คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : PLAYING WITH FIRE : 14 (REWRITE)
จัสตินลืมคิดว่าฟ่านเฉิงเฉิงจะรู้สึกยังไงตอนนั้นก็แค่โกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้
ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคำพูดที่พูดออกไปจะทำร้ายอีกฝ่ายให้เจ็บปวด
คิดอย่างเดียวทำยังไงก็ได้ให้สาสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับจากการสูญเสียบิดาไปจนลืมคิดไปว่าแวมไพร์ที่ชอบเอาแต่ทำท่าทางนิ่งๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรก็คงมีความรู้สึกเหมือนกัน
ช่ายสวี่คุนเล่าเรื่องของฟ่านเฉิงเฉิงที่จัสตินเองก็ยังไม่รู้ให้ฟังเยอะแยะ
เขาไม่เคยรู้ว่าการเป็นต้นตระกูล
การอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารน่ากลัวและโดดเดี่ยวขนาดไหน
แผ่นหลังกว้างที่กำลังยืนหันหลังอยู่ที่ริมระเบียงห้องนอน
จัสตินเห็นควันสีขาวลอยฟุ้งแล้วจางหายไปในอากาศ
ขวดเหล้าวางเรียงรายเต็มไปหมดอย่างที่เฉินลี่หนงบอก
ใครๆก็เข้าหน้าต้นตระกูลไม่ติดทั้งนั้นตอนนี้
หมับ!
“ขอโทษ…”
“คิดว่าฉันโกรธนายลงหรอจัสติน”
ฟ่านเฉิงเฉิงตอบทั้งที่ยังไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ
“แต่ฉันอยากให้นายโกรธเพราะฉันมันงี่เง่า”
ฟ่านเฉิงเฉิงหันกลับมากอดลูกหมาป่าในอ้อมอก
สูดดมกลิ่นหอมหวานที่จากไปนานอย่างคิดถึง เขารู้ตั้งแต่ได้กลิ่นอีกฝ่ายจากที่ไกลๆ
หัวใจที่ไม่มีความหมายมันเต้นเป็นระยะแบบที่มนุษย์อาจจะเรียกว่าตื่นเต้น
หัวใจของฟ่านเฉิงเฉิงไม่เคยเต้นแรงหนักๆเพราะเขาเป็นแวมไพร์
มีหัวใจก็จริงแต่ก็มันก็เหมือนอวัยวะที่ไม่ได้สำคัญเท่าไหร่
แวมไพร์ไม่จำเป็นต้องพึ่งหัวใจแต่เวลารู้สึกเจ็บปวดฟ่านเฉิงเฉิงคิดว่าเขาดันปวดตรงอวัยวะก้อนเล็กๆตรงนี้ไปซะได้
“นายไม่ได้งี่เง่าเลยจัสติน
ทุกอย่างมันเป็นเพราะพ่อของฉัน
เพราะเขาทำให้พ่อนายต้องตายนายจะโกรธก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอกฉันเข้าใจดี”
จัสตินเงยหน้าจากอ้อมอกจ้องมองนัยน์ตาสีเข้มที่สั่นไหวและดูเหนื่อยล้า
มือเรียวยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาเบาๆ
“แต่ฉันโกรธนายนั่นแหละที่มันงี่เง่า
ทั้งที่ควรจะโกรธพ่อนาย”
“ถ้ามันทำให้นายรู้สึกสบายใจขึ้นฉันก็ยอมให้นายโกรธ”
ยิ่งฟ่านเฉิงเฉิงทำเหมือนไม่เป็นอะไรจัสตินก็รู้สึกผิด
สวี่คุนบอกว่าต้นตระกูลมีกำแพงสูงใหญ่ที่ยังไม่มีใครพิชิตเข้าไปได้แม้กระทั่งตัวเอง
“เราต่างแผดเผากันเหมือนไฟ
ฉันเหมือนจะตายตอนที่รู้ว่าทำให้นายเจ็บปวดแต่ที่ฉันจะบอกคือฉันก็เจ็บปวดเพราะสิ่งที่ตัวเองทำเหมือนกันนะเฉิงเฉิง”
“…”
“กำแพงของนายมันซ่อนอะไรไว้บอกฉันได้ไหม”
“ฉันรู้ว่าแม่กำลังจะตายฉันเห็นภาพในหัวแล้วมันก็กลายเป็นความกลัวที่สุดในชีวิต
ฉันเข้มแข็งอย่างที่พ่อต้องการไม่ได้ถึงแม้จะฆ่าคนได้แต่ไม่ได้แปลว่าจะฆ่าทุกคนที่ขวางทางได้
การเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นมันทำให้ฉันเจ็บเหมือนจะตายเหมือนอย่างที่ฉันเห็นนายในหัวของฉัน…”
“เห็นอะไรเฉิงเฉิง”
เจ้าของชื่อดึงจัสตินเข้าไปกอดจนจมอกซึมซับความอบอุ่นและกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่ม
จากแก้มขาวเนียน จากทุกๆอย่างที่เป็นฮวงหมิงฮ่าว
“เห็นนายตายเพราะพ่อฉัน…นั่นแหละสิ่งที่ฉันกลัวมาตลอดจัสติน
ฉันเสียนายไปไม่ได้เพราะฉันรับปากพ่อนายเอาไว้ว่าจะดูแลลูกชายของเขาให้ดีที่สุด
และนายก็เป็นคนรักของฉันเราเป็นของกันและกัน ฉันยอมให้พ่อทำแบบนั้นไม่ได้”
จัสตินกระชับอ้อมกอดเพื่อปลอบคนที่กำลังกอดเขาแน่นเหมือนกัน
แวมไพร์ที่แสนเย่อหยิ่งต่อหน้าทุกคนกำลังอ่อนแอต่อหน้าเขา
“พ่อนายทำไม่ได้หรอกเฉิงเฉิง” จัสตินบอกพลางลูบแผ่นหลังกว้างอย่างปลอบประโลม
“พ่อทำได้และตอนนี้พ่อก็กำลังมา”
ปัง!
ประตูเปิดออกพร้อมแวมไพร์ชุดดำที่วิ่งเข้ามาหาทั้งคู่
ฟ่านเฉิงเฉิงได้แต่ต่อสู้กับพวกนั้นเหมือนที่จัสตินเองก็กำลังทำ
เด็ดหัวของพวกมันออกราวกับว่าเป็นนักฆ่าฝีมือดีทั้งที่จริงฟ่านเฉิงเฉิงก็เป็นแค่แวมไพร์ต้นตระกูลที่ไม่อยากเกิดมาในตระกูลนี้
กับลูกผสมระหว่างหมาป่ากับแวมไพร์ที่ไม่เคยสู้กับอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง
ฟ่านเฉิงเฉิงสามารถฆ่าพวกนั้นภายในเวลาไม่กี่นาที
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มห้องนอนเจ้าตัวหันไปมองจัสตินที่เหนื่อยหอบกำลังพยายามสู้กับแวมไพร์ตัวโตกว่าหลายเท่า
กรอบ!
ศีรษะที่ยังเปิดตาค้างกระเด็นไปไกลพร้อมกับเลือดสีแดงข้นที่กำลังไหลออกมา
จัสตินหันหน้าหนีก่อนจะโดนเฉิงเฉิงคว้าข้อมือเพื่อให้เดินตามออกไป
ทั้งคู่เดินลงบันไดมาอย่างเร็วเพราะไม่ใช่แวมไพร์ที่จะหายตัวได้ก็มีแค่ความเร็วที่เร็วกว่าแวมไพร์ทั่วไปของฟ่านเฉิงเฉิงที่มีประโยชน์
มือใหญ่อาบไปด้วยเลือดแต่จัสตินไม่ได้กลัวหรือคิดรังเกียจ
เพราะตอนนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องคนที่รักเหมือนกัน
และที่จัสตินจะทำคือเชื่อใจแวมไพร์ตรงหน้า
เชื่อใจฟ่านเฉิงเฉิง
“รีบขึ้นรถเลยจัสตินพ่อใกล้จะมาถึงแล้ว”
เฉิงเฉิงบอกก่อนจะเข้าไปนั่งที่ฝั่งคนขับ
“เราจะไปไหนกัน
ทำไมต้องหนีพ่อนายด้วยเฉิงเฉิง” จัสตินถาม
“เพราะนายจะตายไง
ฉันยอมไม่ได้ฉันให้พ่อทำแบบนั้นไม่ได้”
“แต่นายเป็นต้นตระกูล
นายเป็นทายาทนะ”
ฟ่านเฉิงเฉิงที่กำลังขับรถหันมามองหน้าของจัสติน
เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่…
“พ่อไม่ได้เป็นต้นตระกูลแต่แม่ฉันที่เป็นต้นตระกูลและใช่แม่เป็นผู้หญิงที่มาแต่งงานกับพ่อ
รู้ไหมคนเราเวลามีอำนาจอยู่ในมือทำได้ทุกอย่าง”
ไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้ยกเว้นคนในตระกูลเพราะจริงๆการจะเป็นต้นตระกูลต้องสืบเชื้อสายมาจากฝั่งทางบิดามากกว่ามารดา
แต่ใครจะไปรู้กันว่าผู้หญิงที่ตายไปเคยเป็นต้นตระกูลที่เต็มไปด้วยความสามารถ
เก่งกาจ ฉลาด และสวยงามเกินกว่าจะหาหญิงคนใดมาเทียบ ฟ่านเฉิงเฉิงชื่นชมและรักมารดามาก
ทุกอย่างที่แม่ถ่ายทอดให้หรือกระทั่งการถูกเลือกให้เป็นคนสืบเชื้อสายการเป็นต้นตระกูลต่อไปแทนที่จะเป็นพี่สาวอย่างฟ่านปิงปิง
จุดเริ่มต้นทุกอย่างมันอยู่ตรงนี้…
บิดาเป็นแค่แวมไพร์ที่ต้องการอำนาจทุกอย่างเกินกว่าจะรั้งกลับมาให้เป็นบิดาผู้แสนดีคนเดิม
ฟ่านเฉิงเฉิงรู้ดีในวันที่มารดาเสียชีวิตมันไม่มีคำว่าครอบครัวอีกแล้ว
ทุกอย่างจบลงเงียบๆภายในใจของเขาคนเดียว
ภาพในหัวที่ฉายขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกวันราวกับหนังที่กำลังเล่นวนไปไม่มีวันหยุดพัก
“พ่อเป็นคนฆ่าแม่กับมือฉันเห็นมันวนเวียนอยู่ในความคิดที่ไม่ว่าจะพยายามไงก็ลบมันไม่ออกเลยจัสติน
มันยากมากที่จะคิดว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นกับแม่”
เอี๊ยดดด…
โครม!!!
รถยนต์คันหรูกลิ้งหลายตลบก่อนจะพลิกคว่ำกลางถนน
จัสตินรู้สึกเจ็บไปหมดและยังคงตกใจกับสิ่งที่ฟ่านเฉิงเฉิงเพิ่งเล่าให้ฟัง
ดวงตากลมมองคนที่มีแต่เลือดสีแดงเต็มไปหมด
“เฉิงเฉิง อึก..”
“…”
“เฉิงเฉิงตอบสิเป็นอะไรไหม”
เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมาพลางมองมาที่ลูกหมาป่าตัวจ้อย
มือใหญ่เอื้อมไปปลดเข็มขัดของทั้งตัวเองและจัสตินก่อนจะร่วงลงจากเก้าอี้นั่ง
เศษแก้วกระจกบาดแขนเต็มไปหมดแต่ตอนนี้จัสตินไม่ได้รู้สึกสักนิดเพราะเป็นห่วงคนตรงหน้ามากกว่า
“ฉันไม่เป็นไรแต่นายรีบหนีไป”
“ไม่ฉันจะไม่หนีไปไหน
ฉันจะอยู่ข้างนายนะ”
“รีบไปก่อนเถอะจัสตินฉันขอร้อง”
“แล้วนาย…”
“ไป!!! รีบออกไปจากรถเดี๋ยวนี้”
จัสตินคลานออกมาจากรถเขาบาดเจ็บนิดหน่อยแต่มันไม่ได้ทำให้เจ็บอะไรมากมาย
นัยน์ตาสั่นระริกยามมองรถที่พลิกคว่ำอยู่จัสตินทำได้แค่เดินไปหลบๆมองดูสถานการณ์
เพียงเวลาไม่ถึงห้านาทีรถหลายคันก็มาจอดและที่จัสตินเห็นก็เป็นใครสักคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเพราะหน้าคล้ายฟ่านเฉิงเฉิงราวกับถอดแบบมาก้าวลงจากรถ
ร่างของต้นตระกูลถูกประคองขึ้นเลือดมากมายอาบใบหน้าและท่อนแขนของฟ่านเฉิงเฉิงเต็มไปหมด
กลิ่นเลือดของเฉิงเฉิงมันคุ้นจมูกของจัสตินที่สุด
“ปกป้องมันทั้งที่รู้ว่ายังไงมันก็ต้องตายนี่แกโง่รึเปล่าเฉิงเฉิง”
“…”
“ฉันถามว่าแกโง่หรอ!!!”
แวมไพร์หนุ่มหัวเราะมองหน้าบิดาของตัวเองด้วยสายตาอ่านไม่ออก
หลังกำแพงสูงใหญ่ที่กั้นระหว่างฟ่านเฉิงเฉิงกับทุกคน
“พ่อต่างหากที่โง่
ฮ่าๆ”
“แก!!!”
“อย่านึกว่าผมไม่รู้ว่าพ่อฆ่าแม่
พ่อมันเลือดเย็นฆ่าได้แม้กระทั่งคนที่ตัวเองรัก!”
“ถ้างั้นฉันควรส่งแกไปเจอแม่แกดีไหม…” มือใหญ่ที่เหี่ยวย่นตามวัยบีบแก้มลูกชายตัวเอง
“เอามันขึ้นรถถึงเวลาทำให้พวกแวมไพร์รู้ซะทีว่าต้นตระกูลที่พวกมันเกรงกลัวกำลังจะจบลงแล้ว”
ร่างของฟ่านเฉิงเฉิงถูกลากขึ้นรถตามด้วยลูกน้องมากมายที่ขับรถตามไปเป็นขบวน
จัสตินมองภาพพวกนั้นอย่างวิตก เพราะสิ่งสุดท้ายที่ออกจากปากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของแวมไพร์ต้นตระกูลดูน่ากลัวเหลือเกิน
tbc.
#เล่นกับไฟเฉิงจัส
ความคิดเห็น