คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SFㅣ 99% ( 3 )
99%
PART3
แอนดรอยด์ตัวขาวเดินไปทั่วบ้านมองหาเจ้าของบ้านมาดนิ่งที่ดูเหมือนจะเข้าใกล้เขาน้อยลงๆ แอนดรอยด์อาจจะคิดอะไรเองไม่ได้ทุกเรื่องแต่สำหรับโทมัสเพราะเขาพิเศษและค่าAI เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆใกล้เคียงมนุษย์เขาเลยคิดได้ว่ากีฮงกำลังทำตัวแปลกๆ ไม่เหมือนเดิมตั้งแต่วันที่กลับมาจากตรวจร่างกายครั้งล่าสุดแล้วเห็นกีฮงคุยอะไรไม่รู้กับด๊อกเตอร์ดีแลนอยู่นานสองนาน สีหน้าเครียดๆกับแววตาประหลาดๆยามมองเขามันทำให้โทมัสรู้สึกแปลกๆ
“โทมัส โทมัส เฮ้ หนูน้อย”
โทมัสสะดุ้งเฮือกแล้วหันหน้ามองกีฮง “คะ ครับว่าไงครับคุณกีฮง”
“ฉันเรียกนายหลายรอบแล้วนะมัวแต่เหม่ออยู่ได้” กีฮงเอ็ดด้วยเสียงนิ่งๆทำเอาแอนดรอยด์ตัวขาวหน้าเจื่อน
“ฉันหิวแล้ว”
ช่วงนี้ใกล้สิ้นเดือนรู้สึกเหมือนภารกิจที่ได้รับมอบหมายถาโถมเข้ามาเยอะแยะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของโทมัส เรื่องกฎหมายโรบอต หรือแม้กระทั่งเรื่องความขัดแย้งภายในองค์กรด้วยกันเอง กีฮงยอมรับว่าเขาก็ไม่ได้เห็นด้วยอะไรกับการที่หุ่นยนต์หรืออะไรก็ตามนอกเหนือจากสิ่งมีชีวิตจริงๆจะให้กำเนิดเด็กตัวเล็กๆได้ เขาคิดว่าโลกยังไม่พร้อมจะรับมือกับเรื่องพวกนี้แต่ดีแลนเถียงคอเป็นเอ็นว่าโลกนี้มันพร้อมเสมอถ้าเราอยากทำมันก็พร้อมที่จะทำได้เสมอ จนเกิดปัญหามากมายแบ่งเป็นหลายฝ่ายทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยแถมยังลากเขาเข้าไปเอี่ยวทั้งๆที่ควรจะเป็นกลางมากกว่าจะต้องไปอยู่ฝ่ายไหนนี่แหละปัญหาน่าเบื่อที่สุดในองค์กรใหญ่ๆเวลาต้องเลือกข้างทั้งๆที่โตพอที่จะคิดได้แล้วว่าทำแบบนั้นก็ไม่ต่างจากเด็กๆ
กีฮงปัดเรื่องภายในทิ้งวกกลับมาที่เรื่องชองโทมัส เมื่อเช้าดีแลนโทรมาเรื่องผลการตรวจสอบของโทมัสแต่เพราะข้อที่สิบที่จะต้องส่งเป็นชุดแรกของเดือนเขายังไม่ได้ทำมันเลยนั่นคือสาเหตุที่ทำให้หงุดหงิดตลอดหลายวันจนโทมัสเข้าหน้าไม่ติด กีฮงคิดว่าที่เขาทำอยู่มันไม่ถูกต้องแต่เขาก็ไม่สามารถห้ามความรู้สึกขุ่นมัวในใจที่มีลงได้เลย เพราะตั้งแต่มีโทมัสและแอนดรอยด์ทดลองออกมาเหมือนจะมีแต่ปัญหามากกว่าแต่ก่อนหลายเท่า แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดเพราะแอนดรอยด์ก็เลือกเกิดไม่ได้พอๆกับคนนั่นแหละ
“เสร็จแล้วครับ”
เสียงเรียกของโทมัสเรียกสติของกีฮงกลับคืนมาเขามองสเต็กเนื้อในจากสลับกับหน้าคนทำ ใบหน้าของโทมัสนิ่งเฉยและเบนหน้ามองไปทางอื่น กีฮงขมวดคิ้วแต่ก็เลิกสนใจแล้วหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าแทน
โทมัสรู้สึกว่าตัวเองจะนิสัยคล้ายคนเข้าไปเรื่อยๆเหมือนที่ด๊อกเตอร์ดีแลนบอก ยิ่งนานวันร่างกายภายในของเขาจะปรับตัวหลายๆอย่างจะคล้ายมนุษย์จนกระทั่งเหมือนมนุษย์แม้กระทั่งนิสัย ตอนนี้โทมัสรู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึกคล้ายมนุษย์มากขึ้นทุกวันๆ เพราะเมื่อกี้เขารู้สึกว่าเผลอน้อยใจกีฮงซึ่งไม่รู้ว่าน้อยใจคืออะไรแต่มันมีความรู้สึกแบบนั้นแบบที่ว่าไม่ชอบให้กีฮงทำสีหน้า ท่าทางหรือแม้คำพูดเพราะมันรู้สึกแปลกๆ
ความอึมครึมก่อตัวในบ้านหลังเล็กนี้ตลอดจนกระทั่งดีแลนแวะมาหาเหมือนปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คืออารมณ์ของเจ้าของบ้าน เสียงเอะอะโวยวายดังออกมาจากห้องทำงานตลอดจนโทมัสแปลกใจแต่จริงๆมันก็เหมือนทุกครั้ง ดีแลนมาก็มากวนประสาทกีฮง เอาเรื่องปวดหัวมาปรึกษาหรือไม่ก็มาให้ด่าแล้วหัวเราะก่อนถึงจะนอนหลับได้ โทมัสเลิกสนใจคนในห้องแล้วหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ
“แกควรส่งข้อมูลชุดแรกของโทมัสได้แล้วกีฮงมันเลยเวลามาสามวันแล้วนะ” ดีแลนบอกพร้อมทั้งเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มมาดู เขาหัวเราะเมื่อเห็นว่าข้อมูลชุดแรกถูกสรุปไว้หมดแล้วแต่ขาดตรงช่องที่สิบ เสียงหัวเราะกวนโทสะทำเอาเจ้าของบ้านอยากจะเอื้อมมือไปฟาดกะบาลด๊อกเตอร์จอมประสาทหลายๆที
“ถ้านายไม่กล้าทำนะกีฮง เดี๋ยวฉันทดสอบเองก็ได้ยังไงก็ไม่มีอะไรเสียหายอยู่แล้ว” ดีแลนพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆแล้วโยนแฟ้มลงบนโต๊ะเหมือนเดิม
กีฮงเงยหน้าจากงานในมือ “ไม่ได้!” เว้นวรรคไปสักครู่ก่อนจะพูดขึ้นมาใหม่เมื่อรู้สึกว่าอาจจะหลงกลดีแลนเข้าแล้ว “โทมัสคงตกใจก็นายบอกว่าเขาจะรู้สึกได้เหมือนคนเรื่อยๆไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่…แต่ฉันกับนายต่างกันตรงไหนวะกีฮง ฉันเป็นคนสร้างเขาขึ้นมานะเว้ยเห็นมาทั้งตัวข้างในข้างนอก”
“แล้วไงแต่ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกันนี่หว่า” กีฮงเถียงกลับ
“หวงหรอวะ หน้าแกไปหมดนะเวลาฉันพูดถึงโทมัส” ดีแลนชี้หน้าเพื่อนรักล้อๆ
“ไม่ได้หวงเว้ย แกจะบ้าหรอหมอนั่นเป็นแอนดรอยด์ฉันจะไปคิดอะไรด้วยได้ไง”
ปากเรียวเม้มเข้ากันแน่น กลไกภายในกำลังทำงานอย่างหนักเมื่อจู่ๆแอนดรอยด์ตัวขาวก็ทำทีท่าว่าเหมือนจะมีอะไรขัดข้อง โทมัสได้ยินหมด ได้ยินทุกอย่างที่กีฮงพูดความรู้สึกแปลกๆตลอดหลายวันมันยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ มันน่าหงุดหงิดมันรู้สึกแต่เขาอธิบายออกมาไม่ได้เพราะโทมัสไม่รู้ว่าที่ตัวเองเป็นอยู่มันคืออะไร แต่เพราะเขาก็มีความรู้มาบ้างว่าถ้ามนุษย์รู้สึกแปลกๆแบบที่เขาเป็นมนุษย์ก็จะสามารถหลั่งสารคัดหลั่งที่เรียกว่าน้ำตาออกมาเพื่อแทนความรู้สึกแปลกๆแบบนั้น แต่เพราะเขาเป็นแอนดรอยด์แบบที่กีฮงพูดแอนดรอยด์ก็คือแอนดรอยด์ถึงเขาจะรู้สึกแปลกๆแบบที่มนุษย์เป็นแค่ไหนก็ไม่สามารถร้องไห้ออกมาได้
“โทมัสฉันกลับก่อนนะ นายอย่าออกไปไหนคนเดียวนะช่วงนี้”
โทมัสพยักหน้าแม้จะไม่ได้พูดอะไรแต่สีหน้าที่เหมือนจะเป็นคำถามก็พอจะบอกอะไรดีแลนได้บ้าง เขายกมือขยี้กลุ่มผมนุ่มด้วยความเอ็นดู แล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆก่อนจะจูบลงที่ข้างปากเรียวบางช้าๆ
“ตอนนี้ที่สถาบันไม่ค่อยโอเค ฉันกำลังทำเรื่องย้ายแอนดรอยด์ตัวอื่นไปที่อื่นอยู่ฉันเลยมาที่นี่วันนี้ มีคนบางกลุ่มต้องการกำจัดแอนดรอยด์แบบนาย” ดีแลนบอกด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“จำไว้นะว่าต้องอยู่ใกล้ๆเจ้านั่น ฉันไม่ได้บอกอะไรกีฮงหรอกเพราะมันยังไม่ถึงเวลาแต่ยังไงกีฮงก็ไว้ใจได้ เข้าใจไหมโทมัส”
“เข้าใจแล้วครับ”
ทุกการกระทำของดีแลนที่ทำต่อโทมัสอยู่ในสายตากีฮงทั้งสิ้น ความรู้สึกไม่พอใจแล่นเข้าในหัว จริงๆทั้งไม่เข้าใจและไม่พอใจตัวเองด้วย ไม่พอใจดีแลนด้วยที่ทำแบบนั้นกับโทมัสแต่เพราะดีแลนถามว่าเขาคิดอะไรอยู่เขาตอบไม่ได้หรือตอบได้แต่โกหกว่าไม่รู้ไม่ได้คิดและต้องยอมให้ดีแลนทดสอบข้อสุดท้ายแทนเขาแต่มันไม่จบเมื่อสองคนนั้นเอาแต่คุยกันนานสองนานจนเขาต้องตะโกนถามดีแลนถึงจะกลับไปได้
“มะรืนนี้ฉันจะพานายไปทดสอบด้านความสามารถพิเศษ เตรียมตัวให้พร้อมด้วยล่ะ” กีฮงหันมาบอกแล้วก้มลงสนใจกับแมคบุ๊กตรงหน้าต่อ สายตาของโทมัสเหลือบมองเห็นเจ้าของบ้านกำลังคุยกับผู้หญิงที่เขาเองก็ไม่รู้จัก
“ครับ”
แผ่นหลังเล็กที่กีฮงเงยหน้ามองหลังจากเจ้าตัวหันกลับไปแล้วทำให้กีฮงรู้สึกแปลกๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแอนดรอยด์จะรู้สึกขนาดคนเหมือนที่ดีแลนบอกจริงไหม รู้สึกแบบที่เขาเองก็อาจจะตรวจสอบหรือวิเคราะห์มันไม่ได้แต่กีฮงคิดอยู่เสมอว่าโทมัสเป็นแอนดรอยด์และไม่มีหัวใจเขาเลยไม่คิดว่าทุกอย่างที่ทำอาจจะทำให้โทมัสรู้สึกไม่ดี เพราะโทมัสเองก็ไม่เคยแสดงอาการที่คล้ายคนแบบสุดๆออกมาให้เขาเห็นเช่น เสียใจสุดๆ ดีใจสุดๆ ซึมเศร้า ร้องไห้ เขาไม่เคยเห็นจำได้ก็แต่ตอนกินไอศกรีมครั้งก่อนนู้น
เปลือกตาปิดสนิทกับลมหายใจเข้าออกที่ทำให้กีฮงมั่นใจแน่นอนว่าโทมัสหลับไปแล้ว นิ้วยาวเกลี่ยปอยผมตรงหน้าผากเบาๆแล้วก้มลงจุมพิตเรียวปากสีชมพูอ่อนเบาๆ ใจกีฮงกำลังเต้นแรงมันตุบๆอยู่ภายในร่างกายและมันแรงมากเหมือนจะหลุดออกมา
“ข้อสิบดีแลนมันคงคิดเหมือนฉัน”
Tbc
สั้นลงนิดนึงงงง ซอรี่นะคะ
ตอนนี้อปป้าซึนมากกกก เลยให้ดีแลนได้จูบแรกเลย น่อววว์
คงมีอีกสองตอนจบนะคะ :))
enjoy reading ka!
ความคิดเห็น