คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SFㅣ 99% ( 1 )
AUTHOR: JARKJY_
RATE: PG (AU)
PAIRING: KIHONG x THOMAS
Part ( 1 )
วิวัฒนาการของโลกก้าวไกลจนถึงขีดสุด หลายๆอย่างในโลกกำลังเปลี่ยนไปไม่ใช่แค่สภาพแวดล้อมมันรวมไปถึงปัจจัยสี่หลักๆ แต่เพราะโลกกำลังพัฒนาทำให้สหประชาชาติและองค์กรต่างๆเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนออกมาถกเถียงกันเรื่องการออกกฎใหม่สำหรับสมาชิกใหม่ของมนุษยชาติโดยไม่ก้าวก่ายหรือทำให้กฎเดิมที่มีอยู่แล้วเสียหาย วิศวกรชื่อดังทั่วทุกมุมโลกตลอดไปจนนักวิทยาศาสตร์หลายคนต่างให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้อย่างมากมาย อธิบายถึงหน้าที่ ประโยชน์รวมไปถึงผลลัพธ์ที่จะได้จากสิ่งนี้
“ROBOT”
หุ่นยนต์หรือโรบอตในภาษาเช็กหมายถึง ทาส หรือ ผู้ถูกบังคับใช้งาน ชื่อนี้ถูกตั้งขึ้นในปี2464โดย คาเรล ชาเปก นักประพันธ์ชาวเช็กและทำให้มันเป็นที่กล่าวขานไปทั่วโลก พัฒนาการของสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้นโดยระบบกลไกเครื่องจักรกลสิ่งนี้ถูกนำไปพัฒนาขึ้นเรื่อยๆโดยหลายๆประเทศ สหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น รัสเซีย หรือประเทศที่กำลังคิดค้นเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้จนมันถึงขีดสุด และสถาบันหุ่นยนต์แห่งสหรัฐอเมริกาหรือRIA ได้แบ่งหุ่นยนต์ไว้ทั้งหมด 6 ระดับ โดยจะนับเป็นหุ่นยนต์ตั้งแต่ระดับ 3-6 เท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนทางสถาบันจะต้องแก้ไขอะไรหลายๆอย่างใหม่เมื่อนักวิทยาศาสตร์กลุ่มหนึ่งได้คิดค้นหุ่นยนต์ที่เหมือนกับคนราวกับถอดแบบมา คล้ายๆโคลนนิ่งแต่สิ่งนี้มีการทำงานของเซลล์สมองคล้ายมนุษย์จนกระทั่งมันเหมือนมนุษย์และมันก็ใช้ชิ้นส่วนมนุษย์ที่ตายไปแล้วหรือไม่ทำงานเพื่อสร้างขึ้นมาคล้ายๆไซบอร์ก
กีฮงดีดนิ้วเพื่อปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าขอบดำบางเบาขนาดใหญ่ภายในห้องนั่งเล่น เขาถอดแว่นสายตาออกแล้วใช้มือนวดคลึงแถวขมับ ต้นคอ และสันจมูกเบาๆเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายจากข่าวที่เพิ่งดูจบไป กีฮงเป็นหนึ่งในประชากรของประเทศมหาอำนาจที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านไปทั่วอย่างสหรัฐอเมริกา เขาไม่เห็นด้วยกับกฎหมายใหม่และสิทธิ ROBOT RIGHT สิทธิสำหรับโรบอตหรือหุ่นยนต์เสมือนจริง ครั้งแรกเขายอมรับว่าตัวเองรู้สึกชื่นชมในความสามารถของคิดและคิดว่ามันก็เป็นเรื่องดีอย่างหนึ่งสำหรับโลกที่กำลังมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง เพราะมันอาจจะช่วยลดปัญหาอาชญากรรมในเมืองหลวงหรือการฆ่าคนในพื้นที่ที่รัฐบาลหรือหน่วยงานไม่สามารถเข้าถึงเหมือนในหนังที่เคยดู
ไม่ใช่มาใช้ชีวิตเหมือนคนจริงๆมีหน้าเหมือนคนจริงๆและมันอาจจะทำงานเก่งกว่าคนจริงๆอย่างเขา
สถาบันหุ่นยนต์สหรัฐอเมริกาหรือ RIA เขาทำงานอยู่ที่นั่นแต่ไม่ใช่แผนกสร้างหรือทำเกี่ยวกับกลไกกีฮงแค่เป็นผู้ตรวจสอบการใช้งานของหุ่นยนต์ที่ออกแบบมาใหม่ในแต่ละเดือนหรือไม่ก็ก็แต่ละหลายๆเดือนที่จะมีมาให้ตรวจสภาพสักครั้ง เขาไม่ได้แอนตี้หรือว่าเกลียดเจ้าพวกหุ่นยนต์พวกนี้แต่ตอนนี้มันพัฒนาการไปจนถึงขีดสุดเกินที่จะเรียกว่าหุ่นยนต์และทางสถาบันก็เรียกหุ่นยนต์ที่เหมือนมนุษย์ว่า “แอนดรอยด์”
เรื่องน่าปวดสำหรับกีฮงเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนเมื่อเขาโดนทางสถาบันส่งเจ้าสิ่งมีชีวิตเสมือนคนมาให้ทดลองการดำรงชีวิตและประเมินผลรวมไปถึงการปรุงแต่งลักษณะนิสัยให้แอนดรอยด์ตัวนี้คล้ายคนที่สุดก่อนมันจะถูกส่งกลับไปที่สถาบันอีกครั้งเพื่อให้นักวิทยาศาสตร์คิดค้นและหาคำตอบเกี่ยวกับการทำงานก่อนจะเริ่มนำไปใช้จริงๆ แม้ว่าจะมีแอนดรอยด์บางตัวถูกนำไปรวมอยู่กับกลุ่มคนเรียบร้อยแล้วโดยที่ทุกคนไม่รู้
“โทมัส” คือชื่อแอนดรอยด์ที่เขาได้รับมาจากทางสถาบันอีกที ตอนแรกเขาตกใจแทบจะไม่เชื่อว่านี่ไม่ใช่คน โครงหน้า ผิวพรรณหรือแม้กระทั่งโครงสร้างต่างๆมันเหมือนของจริงมากๆ จะมีเพียงแต่สีของดวงตาที่มันทำให้กีฮงแยกแยะได้ว่ามันคือแอนดรอยด์ ตาสีน้ำเงินเข้มอาจจะกลืนกินกับสีตาของมนุษย์จริงๆแต่เขาก็ดูออกว่ามันเหมือนไร้ซึ่งวิญญาณเหมือนที่มนุษย์อย่างเขาพึงมี
“นายเป็นคนถูกส่งมาฟังฉันบ่นสถาบันหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้เหมือนคนขนาดนี้วะ” กีฮงพึมพำพลางคลำหาปุ่มตรงหน้าอกข้างซ้าย การทำงานของแอนดรอยด์จะมีปุ่มเล็กๆอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจพอดิบพอดี ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าจะทำให้คนทั่วไปรู้ว่า แอนดรอยด์ไม่มีวันกลายเป็นคนหรือฉลาดกว่าคนสร้างเพราะมันไม่มีหัวใจแม้มันจะมีอะไรเหมือนมนุษย์ทุกอย่างก็ตาม
กลไกภายในกำลังทำการรีเซตและตรวจสอบ
START – ระบบเริ่มทำงาน
เปลือกตากระพริบถี่ๆราวกับว่าเพิ่งตื่นนอน แอนดรอยด์ตาสีน้ำเงินเข้มจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปาก กีฮงถอยหลังผงะแล้วสถบกับตัวเองเบาๆ
“สวัสดีครับผมโทมัสแซงสเตอร์แอนดรอยด์รหัส 058”
แอนดรอยด์ตัวขาวแนะนำตัวเหมือนมนุษย์และยื่นมาหากีฮงเป็นปฏิกิริยาตอบสนองการลืมตาแรกที่ดีในความคิดเขาเอง อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นมิตรในระดับหนึ่ง กีฮงหยิบเอกสารบนโต๊ะมาขีดเครื่องหมายถูกลงไปในช่องแรกของการเปิดใช้งานแอนดรอยด์รหัส058
✔ ปฏิกิริยาตอบสนองครั้งแรกของโทมัสแซงสเตอร์รหัส058
“เฮ้ ผมต้องเรียกคุณว่าอะไรเจ้านาย? เพื่อนฝูงหรื…”
“กีฮง” เขาตอบสั้นๆ
โทมัสพยักหน้าแล้วบิดซ้ายบิดขวาจนกีฮงได้ยินเสียงกระดูกดังกรอบออกมาจากตัวแอนดรอยด์ เขาจ้องมองการกระทำของโทมัสเกือบทุกอย่าง สังเกตการณ์และประเมินศักยภาพทางด้านร่างกาย
“ในประวัติที่สถาบันส่งมาพร้อมกับนายระบุว่านายกินอาหารเหมือนคนปกติได้ตั้งแต่เปิดใช้งานจนกระทั่งตาย นายตายได้ด้วยหรอ”
แอนดรอยด์ตัวขาวพยักหน้า “ผมเป็นแอนดรอยด์ที่เหมือนคนมีทุกอย่าง คล้ายคนมีเซลล์บางเซลล์ของคนและไม่ใช่หุ่นยนต์สงครามนะครับคุณกีฮง”
กีฮงเงยหน้าจ้องมองแอนดรอยด์กวนประสาทที่ยักคิ้วข้างเดียวให้เขาแล้วหัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจที่เห็นว่าเขาทำหน้ามึนงง ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกพ่นออกจากปาก กีฮงวางคู่มือไว้ที่โต๊ะแล้วสั่งให้โทมัสไปยกสัมภาระของตัวเองที่อยู่แถวๆหน้าประตูเข้าไปในห้องนอนและจัดการมันให้เรียบร้อยก่อนมื้อค่ำ
กลิ่นอาหารหอมๆเรียกเสียงน้ำย่อยในกระเพาะให้ร้องโครกครากจนกีฮงต้องผละจากหน้าทีวีไปมองคนที่อยู่ในครัว ตาเรียวสอดส่องการทำงานของโทมัสเงียบๆ เขามองเห็นความคล่องแคล้วว่องไวในการหยิบจับสิ่งของแต่นั่นคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะตอนนี้แอนดรอยด์มันไปไกลชนิดที่ว่าคนในโลกนี้อีกหลายล้านคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีและใช้ชีวิตได้เหมือนคนจริงๆ
กระบวนการและขั้นตอนการทดลองวิจัยเซลล์และกลไกบางอย่างที่จะสามารถใส่ลงไปในตัวแอนดรอยด์ผสมเข้ากับเทคโนโลยีต่างๆจนกระทั่งมันสามารถทำงานและใช้ชีวิตปกติ การรีเซตข้อมูลในแต่ละวันหลังจากเปิดใช้งานเหมือนกับครูที่สอนให้เด็กนักเรียนทำนู้นทำนี่หรือคิดอะไรเป็น โดยทางสถาบันจะฝังชิปบางอย่างลงในตัวแอนดรอยด์และเชื่อมต่อมันเข้าระบบมันจะไม่หยุดทำงานแม้จะตัดระบบแต่มันจะสามารถใช้ชีวิตได้ต่อไปไม่มีวันหมดอายุการใช้งานแต่ก็สามารถพังหรือรวนได้เพราะบางอย่างในตัวแอนดรอยด์ยังไม่ใช่สิ่งที่ทำให้มันคงทนจริงๆ
“อาหารเสร็จแล้วนะให้ผมตั้งโต๊ะเลยไหม”
โทมัสยื่นหน้ามาจากหลังโซฟาเฉียดข้างแก้มกีฮงไปเพียงไม่กี่เซนทำเอาคนที่นั่งอยู่บนโซฟาผงะไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ของวัน กีฮงรู้สึกว่าตัวเองอาจจะตายก่อนถ้ายังอยู่ร่วมบ้านกับโทมัสเพราะปฏิกิริยาตอบสนองด้านร่างกายของเขานี่แหละที่จะทำให้เขารีบทำการตรวจสอบและส่งโทมัสกลับไปสถาบันไวๆ
“ทีหลังอย่ายื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้นะ ฉันหัวใจวายตายจะทำไง”
“ผมก็โทรเรียกรถพยาบาลไง ผมจำเบอร์ได้ทุกเบอร์นะถ้าเกียวกะ…”
“ฉันรู้ว่านายฉลาดแต่ตอนนี้ฉันหิว”
ทุกอย่างจบลงแค่นั้นโทมัสยักไหล่เล็กน้อยแล้วตรงไปที่โต๊ะอาหารจัดแจงทุกอย่างให้อีกคนอย่างรวดเร็วก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วตั้งหน้าตั้งตากินสปาเก็ตตี้ในจาน กีฮงมองโทมัสแล้วก้มลงกินในส่วนของตัวเอโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนกระทั่งกีฮงเอ่ยปากขอน้ำจากโทมัส
มือใหญ่วางเอกสารตรวจสอบหลังจากทำเสร็จไว้ข้างหัวเตียง เขาให้คำแนะนำสถาบันหลายอย่างเกี่ยวกับการใช้งานแรกของโทมัส เสียงหาวและตาปรือๆบอกได้แล้วว่าเขาควรหลับเสียทีถ้าไม่ติดว่าลืมแอนดรอยด์ตัวขาวนั่นไปสนิท ขายาวก้าวฉับๆลงจากเตียงนอน เปิดประตูห้องออกไปเจอโทมัสนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาในชุดนอนของเขาเอง ปากเรียวบางและใบหน้านิ่งสนิทในยามหลับดูต่างจากตอนที่ลืมตาจนกีฮงหัวเราะในลำคอเบาๆ
“แอนดรอยด์หรือแมววะ”
ร่างของแอนดรอยด์058ถูกวางลงบนเตียงนอนขนาดสองคน ผ้าห่มผืนใหญ่ปลายเตียงกีฮงดึงมันขึ้นมาห่มให้โทมัสจนถึงหน้าอก แม้จะไม่มีหัวใจเหมือนมนุษย์แต่ก็ยังหายใจได้และมีชีพจรซึ่งมันเป็นชิ้นส่วนพิเศษที่ถูกใส่ลงไปในชิปอันเล็กๆ ในร่างกายของโทมัส
กีฮงถอนหายใจแล้วทิ้งตัวนอนลงข้างๆ ดึงผ้าห่มส่วนที่เหลือเข้ามาห่มจนถึงอกเหมือนแอนดรอยด์ข้างๆ แล้วหันหน้าไปมองใบหน้าเรียวจากด้านข้างจนเผลอหลับไป
เสียงโทรศัพท์ปลุกให้กีฮงงัวเงียตื่นขึ้นมาคว้านเครื่องมือสื่อสารที่หัวนอน เข้าจิ้มลงไปที่หน้าจอแล้วกรอกเสียงใส่โดยไม่ดูหน้าจอเลยสักนิด เพราะไม่ว่าใครก็ตามที่โทรมารบกวนเวลานอนในวันหยุดเสาร์อาทิตย์กีฮงก็ไม่คิดจะใส่ใจถ้ามันไม่ใช่สายจากสถาบัน เสียงของดร.ดีแลนทำให้เขาตาสว่าง
“ไงเพื่อนอย่าเพิ่งวางนะเว้ยแค่จะโทรมาถามว่าแอนดรอยด์058โอเคไหม”
“ก็โอเคดีถ้าไม่โอเคฉันคงลากเข้าสถาบันตั้งแต่ตอนแรกแล้วล่ะ” กีฮงกรอกเสียงเหนื่อยใส่โทรศัพท์
“ครับคุณกีฮง ยังไงถ้ามีอะไรก็ติดต่อมาได้ตลอดนะ แล้วก็อีกเรื่องอย่าลืมอ่านเมล์ที่ส่งไปให้ด้วยมันเป็นแผนเกี่ยวกับการพัฒนาแอนดรอยด์ให้ดีกว่านี้แค่นี่แหละ บาย”
กีฮงสถบด่าไม่รู้กี่พันคำแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนต่อความง่วงทำให้เจ้าของห้องลืมนึกถึงแอนดรอยด์ข้างๆที่ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว โทมัสตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เขาทำความสะอาดห้องให้กีฮงและจัดการเอาเสื้อผ้าไปซักรวมถึงออกไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเพื่อซื้อของสดมาเก็บไว้ โทมัสสามารถคำนวณเวลาของอาหารได้ตามโปรแกรมที่บางส่วนที่ถูกตั้งเอาไว้
“ตื่นนานยัง”
โทมัสหันขวับไปทางต้นเสียงข้างหลัง คำเอ่ยทักทายกับหน้าตาตอนตื่นนอนของกีฮงทำเอาแอนดรอยด์หลุดขำหัวเราะดังลั่นจนกีฮงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และพยายามเปิดตาตี่ๆของตัวเองมองโทมัส
“นานแล้วครับ คุณน่าจะไปล้างหน้านะผมเห็นหน้าคุณยังกับหมีตาขีดๆเลย” โทมัสบอกยิ้มๆ
“ยุ่งน่า…เดี๋ยวตอนนายตื่นนอนฉันจะล้อนายบ้าง” กีฮงชี้หน้าโทมัสอย่างคาดโทษ
“ผมตื่นก่อนคุณแน่นอน ยกเว้นคุณจะไม่นอนรอผมตื่น”
“ถ้ามันทำให้ฉันแก้แค้นนายเรื่องตาฉันได้ก็จะทำ”
พอจบประโยคโทมัสก็เอาแต่หัวเราะจนกีฮงอดไม่ได้ที่จะผละออกจากเคาน์เตอร์ครัวแล้วเดินเข้าไปหาโทมัสก่อนจะยกมือเขกกะโหลกแอนดรอยด์จอมกวนประสาทไปหนึ่งที
“ถ้าไม่ติดว่านายเป็นแอนดรอยด์ฉันจะเตะนายลงถังขยะหน้าบ้านเดี๋ยวนี้เลยโทมัสแซงสเตอร์”
tbc
สมองเราได้ไปไกลแล้ว บาย 555555555
รับแอนดรอยด์สักตัวไหมคะ T-T
เรื่องนี้เป็นฟิคคุณกีฮงกับคุณโทมัสแบบมโนเต็มสตรีมมาก
บวกกับเราใช้จินตนาการเยอะมากๆ 5555 มั่วเยอะมากก
เราไม่ได้เรียนวิศวะอ่านแล้วอ่านจะขัดๆเพราะมโนขึ้นมา ..นี่เรียนรัฐศาสตร์
แต่งฟิคการเมืองจะอ่านไหม games of the maze 555 อณาจักรเดอะเมซ #ท่ด
สนุกกับการแต่งแบบไม่ต้องคิดมาก เราไม่ถนัดท้องทุ่ง T_T เราถนัดนอกโลก ดูหนังมาร์เวลเยอะไป..
สนุกไม่สนุกก็บอกได้นะคะ พาร์ทนี้อาจจะบทน้อยๆเพราะต้องเกริ่นๆก่อน
ถ้าเห็นชื่อมินโฮในนี้คือเราเบลอนี่ตีสามครึ่งT_T ซฮรี่
enjoy reading ka
ความคิดเห็น