คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : PLAYING WITH FIRE : 13 (REWRITE)
เฉินลี่หนงก้มลงจูบหน้าผากของแวมไพร์ที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ
แวมไพร์ไม่ชอบนอนแต่เมื่อใช้พลังกายเยอะก็ต้องพักผ่อนเพื่อให้ร่างกายได้ฟื้นฟูความแข็งแรง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผ่านเรื่องแบบนั้นมาด้วยแล้วกับหมาป่าอย่างเขาช่ายสวี่คุนยิ่งต้องพัก
เพราะทุกครั้งที่ทั้งคู่ร่วมรักกันปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันรุนแรง เร้าร้อน
จนบางทียังแอบกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บ
หลังจากทะเลาะกันครั้งนั้นช่ายสวี่คุนเปลี่ยนไปจนบางทีลี่หนงยังคิดว่านี่คือฝันไป
ดวงตากลมสีเข้มมองคนรัก
ใช่…
ตอนนี้เขากับช่ายสวี่คุนเป็นคนรักกันแล้ว
แบบที่ไม่ใช่แค่ต่างคนต่างมีความสุขกับเรื่องอย่างว่ามันกลายเป็นความรักจริงๆ
หลังจากคืนนั้นที่แวมไพร์รุ่นพี่มาง้อเขาถึงห้องด้วยใบหน้าเศร้าๆกับตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา
สวี่คุนยอมเขาเปิดใจมากขึ้นแถมยังบอกรักอีกต่างหาก
“ขอบคุณนะครับ” พูดจบก็กดจมูกลงบนแก้มนิ่มของแวมไพร์ที่หลับอยู่แผ่วเบา
ยังไม่ทันจะล้มตัวนอนเสียงออดหน้าประตูเรียกความสนใจของลี่หนง
เขาถอนหายใจออกมาพลางบ่นใครสักคนที่ยืนอยู่หลังประตูตอนนี้
ฝนตกหนักแถมยังไม่น่าจะเป็นเวลาที่ใครมาหาด้วยซ้ำ
ประตูเปิดออกใครสักคนที่ลี่หนงไม่เห็นมาเกือบอาทิตย์ยืนหนาวสั่นอยู่ตรงหน้า
เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนไปกระโดดน้ำเล่นมาทั้งชุดที่ใส่อยู่
หมาป่าหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะมองหน้าเพื่อนสนิทที่หายหน้าหายตาไม่ยอมไปเรียนเป็นอาทิตย์แถมยังหนีออกจากบ้านอีกต่างหาก
“รีบเข้ามาเลยเป็นครึ่งแวมไพร์ใช่ว่าจะไม่ตายเพราะความหนาวนะจัสติน”
เจ้าของชื่อเดินเข้าไปในห้องแม้มันจะทำให้พื้นเปียกแต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องหงุดหงิด
เฉินลี่หนงยักไหล่ให้เขาก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำ
“เดี๋ยวหยิบเสื้อผ้าให้ ไปอาบน้ำเลย”
“พี่สวี่คุนอยู่หรอ”
ลี่หนงพยักหน้า “นอนหลับอยู่”
“ฉันมากวนนายไหม”
“ไม่หรอกน่าไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวนายไม่สบายคนของนายไม่เป็นอันกินอันนอ…”
“ฟ่านเฉิงเฉิงไม่ใช่… ไม่ใช่ของฉัน”
ลี่หนงถอนหายใจออกมาก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกล
เอื้อมมือไปแตะที่ไหล่เบาๆ
“นายหนีมันไม่ได้หรอกเพราะมันเกิดขึ้นแล้ว ยิ่งหนีก็ยิ่งเจ็บแล้วก็นะฝ่ายนั้นใช่ว่าจะมีความสุข
ฟ่านเฉิงเฉิงคนที่นายมองว่ามีทุกอย่างผ่านอะไรมาเยอะกว่าที่นายคิดอีกนะจัสติน”
ช่ายสวี่คุนยืนกอดอกมองแวมไพร์ลูกผสมที่นอนหลับอยู่บนโซฟากลางห้อง
เขาเจอสภาพฟ่านเฉิงเฉิงมาก่อนหน้านี้แย่พอกัน ยิ่งพอมาเจออะไรแบบนี้ทำให้นึกถึงตอนที่เขากับฟ่านเฉิงเฉิงรักกันจุดจบมันก็คล้ายๆแบบนี้
จบไปตลอดกาลซึ่งมันไม่ยุติธรรมกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แต่สวี่คุนคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้มาเจอลี่หนงหมาป่าตัวโตที่ชอบมาตามป้วนเปี้ยนใกล้ๆ
ฟ่านเฉิงเฉิงโดนคาดหวังมาตลอดอีกฝ่ายทำเป็นไม่รู้สึกอะไร
แม้กระทั่งวันที่ต้องเลิกกันวันที่เขาขอให้ทุกอย่างจบลงฟ่านเฉิงเฉิงทำได้แค่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
เป็นต้นตระกูลน่าเห็นใจกว่าที่ใครๆคิด สวี่คุนรู้ดีว่าบิดาตัวเองเลวร้ายแค่ไหน
เลือดเย็นแถมยังชอบขัดขวางความรักของคนอื่น
แวมไพร์ผู้ส่งที่น่ารังเกียจ….
“ควรโทรให้ฟ่านเฉิงเฉิงมารับไปนะ
ไปเจอที่บ้านวันก่อนแย่พอกันเลย” สวี่คุนนั่งลงบนโซฟาที่ว่างพลางมองคนหลับ
“เขาไม่ยอมไงครับ จัสตินน่ะดื้อจะตายไป”
ลี่หนงบอกแล้วเสยผมขึ้นลวกๆ
“ได้เชื้อหมามามันเลยดื้อหรือเปล่า ฮ่าๆ”
ประโยคนี้ทำให้เฉินลี่หนงหน้าเหวอจนดูตลก อดไม่ได้ที่ช่ายสวี่คุนจะหัวเราะจนตัวงอโดยไม่ทันเห็นว่าคนที่กำลังตกเป็นประเด็นลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว
จัสตินลุกขึ้นนั่งพิงโซฟาโดยที่ยังมึนงง
เขากะพริบตาเพื่อปรับโฟกัสตรงหน้าและตื่นมาพร้อมกับเห็นรอยยิ้มกว้างของช่ายสวี่คุนและนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอะไรแบบนี้
อีกฝ่ายยักคิ้วให้เขาแล้วเบนไปหาเฉินลี่หนงที่ยิ้มอยู่ที่โซฟาตัวเล็กอีกตัว
“คุยอะไรกันอยู่หรอ”
เฉินลี่หนงหันไปมองคนรักที่พยักหน้าให้อย่างรู้กัน
“คุยเรื่องนายกับฟ่านเฉิงเฉิง”
สวี่คุนตอบออกไปโดยไม่อ้อมค้อมเลยสักนิด
“ผมไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องเป็นประเด็น” จัสตินแย้งขึ้นมาพร้อมใบหน้าจริงจัง
ช่ายสวี่คุนถอนหายใจออกมาย้ายพาตัวเองไปนั่งข้างๆลูกผสมที่เขาเคยเกลียดแสนเกลียด
มองใบหน้าน่ารักที่ฉายแววดื้อรั้นแววตาแข็งกร้าว
หรือไม่แปลกที่เขาจะหมั่นไส้เจ้าลูกผสมนี่
“รักฟ่านเฉิงเฉิงไหม”
“…”
“ถ้าไม่รักก็หนีไปเลยไปให้ไกล
แต่ถ้ารักจะบอกให้นะจัสตินว่าฟ่านเฉิงเฉิงเจ็บปวดไม่แพ้กันหรอก”
“แต่หมอนั่นไม่เจ็บเท่าผมหรอก
คุณก็รู้พ่อผมถูกพ่อเขาฆ่าตาย” จัสตินตะคอกเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห
“แล้วสองคนนั้นมันใช่คนเดียวกันไหมล่ะ
แล้วนายเอาอะไรมาวัดว่าฟ่านเฉิงเฉิงเจ็บไม่เท่าที่นายเจ็บ” สวี่คุนถามกลับ
“…”
“นายเสียใจที่พ่อตายได้แต่คนที่นายควรจะโกรธคือพ่อฉันไม่ใช่ฟ่านเฉิงเฉิง
นายคิดว่าเฉิงเฉิงจะเสียใจไหมที่ต้องแบกรับทุกอย่าง เขาเลือกนาย
ปกป้องนายแล้วนี่คือสิ่งที่ตอบแทนให้งั้นหรอ ตลกชะมัดนายยังเด็กจริงๆเพราะนายไม่เข้าใจอะไรเลย
ตามเกมพ่อฉันไม่ทันด้วยซ้ำ”
เฉินลี่หนงรีบลุกขึ้นมาห้ามแต่ถูกหยุดเอาไว้
สวี่คุนจับไหล่เล็กตรงหน้าเอาไว้แน่นมองดวงตาสีเข้มที่สะท้อนหน้าของเขาในดวงตากลมโตนั่นเศร้าจนอดไม่ได้ที่จะดึงเข้ามากอด
“ฟ่านเฉิงเฉิงรอนายอยู่นะรีบกลับไปหาหมอนั่นเถอะก่อนจะสายไป”
tbc.
สวัสดีค่ะมาต่อแล้วนะคะ แล้วก็สั้น แต่จะมาต่อเร็วขึ้นค่ะ เย้ๆ…
มันก็จะซีนอารมณ์นิดหน่อย
ตอนนี้ไม่มีคุณพี่เฉิงนะคะ
ยังไงก็ช่วยเชียร์เฉิงเฉิงและจัสตินในการแข่งขันด้วยนะ
มาส่งกำลังใจให้น้องกัน
วันนี้มีคำถามจะมาถามค่ะ
ฟิคเรื่องนี้จะมีประมาณ 18-20 ตอนจบ
อยากถามว่ามีใครสนใจร่วมเล่มบ้างเอ่ย
ยังไงถ้าสนใจขอคนสนใจจริงๆนะคะ ก็เม้นบอกกันได้เลยค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกดหัวใจและให้กำลังใจ
#เล่นกับไฟเฉิงจัส
ความคิดเห็น