาเคยกินเท่าไหร่ก่อนนิ้วจะหยุดที่เข่งตรงหน้ามาร์คแล้วจ้องมองทั้งสองอย่างสลับกัน
“เอินเหมือนอันนี้เลย เสี่ยวหลงเปา”
“ไม่เหมือนซะหน่อย”
“น่ากินเหมือนกัน” แจ็คสันตอบกลับด้วยประโยคที่ทำเอาอีกคนหน้าแดงแจ๋ ตาวาวหลุบต่ำมองอาหารบนโต๊ะแก้เขินก่อนจะคีบมันเข้าปาก
“เผ็ดๆ ทำไมมันเผ็ดแบบนี้ ” แจ็คสันดูดน้ำหมดไปไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้วเมื่อกินสิ่งที่สั่งมาทีหลังสุดเพราะเห็นมันหน้าตาแปลกๆและน่ากินนั่นคือขนมจีน ซัดมันคนเดียวจนหมดจานก่อนมันจะออกฤทธิ์เป็นความเผ็ดร้อนจากเครื่องเทศ พริกแกงที่ทำให้คนกินเผ็ดไม่ได้ต้องจ๋อยสนิท
“บอกแล้วว่ามันดูเผ็ดๆแบมแบมเคยบอกว่าถ้าอะไรแดงๆส้มๆมันอาจจะเผ็ด ส้มน้ำหน้ากากา แบร่” มาร์คหัวเราะแล้วแลบลิ้นใส่
โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมามือบางยกขึ้นเหนือหัวเล็กน้อยก่อนจะเรียกแจ็คสันที่ตอนนี้ปากแดงบวมเจ่อให้หันมาถ่ายรูปเซลก้าด้วยกันเป็นความทรงจำดีๆ มาร์คหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาล้วงเอากล้องโพราลอยด์สีขาวขึ้นมาถ่ายแจ็คสัน
“แอบถ่ายหรอไม่หล่อไม่เอานะเอิน” คนโดนถ่ายโวยวาย
“แจ็คสันหล่อจะตาย ไปกันเถอะอยากดูอะไรแถวๆนี้หน่อยจะได้กลับไปเตรียมของกัน” มาร์คตัดบท
เหมือนทริปนี้จะไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดไว้เพราะจู่ๆฟ้าก็เหมือนจะไปเป็นใจทำให้ฝนตั้งเค้า แจ็คสันได้รับข้อความจากแจบอมว่าให้รีบกลับไปที่โรงแรมเป็นอันว่าก็ไม่ได้ไปไหนต่อ
มาร์คที่ปกติเงียบครั้งนี้เอาแต่บ่นตลอดทางจนถึงโรงแรม ฟ้าฝนที่ตกมาปรอยๆยิ่งทำให้ที่ดูสวยขึ้น แจบอมที่นั่งอยู่ที่เดิมพอเห็นทั้งคู่กลับมาอย่างปลอดภัยก็ขอตัวเข้าห้องพักไปนอนเพราะรู้สึกเริ่มง่วง บรรยากาศที่ทำให้ผู้คนที่พักพากันมานั่งหลบฝนตามห้องต่างๆที่โรงแรมเตรียมไว้
“เล่นน้ำกันป่ะ” แจ็คสันสะกิดเรียกคนที่นอนกินขนมไปดูหนังไปให้กันกลับมาสนใจ มาร์คส่ายหน้าแล้วหันกลับไปสนใจหนังที่กำลังฉายต่อจนคนถูกเมินงอแงลุกขึ้นแล้วถือวิสาสะอุ้มคนที่นอนดูหนังอยู่พาดบ่าก่อนจะเปิดประตูระเบียงแล้วโดดลงสระน้ำด้วยกันทั้งๆที่ฝนก็ยังตก
มาร์คสำลักน้ำและไอไม่หยุดเพราะไม่ทันตั้งตัว แผ่นอกขาวภายใต้เสื้อกล้ามสีขาวบางกระเพื่อมเร็วๆจนอีกคนรู้สึกผิด แจ็คสันรีบเข้าไปหาจับไหล่แล้วสำรวจความเสียหาย
“ไม่เป็นไรน่าแค่ไม่ทันตั้งตัวอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” มาร์คพูดแล้วยกมือขึ้นมาดึงสองข้างแก้มของแจ็คสันยืดมันออกเบาๆ
“ก็กากาทำเอินเจ็บ ขอโทษนะดูสิหน้าแดงหมดเลย” มือหนายกขึ้นมาลูบพวงแก้มใสเบาๆ
มาร์คหัวเราะแล้วยกยิ้มจนเขี้ยวขาวโผล่มาทักทายแจ็คสันก่อนจะกอดหมับเข้าที่ไหล่แกร่งแล้วดันอีกคนให้ไปอยู่ใต้น้ำ “มาให้ขี่คอๆ เดี๋ยวหายเลยเร็วๆ”
แน่นอนว่าแจ็คสันพร้อมสำหรับมาร์คเสมอ
เสียงหัวเราะของผู้ชายสองคนดังลั่นมันผสมไปด้วยความสุขและความใกล้ชิดซึ่งกันและกันในอีกก้าว มือหนารั้งเอวบางที่แกล้งปัดน้ำใส่เขาเอาไปไว้ จงใจแหย่อีกคนด้วยการเอาจมูกของตัวเองกดลงบนคอขาวจนมาร์คร้องฮื่อ แล้วทุบอกกว้างไปหลายที
“ถ้ากากาไม่ได้ดังอี้เอินยังอยากจะสนิทด้วยอยู่ไหม” แจ็คสันถามออกไปขณะที่ยังคงกอดรั้งเอวบาง
“มันไม่ได้อยู่ที่กากาดังหรือไม่ดังหรอก มันอยู่ที่ว่าเราสองคนเข้ากันได้รึเปล่าต่างหาก”
“ถ้างั้นมีโอกาสไหมที่เราสองคนจะรักกัน”
Q: ตัวตนจริงๆที่คิดว่าต่างไปจากที่เรามองเห็น
Mark: แจ็คสันดูเหมือนเด็กเล็กๆมากครับเวลาอยู่ด้วยกันสองคน เขาจะแสดงด้านที่ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าเขาก็มีออกมา บางครั้งก็จะงอแงเหมือนเด็กๆกินเผ็ดไม่ได้ด้วย (หัวเราะ) บางทีผมเหมือนพ่อเขาเลย
Jackson: มาร์คดูเป็นคนเงียบๆใช่ไหมแต่เดี๋ยวนี้ผมว่าเขาพูดเยอะขึ้นมาก (ขำ) จริงๆนะแบบเขาบ่นเก่งมากๆเหมือนคุณแม่เลยครับ บางทีก็จะมางอแงใส่ผมถ้าไม่ได้อย่างใจก็จะเงียบๆแต่น้อยครั้งเพราะมาร์คนิสัยดี เขาไม่ค่อยจะเอาแต่ใจนะผมเอาแต่ใจมากกว่า มาร์คตามใจผมเยอะมากๆ ซึ่งมันก็ดี อยากให้มาร์คเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย
Tbc.
แจ็คถามอัลไลลคะะะ
ปล.เราก็จำไม่ได้ว่าภูเก็ตเป็นยังไง อาจจะผิดพลาดไปบ้างก็ขออภัยด้วย
จำได้ลางๆ เพราะแม่เป็นคนใต้ .. T-T แต่มันสวยมากจริงๆน๊าา
มันสั้นเสมอ........... แง่วว
Tag: #จตง
ความคิดเห็น