คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : PLAYING WITH FIRE : 16 (REWRITE)
จัสตินรู้ว่ามันไม่ดีที่เขาแอบออกมาแบบหนีแต่ใจของเขาร้อนรนเกินกว่าจะอยู่เฉย
ภาพของฟ่านเฉิงเฉิงที่ถูกลากตัวขึ้นรถไปทั้งที่ร่างโชกไปด้วยเลือดยังคงติดตา
จัสตินไม่ได้รู้สึกผิดไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่ารู้สึกว่าตัวเองคงกำลังรักฟ่านเฉิงเฉิงอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน
อีกฝ่ายทำทุกอย่างให้เขาถึงแม้ตัวเองจะเจ็บปวดแต่ต้นตระกูลก็ยังคงทำทุกอย่างเพื่อจัสตินตลอดมา
จัสตินกำปืนสั้นที่แอบหยิบมาจากในห้องของลี่หนงไว้ในมือ
ค่อยๆลัดเลาะเข้าทางข้างบ้านที่จัสตินเคยแอบมาทำเอาไว้
ตอนนั้นคิดแค่ว่าเผื่อเอาไว้หนีฟ่านเฉิงเฉิงแต่ตอนนี้มันกลับเป็นประโยชน์ต่อเขามาก
และอีกอย่างที่ได้รู้ว่าฟ่านเฉิงเฉิงอยู่คฤหาสน์ของตัวเองก็เพราะได้ยินฟ่านปิงปิงคุยกับปู่ฝาน
พวกนั้นต้องการให้รออีกสองสามวันแต่จัสตินทนรอไม่ไหว
เขาขาดสติและเป็นห่วงต้นตระกูลเกินกว่าจะรอให้ถึงเวลานั้นได้ ถ้าฟ่านเฉิงเฉิงตายจัสตินจะอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ยังไงกัน
ความมืดและความเงียบไม่ได้ทำให้จัสตินกลัวเหมือนเมื่อก่อน
จมูกไวต่อกลิ่นรับรู้ถึงกลิ่นของต้นตระกูล ปากอิ่มยกยิ้มแอบถอนหายใจอย่างโลกอก
กรอบ!
“เฮ้ยใครวะ!” เสียงตะโกนดังก่อนฝีเท้าจะวิ่งมาทางจัสติน
เจ้าตัวพยายามสอดส่องหามุมที่ปิดบังตนเองได้ก่อนจะรีบอำพรางตัวในความมืดและทำตัวให้ลีบเล็กที่สุด
กว่าจะเข้ามาถึงข้างในทำเอาจัสตินกลัวแทบตาย
พวกนั้นมีจำนวนมากและที่สำคัญดูท่าจะมีความว่องไวพอตัว
ชั้นใต้ดินจัสตินไม่รู้หรอกว่ามันอยู่ส่วนไหนของบ้านเพราะมาอยู่ที่นี่เจ้าของบ้านเองก็ไม่เคยบอกว่าที่นี่มีห้องลับหรืออะไร
หมับ!
“เฮ้ย!”
มือปริศนาที่จับมาที่ไหล่ทำเอาจัสตินสะดุ้งโหยงเผลอร้องออกมาแต่ยังดีที่มันไม่ได้ดังมาก
นิ้วมือเตรียมเหนี่ยวปืนไปข้างหลัง
“ชู่ว์
เบาๆหน่อย”
“พี่สวี่คุน!”
เจ้าของชื่อยักคิ้วให้จนจัสตินที่ยืนอยู่ทำหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอสวี่คุนที่นี่
เหมือนสีหน้าของจัสตินจะบอกทุกอย่างอยู่แล้ว
“นายออกมาฉันเห็นเลยตามมา”
สวี่คุนบอกก่อนจะยืนไปจับข้อแขนของจัสติน “ตามฉันมาฉันรู้ว่าห้องใต้ดินอยู่ตรงไหน”
“ครับ”
จัสตินยิ้มก่อนจะเดินตามไป
เพราะข้างในบ้านไม่มีใครอยู่เฝ้ามันเลยเป็นไปได้ง่ายที่จะเดินโดยไม่ต้องแอบเหมือนตอนจะเข้ามาข้างในนี้
จัสตินเดินตามไปจนถึงห้องอ่านหนังสือถ้าจำไม่ผิดเหมือนฟ่านเฉิงเฉิงจะชอบห้องนี้เป็นพิเศษด้วยซ้ำ
“อยู่ข้างในนี้แหละนายน่าจะได้กลิ่นเลือดเขานะ”
สวี่คุนหันมาบอกก่อนจะค่อยๆผลักชั้นหนังสือใหญ่โตออกไปกลายเป็นประตูสู่ชั้นใต้ดิน
กลิ่นอับผสมกินคาวเลือดลอยคละคลุ้งจนทั้งคู่ต้องปิดจมูก
มันไม่ได้หอมหวนเหมือนเลือดที่กินแต่มันกลับรู้สึกอับชื้นผสมปนเปกันจนกลายเป็นกลิ่นไม่พึงประสงค์
จัสตินเดินตามหลังสวี่คุนที่ค่อยๆลงบันไดไปช้าๆจนกระทั่งหยุดอยู่มองบ้านประตูสามบาน
สวี่คุนหันมาเขาชี้ประตูทางซ้ายสุด
ประตูไม้สีน้ำตาลที่ทั้งเก่าและโทรมถูกเปิดออก
ร่างของต้นตระกูลถูกล่ามอยู่กับโซ่ตรวนหลายเส้น จัสตินรีบวิ่งถลาเข้าไป
“เฉิงเฉิง!”
เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมาก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
นัยน์ตาสีอ่อนของต้นตระกูลทำให้ช่ายสวี่คุนตกใจเพราะนั่นหมายถึงนี่คือร่างต้นตระกูล
“มาจนได้ดื้อจริงๆเลยลูกหมาของฉันเนี่ย”
ฟ่านเฉิงเฉิงพูดแล้วยกมือที่ถูกล่ามไว้ลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ
“ฉันมาช่วยนายแล้วนะ”
จัสตินตอบ
“ทำแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม
นายไม่ควรมาที่นี่จัสตินแต่ฉันรู้ว่านายจะมาและกำลังรออยู่เลย”
ร่างต้นตระกูลไม่ได้อ่อนโยนกับใครสักเท่าไหร่ข้อนี้ทุกคนรู้ดี
แต่ที่ช่ายสวี่คุนคาดไม่ถึงคือฟ่านเฉิงเฉิงในร่างต้นตระกูลที่ดูเหมือนจะอ่อนโยนกว่าทุกๆครั้งที่เจอ
กับจัสตินฮวงคงเป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกอย่างจริงๆ
โซ่ตรวนถูกช่ายสวี่คุนดึงออกเพราะพละกำลังอีกคนมากกว่าจัสตินเป็นเท่าตัว
อาจเป็นเพราะอีกคนมีชั่วโมงบินในการต่อสู้มากกว่า
จัสตินประคองร่างของฟ่านเฉิงเฉิงก่อนจะค่อยๆก้าวเดินขึ้นไปข้างบน
จัสตินหายใจแทบไม่ออกอยู่แล้วเขาเกลียดกลิ่นอับแบบนี้มันพาลให้อยากอาเจียนจะแย่
ฟ่านเฉิงเฉิงเองก็ยังเดินเองได้แม้เขาจะประคองอยู่ข้างๆ
ทั้งที่ดูบาดเจ็บมากแต่กลับทำเหมือนไม่เป็นอะไร
“สวี่คุน” ฟ่านเฉิงเฉิงเรียกชื่อคนที่เดินนำหน้า
“ว่า?”
“มาอยู่ข้างหลังเถอะไม่งั้นนายเจ็บหนักแน่”
นัยน์ตาสีอ่อนจ้องมองพี่ชายต่างมารดา “ลี่หนงยังต้องการนายอยู่นะ”
ช่ายสวี่คุนถอนหายใจแต่ก็ยอมมาเดินหลังสุดให้คนเจ็บที่บอกว่าไม่เป็นอะไรเดินนำหน้า
ตรงกลางคือจัสตินและแน่นอนหลังบานประตูคงไม่สู้ดีนัก
สวี่คุนอยากจะรู้ว่าฟ่านเฉิงเฉิงน่ะเห็นอะไรบ้างอนาคตที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้จะเป็นยังไง
เพราะเจ้าตัวได้แต่ภาวนาให้มันผ่านไปโดยไม่ต้องมีใครตาย
ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครก็ตาม
ประตูลับถูกเปิดออกในห้องสมุดยังเงียบกริบแต่ด้วยสัญชาตญาณเหมือนทั้งสามจะรู้ว่าข้างนอกมีอะไรรออยู่
ฟ่านเฉิงเฉิงยกยิ้มมุมปากเขาชอบตัวเองเวลาอยู่ในร่างต้นตระกูลสุดๆ
ตอนนี้ในหัวไม่มีอะไรต้องคิดนอกจากออกไปฆ่าพวกนั้นให้หมด เจ้าของร่างสูงหันกลับไปมองหน้าคนเด็กกว่าที่มองกลับมา
มือใหญ่ประคองแก้มขาวเนียนเอาไว้ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบเบาๆก่อนจะก้มลงจูบแก้มอย่างบรรจง
“ฉันรักนายนะจัสตินและจะรักตลอดไป”
เพียงแค่ชั่วพริบตาร่างของต้นตระกูลก็หายลับออกไปจากห้องสมุดใหญ่โตของคฤหาสน์
จัสตินเบิกตากว้างพยายามจะตามไปแต่โดนสวี่คุนห้ามเอาไว้
“แอบอยู่ในนี้นะห้ามไปไหนฉันจะไปช่วยเฉิงเฉิงเอง”
“แต่ผม…”
“ถ้านายเป็นอะไรไปคิดสิว่าหมอนั่นจะอยู่ยังไง”
สวี่คุนบอก
“แล้วถ้าพี่เป็นอะไรไปแล้วเพื่อนผมจะอยู่ยังไง”
จัสตินย้อนเขาก็เป็นห่วงช่ายสวี่คุนไม่แพ้กัน
ช่ายสวี่คุนยักไหล่ยิ้มเหมือนว่าข้างหน้าที่จะต้องเผชิญมันคือเกมอะไรง่ายๆ
ทั้งที่มันอาจจะเป็นความตายก็ได้
“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก
เอาเป็นว่านายอยู่นี่หลบถ้าได้ยินเสียงหรือกลิ่นที่ไม่ใช่พวกเรา”
“…”
“เข้าใจไหมจัสติน”
“ครับ
อย่าให้หมอนั่นเป็นอะไรนะครับพี่สวี่คุน”
สวี่คุนยืนมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มของเด็กน้อยตรงหน้า
“ไม่ต้องกลัวคนอย่างต้นตระกูลไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”
tbc.
#เล่นกับไฟเฉิงจัส
ความคิดเห็น