คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : happen ending 02
HAPPEN ENDING 2
ฮันบินไม่ได้กลับคอนโดแต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลแต่เขาได้แค่มานั่งมองอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ริมแม่น้ำฮัน ปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนจีวอนก็จะมากับเขาทุกครั้ง ไปไหนมาไหนโดยไม่มีจีวอนเป็นเรื่องยากสำหรับฮันบิน พวกเขาตัวติดกันเหมือนฝาแฝด สนิทกันจนรู้ไส้รู้พุงรู้ทุกเรื่องของกันและกัน ถ้ามีคิมฮันบินก็ต้องมีคิมจีวอน ถ้ามีคิมจีวอนที่นั่นต้องมีคิมฮันบิน เหมือนแม่เหล็กขั้วเดียวกันที่ต่างดึงดูดเข้าหากัน
แต่นั่นมันก็แค่อดีต
ฮันบินถอนหายใจออกมาหลายต่อหลายครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องกวนใจ เรื่องของพวกเขาเหมือนจะซับซ้อนแต่ก็ไม่ เพียงแค่ทำตามที่หัวใจบอกทุกอย่างก็จบ แต่มันไม่ง่ายถ้าจะทำ จีวอนพยายามบอกเขาว่าความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่มันมากกว่าเพื่อนแต่ก็เป็นจีวอนอีกนั่นแหละที่ขอร้องไม่ให้มันมีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น ไปกว่าความสัมพันธ์ทางกายชั่วครั้งชั่วคราวที่จีวอนเต็มใจจะมอบให้และเขาก็เต็มใจที่จะรับ
คำขอของจีวอนมันก่ำกึ่งและในความก่ำกึ่งฮันบินไม่เคยรู้ว่าจีวอนคิดยังไง ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆเส้นใต้ที่จีวอนขีดไว้ให้มันก็แค่เชือกผูกคอที่ไม่ปล่อยให้เขาไปไหนหรือเปล่า
มีหลายครั้งที่ฮันบินเปิดใจอยากให้ใครสักคนเข้ามาทำให้เขาหลุดจากวงจรโง่ๆนี่ดูบ้างแต่สุดท้ายจีวอนก็ลากเขากลับมาที่เดิม เป็นคนโง่เง่าคนเดิมด้วยผลเดิมๆ ที่ไม่ว่ากี่ครั้งมันก็ใช้ได้ผลกับเขาตลอด
“นายอย่าชอบใครได้ไหม ฉันไม่อยากให้นายสนใจใครมากกว่าฉัน”
คำพูดเห็นแก่ตัวแบบนั้นแปลกที่มันทำให้เขายอมอยู่ที่เดิม มองจีวอนที่ถอยห่างออกไปเรื่อยๆและบางทีก็วนกลับมาอยู่ข้างๆเหมือนเก่า ฮันบินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเข้าใกล้จีวอนมากขนาดไหนมารู้ตัวก็ตอนที่อีกคนผลักเขาออกจากโลกของตัวเองโลกที่จีวอนมีใครคนอื่นที่จีวอนเรียกมันว่า “โลกส่วนตัว” มีใครบางคนที่จีวอนพร้อมจะดูแล แต่มันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆโดยมีเขายืนมองอยู่ข้างนอกนั้นเพียงลำพัง
ความเหงาไม่เคยทำให้เขาทรมาน ไม่มีจีวอนมันอาจจะเหงาแต่ลึกๆการมีจีวอนที่เขารักไม่ได้ฮันบินคิดว่ามันเจ็บปวดซะกว่า ถ้าย้อนกลับไปได้ฮันบินสัญญากับตัวเองซ้ำๆว่าเขาจะไม่มีวันให้จีวอนเข้ามาช่วงชิงทุกพื้นที่ในหัวใจแบบนี้แน่ๆ
เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือทำให้ฮันบินต้องหยิบมันขึ้นมาดู แค่เห็นหน้าจอว่าเป็นใครก็ทำให้ฮันบินต้องพรั่งพรูลมหายใจออกมาอีกครั้ง จีวอนกลับถึงห้องแล้วและเขาก็นั่งตรงนี้เกือบสี่ชั่วโมง เรื่องราวของเขากับจีวอนมันเป็นหนังยาวที่ไม่มีพระเอกนางเอกและไม่ยอมจบเสียทีไม่ก็เป็นเขาเองที่ยอมขาดทุนทั้งๆที่รู้ว่าฝืนต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา
นิ้วเรียวกดตอบข้อความก่อนจะลุกขึ้นกระชับคาร์ดิแกนตัวบางที่ใส่อยู่แล้วเดินไปเรียกแท็กซี่สักคันเพื่อที่จะกลับคอนโดก่อนที่จีวอนจะขับรถออกมารับด้วยอารมณ์กรุ่นๆ เขาไม่อยากจะหาเรื่องทะเลาะกับจีวอนอีกแล้วไม่ว่าจะเรื่องไหน
คิมฮันบินเหนื่อยแล้วจริงๆ
“ทำไมกลับมาป่านนี้วะ ฉันกลับมาไม่เจอนายเป็นห่วงแทบแย่” จีวอนที่นั่งอยู่บนโซฟาหันมาถามฮันบินทันทีที่อีกคนเดินเข้าห้องมา
“ไปนั่งที่เดิมๆ ไม่มีอะไรใช่ป่ะงั้นฉันไปอาบน้ำนอนนะ” ฮันบินตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
“อย่าเพิ่งดิ่ นายตอบว่าที่เดิมๆของนายแล้วมันที่ไหน มันน่าเบื่อนะฮันบินที่นายชอบทำให้ฉันห่วงนายซ้ำๆซากๆตั้งแต่ไม่ยอมให้ไปส่งจู่ๆก็ลงจากรถขึ้นแท็กซี่ไปเฉย”
จีวอนกระชากแขนฮันบินให้หันกลับมา แววตาขี้เล่นตอนนี้อัดแน่นไปด้วยความไม่พอใจ ฮันบินเมมปากจนเป็นเส้นตรงแล้วถอนหายใจออกมาดังๆให้จีวอนได้ยิน
“ฉันเหนื่อยวะจีวอน ฉันเหนื่อยกับอะไรแบบนี้ ฉันเบื่อแก่อาจจะไม่รู้สึกอะไรแต่ฉันรู้สึก นายรู้ว่าฉันคิดยังไงนายรู้ดี แล้วการที่เรายังเป็นแบบนี้ต่อไปมันมีประโยชน์อะไรวะ”
ฮันบินระเบิดความรู้สึกออกมา เพราะมันสะสมไว้จนเกินจะรับไหวเขาไม่รู้จะจัดการมันยังไงเพราะไม่ว่ากี่ครั้งมันก็ยังมีอะไรตกค้างอยู่เสมอ ไม่มีใครที่เขาจะระบายเรื่องนี้ด้วยได้เลยสักคนเพราะฮันบินคิดไม่ออกว่าจะแบกหน้าไปพูดกับใครว่าตัวเองมีเซ็กซ์กับเพื่อนสนิทได้โดยไม่ต้องมีความรัก
“ทำไมหมู่นี้ชอบงี่เง่าวะ ไหนเคยสัญญาแล้วไงว่านายจะยอมจนกว่าฉันจะมีแฟน แล้วตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีใคร ฮันบินนายเป็นอะไรของนาย”
น้ำเสียงแข็งๆที่บ่งบอกว่าตอนนี้คนพูดก็ทนไม่เช่นกัน จีวอนเขย่าตัวฮันบินหลายครั้งไม่รู้ว่าด้วยอารมณ์หรือเพราะต้องการระบายความหงุดหงิด
“แล้วมึงจะให้กูทำไงอ่ะจีวอน ให้กูมองเห็นมึงกับพี่จินฮวานเป็นแฟนกันก่อนหรอแล้วตอนนั้นกูค่อยไสหัวไปจากชีวิตมึงใช่ป่ะมึงถึงจะพอใจ กูเหนื่อยกูไม่ไหวมึงเคยเห็นใจกูบ้างไหมมึงเคยถามกูไหมว่าตอนนี้กูเป็นยังไง!”
ทุกอย่างในใจถูกระบายออกมาจนหมดสิ้นพร้อมๆกับน้ำตา ฮันบินพยายามเงยหน้าเขาไม่อยากจะให้จีวอนเห็นว่าตัวเขาเองอ่อนแอลงไปมากแค่ไหน จีวอนรู้อยู่แก่ใจดีทุกอย่างว่าฮันบินเปลี่ยนไปตั้งนานแล้วฮันบินชอบตัวเอง ฮันบินไม่ได้คิดเหมือนที่เขาคิดและนั่นถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ขอคำสัญญาว่าจะเป็นแบบนี้จนกว่าเขาจะมีใครสักคน เพราะเขาคงปล่อยมือฮันบินก่อนไม่ได้ คงทนไม่ไหวถ้าจะเห็นฮันบินมีใครข้างๆก่อนตัวเอง
“ไม่ร้องน่า ชู่ว์ เงียบเร็วเด็กดี ไม่ร้องนะครับหื้มดูดิ่หน้าตาดูไม่ได้เลย”
สุดท้ายจีวอนก็ผ่ายแพ้ให้กับน้ำตา เขาเห็นแก่ตัวแต่ก็ไม่อยากจะเห็นน้ำตาของฮันบินสักเท่าไหร่ มือหนารั้งร่างของฮันบินเข้ามาใก้ลๆ กดหัวกลมมนแนบกับอกตัวเองก่อนจะใช้มือลูบหลังปลอบฮันบินเบาๆ
“เราหยุดเป็นแบบนี้เถอะจีวอน ก่อนที่มันจะแย่ก่อนที่ฉันจะไม่ไหว” ฮันบินพูดด้วยเสียงอู้อี้
“มันไม่ได้ทำได้ง่ายๆ ฮันบินนายเข้าใจฉันหน่อยสิ ฉันขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้”
จีวอนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางคราบน้ำตาบนแก้มนุ่มสองข้างและที่หางตาเบาๆ จ้องใบหน้าน่ารักด้วยรอยยิ้มจริงใจเหมือนทุกครั้ง
“เอางี้ไหมเรามาคบกันแบบเป็นแฟนกัน”
ฮันบินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“นะ...นะนายพูดอะไรนะจีวอน”
“เรามาเป็นแฟนกันไหมแต่มีข้อแม้ว่ามันต้องเป็นความลับเพราะฉันกำลังดูใจกับพี่จินฮวานอยู่”
เหมือนถูกฉุดให้ขึ้นมาบนที่สูงก่อนจะผลักลงไปอย่างไม่ใยดี ฮันบินสะบัดแขนออกจากจีวอนด้วยท่าทางไม่พอใจพลางจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ คำพูดเห็นแก่ตัวนับครั้งไม่ถ้วนของจีวอนทำร้ายฮันบินซ้ำๆเหมือนมีดที่ทิ่มแทงลงมาบนหัวใจของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่าจนฮันบินไม่คิดว่ามันเป็นรูปเป็นร่างเหมือนที่เคยเป็น
“จะเอาไงวะ ฉันไม่อยากให้นายหายไปฮันบินเราคบกันแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ถ้าเลิกกันก็ยังกลับมาเป็นเพื่อนกันได้”
คำพูดเหล่านั้นจ้วงแทงฮันบินซ้ำแล้วซ้ำอีก ฮันบินไม่อยากให้ตัวเองร้องไห้ไม่อยากจะยอมอะไรจีวอนมากไปกว่านี้ แต่เขามันก็แค่คนโง่ที่ยอมจมปลักอยู่กับอะไรเดิมๆแม้สมองสั่งให้ตัดใจทุกครั้งเวลาที่จีวอนพูดเห็นแก่ตัวรั้งเขาไว้ แต่หัวใจมันกลับบอกว่าถ้าเขาจากไปเขาจะเสียใจถ้าไม่มีอีกคนเคียงข้างในฐานะอะไรเลย ฮันบินเกลียดหัวใจและยกย่องสมองที่มันช่วยเตือนเขาซ้ำๆว่าถ้าเขาตกลงนั่นคือการยอมยื่นหัวใจที่ไม่มีชิ้นดีอยู่ให้จีวอนกระทำมันอีกครั้ง
“นายขาดฉันได้หรอฮันบินหรือตอนนี้นายมีใครใหม่ พี่ซึงยูน?”
“นายอย่าพูดอะไรโง่ๆได้ไหมจีวอน ถ้าฉันคิดอะไรกับพี่เขาตอนนี้คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก!”
ฮันบินตะโกนใส่หน้าจีวอนด้วยอารมณ์คุกกรุ่น โมโหจนอยากชกปากเปราะๆนั่นให้อาบเลือดสักครั้ง จีวอนยกยิ้มก่อนจะดึงตัวฮันบินเข้ามากอดแน่นแม้ตอนแรกจะขัดขืนดิ้นไปดิ้นมาแต่สุดท้ายก็ยอมให้อีกคนกอดอยู่ดี
“อย่าไปจากฉันเลยนะฮันบินอ่า ฉันรักนายจริงๆนะฉันขาดนายไม่ได้ เอาตามที่ฉันบอกเถอะนะ”
จีวอนจับใบหน้าหวานด้วยสองมือเคลื่อนเข้าไปจุมพิตหน้าผากเนียนเบาๆก่อนจะผละออก ฮันบินพยักหน้าช้าๆ เป็นอันว่าตกลง
ยอมให้สมองเป็นรองหัวใจอีกครั้ง
คิมฮันบินคนโง่…
50%
ตั้งแต่วันที่ฮันบินยอมจีวอนอีกครั้งมันเหมือนเขาตัดสินใจผิดซ้ำๆซากๆเมื่อจีวอนยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่เคยสนด้วยซ้ำว่าเขาจะเป็นยังไง เพียงแค่รั้งแล้วเขาอยู่จีวอนก็จะรู้สึกสบายใจที่ยังทำให้คนโง่ๆคนหนึ่งยืนมองอยู่ที่เดิมโดยไม่ไปไหน ไม่เคยแม้แต่จะมีสายตาไว้เพื่อมองใคร
อากาศที่เกาหลีแปรปรวนจนฮันบินรู้สึกว่าเขาเหมือนจะป่วย อยากจะโทรตามให้จีวอนมารับเพราะวันนี้เลิกคลาสเร็วและรู้สึกมึนๆหัวอยากจะนอนซะให้ได้แต่โทรไปเท่าไหร่จีวอนก็ไม่รับ และเป็นความซวยซ้ำซากที่วันนี้ฝนจู่ๆก็ตกลงมาแบบไม่มีปี่ไม่มี่ขลุ่ย ฮันบินเลยต้องนั่งติดแหงกหลบฝนอยู่ใต้คณะตั้งแต่บ่ายสามจนตอนนี้หกโมงกว่า ความพยายามที่จะโทรหาจีวอนยังคงไม่ลดละแม้ปลายสายจะไม่รับมันก็ตาม
ฝนที่คิดว่าน่าจะซาลงไม่นานนักก็ตกลงมาใหม่แรงขึ้นกว่าเก่า คนในคณะเริ่มทยอยกันกลับเพราะตอนนี้ก็มืดค่ำและวันนี้ก็เลิกเรียนเร็วคนเลยเบาบางกว่าปกติ ฮันบินยันตัวขึ้นปัดมือสองข้างและตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนออกไป
ตัวเปียกมะลอกมะแลกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ฮันบินกดรหัสเข้าห้องพร้อมกับแตะคีย์การ์ด แต่เสียงที่ได้ดังออกมาจากในห้องทำให้ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน ตาเรียวมองดูรองเท้าที่จีวอนชอบใส่มันถูกถอดไม่เป็นที่เป็นทางแต่รองเท้าอีกคู่ไม่น่าจะใช่ของจีวอนและแน่นอนมันไม่ใช่ของเขาด้วยเหมือนกัน
คำตอบที่ฮันบินไม่อยากรู้แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันจะเป็นของใครไม่ได้นอกจาก คิมจินฮวาน
“อ่าวฮันบินทำไมตัวเปียกแบบนั้นล่ะ” จินฮวานหันมาพอดีและคำทักทายทำให้คนที่นั่งข้างๆหันมามองก่อนจะเด้งตัวขึ้นมา
“ฝนตกแล้วทำไมไม่โทรมา เปียกแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย ไปอาบน้ำเลย” จีวอนบ่นแต่แววตาที่มองมามันมากกว่านั้น
“อืม” ฮันบินตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องไป
เหมือนฝนจะเล่นงานฮันบินแล้วจริงๆเมื่อเจ้าตัวเวียนหัวจนอยากจะอาเจียน ฮันบินจัดการอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ เขาอยากจะทิ้งตัวนอนทั้งหัวเปียกๆแต่มันก็เป็นแค่ความคิด ไดร์เป่าผมถูกหยิบออกมาจากลิ้นชักและเป่าจนแห้งสนิท
ร่างบางล้มตัวนอนลงบนที่นอน ทั้งๆที่ตอนนี้เพิ่งจะไม่กี่ทุ่มแต่ด้วยพิษไข้ทำให้เปลือกตาหนักอึ้งและรู้สึกอยากพักผ่อนทั้งๆที่เกือบทั้งวันฮันบินแทบไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฮันบินหลับไปแต่เพราะอากาศที่หนาวเกินไปทำให้ฮันบินลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย หันมองแผ่นหลังกว้างที่หันหลังตัวเองก่อนจะสังเกตดีๆว่าจีวอนกำลังนอนกอดใครบางคน หัวใจฮันบินหล่นวูบเหมือนโดนใครเอาหินหนักๆมาถับถม ดวงตาที่มองแผ่นหลังนั้นทั้งพร่าและเลือนรางเกินกว่าจะเห็นมันชัดเจน ยิ่งปาดออกน้ำตาก็ยิ่งไหล
สุดท้ายก็ตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้นให้เบาที่สุด ผ้าห่มผืนใหญ่ฮันบินจัดการยกมันขึ้นมาห่มให้ทั้งสองร่างที่นอนกอดกันแน่นด้วยความเป็นห่วงเพราะอากาศหนาว ก่อนจะตัดสินใจย้ายตัวเองออกไปนอนที่โซฟานอกห้องนอน
อย่างน้อยก็ดีกว่านอนมองแผ่นหลังที่ไม่เคยเป็นของตัวเอง
“ฮันบินไม่สบายทำไมไม่บอก”
“ฮันบินตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเร็วๆ”
เสียงเรียกพร้อมเขย่าตัวร่างบางที่นอนขุดคู้อยู่บนโซฟา จีวอนตกใจที่กะจะมาเรียกฮันบินออกไปกินข้าวเช้าด้วยกันหลังจากที่เขาไปส่งจินฮวานที่หอแล้วอีกคนกลับตัวร้อนจี๋
ยิ่งเห็นสายโทรเข้าเกือบร้อยสายเมื่อวานจากฮันบินก็ยิ่งรู้สึกผิด
“จีวอนมีอะไร” ฮันบินปรือตาขึ้นมา เสียงแหบแห้งเอ่ยถาม
“ไม่สบายทำไมไม่บอกฉันฮันบิน ดูสิตัวร้อนเป็นไฟเลย” จีวอนเอ่ยดุก่อนจะใช้มืออังหน้าผากคนที่นอนอยู่ ก่อนหน้านี้จีวอนก็จัดการเช็ดตัวพร้อมทั้งอุ้มอีกคนเข้าไปนอนในห้องดีๆ
“ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย” คนป่วยตอบกลัวพร้อมทั้งหลับตา
“อย่าเพิ่งนอน กินข้าวกินยาก่อนฮันบิน”
“อื้อ..จะนอนไม่ไหว”
สุดท้ายก็ต้องยอมตื่นขึ้นมากิน ข้าวต้มร้อนๆที่จีวอนซื้อมาจากข้างนอกถูกเทใส่ชามเสร็จสรรพ จีวอนจ่อช้อนกับปากรอให้ฮันบินเคี้ยวที่เหลือให้หมดก่อนจะอ้าปากรับมันเข้าไป ฮันบินกินไม่กี่คำเจ้าตัวก็ส่ายหัวแต่จีวอนบังคับให้กินมากกว่านั้นก่อนจะให้กินยา
มือหนาลูบกลุ่มผมสีดำสนิทเบาๆด้วยความเป็นห่วง วันนี้จีวอนตั้งใจจะอยู่ดูแลฮันบินทั้งวันถ้าไม่ติดว่าจินฮวานไลน์มาบอกว่าอย่าลืมเรื่องนัดไปดูหนัง จีวอนอยากปฏิเสธแต่ว่าตอนนี้เขาเป็นแฟนกับจินฮวานแล้วและนัดกันเมื่อคืนว่าวันนี้จะออกไปดูหนังกันตอนบ่ายๆ
เมื่อเห็นว่าฮันบินนอนหลับสนิทจีวอนก็โล่งใจ แต่ลึกๆเขาก็ยังอยากอยู่ดูแลฮันบินอยู่ดีถึงอีกใจหนึ่งอยากจะไปดูหนังกับจินฮวานก็เถอะ
เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆกระพริบขึ้นลง ฮันบินรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยเพราะตอนนี้เขาไม่อยากจะอาเจียนเหมือนตอนแรกแล้ว ฮันบินยันตัวลุกขึ้นจากเตียงเพราะคิดว่าจีวอนอาจจะนั่งดูทีวีอยู่ข้างนอกแต่ผิดคาด เมื่อข้างนอกมืดสนิทนั่นแสดงว่าจีวอนไม่อยู่
โพสอิทสีฟ้าที่ถูกแปะอยู่ที่ประตูห้องนอนฮันบินดึงมันมาอ่าน นัยน์ตาดำขลับชุ่มไปด้วยน้ำตา ฮันบินสะอื้นออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้น
“ฉันไปดูหนังกับพี่จินฮวานอาจจะกลับดึกๆ”
จีวอน
เพียงประโยคเดียวที่ทำให้ฮันบินอ่อนแอ อาจเพราะเขากำลังป่วยหรือเพราะน้อยใจที่จีวอนไม่ได้ดูแล แต่ฮันบินควรชินแล้วไม่ใช่หรอ ในเมื่อต่อให้เขาตายต่อหน้าจีวอนก็ยังเลือกจินฮวานอยู่ดีในเมื่อสถานะของทั้งคู่ตอนนี้มันเลยคำว่าดูใจไปแล้ว
ฮันบินรู้อยู่เต็มอกว่าสุดท้ายผลลัพธ์มันจะเป็นแบบไหน
แต่ก็ยังอยู่ที่เดิม...ในที่ที่มีแค่เขามองเห็นจีวอนอยู่ฝ่ายเดียว
น้ำตาไม่สามารถจะทำให้ความเจ็บปวดทุเลาลงได้เลยสักครั้ง ฮันบินร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่าให้กับความรักที่ไม่มีชื่อเรียกหรือไม่ก็ไม่อาจนิยามมันว่าเป็นความรักได้ ในเมื่อมีแค่เขาที่รักจีวอนอยู่แบบนี้ข้างเดียว
ถ้าใจของจีวอนเป็นมหาสมุทรฮันบินก็ไม่ต่างจากคนที่กำลังจมอยู่ห้วงมหาสมุทรนั้น ไม่มีทางออกมีแค่ตายกับตาย ต่อให้ใจจีวอนเหมือนแก้วน้ำแต่ความสัมพันธ์ลับๆแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นเหมือนกัน
ฮันบินไม่รู้จริงๆว่าเศษเสี้ยวความรู้สึกที่จีวอนมีให้มันอยู่ลึกเกินไป
หรือมันไม่เคยมีอยู่เลยฮันบินถึงไม่เคยขุดมันเจอ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฮันบินยังเอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้ แต่มันก็นานมากพอที่จีวอนกลับมาเห็นมัน ตาเรียวบวมปูด ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เสียงสะอื้นเหมือนจะขาดใจ
“ฮันบิน! ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก..จีวอน...จีวอน” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกชื่อจีวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันอยู่นี่ไง ไข้ขึ้นรึเปล่า ปวดหัวไหมหรือเจ็บตรงไหน” จีวอนใช้สองมือประคองสองข้างแก้ม แล้วใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้เบาๆ
“จีวอน...ฮึก...เจ็บ...” ฮันบินสะอื้นแม้จะเช็ดน้ำตาแต่มันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี
“เดี๋ยวฉันโทรตามหมอให้นะ ไปนอนบนเตียงดีๆเนอะคนเก่ง” จีวอนพยายามพยุงอีกคนลุกแต่ฮันบินส่ายหัวและรั้งตัวเองไว้กับพื้นห้อง
“ฮึก...เจ็บมากเลยจีวอน...ฮึก...”
“เดี๋ยวโทรตามหมอไง”
ฮันบินร้องไห้ดังกว่าเดิมจนจีวอนตกใจเพราะเขาไม่ค่อยจะได้เห็นมุมนี้ของฮันบิน ไม่รู้ว่าป่วยจนเพ้อหรืออีกคนเป็นอะไรกันแน่ แต่น้ำตาของฮันบินทำให้จีวอนรู้สึกไม่ดี ก่อนจะเป็นประโยคต่อมาที่ทำให้จีวอนเข้าใจ
“ฉันเจ็บ...ฮึก...ที่ตรงนี้จีวอน...ตรงนี้...ฉันเจ็บมากเลย” มือเรียวทุบเขาที่หน้าอกข้างซ้ายแรงๆ ที่ฮันบินเจ็บคือหัวใจ
เพียงแค่นั้นจีวอนก็รู้แล้วว่าฮันบินร้องไห้ขนาดนี้เพราะอะไร…
##
ดราม่าเรื่อยๆ ฮอล
ความคิดเห็น