คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SFㅣ KILLER
KILLER
AUTHOR: JARKJY_
RATE: PG-15
PAIRING: MINHO x NEWT
ปลายกระบอกปืนเบเร็ตต้า92 ชี้ไปยังชายหนุ่มมีอายุรูปร่างสันทัด นิวท์ยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนนิ้วเข้าโกร่งไกปืน ท่าทางขึงขังขัดกับใบหน้าหวานราวสตรี ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกระพริบถี่ก่อนจะเหนี่ยวไกเพื่อหมายปลิดชีพ
ปัง!
เสียงปืนดังลั่นชายชุดดำต่างตกใจและกรูกันเข้ามาคุ้มกันผู้เป็นเจ้านาย หลายคนพยายามมองหาคนกระทำแต่ด้วยสัญชาติญาณนักฆ่านิวท์หนีตั้งแต่รู้ว่าทำตามแผนการที่วางไว้ไม่สำเร็จ กฎของนักฆ่าก็มีอยู่ไม่กี่อย่างหนึ่งในนั้นก็คือการเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขัน เขาวิ่งออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน สถบด่าตัวเองด้วยคำหยาบมากมายที่ไม่สามารถทำภารกิจที่ที่ถูกจ้างวานมาให้สำเร็จ เพราะนั่นมันหมายความว่าถ้าภารกิจล้มเหลวเขาก็ไม่ได้เงิน
สายตาคมกริบจ้องตามร่างผอมบางออกมาตั้งแต่ตรอกเล็กๆในตึก เขาเดินตามมาเงียบๆเพราะถ้าไม่เงียบเป็นไปได้ว่าคนข้างหน้าอาจจะส่องเจ้าปืนสีดำมาที่เขาเป็นแน่แท้
มินโฮไม่ได้ตามผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรกแต่เขาตามนิวท์มาราวๆเกือบสองเดือน ตั้งแต่ได้รับหน้าที่ให้ติดตามเฝ้าดูประวัติของชายหนุ่มคนนี้คนที่ทางการคิดว่าอาจจะเป็นคนฆ่าตำรวจท้องที่ในรัฐแคลิฟอร์เนียที่เขาสังกัดอยู่แล้วหลบหนีเข้านิวยอร์กเพื่อกลบดาน แต่มินโฮไม่ยักจะเห็นว่าคนๆนี้จะทำตัวแอบตรงไหน อย่างมากก็แค่ฆ่าพวกสวะสังคมอาทิตย์ละคนสองคนเพื่อแลกกับเงินจำนวนไม่มาก เพราะถ้ามากเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเสี่ยงชีวิตบ่อยๆกับการทำอาชีพแบบนี้
วันนี้ผิดแปลกไปจากทุกครั้ง แม้ภารกิจที่ได้รับมาจะแสนง่ายแต่มินโฮก็รู้สึกแปลกใจที่อีกฝ่ายทำผิดพลาด หน้าตาหงุดหงิดกับท่าทางเคร่งเครียดทำให้เขานึกขบขันอยู่ในใจลึกๆ
“ตามฉันมาทำไม”
เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หัวมินโฮแต่เขากลับหัวเราะออกมาเบาๆ จับมืออีกคนให้เหนี่ยวโกร่งไกใส่หัวเขาแบบไม่เกรงกลัว
“ยิงสิ ถ้าไม่ตายฉันเอาคืนนะ”
คำพูดส่องแง่สองง่ามกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้นิวท์ขนลุกเกลียว เขาลดปืนลงเก็บมันเข้าที่กระเป๋าเสื้อด้านในตามเดิมแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่ดูก็รู้ว่าเป็นชาวเอเชีย เส้นผมสีดำ นัยต์ตาสีดำหรือแม้กระทั่งโครงหน้าแต่นิวท์ไม่คิดว่าผู้ชายเอเชียจะตัวใหญ่และดูแข็งแรงขนาดนี้
“ขอตัวนะ ฉันไม่มีธุระกับนาย”
มือใหญ่จับข้อมือที่เล็กกว่าเขามากโขออกแรงดึงให้อีกคนเซมาที่เขา มินโฮยักคิ้วกวนๆเหมือนตั้งใจจะกวนอารมณ์อีกฝ่ายให้ขุ่นกว่าเดิมและมันก็ได้ผล นิวท์ปล่อยกำปั้นหนักๆเข้าที่ข้างแก้มตามสัญชาติญาณ มินโฮหัวเราะแล้วถ่มถุยน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะนิวท์ แถมนายมาทำฉันเจ็บเพราะฉะนั้นมากับฉันซะดีๆ”
นิวท์ขมวดคิ้วจนใบหน้ายุ่งเหยิง “ไม่! ฉันไม่ไปฉันจะกลับบ้าน”
“ถ้านายไม่ไปฉันจะจับนายส่งตำรวจเดี๋ยวนี้ ฉันรู้นะว่านายฆ่าคนมากี่คนแล้วนิวท์แล้วก็นายคงไม่รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ทางการกำลังสงสัยว่านายอาจจะเป็นคนฆ่าตำรวจท้องที่”
นิวท์หัวขวับ “ฉันไม่ได้ฆ่า”
“ฉันคงไม่เชื่อคนที่ฆ่าใครต่อใครง่ายๆแล้วมาพูดว่าไม่ได้ฆ่า ถ้านายอยากพิสูจน์ว่านายไม่ได้ทำนายต้องมาอยู่กับฉันจนกว่าทางการจะส่งเรื่องมาบอกว่าจับตัวคนร้ายหรือมีหลักฐานว่านายไม่ได้ทำ” มินโฮอธิบาย
สุดท้ายร่างผอมบางก็มานั่งหน้าหงิกอยู่บนโซฟาในอพาร์ตเมนต์หรูและใหญ่กว่าห้องเช่ารูหนูในตรอกแคบๆนั่น มินโฮหัวเราะหึในลำคอต่ำๆ ที่สุดท้ายก็เกลี่ยกล่อมเป้าหมายได้สำเร็จและง่ายกว่าที่คิดเอาไว้
“ฉันต้องอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ฉันต้องทำงานนะ” นิวท์ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ด้วยการฆ่าคน” มินโฮเลิกคิ้วถาม
นิวท์ไม่ตอบแต่กลับเบนหน้าหนี มินโฮเลยถือวิสาสะนั่งลงข้างๆแล้วจับคางอีกคนให้หันกลับมาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วกดจูบที่ริมฝีปากเบาๆ
“เฮ้ย! นายทำอะไร” นิวท์ผลักอกแกร่งจนกระเด็นออกไป
“ก็นายไม่ตอบ ถ้าฉันถามแล้วนายไม่ตอบฉันจะทำแบบนี้แล้วมันจะมากกว่านี้ถ้านายยังดื้อกับฉัน”
นิวท์ใช้ชีวิตอยู่ในห้องของคนอื่นมาเกือบเดือน เขาเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบคนปกติโดยการนอนเร็วและตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะต้องมาออกกำลังกายตามที่อีกคนสั่งไว้ และทุกเช้าเขาต้องออกมาวิ่งในสวนสาธารณะใกล้ๆ โดยใช้เวลาร่วมชั่วโมงในการนั่งมองผู้คนวิ่งสวนกันไปมาวนลูปอยู่แบบนั้น บางทีตัวเขาเองก็อยากมีชีวิตปกติแบบคนทั่วไปบ้าง
สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างผอมบางไป เขาถอนหายใจออกมาพรูใหญ่แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อดูเวลาจากไอพอดของมินโฮก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ถ้าเขาหนีตอนนี้มินโฮคงตามจับไม่ได้อีก
สองเท้าวิ่งออกไปตามเส้นทางของสวนสาธารณะแต่ไม่ใช่เส้นทางเดิม เขาวิ่งเลี้ยวไปอีกทางห่างไปอีกหลายช่วงถนนก่อนจะเดินหายเข้าไปในตรอกแคบๆที่ข้างในเป็นห้องเช่าเล็กๆที่เขาเคยอาศัพอยู่
เสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่มีถูกยัดลวกๆเข้ากระเป๋าสะพายสีดำ นิวท์หยิบของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเกือบหมดก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพราะเขาเองก็กลัวว่ามินโฮอาจจะตามมา มินโฮฉลาดเป็นกรดฉลาดจนน่ากลัวนั่นคือสิ่งที่นิวท์คิดได้เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
มินโฮพ่นควันสีขาวลอยฟุ้งไปตามลมก่อนจะทิ้งบุหรี่ที่ยังเหลือลงบนพื้นเหยียบขยี้จนไฟมอดดับ เขารู้สึกโมโหตัวเองที่คิดว่านิวท์คงจะเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ไม่ใช่เลยนิวท์ขัดคำสั่งเขาแถมยังหายตัวไปได้สามวัน เหมือนว่าอีกฝ่ายจะจับทางเขาถูกเพราะเมื่อไปดูที่ห้องเช่าแคบๆนั่นไม่พบร่องรอยอะไรแม้แต่เสื้อผ้าสักตัวก็ไม่มีหลงเหลือ
ยิ่งมีสายรายงานมาว่ามีคนถูกยิงแถวๆไชน่าทาวน์นั่นยิ่งทำให้มินโฮหัวเสียเข้าไปใหญ่เมื่อคิดว่าอาจจะเป็นนิวท์ที่เป็นคนยิง เขาสัญญากับตัวเองว่าถ้าเขาเจออีกคนเขาจะจัดการขั้นเด็ดขาดเสียที
เหมือนโชคชะตาจะเป็นใจเมื่อมินโฮดันไปเจอกับคนที่ตามหามาหลายวันในบาร์แถวแมนฮัตตัน ร่างผอมบางในชุดบาร์เทนเดอร์ สายตาคมกริบจ้องมองอยู่แบบนั้นในมุมมืดๆของร้าน มินโฮได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนมีความสุขของอีกฝ่ายก็อดรู้สึกโมโหไม่ได้ มิอใหญ่กำเข้าหากันแน่นก่อนจะยกแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันกระดกเข้าปากจนหมด
เขาเป็นห่วงนิวท์จนแทบบ้าแต่กลายเป็นอีกฝ่ายกลับมีความสุขจนน่าโมโห
แผ่นหลังเล็กเดินหายไปทางห้องน้ำ ว่าแล้วมินโฮก็รีบลุกขึ้นจ้ำอ้าวตามไปติดๆ และรออยู่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งอีกคนเดินออกมา สีหน้านิวท์ดูตกใจตากลมเบิกกว้าง
“ใครใช้ให้นายหนีฉัน”
นิวท์ไม่ตอบเขาแสร้งทำเป็นไม่รู้จักและพยายามจะเดินหนีแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อมินโฮกระชากข้อมือเข้ามาจนเซไปซบแผงอก มือใหญ่เปลี่ยนไปประคองใบหน้าหวานแล้วบดขยี้ริมฝีปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนโดนกระทำหายใจหอบ
“ฉันเคยบอกแล้วว่าถ้านายไม่ตอบฉันจะลงโทษนาย ความผิดนายยังมีอีกเยอะแล้วคืนนี้ฉันจะลงโทษนายให้สาสมเลยนิวท์”
คำขู่ของมินโฮทำให้นิวท์ขนลุกซู่ก่อนจะโดนอีกคนอุ้มพาดบ่าจับใส่รถแบบไม่ถะนุถนอมเลยสักนิด มินโฮทำให้เขาไม่กล้าปริปากบ่นเพราะมินโฮไม่เคยเงียบขนาดนี้ อย่างน้อยหมอนี่ก็จะมีมุขอะไรขำๆมาชวนให้เขาแขวะว่ามันไม่เห็นจะฮาได้ตลอด
มินโฮรีบลงจากรถเอ่ยปากสั่งให้นิวท์ลงมาด้วยกันเร็วๆ ก่อนจะลากเข้าไปข้างใน เสียงปิดประตูดังปังพร้อมกับหน้าตาบูดบึ้งทำให้นิวท์ต้องถอยกรูชิดโซฟาเมื่อมินโฮทิ้งตัวลงข้างๆ
“นาย”
มินโฮเลิกคิว “มีอะไร!”
“…เราจะนั่งกันแบบนี้อีกนานไหม ฉันง่วง”
เมื่อสิ้นสุดประโยคนั้นมินโฮลุกขึ้นจัดการอุ้มอีกฝ่ายขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องนอนแล้วโยนลงบนเตียงขนาดห้าฟุตก่อนจะตามไปคร่อมทับ คนใต้ร่างดิ้นขลุกขลักสถบคำด่าสารพัดที่ทำให้มินโฮหัวเราะ
“รู้ไหมว่าฉันตามหานายจนแทบบ้า นายมันดื้อนิวท์”
“…”
“กล้าหนีฉันไปมีความสุขได้ยังไงกัน ฉันต้องเอาคืนให้สาสม”
ว่าแล้วริมฝีปากหยักร้อนประทับลงไปที่ริมฝีปากซีดๆของอีกฝ่าย จูบเอาแต่ใจที่ทำให้นิวท์เปลี่ยนจากดิ้นขลุกขลักเป็นเอามือคล้องคออีกคน เรียวลิ้นอุ่นดุนดันเข้าไปในโพรงปากเล็กรุกล้ำด้วยความชำนาญ ก่อนจะจัดการเริ่มบทลงโทษอีกคน
อ่อนโยนทุกความรู้สึกที่มอบให้กันและกันแต่กลับแข็งแกร่งทุกครั้งที่สัมผัส
นิวท์หัวสมองขาวโพลนความเจ็บแล่นเข้ามาที่สะโพก ใบหน้าเหยเกทำให้มินโฮจ้องมองด้วยความเป็นห่วง
แต่นิวท์ไม่รู้ เขาไม่รู้จริงๆว่าความต้องการของมินโฮคืออะไรกันแน่หรือจริงๆมินโฮต้องการแค่ เซ็กซ์
มินโฮจ้องมองใบหน้าของคนที่หลับไปแล้ว เขาหันข้างเอาข้อศอกยันที่นอนนุ่มใช้มือซ้ายรองหัวของตัวเองไว้ ใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่เกลี่ยเส้นผมสีบลอนด์เข้มเบาๆ และถือวิสาสะลูบข้างแก้มสีชมพูระเรื่อด้วยความเอ็นดู
จริงๆแล้วตั้งแต่วันที่นิวท์หนีไปเป็นวันที่ทางการโทรมาบอกว่าจับคนร้ายได้แล้วนั่นหมายความว่านิวท์ไม่ได้ฆ่าและหลุดพ้นจากผู้ต้องสงสัย มินโฮตั้งใจจะบอกอีกฝ่ายพร้อมทั้งสานสัมพันธ์ในทางทีดีขึ้นกว่านี้
ไม่ใช่ตำรวจกับนักฆ่า
แต่เป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้นและมากกว่าคนรู้จัก
เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้นิวท์คงจะอาละวาดแน่ๆถ้ารู้เรื่องนี้ หรือไม่ก็อาจจะเอาเจ้าปืนเบเร็ตต้าเป่าขมับเขาก็เป็นได้ คิดอะไรเพลินๆนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มก็ปรือขึ้นมาดื้อๆทำให้มินโฮตกใจ
“นอนสักที ไฟมันส่องตาฉันอนไม่หลับ”
มินโฮพยักหน้าก่อนจะเอื้อมือไปปิดโคมไฟข้างหัวเตียงแล้วจัดการทิ้งตัวนอนลงบนหมอน ความแปลกใจยังมีมาไม่เลิกเมื่อนิวท์ขยับตัวเข้ามาใกล้วาดวงแขนมากอดเขาแน่น มินโฮเลยจัดการรั้งหัวอีกคนเข้ามาในอ้อมแขนแล้วจูบลงบนกลุ่มผมสีบลอนด์
“ฝันดีนะ”
End.
จินตนาการอันไกลโพ้นสุดขอบโลก....
จริงๆตั้งชื่อเรื่องไม่เก่งเลยตั้งแบบมั่วๆ ...
ชอบคู่นี้จางง T-T
ความคิดเห็น