คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ♡ my j : (จื่อจัส)
My
J
จื่ออี้ x จัสติน
PG
วันนี้โชคไม่ดีสำหรับหวังจื่ออี้เท่าไหร่เขาไม่ขับรถมาเรียนแต่เลือกที่จะเดินทางด้วยรถไฟฟ้า ทั้งที่วันนี้ไม่มีทีท่าว่าฝนจะตกเลยตอนเช้าแต่ตอนนี้กลับตกลงมายังกับว่าจะเป็นวันสุดท้าย นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองหยดน้ำที่หล่นกระทบพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนกลายเป็นน้ำขัง เขาถอนหายใจยาวเหยียดหยิบมือถือออกมาเพื่อพบว่าแบตเตอร์รี่เป็นศูนย์แผนที่จะเรียกคนที่บ้านมารับถูกพับเก็บ
เปียกไปขากางเกงจนนึกหงุดหงิดยังดีที่ตอนนี้มีที่ให้หลบฝนไม่งั้นคงแย่
จื่ออี้เกลียดฝนเพราะมันทั้งเฉอะแฉะแถมยังอับชื้นอีกต่างใคร
ใครหน้าไหนมันจะชอบฝนกัน
ยืนอยู่สักพักประตูหน้าร้านที่จื่ออี้กำลังยืนหลับฝนอยู่ใต้หลังคาร้านก็เปิดออก
เจ้าของเป็นผู้หญิงหน้าตาดีพอสมควร
เธอยิ้มให้เขาแบบเป็นมิตรจนจื่ออี้ต้องยิ้มตอบกลับตามมารยาท
ถึงจะเป็นคนไม่รู้จักแต่เขาก็ไม่ใช่พวกประเภทไร้มารยาทหรอกนะ
“เข้ามาหลบฝนด้านในร้านไหมคะ
ถ้าไม่รังเกียจพวกสัตว์เลี้ยงนะคะ”
เธอเอ่ยชวนตอนนั้นแหละจื่ออี้ถึงได้รู้ว่ายืนหลบฝนอยู่หน้าร้านขายสัตว์เลี้ยง
เขาไม่ได้สังเกตอะไรด้วยซ้ำ
“จะดีหรอครับผมเปียกด้วยกลัวร้านคุณจะเลอะ”
เสียงทุ้มบอกอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
เข้ามาได้อีกพักเลยมั้งคะเนี่ยกว่าฝนจะหยุด”
ร้านขายสัตว์เลี้ยงแต่ไม่ได้มีสัตว์เยอะอย่างที่คิดนอกจากพวกแฮมสเตอร์หรือเม่นแคระ
ก็จะเป็นลูกหมาไม่กี่ตัว
จื่ออี้มองพวกมันก่อนจะไปสะดุดตากับแมวสีขาวที่มีสีเท้าแต้มอยู่บนหัว
หน้าตาของมันน่ารักแต่ท่าทางของมันดูซึมจนต้องนั่งยองๆเพื่อจ้องมองใกล้ๆ
“แมวตัวนั้นอยู่มาสองเดือนแล้วค่ะยังไม่มีใครซื้อน้องไปเลย”
เจ้าของร้านบอกแล้วหัวเราะน้อยๆ
“ทำไมล่ะครับ
แล้วน้องจะไม่เหงาหรอทั้งร้านมีน้องแค่ตัวเดียวที่เป็นแมว” จื่ออี้หันไปถาม
“ก็คงเหงาแหละค่ะ
ตั้งแต่พี่ๆของน้องมีคนมาซื้อไปจนหมดน้องก็ซึมๆแถมยังไม่มีใครมารับน้องไปดูแลเลย
อาจจะต้องเลี้ยงไว้เอง”
“น้องเป็นตัวผู้หรือตัวเมียครับ”
“น้องเป็นตัวผู้ค่ะ”
สุดท้ายวันที่ฝนตกหนัก อากาศไม่ดีเท่าไหร่
เขากลับถึงบ้านตอนมืดและในมือคือกรงสีขาวที่ข้างในเป็นลูกแมวหน้าตาน่าสงสาร หรือไม่จื่ออี้ก็คิดว่าเขาอาจจะถูกเจ้าของร้านสร้างเรื่องน่าสงสาร
แต่ยังไงไม่ว่าจะมองหน้าเจ้าตัวเล็กขนปุยนี่ยังไงมันก็ดูเศร้าจนอดไม่ได้ที่จะซื้ออยู่ดี
มือใหญ่ลูบขนนุ่มสีขาวเบามือเจ้าตัวน้อยดูยังไม่คุ้นนัก
มันสะบัดตัวออกก่อนจะวิ่งไปหลบที่ใต้เก้าอี้หนังมองจื่ออี้ด้วยดวงตากลมสีเทาเข้ม
“กลัวหรอเจ้าเมี้ยว อยู่นี่ไม่ต้องกลัวว่าจะอดเลยนะจะขุนให้อ้วนๆเลย”
พูดพลางเดินเข้าไปใกล้ลูกแมวที่นอนหมอบมองมนุษย์อย่างจื่ออี้อย่างหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะต่อไปนี้นายเป็นสมาชิกของบ้านนี้แล้ว”
สุดท้ายเจ้าแมวตัวน้อยมันก็กลัวจื่ออี้อยู่ดี เอาแต่หลับอยู่ใต้โต๊ะคอมไม่ยอมออกมาจนเจ้าของห้องต้องยอมแพ้
คงต้องปล่อยให้เจ้าตัวเล็กทำความคุ้นชินสักพัก
สองอาทิตย์ที่เจ้าตัวเล็กนั่นอยู่ที่บ้านหลังใหญ่
เหมือนว่าตอนนี้มันปรับตัวเข้ากับบ้านและเจ้าของบ้านได้แล้ว
ทุกวันมันจะเล่นอยู่ในบ้านพอเหนื่อยก็ไปนอนอยู่หน้าทีวีกลิ้งไปกลิ้งมาบนพรมนุ่ม
บ้านหลังใหญ่แต่ไม่ค่อยมีคนอยู่บ้านเท่าไหร่พ่อกับแม่ของจื่ออี้บินไปมาระหว่างประเทศเพราะต้องไปทำงาน
ส่วนลูกชายคนเดียวของบ้านก็เรียนตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับก็เย็น
เจ้าแมวตัวเล็กอยู่กับพวกแม่บ้าน เธอเอ็นดูแมวน้อยตัวนี้มากเพราะทั้งขี้อ้อนและน่ารัก
และการที่จื่ออี้ไม่มีเวลาทำให้ต้องย้ายตัวเองจากบ้านไปอยู่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัย
ตอนแรกเขากะว่าจะไม่เอาเจ้าแมวตัวน้อยนี่ไปด้วย
แต่พอเห็นแววตาใสซื่อของมันก็อดไม่ได้ที่จะหอบหิ้วมันมาอยู่ที่คอนโดด้วยกัน
วันนี้จื่ออี้ไม่มีเรียนเขาว่างทั้งและโปรแกรมสำหรับวันนี้คือการนอนดูหนังที่ยังดูค้างไว้หลายเดือนก่อน
เจ้าของร่างสูงนอนทอดก่ายอยู่บนโซฟาตัวใหญ่สีเทาส่วนบนอกก็เป็นเจ้าลูกแมวสีขาวที่นอนหลับปุ๋ย
นิ้วมือเกลี่ยไปตามใบหูเล็กเบาๆอย่างเอ็นดู
จื่ออี้ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้แมวเลยเพราะตั้งแต่รับมาดูแลก็ยังไม่มีเวลาจะเล่นกับเจ้าตัวเล็กนี่จริงๆจังๆสักที
“จะตั้งชื่อแกว่าอะไรดีหื้อเจ้าตัวเล็ก”
เขาถามทั้งที่รู้ว่ามันคงตอบเขาไม่ได้
เจ้าตัวน้อยปรือตามองจื่ออี้มันเอาหัวถูไถกับมือใหญ่อย่างออดอ้อน
ร้องเมี้ยวๆแบบที่ทำให้เจ้าของต้องจับเจ้านุ่มนิ่มนี่หอมฟัดอย่างมันเขี้ยว
“จัสติน ชอบชื่อนี้ไหมหรืออยากได้ชื่อจีนๆหน่อย”
“เมี้ยววว”
“เอาชื่อนี้แหละเนอะเรียกง่ายๆ”
จัสตินเป็นแมวที่ไม่ดื้อแถมยังขี้อ้อน
ทุกวันมันจะไม่ยอมนอนบนที่นอนของตัวเองแต่จะกระโดดมานอนข้างๆจื่ออี้จนเจ้าของห้องป่วยการจะห้าม
ในเมื่อจัสตินอยากนอนบนเตียงกับเขาจะทำอะไรได้นอกจากนอนกอดลูกแมวน้อยนี่ทุกคืน
ตอนนี้จากใบหน้าเศร้าตอนที่เจอกันครั้งแรกจัสตินดูสดใสและร่าเริงขึ้นเยอะ
เป็นที่รักของเพื่อนๆจนพวกนั้นวนเวียนกันมาที่คอนโดเพื่อจะเล่นกับจัสติน
โดยเฉพาะฟ่านเฉิงเฉิงดูจะหลงเจ้าตัวน้อยนี่เป็นพิเศษ
“จัสตินแม่งน่ารักว่ะ”
เฉิงเฉิงที่กำลังตักข้าวเข้าปากเอ่ยบอกจื่ออี้
“ก็เป็นแมวก็ต้องน่ารักอยู่แล้วไหมวะ”
จื่ออี้ตอบกลับ
“ไม่ใช่ดิ่
แบบไม่รู้ว่ะกูคิดเล่นๆว่าถ้าเป็นคนคงน่ารักชิบหายแม่งโคตรจะขี้อ้อนใจสั่นเลยตอนน้องมาร้องเมี้ยวๆให้กูอุ้มอ่ะ”
จื่ออี้ส่ายหัวให้ความคิดพิลึกของเพื่อนสนิทรุ่นน้องก่อนจะหันไปมองจัสตินที่กำลังเล่นไหมพรมอยู่บนพื้นปลอกคอสีดำกับกระดิ่งดังไม่หยุดเมื่อเจ้าตัวเล็กนั่นขยับตัว
ท่าทางของเจ้าตัวเล็กน่ารักจนต้องยิ้มออกมา
แถมยังเผลอคิดตามฟ่านเฉิงเฉิงว่าถ้าเจ้าแมวตัวน้อยนี่กลายเป็นคนคงน่ารักอย่างที่เจ้าบ้านั่นพูดจริงๆ
วันนี้ฝนตกอีกแล้วยังดีที่เขาขับรถไปไม่งั้นติดฝนจนมืดอีกแน่
ส่ายหัวให้กับความอึมครึมของบรรยากาศภายนอก
ลูกแมวตัวน้อยที่ตอนนี้เริ่มโตขึ้นนิดหน่อยรีบวิ่งมาเขาหน้าประตู
จื่ออี้ก้มลงเพื่ออุ้มแมวขึ้นมากอด มันเอาแต่ร้องเมี้ยวๆแล้วถูไถบนอกเขา
“หิวหรอจัสติน”
“เมี้ยวว เมี้ยวว”
จื่ออี้คิดไปเองว่ามันหิวแต่กลายเป็นจัสตินไม่ยอมแตะต้องอาหารเลยทั้งที่เป็นของโปรด
คืนนั้นจัสตินดูซึมจนชายหนุ่มคิดว่าพรุ่งนี้อาจจะต้องพาจัสตินไปหาหมอเผื่อว่ามันไม่สบาย
ฝนยังคงตกหนังทั้งที่ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง
จื่ออี้หลับสนิทอยู่บนเตียงไม่ได้สนใจเสียงฟ้าผ่า
ทุกอย่างเหมือนปกติยกเว้นแต่เจ้าตัวน้อยที่จู่ๆก็ดิ้นไปดิ้นมาก่อนจะกลายร่างเป็นมนุษย์
ใบหูสีขาวแซมเทาโผล่ออกมาจากกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม
นัยน์ตาสีเทาเข้มจ้องมองเจ้านายของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงแล้วกอดเอาไว้แน่น
ซุกเข้าไปในผ้าห่มเพราะเสียงฟ้าผ่าที่ยังดังไม่เลิก
คืนนั้นจื่ออี้คิดว่าหมอนข้างมันนุ่มและมีกลิ่นหอมแปลกๆจนต้องฝังจมูกลงไป
เขากอดกระชับหมอนข้างนุ่มนิ่มแน่น อมยิ้มคงเป็นเพราะกำลังหลับฝันดี
มันคงจะเป็นฝันดีถ้าไม่ตื่นมาแล้วเจอกันก้อนขาวที่กลายเป็นเด็กผู้ชายรูปร่างผอม
ผิวขาว แถมมีหูโผล่ออกมาจากผม
จื่ออี้ร้องลั่นห้องจนคนแปลกหน้าที่นอนอยู่ข้างๆสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ดวงตากลมกะพริบก่อนจะเอียงคอมองเจ้าของห้องด้วยท่าทางน่ารัก
และประโยคที่ออกมาจากปากอิ่มสีชมพูอ่อนทำเอาจื่ออี้แทบเป็นลม
“เจ้านาย”
ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อเพราะนอกจากหูนุ่มนิ่มที่โผล่ออกมาจากผมสีน้ำตาลเข้ม
ปลอกคอสีดำกับกระดิ่งยังเหมือนของเจ้าตัวเล็กของเขาเป๊ะๆ
ไหนจะหางที่ส่ายไปส่ายอยู่ข้างหลัง มันเกิดอะไรขึ้นกับแมวของเขา
“ทำไมถึงได้กลายเป็นคน” จื่ออี้พึมพำแต่เหมือนเจ้าตัวน้อยจะได้ยินเหมือนกัน
“ไม่รู้แต่จัสตินกลายเป็นคนหลายครั้งแล้วนะทุกครั้งที่ฝนตก
แต่ครั้งนี้มันไม่ยอมกลับเป็นแมว”
และคำบอกเล่านั่นไม่ได้ช่วยอะไรจื่ออี้ได้นอกจากยิ่งทำให้ปวดหัว
จัสตินกลายเป็นแมวทุกครั้งที่ฝนตก แต่ฝนตกทิ้งช่วงหลายวันมีบางวันที่เขาไม่อยู่ห้องไปค้างห้องเพื่อนเพราะฝนตกหนักและไม่ได้กลับมา
เป็นแบบนี้บ่อยครั้งเลยไม่ได้เห็นจัสตินกลายเป็นคน
“แล้วจะกลับเป็นแมวได้ยังไง”
“ต้องรอให้ฝนหยุดจัสตินถึงจะเป็นแมว”
เสียงใสนั่นบอกพลางหยิบขนมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
สุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าเด็กหนุ่มที่นั่งกินขนมดูทีวีอยู่บนโซฟาคือจัสตินเดียวกับแมวตัวขาวของเขา
สีหน้าน่ารักตอนดูทีวีทำให้นึกเอ็นดูจนอยากเอามือไปลูบหัวทุยๆแต่ก็ต้องยั้งมือเอาไว้
จัสตินตอนเป็นคนไม่รู้จะเหมือนกับตอนเป็นแมวหรือเปล่า
จัสตินหันมามองแล้วยกยิ้มจนตาหยี
คลานเข้ามาหาจนจื่ออี้ลุกขึ้นแทบไม่ทัน ใบหน้าช้อนมองเขาอย่างออดอ้อน
จื่ออี้คิดว่าหัวใจตัวเองกำลังเต้นแรงมากเหมือนจะหลุดออกมา
“อยากนอนบนตัวจื่ออี้ ตัวจื่ออี้อุ๊นอุ่น”
ตอนเป็นแมวว่าอ้อนจนใจอ่อนยวบ
แต่พอกลายเป็นคนทำเอาใจเขาแทบละลาย…
จัสตินนอนซบอกแล้วดูทีวีไปด้วยไม่รู้ว่านานแค่ไหน
กลิ่นหอมเหมือนแป้งเด็กติดจมูกทุกครั้งที่ก้มลงไปมอง
ตัวของจัสตินผอมแต่มันนุ่มนิ่ม
จื่ออี้มองอย่างเอ็นดูเพราะเจ้าตัวน้อยน่ารักจนอยากจับมาฟัด
ไม่รู้ว่าดูทีวีกันอยู่นานเท่าไหร่แต่มันนานจนทำให้ทั้งคู่เผลอหลับไป
จื่ออี้กอดร่างนุ่มนิ่มเอาไว้เขาลูบกลุ่มผมสีเข้มเบาๆ
ตื่นมาอีกฝนหยุดตกแล้วแถมยังมีแดดนิดหน่อยด้วย
จื่ออี้ก้มมองเจ้าลูกแมวที่กลับมาเป็นแมวจริงๆไม่ใช่มนุษย์ที่มีหูแมว
เจ้าตัวน้อยจ้องมองจื่ออี้ตาแป๋ว
ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะอุ้มแมวตัวน้อยนั่นขึ้นมาจุ้บที่ริมฝีปากเล็กๆ
จัสตินร้องเมี้ยวๆตอนถูกเขาฟัดไม่เลิก
ทุกครั้งที่ฝนตกจื่ออี้จะได้พบจัสตินในร่างมนุษย์
เด็กหนุ่มผิวขาวหน้าตาน่ารักกับท่าทางออดอ้อน
ไม่ว่าจะตอนเป็นหรือเป็นแมวก็ทำให้ใจสั่นเพราะความน่ารักได้อยู่เรื่อยๆ
และทุกครั้งที่ฝนตกเพื่อนของเขาไม่ได้รับอนุญาตให้มาที่นี่
โดยเฉพาะฟ่านเฉิงเฉิงถ้าหมอนั่นรู้ว่าจัสตินกลายเป็นมนุษย์มันคงจะตามวอแวไม่เลิกแน่ๆ
“เมื่อไหร่ฝนจะตกนะ ใช่ไหมจัสติน”
“เมี้ยววว”
จื่ออี้เกลียดฝนมากแต่ตอนนี้ชักอยากให้ฝนตกบ่อยๆแล้วสิ…
Fin.
จะไม่เรียกว่าเรือผี มันคือความชอบค่ะพี่จื่อคือดีงามมากก
ถ้าชอบก็เม้นกันได้นะคะ หรือแท็ก #daisyfic
ความคิดเห็น