PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #2 : PLAYING WITH FIRE : 1 (REWRITE)

PLAYING WITH FIRE 1

รอยที่คอยังทำให้จัสตินฮวงหงุดหงิดไม่เลิกทั้งที่มันเกือบจะเป็นอาทิตย์แล้วด้วยซ้ำ ลูบไปก็หงุดหงิดไปยิ่งเมื่อนึกถึงใบหน้ายียวนกวนประสาทของแวมไพร์หนุ่มก็รั้งแต่ทำให้อารมณ์เสีย ห้องนอนขนาดเล็กในตึกโทรมๆ เป็นที่ซุกหัวนอนในแต่ละวันให้ผ่านไป เช้ามาก็ไปเรียน กลับถึงบ้านก็ทำงานพิเศษตอนเย็น จัสตินไม่เคยโทษใครที่ต้องเป็นแบบนี้เพราะความลำบากที่ต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่ทุกวันไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่หรือว่าอะไร เขารักแม่กับพ่อเกินกว่าจะกล่าวโทษ

ความรักไม่ได้ผิดแม้จะคนละเผ่าพันธุ์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกตรงไหน คนที่คิดกฎบ้าๆนั่นขึ้นมาต่างหาก ถ้าแวมไพร์รักกับใครที่ไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกันก็จะต้องตาย ส่วนมนุษย์หมาป่าเมื่อทำผิดกฎข้อนี้โทษคือการไล่ออกจากฝูง ครอบครัวฮวงอดีตเป็นมหาเศรษฐีแต่นั่นก็ก่อนที่พ่อกับแม่เขาจะรักกัน ไม่ต้องถามถึงคนในตระกูลทุกคนก็เมินหน้าหนีหมด ใครล่ะอยากจะมาคบค้าสมาคมกับคนตัวเปล่า ธุรกิจล้มละลายจากมหาเศรษฐีกลายเป็นเพียงแค่มนุษย์หมาป่าขี้เมาที่วันๆไม่ทำอะไรยกเว้นนอนกับดื่มเหล้า

แม่ของจัสตินจากไปตั้งแต่เพิ่งคลอดได้ไม่กี่วัน เขาแทบจำหน้าของคนเป็นแม่ไม่ได้จะมีเพียงรูปถ่ายใบเก่าให้ดูต่างหน้าเมื่อคิดถึง

“ไม่ออกไปทำงานหรือไง ไปให้พ้นๆหน้าสักทีไอ้ลูกเวร” น้ำเสียงทุ้มตะคอกด้วยอารมณ์ที่กำลังหงุดหงิดเต็มประดา ไม่ต่างจากสายตาที่คล้ายกันกับของลูกครึ่งหมาป่าที่กำลังจ้องมองพ่อของตนเอง

“กำลังจะไปครับ ข้าวพ่ออยู่บนโต๊ะนะ” เป็นจัสตินที่หลบสายตาแล้วตอบด้วยเสียงเบาหวิว

“ไสหัวไปไกลๆ”

และคำตอบแบบนี้ก็ได้รับมันเหมือนทุกวัน พ่อเกลียดเขาตั้งแต่จำความได้ไม่เคยพูดดี ไม่เคยสนใจ ที่โตมาได้ก็เพราะเพื่อนแวมไพร์บางคนของแม่ที่คงเวทนาและเห็นแก่ที่เขาเป็นลูกชายของเพื่อนสนิท เธอชุบเลี้ยงให้อาหารและการศึกษาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ยังงั้นป่านนี้เขาคงตายไปนานแล้ว

งานในร้านสะดวกซื้อเล็กๆไม่ได้หนักหนา เจ้าของเป็นคุณลุงหมาป่าที่ใจดีเพราะคุณลุงเจ้าของร้านไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจหมาป่าที่มีเลือดของแวมไพร์ไหลเวียนอยู่ในตัวเลยสักนิด แถมบางครั้งยังไปหาเลือดมนุษย์มาให้เขากินอีกต่างหาก

จัสตินกินทั้งเลือดและอาหารของมนุษย์จำพวกเนื้อสัตว์ต่างๆ เคยพยายามที่ไม่กินเลือดมนุษย์แต่สุดท้ายก็แทบจะหมดแรงแถมยังเกือบตายจนต้องหามส่งโรงพยาบาล

พอคิดถึงเรื่องของตัวเองที่ชอบเป็นภาระให้คนอื่น ลูกหมาป่าตัวจ้อยก็ได้แต่ถอนหายใจ ถ้าแม่ยังอยู่คงดีกว่านี้เพราะแม่คงบอกให้พ่อไม่ต้องเกลียดเขา

งานพาร์ทไทม์เลือกเกือบตีสอง จัสตินก้มหัวลาคุณลุงเจ้าของร้านกับพี่พนักงานอีกคนก่อนจะเดินหิ้วถุงใส่เลือดแกว่งไปตามในตรอกมืด สำหรับมนุษย์ที่นี่มันน่ากลัวแต่สำหรับจัสตินแล้วก็แค่ตรอกมืดๆที่จะทำให้ทางกลับบ้านเร็วขึ้นก็เท่านั้น

เสียงฝีเท้าของใครสักคนดังตามมาข้างหลังสัญชาติญาณของความเป็นหมาป่าทำให้คนที่กำลังเดินแกว่งถุงเหลียวหลังกลับไปมอง ความมืดและความว่างเปล่าตรงหน้าที่จัสตินมองเห็นก่อนจะหันกลับมาก่อนจะตกใจกับใครบางคนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า

“ไงเจ้าลูกหมาวันนี้ไปทำงานมาหรอ”

เสียงทุ้มเอ่ยทักก่อนจะชิงเอาถุงร้านสะดวกซื้อไปถือเอง ตาคมจ้องมองเลือดมนุษย์ที่กลิ่นไม่ค่อยจะดีนักเพราะมันคงมาจากมนุษย์ที่ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่ เลือดมนุษย์มีหลายเกรดเหมือนกับอาหารของพวกมนุษย์ ตั้งแต่พรีเมียมคือสามารถกัดและดูดได้จากมนุษย์สดๆโดยแลกกับเงินและมนุษย์พวกนั้นจะต้องดูแลตัวเองให้ดี จากนั้นก็รองลงมาไปเรื่อยๆแต่จากในถุงนี้เหมือนเป็นเลือดที่กำลังจะหมดอายุ

“ยุ่ง” จัสตินตอบเสียงแข็ง

“เลือดกำลังจะหมดอายุกลิ่นก็ฉุนเป็นบ้ากินเข้าไปได้ไง” เฉิงเฉิงโยนทิ้งใส่ถังขยะที่อยู่ไม่ไกล เจ้าของเลือดเบิกตาแทบจะวิ่งไปคุ้ยเอามันมาแต่ถูกห้ามไว้ก่อน

“นายนี่มันนิสัยแย่ที่สุดเลยฟ่านเฉิงเฉิง!”

เจ้าของชื่อไม่ได้สะทกสะท้านสักนิดแถมยังจับแขนผอมให้เดินตามไปด้วยกันซึ่งมีรถจอดอยู่ไม่ไกล แม้จัสตินจะพยายามดิ้นให้พ้นจากแวมไพร์หนุ่มเท่าไหร่มือใหญ่นั่นก็ยิ่งบีบแขนของเขาแน่นขึ้นจนรู้สึกเจ็บ

“ถ้านายวิ่งหนี นายเจอดีแน่ฮวงหมิงฮ่าว” คำขู่สั้นๆแต่ในน้ำเสียงทุ้มๆนั่นบอกถึงการเอาจริง

จัสตินขึ้นไปนั่งบนรถคันหรู มันสวยและสบายแถมเบาะยังนุ่มอีกต่างหาก ไม่รู้ว่านั่งรถคันนี้มากี่ครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งบอกให้รู้ไว้เลยว่าลูกหมาป่าตัวนี้ไม่เคยเต็มใจ

รถทะยานไปข้างหน้าโดยที่จัสตินไม่รู้จุดหมาย ดวงตากลมมองออกไปนอกหน้าต่างนอกจากแสงไฟของถนนกับตึกสูงก็ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ ไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้ามาจอดในคอนโดที่ตั้งตระหง่านสูงใหญ่ท่ามกลางตึกอื่นๆ แต่มันดูเป็นโซนที่เฉพาะคนมีเงินถึงจะมารวมตัวกันอยู่ในย่านนี้ และไม่ต้องเดาเลยว่าคงมีจะแวมไพร์ไม่น้อยอาศัยอยู่

“ตามมา” มือใหญ่เอื้อมมือจับมือของลูกหมาป่าก่อนจะลากเข้าไปในตึก มีผู้หญิงหน้าตาดีรอต้อนรับโดยเธอปลายตามองเขาหน่อยๆ

“วันนี้คุณชายเฉิงพาใครมาหรอคะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยถามก่อนจะกดลิฟต์

“ลูกหมา” ตอบสั้นๆแล้วแขนยาวก็วางอยู่บนไหล่กอดกระชับเหมือนสนิทกันมาหลายสิบปี

จัสตินได้แต่กัดฟันกรอดๆด้วยความโมโหอยากจะข่วนหน้าไอ้คุณชายเฉิงให้เป็นรอย โดยเฉพาะตอนที่อีกฝ่ายก้มมามองพลางยกคิ้วแล้วยิ้มมุมปากแบบที่โคตรอยากจะบีบคอให้ตาย

รู้แล้วว่าเงินมันทำอะไรได้บ้าง ห้องของคุณชายเฉิงใหญ่จนน่าตกใจแถมทั้งชั้นนอกจากแวมไพร์หนุ่มแล้วก็ไม่มีใครเลย นั่นก็แปลว่าชั้นสิบเจ็ดทั้งชั้นเป็นของคุณชายตระกูลฟ่าน ดวงตากลมจ้องมองอย่างหวาดๆ ถ้าเกิดเขาทำอะไรพังขึ้นมาคงโดนเจ้าของห้องกินหัว

“นั่งสิ”

“จะกลับบ้าน” จัสตินตอบแต่ก็นั่งลงบนโซฟานุ่มสีเข้ม

“ให้กลับแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้”

พูดจบเจ้าของห้องก็เดินเข้าไปในครัวแล้วออกมาพร้อมถุงเลือดสีแดงสด จัสตินเผลอกลืนน้ำลายตอนที่มองถุงเลือดสองถุง

“อยากกินไหม” อีกฝ่ายชูแล้วถามด้วยน้ำเสียงและท่าทางเจ้าเล่ห์

“ไม่! จะกลับบ้าน” ใครมันจะพูดว่ากันเสียฟอร์มแย่

“งั้นถ้าเปิดถุงออกมาแล้วได้กลิ่นรึเปล่าหื้มฮวงหมิงฮ่าว”

ใครจะไม่กลิ่นหอมๆนั่นกันจัสตินได้แต่คิดในใจ มันหอมจนอยากเดินไปกระชากถุงเลือดมาแล้วกินให้หนำใจแต่สิ่งที่ทำได้คือจ้องมันตาละห้อย

“ถ้าอยากกินจะกินทั้งสองถุงเลย แต่มีข้อแม้นะ” แวมไพร์หนุ่มพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆกันแถมยังตบหน้าตักเสียงดังตวัดตามองด้วยสายตาแพรวพราว “ต้องนั่งกินบนตักฉันไม่งั้นก็อด”

จัสตินแทบอยากจะพุ่งเข้าไปบีบคอแล้วเขย่าแรงๆแบบที่คิดไว้ในลิฟต์ เขายอมกลับไปคุ้ยถังขยะสกปรกๆนั่นก็ได้แต่ต้องมานั่งในท่าทางล่อแหลมขอบายดีกว่า

“ใครจะทำเรื่องน่าอายแบบนั้นกัน” ตอบออกไปแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ขอบายนะครับคุณชายฟ่านเฉิงเฉิง”

มันควรจะเป็นภาพที่ลูกหมาป่าตัวจ้อยออกมาจากห้องหรูแล้วสะบัดหน้าใส่แวมไพร์ต้นตระกูลที่นั่งอยู่ไม่ไกล มันควรจะเป็นแบบนั้นถ้าฟ่านเฉิงเฉิงไม่เดินมาด้วยความเร็วระดับแวมไพร์ดักหน้าเขาเอาไว้แล้วดูดถุงเลือดในมือต่อหน้าเขา กลิ่นของมันหอมหวน สีแดงสดยังล่อตา ล่อใจ สุดท้ายก็เหมือนถูกมนตร์สะกด

ลูกหมาป่าที่มีเลือดของแวมไพร์กำลังนั่งอยู่บนตักแกร่งดูดกินเลือดอย่างหิวโหย เสียงดูดจ๊วบจ๊าบเรียกให้แวมไพร์ต้นตระกูลอดไม่ได้ที่จะสอดมือเข้าไปในเสื้อยืดเก่าๆของคนบนตัก ลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนแถมยังแอบจับเอวคอดที่บอกได้ว่าเจ้าลูกหมาของเขาผอมแค่ไหน

“อื้อ อย่าจับตรงนั้น” จัสตินผละปากออกจากถุงเลือดก้มบอกคนที่กำลังปัดป่ายมือไปมาทั่วแผ่นหลังของตัวเอง

“มีหน้าที่กินก็กินไปเถอะ แล้วก็นะเลิกขยับช่วงล่างไปมาสักทีก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”

จัสตินจิ๊ปากเปลี่ยนมานั่งนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายจับนู่นจับนี่ตามที่ต้องการ ความหวานของเลือดแทบจะทำให้ลืมทุกสิ่งเพราะมันเป็นเลือดมนุษย์ที่อร่อยที่สุดเท่าที่กินมา อร่อยจนไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ลิ้มลองอะไรแบบนี้

“หมดแล้วลุกได้แล้วใช่ไหม” แลบลิ้นเลียเลือดข้างปากพลางมองหน้าต้นตระกูลที่เงยหน้ามอง

“ใครบอก นั่นเป็นอาหารวันนี้ของฉันในเมื่อนายกินมันหมดแล้วเพราะฉะนั้นนายก็ต้องเป็นอาหารวันนี้ของฉันแทน”

“เฮ้ย!”

แผ่นหลังของลูกหมาป่าแนบไปกับโซฟาสีเข้มตัวยาว แล้วร่างของแวมไพร์ต้นตระกูลก็ตามมาคร่อมทับ ลมหายใจเย็นเฉียบแต่สงบจ่ออยู่ข้างแก้มจนต้องหันหน้าหนี เสียงหัวเราะทุ้มๆดังอยู่ข้างหูก่อนจมูกโด่งจะกดลงมาบนแก้มนิ่มเต็มแรงจนมันบุ๋มลงไปตามแรง

“ใครให้หอมกันไอ้คนฉวยโอกาส ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้นะ อื้อ— ”

ริมฝีปากเย็นเฉียบประทับลงไปบนริมฝีปากอุ่นๆที่มีกลิ่นเลือดคละคลุ้งไปหมด สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อนตามอุณหภูมิของร่างกาย ไล้เรียวลิ้นไปแนวฟันเรียงสวยแล้ววกกลับมาดูดดุนลิ้นอุ่นอันเล็กๆฝังคมเขี้ยวลงไปเบาๆด้วยความมันเขี้ยว มือเรียวยาวลูบหน้าท้องแบนราบติดผอม

สีหน้าของลูกหมาดูเหมือนจะขาดใจตายนั่นแหละถึงได้ผละออกมามองริมฝีปากบวมเจ่อของอีกฝ่าย เฉิงเฉิงยกยิ้มก้มลงไปที่ซอกคอขาวใช้ปลายจมูกโด่งเกลี่ยไปมาพร้อมกับปลายลิ้นเลียผิวหนังที่ข้างใต้คือเส้นเลือดที่กำลังเต้นตุบๆ

“ยะ อย่า…” น้ำเสียงเล็กๆนั่นดูหวาดกลัวนิดหน่อย

“เจ็บนิดเดียวนะครับ” และไม่เคยมีสักครั้งที่จะต้องปลอบประโลมใครยามดูดกินเลือดสดๆจากต้นคอ

“อ๊ะ!”

คมเขี้ยวแหลมยาวฝังลงไปที่ต้นคอขาวเนียนกลิ่นเลือดอุ่นๆที่ถึงแม้จะรสชาติแปลกแตกต่างไปจากของมนุษย์และแวมไพร์ มันก็ไม่ได้แย่ออกจะหอมหวานเสียด้วยซ้ำ เลือดมากมายไหลลงคอและมันมากพอจนทำให้ลูกหมาป่าหมดแรง

มือสองข้างที่ขย้ำชุดสูทหรูตกลงข้างตัว เสียงครางหงิงๆเหมือนลูกหมาดังขึ้นพร้อมทั้งหูสามเหลี่ยมประมาณฝ่ามือที่ผุดขึ้นมาบนผมสีเข้ม

ฟ่านเฉิงเฉิงผละออกจากซอกคอขาวที่ตอนนี้มีรอยช้ำม่วงจากการโดนกัด ดวงตากลมของลูกหมาป่าปรือในยามที่เขามอง ยกมือขึ้นลูบข้างแก้มนิ่มเบาๆแล้วกดจูบลงไปทั้งสองข้าง

“หมดแรงแล้วสินะ”

“หงิงๆ”

แวมไพร์หนุ่มหัวเราะเขายังไม่เคยบอกใครสักคนว่าเขาชอบเวลาที่เห็นหูนั่นกับท่าทางเหมือนลูกหมาของจัสตินฮวง มันดูน่าเอ็นดูเป็นบ้าและคงจะดีไม่หยอกถ้าตอนที่เขาอยู่ในตัวของเจ้าลูกหมาแล้วเห็นหูนั่นโผล่ออกมา

“นอนซะเจ้าลูกหมา”

ท้องฟ้ายามรัตติกาลมันเงียบสงบ ควันจากปลายมวนบุหรี่ลอยฟุ้งไปกับสายลมในยามค่ำคืนก่อนจะจางหายไป ดวงตาคมมองออกไปสุดลูกหูลูกตาเพราะข้างหน้าเป็นสะพานแขวนขนาดใหญ่กับแม่น้ำที่กว้างไม่แพ้กัน

รสชาติของเลือดยังคลุ้งไปทั่วทั้งปากแม้จะดูดเอานิโคตินเข้าไปกลบ เฉิงเฉิงไม่อยากทำให้ลูกหมาตัวนั้นกลัวเขานัก แค่ลำพังสิ่งที่อีกฝ่ายต้องเผชิญมันก็แย่มากพอแล้ว ไม่รู้ว่ามันเกิดความรู้สึกสงสารแบบนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือตอนไหน รู้ตัวอีกทีจัสตินฮวงก็อยู่ในความคิดของเขาเสียแล้ว

โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูถูกยกขึ้นมากดหาเบอร์สักพัก เสียงปลายสายทักทายอย่างนอบน้อมเหมือนทุกที

“เรื่องที่พ่อของเจ้าลูกหมาให้ข้อเสนอมาฉันตกลง”

(คุณชายจะเอาจริงๆหรอครับ)

“ใช่ จัดการให้ด้วยล่ะ”

(ครับคุณชายเฉิงผมจะจัดการให้เร็วที่สุด)

“ขอบใจ”

tbc.

ไม่ต้องกลัวว่ามันจะเป็นฟิคดาวพระศุกร์คือมันไม่ใช่

แต่งเองก็ใจบางมากตอนคิดว่าถ้าจัสตินมีหูครางหงิงๆอ้อนพี่ ฮื้อ เจ้าลูกหมา

ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ คอมเม้นต์เป็นกำลังใจหรือติดแท็ก #เล่นกับไฟเฉิงจัส

ตอนนี้กลายเป็นเล่นกับหมาแล้ว แง้ 55555555

ขอฝากฟิคในแอพจอยลดาด้วยค่ะ เรื่อง L I A R ไปอ่านกันได้

ขอบคุณขรั่บบบ