คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : happen ending 06
HAPPEN ENDING CH.6
ฮันบินต้องกลับมาเผชิญกับเหตุการณ์เดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า จีวอนพาจินฮวานมาที่หอบางครั้งก็ค้างด้วยกันมันอาจจะดูไม่มีมารยาทถ้าจะพูดออกไปตามที่คิดว่าฮันบินอึดอัด เขาเหมือนหายใจไม่ออกตอนที่ต้องทำอะไรด้วยกันสามคนมันฝืนใจตั้งแต่ตอนที่จีวอนขอให้เขาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งและมันน่าโมโหตรงที่เขาก็ยอมยกโทษและกลับไปเป็นเหมือนเดิม
“จีวอนนอนกับพี่จินฮวานในห้องเถอะ เดี๋ยวฉันนอนตรงโซฟาเอง” ฮันบินพูดแล้วกอดหมอนหนุนในอ้อมแขนแน่น ตอนนี้จินฮวานอาบน้ำอยู่ทำให้กล้าพูดมากกว่าตอนที่นั่งอยู่ด้วยกันสามคนมันทำให้ฮันบินไม่กล้าเอ่ยปากอะไรเลยแม้แต่จะเรียกชื่อของจีวอนก็ยังไม่กล้า
จีวอนทำท่าลังเลแล้วมองใบหน้าฮันบินจ้องลึกเข้าไปในดวงตา
แต่ทว่า…มันว่างเปล่า
“จะดีหรอฉันว่าข้างนอกนายจะหนาวนะ” จีวอนแย้งเขาไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ถ้าฮันบินจะออกไปนอนที่โซฟาข้างนอกห้องทุกครั้งที่จินฮวานมานอนที่นี่แม้จะรู้สึกถึงความอึดอัดของฮันบินก็เถอะ
“นะจีวอน ฉันไม่อยากให้พี่จินฮวานรู้สึกแปลกๆด้วย” น้ำเสียงใสพูดออกไปแล้วเบนสายตาไปที่ประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท “นายเป็นแฟนพี่เขานะ”
สุดท้ายฮันบินก็ได้ออกมานอนที่โซฟาจนได้เพราะจีวอนไม่กล้าขัด หรือไม่ก็ตอนที่กำลังจะขัดพี่จินฮวานก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยรอยยิ้มพอดีทำให้ฮันบินถือโอกาสเดินออกมาโดยไม่ต้องรอให้จีวอนพูดห้าม จีวอนคงไม่ตามเขาออกมาแล้วเรียกเข้าไปนอนในห้องหรอกฮันบินรู้ดี ก็เมื่อกี้ทำไมจะไม่ได้ยินเรื่องที่จินฮวานบ่นว่าง่วงอยากนอนแล้วเขาเป็นใคร ไม่มีทางที่คนอย่างจีวอนจะยอมสละเวลาที่มีให้หรอก
มันก็จบแบบนี้ตลอดไม่ใช่รึไง…ฮันบินเริ่มชินแล้ว
“ฮันบินทำไมไม่นอนให้ดีๆ”
เสียงบ่นที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ฮันบินที่หลับไปแล้วต้องปรือตาขึ้นมามองแล้วใช้สองมือขยี้ตาจนจีวอนต้องจับเอาไว้เพราะกลัวว่าตาของอีกคนจะช้ำ ฮันบินกะพริบตาเพื่อปรับสายตาก่อนจะมองคนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างๆโซฟาด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“เป็นห่วงนะ” เพียงไม่กี่คำที่ออกจากปากของจีวอนทำให้ฮันบินใจเต้นอีกครั้งจนได้ ฮันบินไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมจีวอนต้องทำแบบนี้
“นอนไม่หลับรึไงแล้วพี่จินฮวานหลับไปแล้วหรอ” ฮันบินถามออกไปเพราะกลัวว่าถ้าจินฮวานออกมาเห็นว่าจีวอนนั่งอยู่แบบนี้คงจะผิดสังเกต
คนถูกถามพยักหน้า “หลับไปตั้งนานแล้ว”
“แล้วออกมาทำไมล่ะ”
“ก็ฉันเป็นห่วงกลัวว่านายจะหนาวดูสิตัวเย็นชะมัด” ไม่พูดเปล่าจีวอนยังเอื้อมมือไปจับมือเรียวแล้วลูบเบาๆเพื่อให้ความอบอุ่นกับมันก่อนจะยิ้มออกมาแล้วจู่ๆก็ดึงรั้งฮันบินเข้าไปกอดหน้าตาเฉยๆ
ทั้งคู่ค้างอยู่ในท่ากอดนานจนกระทั่งฮันบินหลับไปทั้งอย่างนั้นเหมือนกับว่าก่อนหน้าฮันบินแค่ละเมอออกมา จีวอนอุ้มฮันบินเข้าไปนอนในห้องด้วยกันเพราะอากาศข้างนอกอาจจะเล่นงานฮันบินให้เป็นหวัดเอาได้ถ้ายังนอนอยู่บนโซฟาแบบนี้ติดต่อกันหลายคืน ช่วงนี้ฮันบินป่วยง่ายเสียด้วยเห็นไอทีก็เป็นเดือนกว่าจะหาย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไรแต่การขอร้องให้ฮันบินกลับมาครั้งนี้ก็อยากจะทำให้ฮันบินกลับมายิ้มได้เหมือนเมื่อก่อน
คิดมาสักพักเกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับฮันบิน ถึงอาทิตย์ก่อนจะขอร้องให้ฮันบินกลับมาเป็นคนเดิมแต่การที่เห็นฮันบินแอบร้องไห้เมื่อสองวันก่อนมันไม่ได้ทำให้จีวอนคิดจะมองผ่านไปได้อีกแล้ว มันคงจะแปลกถ้าแสดงออกไปตามตรงว่าตอนนี้เขาลังเลใจอย่างมากที่จะทำร้ายฮันบินซ้ำๆแล้วหลังจากนั้นฮันบินก็อาจจะจากไปแบบที่ไม่หันกลับมาอีก จีวอนรู้ตัวว่าตลอดมาเขาเห็นแก่ตัวขนาดไหนแต่ตอนนั้นมันไม่คิดถึงจิตใจฮันบินเลยสักนิด อย่างที่เคยบอกว่าถ้าฮันบินจะต้องร้องไห้แต่ยังอยู่ข้างๆเขาจีวอนก็พร้อมจะทำแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนความคิดแบบนั้นไปแล้ว
มินโฮเองก็ให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากครั้งนั้นที่พูดออกมาแล้วจบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ไม่มีใครกล้าพูดถึงอีก จีวอนเองก็ไม่รื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาพูดในเมื่อทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นยกเว้นแต่คังซึงยูนที่ยังคงมองมาด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรเหมือนเคยแต่นั่นมันก็สมควรแล้วจริงๆ จีวอนไม่ใช่คนที่จะกลับตัวเป็นคนดีอะไรหรอกแต่เพียงแค่ตอนนี้บางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นในหัวใจของจีวอนนี่แหละที่ทำให้มันมีปัญหา จนมานอนๆคิดว่าเขาควรจะปล่อยฮันบินไปดีไหมทั้งๆที่รู้อยู่เต็มหัวใจว่าจริงๆแล้วตัวเองก็ไม่อยากจะมองเห็นภาพที่กำลังทำอยู่กับฮันบินตอนนี้
มันเจ็บแค่ไหนจีวอนไม่รู้หรอกเพราะเขายังไม่เคยสัมผัสความรู้สึกแบบนั้น
และไม่คิดอยากจะเฉียดเข้าไปใกล้ความรู้สึกแบบนั้นด้วย
“ขอโทษนะฮันบิน ขอโทษจริงๆ” เสียงทุ้มแหบกระซิบเบาๆก่อนจะหันไปกอดจินฮวานเอาไว้…ด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปจากทุกที
30%
##
“ฮันบินใครใช้ให้กลับเองกัน ฉันสั่งแล้วไม่ใช่หรอว่าจะไปรับเห็นไหมว่าฝนมันตก!” เสียงตะคอกดังลั่นห้องทำเอาคนที่กำลังยืนตัวสั่นกลางห้องผงะเล็กน้อยมองคนที่ยืนตีหน้าโหดอยู่หน้าประตู
จีวอนยกมือขึ้นเสยผมลวกๆอย่างหงุดหงิดและพยายามทำให้ตัวเองใจเย็นที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองเผลอพูดอะไรแย่ๆใส่ฮันบินออกไป อย่างที่บอกพยายามทำให้ฮันบินเสียใจน้อยที่สุดรวมไปถึงเรื่องอารมณ์ร้อนๆของตัวเองที่มีต่อฮันบินก็เช่นกัน ตาเรียวคมจ้องใบหน้าของคนที่กำลังรู้สึกผิดก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆจนฮันบินเผลอเซถอยหลังไปเพราะกลัว
“ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไงคิมฮันบิน” ประโยคที่ได้ยินทำเอาเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง ฮันบินรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกและแปลกประหลาดใจมากๆกับการกระทำของจีวอน เหมือนกับว่านี่คือคิมจีวอนคนเก่าที่เขาคุ้นเคย
“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย” ฮันบินตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้คนที่ตีหน้าโหดใกล้ๆ
จีวอนเอื้อมมือไปขยี้กลุ่มผมเปียกของฮันบินแล้วจับมันโยกซ้ายทีขวาที
“ฉันเป็นห่วงทีหลังถ้าไม่ได้บอกว่าจะไม่ไปรับก็อย่าไปไหนรู้ไหม”
ฮันบินรู้สึกเหมือนจะร้องไห้มันมีความรู้สึกหลายอย่างตีรวนปะปนกันไปหมดในตอนนี้ เขาไม่ได้ตอบอะไรออกไปทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งๆให้อีกคนขยี้กลุ่มผมชื้นๆของตัวเอง ฮันบินรู้สึกคุ้นเคยกับการกระทำเหล่านี้ดีเสียยิ่งกว่าใคร เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านานแค่ไหนแล้วที่มันหายไปจากชีวิตของเขา คิมจีวอนคนเก่าที่เป็นห่วงเขา ที่ดุเขาตอนที่กลับบ้านโดยไม่รอ หรือจะเป็นในตอนที่ฮันบินไม่สบาย ทุกๆครั้งก็จะมีจีวอนอยู่ข้างๆเสมอตั้งแต่จำความได้เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันทำให้ฮันบินตกหลุมรักความดีเหล่านั้น จนกระทั่งวันนึงมันหายไปโดยไม่ทันตั้งแต่แล้วเขาเองก็ไม่รู้จะไปขอคืนทุกอย่างที่เคยได้จากที่ไหนในเมื่อคนที่เคยให้เขาเป็นคนเอามันกลับคืนไปเอง
การกระทำในวันนี้ของจีวอนมันทำให้หัวใจของฮันบินสั่นไหวเพราะทุกๆอย่างมันทำให้เขาคิดถึง...คิดถึงความสัมพันธ์ก่อนที่จีวอนจะคบจินฮวานก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลวร้ายลงเรื่อยๆเหมือนปัจจุบันนี้ ฮันบินดีใจที่เหมือนรู้สึกว่าตัวเองจะได้มันคืนแต่ตอนนี้สมองกลับตั้งคำถามให้หัวใจของเขาเองว่า
ถ้านี่มันคือกับดักที่คิมจีวอนทำขึ้นมาล่ะ?
ถ้าในท้ายที่สุดมันจะเป็นเพียงยาพิษที่ฮันบินเต็มใจกลืนมันลงไปเอง…
ฮันบินรู้ดีว่าครั้งนี้เขาต้องตายอย่างแน่นอน
“ฮึก ฮึก จีวอน...จีวอน”
คนที่กำลังร้องไห้โผเข้ากอดเจ้าของชื่อเต็มรักจนจีวอนเซไปข้างหลัง ร่างสั่นน้อยๆเพราะแรงสะอื้นยิ่งทำให้จีวอนงงหนักกว่าเดิมจนคิดว่าเผลอตวาดฮันบินหรือเปล่าแต่เมื่อกี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรถึงขั้นต้องร้องไห้ ฮันบินก็เหมือนกันกับเขาแต่ต่างจากจินฮวาน จีวอนคิดแบบนั้นเสมอว่าฮันบินน่ะเข้มแข็งแต่กับจินฮวานมันต่างออกไปตรงที่อีกคนดูบอบบางเหมือนว่าแค่กระทำแรงๆก็อาจจะแตกหัก
“ร้องไห้ทำไมกัน ไม่ร้องนะเด็กดี” มือใหญ่ลูบแผ่นหลังแล้วตระกองกอดร่างของฮันบินเอาไว้แน่นจนตัวเองเริ่มชื้นๆไปด้วยเพราะฮันบินตัวเปียก
“ทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมต้องมาทำดีทั้งๆที่นายรู้ว่าฉันอาจจะเลิกรักนายไม่ได้ ทั้งๆที่นายทำให้ฉันกำลังตัดใจแล้วทำไมถึงต้องมาทำให้ฉันดีใจด้วยจีวอน ทำไม…”
คำถามของฮันบินเป็นคำถามที่จีวอนกำลังมีปัญหาอยู่ ณ ตอนนี้เหมือนกันว่าทำไม เขาจะทำแบบนี้อีกทำไมทั้งๆที่ตัวเองก็มีจินฮวานอยู่ทั้งคน
“ฉันไม่รู้...ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม”
คำตอบของจีวอนทำให้ฮันบินเริ่มตั้งคำถามอีกครั้งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในตอนนี้ของจีวอนกับจินฮวาน หรือเพราะทั้งสองคนทะเลาะกัน
“ทะเลาะกับพี่จินฮวานหรอ”
คนถูกถามพยักหน้า
“มีปัญหากันนิดหน่อย เดี๋ยวก็หายเองแหละนายไปอาบน้ำเถอะ” สุดท้ายจีวอนก็ตัดบทดื้อๆเพราะอะไรฮันบินไม่รู้หรอกแต่สายตาของจีวอนมันโกหกไม่เก่งเอาซะเลยนั่นแหละที่ฮันบินรู้
“มีอะไรก็บอกฉันได้นะจีวอนยังไงเราก็เป็น....” ฮันบินหยุดชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “เพื่อนกันนะ”
มันไม่ยากเท่าไหร่สำหรับฮันบินที่จะพูดแบบนี้ถึงเขาจะบอกว่ารักจีวอนแต่ความถูกต้องก็คือความถูกต้อง ฮันบินไม่อยากทำร้ายจินฮวานแค่ทำแบบนี้และคิดไม่ซื่อกับคนรักของคนอื่นมันก็รู้สึกไม่ดีมากพอแล้ว ต่อให้เขาจะมาก่อนจินฮวานนานแค่ไหนรักจีวอนมากเท่าไหร่แต่มันแล้วยังไงล่ะ ในเมื่อสุดท้ายเขาก็เป็นแค่คนอื่นและเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นอยู่ดี
น้ำจากฝักบัวทำให้จีวอนสบายใจขึ้นนิดหน่อยจากตอนแรกที่ฮันบินแสดงออกมาเหมือนไม่เจ็บปวด อย่างที่เคยบอกว่าเขากับฮันบินเหมือนฝาแฝดใครคิดอะไรก็ต้องรู้อยู่แล้วถ้าจะไม่รู้นั่นเป็นเพราะไม่ใส่ใจมากกว่า เขาทำแบบนั้นหลายครั้งกับฮันบินแบบที่รู้ว่าฮันบินคิดยังไงกับหลายๆเรื่องแต่แกล้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้ เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับฮันบินนั่นก็ด้วยเพราะกลัวว่าแสดงออกไปว่าเขาเข้าใจทุกอย่างดีเกี่ยวกับความรู้สึกที่ฮันบินมีต่อเขาแต่เขาเองไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นมันจะทำให้ฮันบินเสียใจ เคยคิดๆแค่ว่าทำยังไงก็ได้ให้ฮันบินตัดใจแล้วกลับมามีแค่ความสัมพันธ์ทางกายเหมือนครั้งแรกที่สัญญากัน
ทุกๆอย่างมันก็มาจากการเห็นแก่ตัวที่ทำให้ฮันบินไปไหนไม่ได้ข้อนั้นจีวอนเองรู้อยู่เต็มอก มันเลยทำให้หนักใจอยู่ตอนนี้กับปัญหาที่ค้างคาอยู่ในใจ คำถามที่จินฮวานทิ้งไว้ให้ก่อนหน้าที่จะทะเลาะกันมันค่อนข้างพูดลำบากเพราะมันเป็นเรื่องระหว่างเขาเองกับฮันบิน
ฮันบินหลับไปแล้วหลังจากที่จีวอนอาบน้ำเสร็จ คนที่นอนขุดคู้อยู่บนที่นอนคล้ายแฮมสเตอร์ตัวเล็กๆจนอดยิ้มออกมาไม่ได้
“นอนไม่ห่มผ้าอีกแล้วนะฮันบิน” ปากบ่นแต่ก็จัดท่านอนให้ฮันบินดีๆก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอีกคนเพราะดูจากสภาพคงจะรอจีวอนจนเผลอหลับไป
“ฝันดีนะฮันบิน”
จีวอนก้มลงจูบที่ผากเนียนเบาๆแล้วทิ้งตัวนอนลงข้างๆโดยไม่ลืมที่จะเอื้อมแขนไปกอดคนที่หลับตาพริ้มอยู่ตอนนี้ คงจะฝันดีอยู่แน่ๆจีวอนคิดแบบนั้นเพราะฮันบินไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแล้ว
##
ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของฮันบินนานแค่ไหนกันนะนั่นคือความคิดของจุนฮเวในตอนที่บังเอิญเห็นฮันบินยืนยิ้มกับโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมาพอดิบพอดี ถ้าให้เดาคงจะเป็นจีวอนแน่ๆที่ทำให้ฮันบินยิ้มได้แบบนี้แต่นั่นแหละที่เขาเป็นห่วงเพราะเรื่องที่จินฮวานเล่าให้ฟังเมื่อวานถ้าเขาเป็นคิมจีวอนก็คงหนักใจไม่ต่างกันแต่นั่นมันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ
จุนฮเวแกล้งเดินชนฮันบินโดยที่กำบัตรนักศึกษาเอาไว้ในมือแล้วแกล้งล้มลงจนฮันบินตกใจรีบมาผยุงตัวจุนฮเวขึ้นแล้วเอาแต่พูดขอโทษๆ
“ขอโทษนะครับผมไม่ได้มองทาง ขอโทษจริงๆคุณเจ็บตรงไหนไหม” น้ำเสียงเลิกลั่กรีบพูดออกมาจนลิ้นพันกัน
ฮันบินก้มหัวให้ผู้ชายผมบลอนด์ตรงหน้าที่สูงกว่าเขาอยู่มากก่อนสายตาจะไปสะดุดกับบัตรนักศึกษาที่ตกอยู่ด้วยจิตสำนึกแน่นอนว่าฮันบินก้มลงไปเก็บมันขึ้นมา แต่ก่อนที่เขาจะส่งคืนให้เจ้าของดันไปเผลออ่านชื่อของบนบัตรนักศึกนั่น ชื่อที่ทำให้ฮันบินนึกถึงใครบางคนจนกระทั่งคนตรงหน้าสะกิดพร้อมกับยิ้มมุมปากนิดๆ
“จำกันไม่ได้แล้วหรอฮันบิน”
เจ้าของชื่อเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ แล้วเงยหน้ามองอีกคนที่ตอนนี้ยิ้มจนตาหยีทำให้ดูน่ากลัวน้อยลงกว่าเมื่อกี้ตั้งมากโข แต่รอยยิ้มแบบนี้มันคุ้นๆเพียงแค่ฮันบินคิดไม่ออกจริงๆว่าเขาเคยเจอคนตรงหน้าที่นั้น
“นี่จำไม่ได้จริงๆใช่ไหมเนี่ยหรือเป็นเพราะฉันหน้าตาดีขึ้น” จุนฮเวเสยผมแล้วใช้สองมือดึงแก้มของตัวเองจนยืดออกมาแต่ฮันบินก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี จุนฮเวกำมือให้เป็นรูปตัวโอก่อนจะเอามาทาบลงที่ตา
“จุนเน่? กูจุนฮเว…จุนเน่ ใช่แน่ๆเลยจุนเน่ใช่ไหม” น้ำเสียงบ่งบอกว่าดีใจทำให้จุนฮเวยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วพยักหน้ารับ
“กว่าจะนึกออกนะ” จุนฮเวแกล้งบ่น
“ก็ใครจะไปคิดว่านายจะผอมลงแล้วสูงขึ้นขนาดนี้ ดูสิ สูงมากเลย” ฮันบินเอามือขึ้นไปวัดส่วนสูงแล้วหัวเราะออกมาด้วยความดีใจ “แล้วทำไมถึงจำฉันได้ล่ะ”
จุนฮเวเตรียมตัวมาดีตอบคำถามที่ค้างคาของฮันบินได้ทุกคำถามแบบไม่เคอะเขินจนฮันบินเองยังรู้สึกว่าตอนนี้กับตอนนั้นจุนฮเวยังกับคนละคนกัน ไหนจะนิสัยมั่นใจจนทำให้ฮันบินเองนี่แหละที่ดูเงอะงะแทนซะได้ ขนาดเมื่อกี้ตอนที่เดินผ่านผู้หญิงหน้าตาน่ารักเขายังเห็นว่าเธอยิ้มให้จุนฮเวจนปากแทบฉีก
“นายเปลี่ยนไปมากรู้ตัวไหม” ฮันบินพูดแล้วอมยิ้ม
“ไม่ใช่แค่ฉันหรอกมั้งที่เปลี่ยนไปมาก นายเองก็เปลี่ยนไปมากนะฮันบิน” พูดออกไปแบบนั้นแต่มีเพียงแค่จุนฮเวเท่านั้นที่รู้ความหมายของมันดีกว่าใคร
ฮันบินส่ายหน้าไปมา
“ฉันก็เหมือนเดิมไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนเลย นายสิผอมลงแถมยังสูงอีกต่างหาก”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นนายคงไม่เปลี่ยนไปจริงๆ” จุนฮเวพูดก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูฮันบิน “ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย”
ทุกอย่างอยู่ในสายตาของคนที่กำลังมองมาด้วยความไม่พอใจมากๆ แต่นั่นแหละที่จุนฮเวต้องการมากที่สุด เพราะหลังจากนี้ ‘คิมจีวอน’ จะต้องเห็นมันไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะได้ฮันบินมาเป็นคนของตัวเอง
##
ทิ้งความข้องใจที่พี่จินทิ้งไว้เฉลยทีหลัง
TvT ไม่สปอยมากกว่านี้แล้ว ฮึก 55555555
จุนเน่มาอย่างน่ารรักแต่มั่นหน้ามากๆ 555 ใครอยู่ทีมจุนบินบ้าง ยกมือ!!
ขอบคุณทุกคนที่สกรีมแท็กฟิคและเมนท์ให้นะคะTT ดีใจมากเลยจริงๆนะ
เมนท์หรือสกรีม #ฟิคเจ็บดบบ
ความคิดเห็น