คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : happen ending 04
HAPPEN ENDING CH.4
จีวอนมองข้อความที่ฮันบินส่งมาหาว่าจะไม่กลับห้องเพราะต้องทำรายงานจนดึกเลยกะว่าจะค้างที่ห้องของฮงซอก จริงๆจินฮวานก็บอกตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วว่าเจอฮันบินในร้านกาแฟแต่เพราะตอนนั้นอยู่กับจินฮวานมันทำให้จีวอนต้องสนใจคนที่อยู่ข้างๆมากกว่าเพื่อนสนิทอย่างฮันบิน ถึงอย่างนั้นก็เถอะอย่างน้อยฮันบินก็บอกเขาว่าจะไม่กลับเพราะถ้าเล่นหายไปดื้อๆเขาคงจะหงุดหงิดกว่าตอนนี้
ดวงตาสีเข้มจ้องมองแผ่นหลังเล็กของจินฮวานที่กำลังยืนทำอาหารอยู่หน้าเตา จินฮวานเอาใจเก่งขึ้นทุกวันแถมยังไม่งี่เง่าอีกต่างหาก มันเป็นข้อดีที่จีวอนชอบและถูกใจตั้งแต่เจอกันถึงบางครั้งจินฮวานอาจจะเซ้าซี้ไปบ้างแต่จีวอนคิดว่าอีกคนคงห่วงเขาในฐานะแฟน
“จีวอนสนิทกับฮินบินมานานแล้วหรอ” จู่ๆจินฮวานก็ถามขึ้นมาพร้อมกับเหลียวหลังมามองหน้าจีวอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
จีวอนพยักหน้า
“ก็นานนะครับฮันบินเป็นยังไงผมก็รู้หมด” จีวอนตอบออกไปตามความเป็นจริง
“แล้วไม่เคยหวั่นไหวกับฮันบินเลยหรอ พี่ดูออกนะถึงหน้าตาน้องเค้าจะดุไปบ้างแต่เวลายิ้มก็น่ารักดีเหมือนกัน” เสียงใสเอ่ยถามอย่างไม่คิดอะไรแต่ดวงตาเรียวจ้องจีวอนเพื่อรอฟังคำตอบ
มันเป็นคำถามที่ทำให้จีวอนชะงัก เขาหลุบตาต่ำลงพลางคิดถึงหน้าของบุคคลที่สามที่กำลังพูดถึงกันอยู่ ฮันบินน่ารักเวลายิ้มนั่นจริงที่สุดแต่เวลาทำหน้าดุๆหรือกวนเขาก็น่ารักทั้งนั้น ใครๆก็บอกกันว่าจีวอนโชคดีที่มีฮันบินเป็นรูมเมต
“ไม่นะครับ ไม่เคยคิดอะไรด้วยซ้ำ” พูดแล้วก็ยิ้มให้จินฮวานจนอีกคนยิ้มตามออกมา จีวอนคงไม่ทันสังเกตว่าจินฮวานแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่เพราะมันแค่แปบเดียวเท่านั้น
มีใครหลายคนบอกจินฮวานว่าให้ดูเพื่อนสนิทสองคนนี้ให้ดีเพราะเหมือนจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลจนต้องมาถามแบบนี้ เขารู้ว่าถ้าจีวอนรู้ว่าเขาจับผิดอาจจะโกรธเลยต้องทำเป็นถามไปเรื่อยแต่อีกคนยืนยันมาแบบนั้นด้วยสายตาแน่วแน่แบบนั้นก็คิดว่าเขาคงคิดมากไปเอง
‘ให้ตายสิจินฮวานเลิกคิดเถอะน่า’...จินฮวานบอกตัวเองในใจแล้ววางจานสเต็กบนโต๊ะก่อนจะหยิบน้ำเตรียมให้จีวอนกับตัวเอง
“ว่าแต่พี่ถามทำไมหรอครับ” เป็นจีวอนที่ถามกลับบ้าง
จินฮวานชะงักมีดในมือแล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“แค่อยากรู้จักจีวอนขึ้นน่ะ ก็จีวอนเป็นแฟนพี่แล้วหนิน่า” คำตอบพร้อมรอยยิ้มที่ได้รับทำให้จีวอนเอื้อมมือไปหยิกแก้มขาวของจินฮวานหลายครั้งด้วยความมันเขี้ยว
“ผมรักพี่จัง” จีวอนพูด
ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างยากลำบาก ฮันบินพยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอแล้วกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ เขาได้ยินมันตั้งแต่ต้นตั้งแต่ที่จินฮวานถามเกี่ยวกับตัวเขา ได้ยินแม้กระทั่งคำตอบนั้นของจีวอนคำตอบที่ทำให้ฮันบินเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินมันจากปากของเพื่อนสนิท
ฮันบินหันหลังเดินออกไปจากห้องแม้ไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อ เขาทำรายงานเสร็จสักพักนึงแล้วแต่ที่ตัดสินใจกลับมาที่ห้องเพราะคิดว่าถ้าอยู่ในห้องนอนก็ไม่เห็นสองคนนั้นแล้ว ฮันบินไม่ค่อยชอบค้างที่อื่นจีวอนเองก็รู้ดี ส่วนที่ค้างห้องฮงซอกก็มีบ้างนานๆทีถ้างานหนักจริงๆอันนี้จีวอนเองก็รู้เหมือนดีเหมือนกัน จีวอนเคยบอกว่าเขาเหมือนแมวที่ไม่ชอบย้ายตัวเองไปไหนชอบอยู่ในที่เดิมๆ
ลมหายใจถูกพ่นออกมาเมื่อคิดถึงประโยคนั้นซ้ำๆ มันเจ็บจนไม่รู้ว่าจะเจ็บยังไงอีกแล้วคงพอๆกับความสัมพันธ์ของพวกเขามันคลุมเครือแต่ทว่ามันก็ชัดเจนอยู่เหมือนกัน
ก็แค่จีวอนไม่เคยรักเขา...
จู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ฮันบินไม่ได้วิ่งหลบฝนเหมือนผู้คนที่กำลังรีบเร่งเต็มแต่เขากลับเดินไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมายปลายทาง เขาเกลียดฝนแต่ในขณะเดียวกันฝนมันก็หลายคล้ายกับเขาอยู่เหมือนกัน ไม่มีแสงแดดที่ให้ความอบอุ่น ไม่มีอะไรที่ทำให้คนหยุดเพลิดเพลินใจกับมัน ทุกคนเพียงแค่อยากหนีมันเพื่อให้ตัวเองสัมผัสมันน้อยที่สุด บางทีน้ำฝนที่กำลังตกลงมาก็ไร้ค่าเหมือนความรักของเขาที่มีให้จีวอน ร่วงหล่นลงมาแล้วพรุ่งนี้ก็จะเหือดหายไปไม่มีค่าอะไรให้จีวอนอยากจะสัมผัสมันสักครั้ง
น้ำตาที่กำลังไหลปนเปกับน้ำฝนฮันบินไม่คิดจะปาดมันออกด้วยซ้ำ เขาอยากร้องไห้ออกมาให้หมดไม่เหลือเผื่อวันพรุ่งนี้แม้จะต้องเจ็บปวด อยากจะเข้มแข็งเหมือนที่ปากพูด
“ฮันบิน!” เสียงเรียกพร้อมกับสัมผัสที่ไหล่ปลุกให้ฮันบินหลุดจากภวังค์ เขาหันเหลียวหลังไปมองก่อนจะโผซบคนมาใหม่จนตัวโยน เสียงสะอื้นดังแข่งกับสายฝนที่กำลังโปรยปรายอยู่ ณ ตอนนี้ มือใหญ่ลูบหัวของฮันบินเบาๆส่วนอีกข้างก็กางร่มสีแดงเลือดนกที่ยืมมาจากเพื่อนในคณะอีกที
“ร้องไปเถอะนะพี่อยู่ตรงนี้” คังซึงยูนกระซิบแผ่วเบาแล้วโอบกอดคนตัวเปียกโดยไม่กลัวว่าตัวเองจะเปียกไปด้วยเลยสักนิด
“ผม...ฮึก...ผมเจ็บ” ฮันบินยังซุกหน้าอยู่ที่อกของอีกคนแต่ก็พูดมันด้วยน้ำเสียงอู้อี้ปนสะอื้น
ซึงยูนกำลังหลบฝนอยู่ที่ร้านกาแฟข้างทางเพราะเขามาส่งเพื่อนแถวนี้แต่หิวเลยแวะซื้ออะไรกินดันไปสะดุดตากับผู้ชายที่เดินตากฝน แวบแรกที่เห็นซึงยูนยังคิดในใจเลยว่ามาบ้าเดินตากฝนเป็นพระเอกเอ็มวีแต่พอเห็นหน้าชัดๆก็ทำให้ตกใจกว่าเดิม ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่หรือไม่ได้คิดอะไรเลยถึงได้เดินออกมาหาฮันบินทันที แต่นั่นยังไม่ตกใจเท่ากับได้เห็นสีหน้าของรุ่นน้องตรงๆจากนั้นก็สับสนที่ฮันบินโผกอดเขา
ฮันบินดูเป็นคนเข้ากับคนยากที่เห็นว่าคบๆอยู่ก็ฮงซอกกับจีวอนนี่แหละ บางครั้งซึงยูนก็นึกสงสัยว่าทำไมฮันบินถึงได้เข้าถึงยากทั้งๆที่ดูไปดูมาก็น่ารักดีแท้ๆ
“ไปคอนโดพี่ก่อนนะตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวเป็นหวัดเอาจะแย่” ซึงยูนบอกแล้วก็พาคนที่กำลังร้องไห้ขึ้นรถของตัวเองก่อนจะขับออกไป
……
ฮันบินนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาสีครีมปล่อยให้ซึงยูนนั่งเช็ดผมเปียกให้เขาอย่างเบามือ ฮันบินไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำและซึงยูนก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรด้วยถ้าฮันบินไม่อยากเล่า เขาไม่ใช่ประเภทที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นแม้จะสงสัยว่าอะไรทำให้ฮันบินร้องไห้แบบนั้นแต่ก็คงไม่อยากทำให้รุ่นน้องตัวบางนี่อึดอัด
“เดี๋ยวพี่ไปทำโกโก้ร้อนให้นะ” เสียงทุ้มพูดบอกแล้วลุกขึ้นแต่ฮันบินรั้งข้อมืออีกคนเอาไว้
ดวงตากลมสบตาซึงยูนแล้วหลุบตาต่ำลง เปลือกตาขาวบวมไปหมดเพราะร้องไห้นานซึงยูนเลยเอื้อมไปลูบมันเบาๆ
“ไม่ต้องคิดมากนะถ้าไม่อยากบอกพี่ พี่เองก็จะไม่ถามหรอกว่าทำไมแต่พี่อยู่ตรงนี้” ซึงยูนพูดแล้วลูบกลุ่มผมสีดำอย่างปลอบประโลม
“ผ ผม..ขอบคุณนะครับ” ฮันบินพูดออกไปเสียงเบา
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ งั้นพี่ไปชงโกโก้ร้อนก่อนแล้วกันนะ”
ฮันบินมองตามแผ่นหลังที่หายเข้าไปในครัวจนลับตา เมื่อกี้รู้สึกอึดอัดที่จะเล่าออกไปมากจริงๆเพราะเขาพูดมันไม่ได้พูดทุกสิ่งที่เป็นตอนนี้ เหตุผลที่ทำให้ต้องร้องไห้ เหตุผลที่ทำให้เจ็บปวด คิมฮันบินพูดมันออกไปไม่ได้สักเรื่อง ถึงอึดอัดจนเหมือนจะบ้าตายแต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้เพราะนั้นเลยร้องไห้ออกมาทุกครั้งที่เจ็บ เพราะพูดอะไรไม่ได้ก็ขอร้องไห้ก็ยังดี
นัยน์ตาสีดำสนิทมองโทรศัพท์มือถือที่ดับสนิทเพราะโดนน้ำ มันคงพังไปแล้วดีที่เขาไม่ได้เอาอะไรติดตัวมานอกจากโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ไม่งั้นถ้าเป็นพวกงานคงจะยุ่งกว่านี้ คิดอะไรสักพักกลิ่นของโกโก้ร้อนก็ลอยมาเตะจมูกจน
“ดื่มซะจะได้ดีขึ้น” ซึงยูนพูดก่อนจะยื่นแก้วกระเบื้องสีขาวให้ฮันบิน
“ขอบคุณครับ” ฮันบินบอกแล้วรับมันมาถือไว้
เขาชอบโกโก้ร้อนมากๆชอบพอๆกับไอศกรีมรสช็อคโกแลต ฮันบินมีรอยยิ้มขึ้นมานิดหน่อยหลังจาที่ได้จิบมันเข้าไปและทุกอย่างก็อยู่ในสายตาของซึงยูนเกือบหมด เขาเห็นฮันบินยิ้มเพราะเรื่องเล็กๆมันก็ดีแล้ว
“แล้วจะให้พี่ไปส่งที่คอนโดไหม” ซึงยูนเอ่ยถาม
ฮันบินส่ายหน้า
“จะรบกวนไปไหมครับถ้าผมจะขอนอนที่นี่” ฮันบินพูดเสียงเบาแล้วจ้องหน้าซึงยูน
“รบกวนอะไรกัน ดีเหมือนกันเพราะนี่ก็ดึกแล้วด้วยฝนก็ยังตกอยู่พี่ว่านอนที่นี่ก็ดีเหมือนกัน” ดวงตาคมจ้องมองออกไปที่ระเบียงเพื่อมองฝนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
“พี่ครับ...” ฮันบินเรียกซึงยูนด้วยเสียงเบาเหมือนเคย “อย่าบอกใครได้ไหมว่าผมร้องไห้”
คำขอของฮันบินมันไม่ได้ยากเย็นอะไรสักนิดเพราะถึงยังไงซึงยูนก็ไม่คิดจะเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้ใครฟังอยู่แล้ว
“ถึงฮันบินไม่ขอพี่ก็ไม่พูดอยู่แล้ว อย่าห่วงไปเลยนะ”
##
ฮันบินโกหก….
คนมองกัดฟันกรอดมองภาพที่เห็นมือถูกกำเข้าหากันจนเส้นเลือดปูนโปน จีวอนรอจนรถคันคุ้นตาออกไปทิ้งไว้แค่ใครบางคนที่ทำให้เขาอารมณ์คุกรุ่นแต่หัววัน เพราะโทรถามฮงซอกแม้เจ้าตัวจะประชดเขาแต่ก็บอกมาตามตรงว่าฮันบินไม่ได้ไปนอนแถมยังพูดยาวเหยียดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับฮันบิน จีวอนไม่ได้ตอบโต้เพราะรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันแต่มันก็เป็นข้อตกลงไม่ใช่หรือไง
“ไปนอนกับมันมาหรอ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยถามแล้วกระชากร่างบางเข้าหาตัวสุดแรงจนฮันบินเซไปกระทบกับแผงอกของอีกคน
ฮันบินไม่ตอบไม่แม้แต่จะปรายตามองใบหน้าของอีกคนจนจีวอนโมโหใช้มือบีบเข้าที่ข้างแก้มของฮันบินแรงๆ
“กูถามมึงต้องตอบฮันบิน! ไปนอนกับมันมาหรอไอ้ซึงยูน”
“เออกูไปนอนกับพี่เขามาพอใจไหม!” ฮันบินพูดเสียงดัง
จีวอนฉุดกระชากแขนเล็กให้เดินตามด้วยอารมณ์หลากหลายยิ่งได้ยินว่าฮันบินไปนอนกับไอ้รุ่นพี่คนนั้นก็ยิ่งโมโห โกรธ อยากจะฆ่าให้ตายคามือ เขาเปิดประตูห้องแล้วกระชากอีกคนไปที่ห้องนอนก่อนจะผลักฮันบินลงบนที่นอนแล้วตามไปคร่อมทับ ใบหน้าของจีวอนนิ่งเรียบแต่แววตานั่นเหมือนภูเขาไฟที่ปะทุอยู่ข้างใน
“พอไม่เอากับกูก็เลยไปเอากับคนอื่นใช่ไหม อยากมากใช่ไหมกูจะได้สงเคราะห์” จีวอนพูดแล้วบีบแก้มนวลจนเป็นรอยนิ้วมือ
“มึงดูถูกกูเกินไปแล้วจีวอน มึงมันเหี้ยมึงมันเห็นแก่ตัวมะ..อื้อ”
ปากหยักก้มลงปิดปากอิ่มของฮันบิน ลิ้นร้อนชอนไชไปทั้วทั้งโพรงปากอุ่น จีวอนทั้งกัดทั้งขบเม้มด้วยโทสะจนได้กลิ่นของเลือดแม้ฮันบินจะดิ้นขัดขืนแต่ก็สู้แรงของจีวอนไม่ได้
“ไม่เคยคิดเลยนะว่ามึงมันง่าย” เสียงกระซิบที่ทำให้ฮันบินโมโหจนอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตาย
จีวอนซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวและไล่ลงมาเรื่อยๆก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์ของจีวอนก็ดังขึ้นมาก่อนเขาสถบแต่ก็เอื้อมมือไปรับ
“ฮัลโหลพี่จินฮวาน”
ฮันบินเมื่อได้ยินชื่อคนปลายสายก็พยายามดิ้นและจะส่งเสียงร้องแต่จีวอนใช้มือปิดปากอีกคนเอาไว้ทั้งๆที่มืออีกข้างก็ยังจับถือโทรศัพท์แล้วคุยกับแฟนตัวเองไปเรื่อยๆ ฮันบินปิดเปลือกเพื่อขับไล่น้ำตาที่คลออยู่จนมันตกกระทบหล่นลงบนมือของจีวอน หยดแล้ว หยดเล่า
“ผมรักพี่เหมือนกันครับ” เขาจงใจพูดให้ฮันบินได้ยินก่อนจะจ้องใบหน้าน่ารักแล้วยกยิ้มออกมาเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ชนะในเกมนี้ จีวอนพูดอะไรอีกสองสามประโยคก็วางสายไปแล้วหันมาสนใจคนที่กำลังร้องไห้โดยไม่มีเสียง
“เจ็บหรอ? ดีเลยเพราะฉันจะทำให้นายเจ็บเพราะฉันเยอะๆเลยฮันบิน แล้วจำใส่หัวเอาไว้ด้วยนะว่ามึงน่ะไม่มีสิทธิ์ไปเอากับใครยกเว้นกู กูเป็นผัวมึงคนเดียว!” จีวอนจับไหล่ลาดสองข้างแล้วเขย่าสุดแรง
ไม่มีเสียงโต้ตอบมีแค่เสียงร้องที่เปล่งออกมาเพราะฮันบินเข้มแข็งไม่พอถึงได้ร้องไห้เพราะจีวอนครั้งแล้วครั้งเล่า จีวอนรู้ทุกอย่างแต่ไม่ยอมปล่อยเขาไปไม่ยอมให้เขาได้ลุกขึ้นยืนเลยสักครั้ง ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาจนเกินจะรับไหวเขาเกลียดจีวอนในตอนนี้แต่ทว่าก็รักจีวอนด้วยเหมือนกัน มันเป็นความรักที่ยิ่งรักก็ทำให้ยิ่งเจ็บ
“มาทำต่อให้เสร็จๆดีกว่าฉันจะได้ออกไปหาพี่จิน”
“.....”
ร่องรอยของความโกรธถูกทิ้งไว้บนตัวของฮันบินมากมาย ฮันบินทำได้แค่ซุกหน้าลงกับหมอนแล้วร้องไห้อยู่แบบนั้นแม้จีวอนจะออกไปนานแล้วไม่แม้แต่จะเหลียวแลคนที่นอนอยู่เลยสักนิดจะมีก็แค่คำพูดแดกดันที่ตอกย้ำให้ฮันบินเจ็บมากกว่าเดิม
“อย่าคิดว่าตัวเองจะเทียบพี่จินได้เลย นายกับพี่เขามันคนละชั้นกันด้วยซ้ำ”
ทุกอย่างที่เป็นจีวอนกำลังเฉือนหัวใจของฮันบินช้าๆ
คำพูด
สายตา
การการกระทำ...
จีวอนไม่เคยรักมีแค่ฮันบินที่ให้จีวอนไปเกินร้อยยิ่งเขาทุ่มเทก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น ไม่ได้รับสิ่งตอบแทนแม้เศษเสี้ยวหัวใจก็ไม่มี
ถึงอย่างนั้นคิมฮันบินคนนี้ก็ยังคงเป็นคนโง่คนเดิมอยู่ดี
คนโง่ที่คิมจีวอนไม่มีวันรัก….
xx
มันดราม่าจัง TT
จริงๆพล็อตที่วางไว้กับพล็อตแต่งนี่คนละเรื่องเลย
นี่ยังกะคลับฟรายเดย์อ่ะ ฮอล... ยังมีคนอ่านอยู่ไหมคะ?
มาต่อจนครบ100%แล้วนะคะ ดราม่าเกินไปละ
ความคิดเห็น