คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ♡ WGM EP.3
WGM
EP.03
มาร์คมาซ้อมเต้นตั้งแต่เช้า ช่วงเวลาตีห้ากว่าๆเขาเดินทางมาถึงหน้าบริษัทไร้ซึ่งผู้คนจะมีแค่ร้านกาแฟหรือร้านอาหารแถวๆบริษัทที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง สายตากวาดไปรอบๆยกยิ้มให้กับตัวเองเหมือนทุกครั้ง คำพูดดูถูกมากมายที่ได้รับตั้งแต่เดบิวต์มาจนถึงวันนี้มาร์คคิดไม่ออกเลยว่ามันจะเท่ากับหนังสือแฮรี่พอตเตอร์ทุกตอนรวมกันหรือมากกว่านั้นอีกไหม คำสบประมาทจากแฟนคลับวงอื่นและเพื่อนรวมวงการที่ต้องการให้เขาหายไปจากสารระบบของศิลปิน
“มาร์คอย่าเพิ่งไป” เสียงเรียกที่ทำให้มาร์คหันไปยิ้มโชว์เขี้ยวขาวตั้งแต่ได้ยิน น้ำเสียงที่มาร์คจำได้ขึ้นใจตั้งแต่ตอนเป็นเด็กฝึก
ผู้หญิงกลุ่มเล็กที่มีกันสามสี่คนทุกคนมาแนะนำตัวกับเขาในวันหนึ่งหลังจากที่เขาเดบิวต์ได้ไม่นาน พวกเธอบอกว่าเป็นเจ้าของบ้านแฟนไซส์ที่ตามถ่ายรูปตัวเขาเอง ชื่อบ้านที่มาร์คจดไว้ในสมุดบันทึก tuanyien.com แม้จะออกมาสามอัลบัมแล้วทุกอัลบั้มจะแป้กแต่ก็ยังมีแฟนคลับกลุ่มเล็กพอทำให้ยิ้มได้บ้างในเวลาที่รู้สึกเหนื่อยใจ
“ฉันดีใจด้วยนะคะที่พี่ได้ออกวีก็อตคู่กับพี่แจ็คสัน ดีใจมากจริงๆ อดใจรอดูวันนี้แทบไม่ไหวเลยพี่มาร์คต้องน่ารักมากแน่ๆเลย” ผู้หญิงตัวเล็กที่เธอเคยแนะนำตัวว่าเด็กกว่ามาร์คถึงห้าปีพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“พี่ไม่น่ารักหรอกครับ ยังไงก็ฝากพวกเราติดตามด้วยนะ ว่าแต่ทำไมวันนี้มากันแต่เช้าเลย”
แฟนคลับสามสี่คนยื่นถุงที่มาร์คมองแล้วน่าจะเป็นอาหารกล่องที่ทำขึ้นมาเอง โดยหน้ากล่องแรกที่มาร์คมองเห็นเป็นรูปตัวเองพร้อมทั้งเขียนชื่อให้เสร็จสรรพ
“เราแค่อยากให้พี่กินเยอะๆ พี่แจ็คสันกอดจะได้อุ่นๆ คิกๆ” มาร์คไม่รู้ว่าทำไมแค่คำพูดแค่นี้ชวนให้ใจเต้นตึกๆและใบหน้าเห่อร้อน
“ขอบคุณมากพวกเราก็ดูแลตัวเองกันด้วยพี่ต้องไปแล้ว อย่าลืมดูพี่ล่ะ”
มาร์คโค้งขอบคุณก่อนจะยิ้มให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น โดยไม่ลืมที่จะโบกมือบ๊ายบายให้กับกลุ่มแฟนคลับอันน้อยนิด ปากเรียวยกยิ้มเมื่อนึกถึงรายการที่จะออกอากาศวันนี้ แม้ลึกๆ มาร์คจะแอบเครียดเพราะเขากลัวว่าตัวเองจะทำให้เรตติ้งรายการตก
“พี่มาร์คมาแล้วหรอ ในมืออะไร โอ๊ะ!ข้าวๆ ผมขอกินนะ ดูหน่อยมีของผมไหม” มาร์คพยักหน้ายืนถุงที่เพิ่งได้มาให้กับน้องเล็กของวง
“มาร์คๆ เดี๋ยวรายการวีก็อตจะมาถ่ายตอนให้มิชชั่นนะเตรียมตัวด้วย” เสียงของทีมงานทำให้พี่น้องทั้งคู่หันไปมองแล้วพยักหน้าหงึกๆทั้งที่ยังรู้สึกมึนๆ
วันนี้ผมออกมาแต่เช้าแต่แจ็คสันยังนอนอยู่ที่ห้อง ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะกลับจากข้างนอกตอนเกือบๆตีสามกว่า ผมรับรู้ตอนที่เขาทิ้งตัวนอนข้างๆผมก่อนออกมาผมแอบสังเกตเห็นว่าหน้าแจ็คสันดูไม่ดีเท่าเหมือนคนไม่ได้พักผ่อน ต่างจากผมราวฟ้ากลับเหวเลยจริงๆ
“มิชชั่นที่ได้รับวันนี้คือ แท๊น ทะ ดะ แด๊น แท่น แทน” แบมแบมทำเสียงประกอบให้รายการดูสนุกถ้าเทียบระหว่างผมกับเขา แบมแบมมีทักษะทางวาไรตี้หรือรายการทีวีดีกว่าผม
“ฮันนีมูน เห้ ฮันนีมูนหรอครับ” ผมหันไปทำหน้าเหลอหราใส่กล้องแล้วพยักหน้ากับตัวเอง
“แจ็คสันรู้เรื่องนี้ยังครับ ยังหรอ แล้วผมต้องบอกเขาไหม” ไม่รู้ตอนนี้ที่ผมพูดอยู่กับกล้องคนเดียวจะดูตลกไหม แต่สริปต์ตอนได้รับมิชชั่นถูกเขียนเอาไว้ว่าให้ผมพูดแบบนี้
“เดี๋ยวตอนบ่ายๆผมไปบอกเขา ทุกคนห้ามบอกแจ็คสันก่อนนะ”
+
มาร์คกลับเข้ามาที่ห้องตอนเกือบๆบ่ายสองหลังจากฝึกเสร็จตอนเที่ยงกว่า คนอื่นต้องอยู่ฝึกต่อแต่เขาต้องกลับมาทำมิชชั่นเลือกสถานที่ฮันนีมูนกับแจ็คสัน ข้าวของในมือไม่ใช่มิชชั่นแต่เป็นสิ่งที่มาร์คอยากทำให้
อาหารมื้อแรกที่ทำด้วยตัวเองตั้งแต่เจอกัน
“อันยอง แจ็คสันตื่นยัง กากา”
เงียบ
ของทุกอย่างถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ครัว มาร์คหยิบกล้องที่ทีมงานรายการให้เขามาเพื่อถ่ายทำมิชชั่นกับแจ็คสันที่ห้องนี้ไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะล้วงหยิบโทรศัพท์ในไอโฟนมาจิ้มดู
“ข้าวผัดสัปปะรด” ปากเล็กพึมพำ
“กินข้าวผัดกิมจิไปก่อนแล้วกัน” ก่อนจะคิดให้เสร็จสรรพกับเมนูง่ายๆที่ทำได้รวดเร็วและรสชาติพอใช้ได้
ทุกอย่างถูกทำโดยใช้เวลาไม่นาน เกือบบ่ายสามมาร์ควางทุกอย่างลงบนโต๊ะหน้าโซฟาแทนที่จะเป็นโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้องชะโงกเข้าไปดูว่าคนที่เขามาปลุกตื่นรึยัง
“กากา ตื่นได้แล้วนะ” ไม่พูดเปล่ามือบางยังออกแรงเขย่าเบาๆเพื่อให้แจ็คสันรู้ตัวแต่กลายเป็นว่าแจ็คสันไม่รู้
ฟันซี่เล็กคู่หน้าถูกกัดลงบนปากล่างอย่างใช้ความคิด มาร์คไม่สามารถปลุกคนที่นอนหลับให้ตื่นได้ไม่ว่าจะเรียก สะกิด แม้กระทั่งดีดหน้าผาก
“กากา ไม่ตื่นไม่ได้นะ กากะ อ๊ะ!”
ร่างเล็กโดนรวบเข้าไปกอดจนหายต๋อมเข้าไปในอกที่ไร้ซึ้งเสื้อ มาร์ครู้สึกเหมือนหน้าตัวเองกำลังจะระเบิด หัวใจเต้นตึกตึก จนรู้สึกเหมือนมันจะหลุดออกมาซะให้ได้
“เอินเอินคิสก่อนเดี๋ยวตื่นเลย” แจ็คสันพูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
กลื่นตัวหอมๆ น้ำเสียงหวานทุ้มที่ปลุกผมใกล้ๆทำให้ผมอดใจไม่ไหวเผลอดึงรั้งร่างอีกคนลงมากอด แปลกใจที่มาร์คไม่ขัดขืนแต่ก็ดีใจที่เขาไม่ได้มองผมเป็นคนโรคจิต ผมก้มมองใบหน้าแดงจัดที่ซุกอยู่ที่อกก่อนจะเรียกมาร์คให้เงยหน้าขึ้นมา
“เอินเอิน”
ผมกดจูบลงไปที่หน้าผากมนก่อนปล่อยให้เขาเป็นอิสระ ไม่อยากจะแกล้งอีกคนไปมากกว่านี้แม้ตอนนี้หน้าตาอีกคนจะน่าแกล้งมากก็เถอะ ผมเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนิ่ม
“แกล้งอีกแล้วนะ” มาร์คบ่นอุบอิบด้วยเสียงเล็กๆ
“ก็มีแค่เอินให้แกล้งหนิ”
Q: อาหารที่มาร์คทำให้กินอร่อยไหม
Jackson: โคตรอร่อยเลย ผมกินข้าวผัดกิมจิของมาร์คไปหมด อร่อยมากกกกกกกก เหลือเชื่อว่าเขาจะทำเป็น ดีใจมากที่เขาใส่ใจผม น่ารักจริงๆเลยนะ
Mark: ตอนแรกผมจะทำอาหารที่เขาชอบแต่มันหาวัตถุดิบยากแล้วก็ไม่อยากให้แจ็คสันกินแต่เบอร์เก้อแม้มันจะเป็นของโปรด เขาดูเหนื่อยๆ ก็เลยอยากทำให้เขากินครับ หวังว่าเขาจะชอบนะ (ยิ้ม)
Tbc
EP.หน้าไม่ก็ 5 จะไปฮันนีมูน
ผู้อ่านอยากส่งสถานที่เข้าประกวด ช่วยคิดหน่อย
555555 จะได้พาจาร์คไปถูก .
สั้นไปหน่อย มันเป็น EP. จบไป... บายย
ความคิดเห็น