คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SFㅣ 99% ( 2 )
99%
Part2
อีเมลที่ถูกส่งมากีฮงเปิดอ่านมันหลายต่อหลายครั้งจนต้องโทรกลับไปหาดีแลนและถามถึงเรื่องราวทั้งหมดในอีเมล ไม่ใช่แค่เรื่องประชุมของRIA เมื่อวันก่อนแต่รวมไปถึงเรื่องของแอนดรอยด์ TMS058 เพราะเขาสงสัยในข้อมูลที่ทางสถาบันส่งมาให้หลังจากตรวจสอบประสิทธิภาพและเอไอของโทมัสไปแล้วเกือบสิบข้อและมันก็ดูเป็นไปได้ดีทุกข้อ แต่มาติดตรงข้อสิบที่ทำให้กีฮงสงสัยว่าทางสถาบันจะส่งหรือพิมพ์ข้อมูลมาผิดหรือเปล่า
__ แอนดรอยด์TMS058 การพัฒนาAIด้านการใช้ประสาทสัมผัส (หู ตา จมูก การสัมผัส) ตัวอย่าง การจูบ การกอด
กีฮงแทบจะเอาแฟ้มงานฟาดหน้าตัวเองหลังอ่านข้อสิบจบ จริงๆเขาคิดว่ามันหมายถึง รับรส การมองเห็น การได้ยิน แต่ในเอกสารระบุว่าสิ่งเหล่านี้ทางสถาบันได้ทำการทดสอบมาหมดแล้วว่าโทมัสสามารถทำมันได้ดีและพัฒนาตัวเองได้หลังจากใช้งานแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ด้านสัมผัสกีฮงสาบานว่าเขาไม่ได้คิดไปไกลถึงขนาดสัมผัสกอดจูบแบบคนรักแต่ในนี้กับยกตัวอย่างมาแบบนั้น ยิ่งพอเขาไปอ่านเมลที่ดีแลนส่งมาทำให้เข้าใจอะไรมากขึ้นแต่มันอาจจะง่ายกว่านี้ถ้าแอนดรอยด์ตัวนี้เป็นเพศหญิง
การเพิ่มจำนวนประชากรโดยใช้แอนดรอยด์เป็นตัวนำร่องวิวัฒนาการด้านทรัพยากรมนุษย์ที่กำลังลดลงเรื่อยๆ หลังจากที่มีกฎหมายแต่งงานออกมาใช้เกือบจะแทบทั่วทุกประเทศที่เป็นประเทศเสรีและปกครองโดยระบอบประชาธิปไตยหรือตามเห็นชอบ ไม่เว้นแม้แต่อเมริกา นั่นแสดงให้เห็นว่าการยอมรับทำให้คนจำนวนหนึ่งที่มีความต้องการแบบเดียวกันสามารถคบหากันได้อย่างเปิดเผยและแต่งงานกันได้อย่างถูกกฎหมาย ทำให้ทุกวันนี้ประชากรในอเมริกาและหลายๆประเทศมีจำนวนประชากรที่เกิดในแต่ละปีลดต่ำลงเรื่อยๆ ถ้าเทียบกับจำนวนการตาย
ลายมือดีแลนที่ให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้แสดงอยู่บนหน้าจอแมคบุ๊คราคาแพง กีฮงสไลด์หน้าจอดูเรื่อยๆเกี่ยวกับความคิดเห็นของด๊อกเตอร์จอมประสาทอย่างดีแลน ถึงจะดูบ้าๆบอๆแต่ก็เก่งเอาเรื่อง ดีแลนให้ความเห็นว่าไม่ใช่เพียงเพราะกฎหมายคู่ชีวิตแต่มันอาจจะเกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมในตอนนี้ ความเป็นอยู่ เทคโนโลยีที่ก้าวหน้าจนทำให้มนุษย์ทั่วไปไม่พัฒนาตัวเองตามเทคโนโลยี รวมไปถึงปัจจัยสี่ก็เกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน ดีแลนเห็นด้วยกับกฎหมายคู่ชีวิตและสิทธิ Robot Right รวมไปถึงการเปลี่ยนแอนดรอยด์ให้กลายเป็นมนุษย์ซึ่งกำลังค้นคว้าและพัฒนาอยู่ ตอนนี้แม้โลกจะไม่ถึงขั้นวิกฤตมากเกี่ยวกับจำนวนประชากรที่ลดลงเรื่อยๆแต่ก็อยู่ในขั้นที่น่าเป็นห่วง
ดีแลนให้ความเห็นว่าเราควรทำให้แอนดรอยด์สามารถปฏิสนธิกับคนได้อย่างถูกต้องโดยมีกฎหมายรองรับแม้จริงๆจะผลิตทารกขึ้นมาจากอสุจิหรือเซลล์ไข่แต่มันอาจจะทำให้การเลี้ยงดูยากขึ้นเพราะด้วยปัจจัยทางด้านการเงินก็มีส่วนสำคัญที่ทำให้คนอาจจะไม่รับเด็กที่ทำออกมาไปเลี้ยง แต่ถ้าถูกสร้างขึ้นมาจากคนสองคนหรือคนกับแอนดรอยด์ก็อาจจะเป็นในเรื่องของจิตใจ การเลี้ยงดู ความรัก มากกว่ามุ่งเน้นการผลิตอย่างเดียวโดยไร้ซึ่งความรักและความผูกพัน
“ด๊อกเตอร์ดีแลนมาครับ”
โทมัสโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานตามมาด้วยเพื่อนสนิทที่ขยี้กลุ่มผมนิ่มสีน้ำตาลของโทมัสอย่างสนิทสนมแล้วนั่งลงโดยที่กีฮงยังไม่ได้เชิญเลยสักนิด แฟ้มเอกสารวางลงบนโต๊ะทำงานตรงหน้าหน้าแฟ้มถูกแปะด้วยกระดาษสีขาวอันใหญ่
“การทดลองปฏิสนธิของมนุษย์กับแอนดรอยด์”
“นายอย่ามองหน้าฉันแบบนั้นกีฮง ฉันไม่เห็นว่าเรื่องนี้มันจะมีอะไรให้นายต้องทำหน้าเหมือนบลูด็อกใส่ฉันตรงไหนเลยนะ” ดีแลนบอกขำๆ
“อย่ามากวนฉันดีแลน นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้สนับสนุนแอนดรอยด์อะไรขนาดนั้นแล้วยังส่งมาให้ฉันดูแลอีก” กีฮงบ่นยาวเหยียดแล้วถอนหายใจหนักๆ
“นายชอบทำเป็นเครียดวะเพื่อน ฉันไม่ได้ให้นายมีอะไรกับโทมัสซะที่ไหนจริงไหม หรือนายคิดอกุศล”
แฟ้มงานถูกปาใส่หน้าโดยฝีกีฮง เขาสถบด่าเพื่อนสนิทไม่รู้กี่คำต่อกี่คำที่นึกออกตอนนั้นแต่ดูเหมือนว่าดีแลนจะไม่ได้เจ็บหรือสลดลงเลยแม้แต่นิดเพราะว่าด๊อกเตอร์เอาแต่หัวเราะดังลั่นแล้วขี้หน้ากีฮงด้วยสีหน้าล้อเลียนเหมือนชอบใจที่สามารถทำให้ลีกีฮงผู้ชายมาดนิ่งจนมุมได้
“แต่จริงๆโทมัสมีความพิเศษที่ไม่เหมือนแอนดรอยด์ตัวอื่นในจำนวนหกสิบตัวอยู่อย่างหนึ่ง” ดีแลนหยุดหัวเราะแล้วบอกความลับที่เขาไม่เคยบอกกับใครในสถาบันให้กีฮงฟัง
“อะไรวะ”
“ในเซลล์ของโทมัสมีสเปอร์มาโทโกเนียมที่จะแตกออกไปเป็นเซลล์ย่อยๆแล้วหลั่งออกมาได้เหมือนเราๆ คือจะบอกว่าช่วงล่างของโทมัสคือส่วนล่างของคนจริงๆแบบที่บอก แอนดรอยด์ผสมไซบอร์กปรับปรุงมาเรื่อยๆแล้วก็ลองฉีดเข้าไปในตัวแอนดรอยด์TMS058 เป็นตัวแรกซึ่งนั่นหมายถึงข้อสิบที่นายสงสัย”
กีฮงเอามือตบหน้าผากตัวเองดังฉาด “แล้วฉันจะทำยังไงกับข้อสิบ”
“นายก็ลองจูบกับโทมัสดูสิว่าเขามีปฏิกิริยาอะไรไหม ไม่เห็นยาก”
โทมัสไม่เข้าใจว่าสองสามวันหลังจากที่ด๊อกเตอร์ดีแลนมาที่บ้าน เหมือนเจ้าของบ้านจะทำตัวแปลกๆไปอย่างเช่นเมื่อคืนเขาตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะปฏิกิริยาบางอย่างในตัวมันสะดุดและเหมือนกระตุ้นให้เขาตื่นขึ้นมาก่อนจะพบว่าไม่เห็นกีฮงนอนอยู่ข้างๆเหมือนทุกที ความแปลกใจทำให้โทมัสต้องพาตัวเองออกไปนอกห้องนอน
ร่างของเจ้าของบ้านนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่นกีฮงหลับตาสนิทภายใต้ผ้าห่มผืนหนา โทมัสกรอกตาไปมาด้วยความไม่เข้าใจแล้วเดินไปหยุดข้างๆเจ้าของบ้านก้มลงมองใบหน้านิ่งๆในยามหลับ
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
โทมัสออกมาข้างนอกตามคำสั่งกีฮงเพราะเขาต้องแวะเข้าสถาบันเลยคิดหอบหิ้วแอนดรอยด์ตัวขาวบางไปด้วยเพราะเมื่อเช้าโทมัสบอกเหมือนมีอะไรแปลกๆ ในร่างกายทำให้ต้องพามาตรวจแต่ตอนสาย ดีแลนส่งโทมัสเข้าไปตรวจในศูนย์เพื่อความมั่นใจแต่จริงๆถ้าไม่คิดอะไรมากมันคือปฏิกิริยาตอบสนองของกลไกภายในที่มันจะตอบสนองบางเวลาเท่านั้น
“เสร็จเรียบร้อยแล้วหรอ” กีฮงหันไปถามคนเดินออกจากห้องมา
“ครับผม เรียบร้อยแล้วปกติดีทุกอย่าง” โทมัสบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ต้องดูแลตัวเองดีๆนะโทมัส นายเป็นแอนดรอยด์ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ใช้กู้ระเบิดเข้าใจไหม” ดีแลนจดอะไรบางอย่างลงแฟ้มบันทึกของโทมัส
แอนดรอยด์ตัวขาวมองตามแผ่นหลังแกร่งของกีฮง ชายหนุ่มข้างหน้าไม่ได้ปริปากพูดกับเขาตั้งแต่ออกจากสถาบันอาจจะเพราะระหว่างเขากับกีฮงไม่ได้มีอะไรจะต้องพูด ไม่ได้เป็นเพื่อน ไม่ได้เป็นแฟน แต่เขาเป็นแค่แอนดรอยด์เลยไม่รู้จะพูดเรื่องอะไร เขาไม่รู้จักกีฮงดี รู้แค่ชื่อและข้อมูลนิดหน่อยเหมือนที่ด๊อกเตอร์ดีแลนบอกเท่านั้น เหมือนกีฮงจะรู้ทันความคิดแอนดรอยด์ตัวขาวเขาหันกลับไปมองแล้วยกยิ้มออกมาน้อยๆ
“โอ๊ะ!”
“เดินไม่ดูทางเลยนะ”
โทมัสเกาท้ายทอยตัวเองจนกีฮงเผลออมยิ้มกับภาพที่เห็น เขาชี้ไปที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังแล้วเดินไปกอดคอโทมัสให้เข้าไปในร้านด้วยกันเพราะวันนี้ที่มาที่นี่ก็เพื่อจะมาซื้อเสื้อผ้าใหม่กับพวกของใช้ต่างๆให้เจ้าตัว
“ผมต้องแต่งตัวดีขนาดนี้เลยหรอ ผมอยู่แต่ในบ้านนะครับ” โทมัสถามเมื่อเห็นว่าอีกคนหยิบนู้นหยิบนี้เต็มไปหมด
“อย่างน้อยก็ควรแต่งตัวดีๆน่า อย่าคิดมากพวกนี้เดี๋ยวฉันไปหักเอาจากสถาบันก็ได้”
“ถ้าแบบนั้นผมว่ามะ…”
“ล้อเล่น ฉันจ่ายเองก็ได้ไม่เท่าไหร่หรอกน่า นายน่ะทำตัวดีๆให้ฉันตรวจสอบก็พอเข้าใจไหม”
กีฮงเดินดูนู้นดูนี่เรื่อยเปื่อยพอหันไปอีกทีก็พบว่าโทมัสไม่ได้เดินตามมา เขาเดินตรงกลับไปหาแอนดรอยด์จอมดื้อแล้วมองตามว่าโทมัสกำลังมองอะไร นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเอาแต่จ้องมองรูปไอศกรีมสลับกับไอศกรีมในตู้ไปมาอยู่แบบนั้น กีฮงหัวเราะหึในลำคอแล้วคว้ามือบางนั่นให้เดินตามไป
“อยากกินไม่ใช่หรอเลือกสิ” กีฮงเพยิดหน้าไปทางตู้ไอศกรีม
“แต่ผมไม่เคยกิน” แอนดรอยด์ตัวขาวตอบตามที่คิด
กีฮงส่ายหน้า “ก็เพราะไม่เคยกินไงนายก็ต้องลองกิน เลือกรสชาติที่อยากกินซะหนูน้อย”
“ผมชื่อโทมัสแซงสเตอร์ไม่ใช่หนูน้อยนะครับ” กีฮงไม่ตอบโต้อะไรกลับเพียงแค่ยักไหล่แทนคำตอบ
ไอศกรีมในมือดูเหมือนจะเอร็ดอร่อยสำหรับแอนดรอยด์ตัวขาวมากเพราะเอาแต่กินไม่หยุด รสช็อกโกแลตมิ้นท์ดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ถูกปากโทมัสที่สุด กีฮงมองคนข้างๆที่นั่งกินไอศกรีมจนลืมเขาแล้วหันกลับไปมองถนนต่อจนกระทั่งรถจอดติดไฟแดงโทมัสถึงหันหน้ามามองเขายื่นไอศกรีมที่กินไปได้ครึ่งหนึ่งมาให้
“ฉันไม่ชอบกิน”
“แต่ผมอยากแบ่ง ผมรู้สึกแปลกๆถ้าต้องกินมันคนเดียว” โทมัสยังคงดึงดัน
“ถึงนายจะถูกตั้งโปรแกรมมาแต่โกหกบ้างก็ได้นะ หน้านายมันฟ้องว่านายไม่อยากแบ่งฉันรู้แล้วก็กินดีๆหน่อยเลอะปากหมดแล้วเจ้าหนู”
กีฮงบ่นยาวเหยียดแล้วเอื้อมมือใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดที่ปากโทมัสเบาๆ ใบหน้าเลอหลาทำให้กีฮงยื่นมือไปอีกรอบคราวนี้เขาจัดการบีบปากเรียวๆนั่นแรงๆ จนโทมัสปัดมือออก กีฮงแอบยิ้มเพราะถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองเขาแอบเห็นว่าแอนดรอยด์ตัวนี้เมื่อกี้หน้าขาวๆนั่นขึ้นสีแดงเรื่อ
อย่างน้อยก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเหมือนมนุษย์เมื่อโดนสัมผัส
tbc
มาลงแล้วนะคะ
เราว่าเราแต่งไปแต่งมายังกับทำรายงานเลยแรกๆ
ข้อมูลอาจจะผิดพลาดหรือขัดๆไปบ้างเน๊อะ T_T
เราได้ดูหนังบุรุษสองศตวรรษหรือเปล่าที่มีคนแนะนำมา...มันคลายฟิคเราเลย
แอนดรูอยู่ตั้งสองร้อยปี T_T คือตลอดเวลาตั้งแต่อายุ62 เขาตามหารักหรือเปล่าา?
แต่เราร้องไห้ตอนผู้ชายตายหมายถึงตาของนางเอกนะ ...พล่ามตลอด
ครั้งหน้าเราจะลงฟิคเกี่ยวกับสงครามบ้างนะ กีฮงกับโทมัสแซงเหมือนเดิม
แต่คราวนี้วกไปสังคมบ้าง #ถถถถถถถ อาจจะถนัดกว่าข้อมูลดีกว่านิดนึงเพราะเรียนมา
คนอ่านที่แบบอ่านฟิคก๊าวๆมาอาจจะไม่ชอบแนวที่เราแต่งคือมันจินตนาการเยอะไป
แต่เราแต่งแล้วลื่นกว่าฟิควายปกติมากๆ ไม่รู้ทำไม = =' งงเหมือนกัน
ทอล์คยาวมาก เราไปนอนแล้ว ฝันดีนะคะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ :D
enjoy reading
ความคิดเห็น