คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ❛พ่อเลี้ยงยูคยอม❜ 00
พ่อเลี้ยงยูคยอม
00
รถโดยสารเที่ยวสุดท้ายจอดลงตรงปากทางเข้าที่แบมแบมประเมินจากสายตาน่าจะกว้างมากพอที่จะทำให้เจ้าของที่สบายไปทั้งชาติ นาฬิกาแฟชั่นที่พี่รหัสซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดถูกยกขึ้นมาดู เพราะการเดินทางจากโซลมาถึงนี่ใช้เวลามากและมันมากพอที่จะทำให้แบมแบมถึงจุดหมายปลายทางเย็นโพเพลแบบนี้ ไม่มีรถสักคันวิ่งผ่านมองไปทางไหนก็เห็นแต่สีเขียวขจีของพืชพรรณเต็มไปหมด แม้อากาศจะบริสุทธิ์มากแต่ชายหนุ่มก็ไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่ได้ยังไง
เสียงรถเรียกให้คนที่ยืนเดินไปตามทางหันหลังกลับไปมอง รถกระบะคันเก่าสีเลือดนกกำลังตรงมาทางนี้และแบมแบมก็ฉลาดพอที่จะโบกมือเรียก รถกระบะคันเกาจอดสนิทแต่เสียงเครื่องยนต์มันดังจนรู้สึกรำคาญ แต่ตอนนี้เขาต้องพึ่งมันเพราะมันคืออย่างเดียวที่จะทำให้แบมแบมไปถึงจุดหมายที่ไม่รู้ว่าอีกกี่กิโลข้างหน้าได้อย่างไม่เปลืองแรงเดิน
“ผมขอติดรถไปด้วยได้ไหมครับ” แบมแบมเอ่ยถามคนขับรถที่ใส่มาร์กปิดปากกับหมวกปีกกว้างจนแทบไม่เห็นใบหน้า แต่อย่างน้อยอีกคนก็พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าตกลง
กระเป๋าเดินทางสองใบถูกยกขึ้นหลังรถด้วยความรวดเร็วก่อนเจ้าตัวจะรีบสาวเท้าเปิดประตูและขึ้นรถอย่างเบาและระมัดระวังที่สุด
“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ติดรถมาด้วย ว่าแต่คุณรู้จักไร่พ่อเลี้ยงคิมไหมครับ” คำถามของแบมแบมทำให้คนขับรถชะงักเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับ
“ช่วยส่งผมที่นั่นทีนะครับ ขอบคุณมากครับ” สุดท้ายหลังจบประโยคในรถกระบะคันเก่านั้นก็เงียบสนิท มีแต่เสียงเครื่องยนต์ที่แล่นไปตามทางกับเสียงล้อรถที่เบียดกับลูกรัง
ไม่รู้ว่าเพราะเดินทางทั้งวันหรือบรรยากาศรอบตัวมันเย็นสบายแต่ตอนนี้แบมแบมหลับสนิท เขาอาจจะลืมว่าตัวเองขอติดรถมากับคนแปลกหน้าไปแล้วเพราะเกือบสิบห้าทีคนที่หลับตาพริ้มก็ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาเลย จนกระทั่งรถกระบะคันเก่าเลี้ยวเข้าไปในทางเข้าไร่ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าบ้านหลังขนาดปานกลางที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์วินเทจผสมโมเดิร์นเล็กน้อย มันทั้งสวยทั้งดูหรูหรา
“มาแล้วหรอคะพ่อเลี้ยงแล้วนั่นพาเด็กที่ไหนมาด้วยคะ” ซอนมีชี้ไปที่เบาะคนนั่งที่วันนี้ไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนทุกวัน
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงป้าก็ปลุกเขาให้หน่อยแล้วกันครับ ผมไปอาบน้ำก่อนร้อนจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบร่างสูงก็เดินเข้าไปในบ้านถอดหมวกปีกว้างวางไว้ที่ระเบียงทางเข้า
“พ่อเลี้ยงรีบๆอาบแล้วลงมากินข้าวนะคะ” ซอนมีพูดตามหลังจนแผ่นหลังใหญ่หายเข้าไปในจนลับสายตา
บทสนทนาดังมากพอที่จะทำให้แบมแบมเริ่มรู้สึกตัวบวกกับยุงที่กัดเข้าที่ข้างแก้มพอดิบพอดี แบมแบมยกมือขึ้นเกา ตากลมกระพริบถี่ค่อยๆปรับโฟกัสก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อนึกว่าตัวเองหลับไปเป็นจังหวะเดียวกับที่ซอนมีเดินเข้ามาถึงข้างรถ
“ตื่นพอดีเลยป้ากำลังจะมาปลุกอยู่พอดี แล้วคุณเป็นใครล่ะคะเนี่ย” แบมแบมยิ้งแห้งจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเปิดประตูรถออกไปยืนเต็มตัว โค้งตัวให้กับหญิงสูงวัยด้วยท่าทีอ่อนน้อมเหมือนที่เคยถูกสอนมา
“ผมชื่อแบมแบมครับ เป็นนักศึกษาจะมาฝึกงานที่ไร่พ่อเลี้ยงคิม” ปากอิ่มยกยิ้มกว้างเมื่อแนะนำตัวกับหญิงสูงวัยตรงหน้าแล้วหล่อนยิ้มตอบกลับมาด้วยใบหน้าเป็นมิตร อย่างน้อยแบมแบมก็โล่งใจที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่นึกกลัวไว้ก่อนมา
“พ่อเลี้ยงอาบน้ำอยู่ เข้ามารอในบ้านก่อนมาหนูแบม” มือเหี่ยวจับกระเป๋าอีกใบที่แบมแบมยกมาตั้งไว้ข้างตัวก่อนจะลากมันเข้าข้างในบ้าน
“ดะ...เดียวก่อนครับคุณป้า คนขับรถคันนี้ไปไหนแล้วครับ คนขับรถที่ใส่หมวกปีกกว้างคาดมาร์กปิดปากด้วยอ่ะครับ” แบมแบมอธิบายลักษณะจนซอนมีหัวเราะคิกคักกับท่าทางน่ารักของร่างเล็ก
“เข้ามาสิเขาอยู่ข้างในนี่แหละ”
ตากลมโตกวาดมองไปรอบๆบ้าน มันสวยมากจนไม่อยากจะคิดว่าเจ้าของบ้านหลังนี้จะรวยสักแค่ไหน พลางคิดถึงตัวเองที่ตอนนี้นอกจากจะอาศัยบ้านพี่รหัสอยู่แถมยังทำงานพิเศษงกๆยังไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย แต่อย่างน้อยก็ไม่อดตาย
รูปถ่ายใส่กรอบไม้บนชั้นวางเรียกความสนใจให้แบมแบมจ้องมองมัน รูปเด็กผู้ชายสามคนที่ยืนกอดคอกันมีรอยยิ้มประดับใบหน้าทั้งสามคน มือเล็กเอื้อมไปหยิบมันมาดูเขาพิจารณาใบหน้าเด็กผู้ชายทั้งสามคน ลอบคิดว่าต้องใครในสามคนนี้คือพ่อเลี้ยงคิมอย่างแน่นอน
“ทำอะไรน่ะ!”
เพล้ง!
เสียงดังจากข้างหลังทำให้คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆเผลอปล่อยมือจากรูปถ่ายจนมันตกลงกระแทกพื้น และแน่นนอนว่ากระจกของกรอบไม้แตกกระจายตามความแรง แบมแบมหันหลังกลับไปดูต้นเสียงด้วยความตกใจปนตื่นกลัว เพราะมาถึงวันแรกเขาก็สร้างวีรกรรมอันไม่น่าจดจำเลย
“ขะ...ขอโทษครับ” ปากล่างถูกขบกัดจนเจ่อช้ำก่อนร่างเล็กจะนั่งลงเก็บเศษกระจกจากรอบรูปโดยไม่ทันที่จะเงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนจ้องตนเองอยู่ตรงหน้า
“ที่บ้านไม่ได้สอนเรื่องมารยาทรึไงกัน” ประโยคที่ได้ยินทำเอาตัวชาวาบ แม้จะไม่ชอบใจแต่เรื่องนี้เขาผิด แบมแบมพูดขอโทษในลำคอซ้ำไปซ้ำมาแต่มือยังสาระวนอยู่กับการเก็บเศษกระจก
แบมแบมเงยหน้ามองคนที่คิดว่าน่าจะเป็นจำของบ้านและไร่นี้ด้วยสายตาหวั่นๆ แต่มันทำให้ต้องตกใจเมื่อหน้าตาของคนตรงหน้าดูไม่เหมือนคนที่อายุสามสิบเอ็ดเลยสักนิด ผิวพรรณดูสะอาดสะอ้านจนนึกแปลกใจ แถมยังดูดีจนแบมแบมเองเผลอจ้อง
“ผะ..ผม คะ..คือ ผมจะหาซื้อกรอบมาใช้คืนให้นะครับคุณ..”
“ว๊าย! ตายแล้วมีอะไรกันคะพ่อเลี้ยง”
คำว่า “พ่อเลี้ยง” ทำให้แบมแบมลมหายใจสะดุดกึกและแทนที่ด้วยคำว่า “ซวยแล้ว”
“นี่ใช่เด็กที่ป้าบอกว่าเป็นนักศึกษาฝึกงานรึเปล่าครับ” ยูคยอมถามแต่สายตายดุๆยังจ้องที่แบมแบมเขม็ง มือยาวยกกอดอกมองเหมือนไม่พอใจ
“ใช่ค่ะพ่อเลี้ยง นี่หนูแบมแบมที่ป้าบอกไงคะ”
“งั้นก็ดี เรื่องที่เธอทำวันนี้ฉันจะส่งไปถามมหาลัยว่าไม่ได้ฝึกนักศึกษามารึไง ถึงได้ไม่มีมารยาทขนาดหยิบจับของในบ้านคนอื่นง่ายๆ” น้ำเสียงจริงจังทำให้หน้าของคนโดนดุหดเหลือสองนิ้ว
สุดท้ายเรื่องก็จบลงตรงนั้น แบมแบมไม่กล้าพูดถามอะไรออกไปสักคำจนกระทั่งยูคยอมเดินออกไปนั่นแหละคนตัวเล็กถึงได้ถอนหายใจออกมายาวเหยียดจนซอนมีอดขำไม่ได้
แบมแบมช่วยซอนมีเก็บเศษกระจกและทำความสะอาดที่พื้นจนเสร็จ ตอนนี้เหมือนพลังในร่างจะหมดและรู้สึกอยากจะนอนเต็มที มือเล็กเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสองใบที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหน้าประตู ลากออกไปข้างนอก ก้มลงใส่รองเท้าเสร็จสรรพจนซอนมีที่เดินตามออกมามองด้วยความแปลกใจ
“อ่าวแล้วนั่นหนูแบมจะไปไหน” หล่อนถามด้วยสงสัยเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเดินลงจากบันไดหน้าบ้าน
“ห้องพักคนงานอ่ะครับมันไปทางนู้นป่ะครับที่มีไฟไกลๆนู่นอ่ะ” มือเล็กชี้ไปตรงที่เห็นว่ามันสว่างและเดาเอาว่ามันน่าจะเป็นบ้านพักคนงาน
“พักที่นี่ก่อนก็ได้ค่ะ มืดค่ำแล้วห้องหับที่นี่ก็หลายห้อง”
“คือว่า...”
“มาวันแรกก็เรื่องมากเลย คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงจะดุ่มๆไปไหนก็ได้”
แบมแบมจำใจลากกระเป๋ากลับเข้าไปในบ้านต่อท่ามกลางสายตาที่จ้องมองมาเหมือนว่าจะกินเลือดกินเนื้อ ซอนมีอาสาพาไปดูห้องและมันทำให้แบมแบมลำบากใจเมื่อห้องที่เขาได้พักมันอยู่ตรงกันข้ามกับห้องของเจ้าของไร่ มันใหญ่และดีเกินกว่านักศึกษาฝึกงานคนหนึ่งจะได้หลับนอน แต่ก็ดีที่อีกคนไม่ไล่ให้เขากลับไปตั้งแต่ทำของเสียหาย
ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งบนที่นอนแล้วจัดการหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาส่งข้อความถึงพี่รหัสที่เป็นคนบอกให้เขามาฝึกงานที่ไร่นี้ และก็เป็นพี่รหัสอีกแหละที่ติดต่อกับทางไร่ให้จนได้เข้ามาฝึก
ตึ้ง!
เสียงแอพพลิเคชันสีเขียวยอดฮิตดังตอบกลับมาภายในเวลาไม่กี่นาที แบมแบมที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเอื้อมมือไปหยิบมาปลดล็อคและดูข้อความที่พี่รหัสส่งมา
Bambam1a: แบมถึงแล้วนะพี่มาร์ค
Bambam1a: พ่อเลี้ยงดุมากเลย TT
Mark_tuan: ปลอดภัยใช่ไหม
Mark_tuan: คุณยูคยอมก็นิ่งแบบนั้นแหละ แต่เขาใจดีนะ
แบมแบมเบ้ปากเมื่อเห็นคำว่าใจดี เพราะพี่รหัสเขาหน้าตาค่อนไปทางน่ารักจนคล้ายผู้หญิงล่ะมั้งพ่อเลี้ยงเลยเอ็นดู เพราะฟังจากปากของมาร์ค เจ้าตัวก็บอกกับปากเองเลยว่าพ่อเลี้ยงคิมนิสัยดีมากและมีน้ำใจมากถึงมากที่สุด ไม่ค่อยมีคนไปฝึกงานที่นั่นเพราะพ่อเลี้ยงคิมไม่ค่อยชอบให้คนนอกไปวุ่นวายถ้าไม่ได้มาเที่ยวที่ไร่หรือมาติดต่องานล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้เข้าไปยุ่งได้ง่ายๆ
สรุปคือพ่อเลี้ยงคิมหวงไร่นี้ยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่ซะอีก
นิ้วเรียวจิ้มแป้นพิมพ์ตอบกลับอย่างคล่องแคล่วแล้ววางมันไว้บนที่นอน ตอนนี้แบมแบมอยากจะอาบน้ำและหลับนานๆให้สมกับที่เดินทางมาทั้งวัน แถมยังเจอแต่เรื่องหน้าปวดหัวตั้งแต่มาถึงด้วย
Bambam1a: ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น พี่มาร์คต้องมาเคลียร์ให้แบมนะ พ่อเลี้ยงจะฆ่าแบมทางสายตาอยู่แล้ว
แบมแบมตอบกลับไปแบบนั้นโดยไม่รู้เลยว่ามันทำให้มาร์คหัวเราะลั่นห้อง ขำจนตัวงอ เพราะมาร์คนึกออกเลยว่าหน้าของยูคยอมที่แบมแบมพูดถึงมันเป็นแบบไหน ดวงตาสีนิลนั่นอีกเขาจำมันได้ทุกอย่าง ก็มาร์คฝึกงานที่นั่นตั้งหลายเดือน
ก็พ่อเลี้ยงยูคยอมยังเป็นรักแรกของเขา
มีหรอที่เขาจะลืม…
talk,
แค่อยากแต่ง 5555 มีไม่เกิน 12 ตอนนะคะ <3
เรื่องนี้ยูคแก่เลยอ่ะ 31 แหน่ะ
อ่านให้สนุกนะคะ <3 เลิ้บ
ติดแท็กได้นะ #พ่อเลี้ยงยูคยอม
’ cactus
ความคิดเห็น