If you know. หากเธอรู้ (Yuri)

ลำดับตอนที่ #14 : สงคราม

ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก

เสียงนาฬิกาดังก้องไปทั่ว ไม่ใช่อะไรหรอก เป็นพวกเราต่างหากล่ะที่เงียบกัน จนได้ยินเสียงนาฬิกาเดินเหมือนใครเอาไปยัดใส่ไว้ในหู

ระหว่างที่รออาหาร เราสี่คนได้แต่มองกันไปมา มันคือสงครามเย็นนั่นเอง เพราะก่อนหน้านั้น

.

.

.

.

10 นาทีที่แล้ว

"เจนนนน ดูนี่ดิ ของโปรดเธอ" นี่คือเสียงฉันเอง

"ว๊ายยย จริงด้วย แหม รู้ใจจังเลย น่ารักที่สุด" เจนนี่พูดพร้อมหยิกแก้มฉันเบาๆ ลืมบอก เรานั่งข้างกันนะ ส่วนแอมกับซีแอลนั่งอีกฝั่ง

"อะแฮ่มมม!!" ฉันกับเจนหันหน้าไปมองที่ต้นเสียงจึงรู้ว่าเสียงนั้นมาจากแอมเบอร์

"อะไรติดคอหรอ แอม" นายแย่งประโยคพูดฉันนะนายซีแอล

"กะ ก็แค่..เช็คเสียงเฉยๆจะสั่งอาหาร น้องคะ!! ทางนี้!!"

"ฉันเอาอะไรก็ได้ สั่งให้ด้วยนะ ซีแอล" อะไรเรียกแล้วไม่สั่ง

"งั้นเอา....บลาๆๆ.....แล้วก็ขอน้ำเปล่า 2 แก้วครับ" นายซีแอลสั่งเสร็จก็ถึงตาฉันกับเจนนี่

"ตกลงเธอเอาอันนี่ใช่ม่ะ" เจนนี่พยักหน้าตอบ

"โอเค อันนี้ที่นึงครับ กับ อันนี้ ผมขอน้ำเปล่าเหมือนกันครับ 2 แก้ว"

"โนววว เบบี้ เปลี่ยนเป็นไวน์ แก้วนึงค่ะ" เจนนี่ค้าน พร้อมหันไปบอกเด็กเสิร์ฟ

"เธอดื่มไวน์เป็นอ่อ อายุถึงหรอ"

"ฉัน18 ปีบริบูรณ์ แล้วค่ะ แล้วตอนฉันอยู่เมืองนอก ฉันดื่มบ่อยจะตาย ไม่ต้องห่วง"

"โอเค ตามนั้นครับ"

"ชิส์" เสียงเหมือนคนสบถ

"แอม ได้พูดอะไรรึป่าวเมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียง" นายซีแอลทำหน้าที่ ได้อย่างดีเยี่ยม

"อ่อ พอดีเมื่อกี้ฉัน คัดจมูกนิดหน่อย เช้ยย แฮ่"

.

.

.

หลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้ิน ยัยเจนนี่ก็มัวแต่เช็คโทรศัพท์ ส่วนนายซีแอลก็นั่งเหม่อลอย แอมเบอร์ก็เสมองไปข้างนอก เหมือนพยายามหลบหน้าฉัน นี่ฉันทำอะไรผิดอีกเนี่ย

"อาหารมาแล้วค่ะ" โอ้วเสียงสวรรค์ เสียงนี้ทำให้นายซีแอล และยัยเจนนี่ รวมถึงแอมหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้า

"ว้าววว มาแล้ว" ยัยเจนนี้ส่งเสียงลั๊ลลาเมื่ออาหารจัดเรียงอยู่ตรงหน้า แอมก็เช่นกันรายนั้นคงไม่ต้องพูดถึง ยิ้มเหงือกบานพร้อมกันสายตาที่พร้อมจะกลืนกินอาหารตรงหน้า แต่เมื่อเธอเห็นว่าฉันมองเธอก็กลับไปทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม

แต่..... สงครามที่แท้จริงยังไม่เกิดขึ้น

"ซัน..เอ้ย ซัมเมอร์ ชิมนี่สิ" เจนนี่พูดพร้อม ยื่นช้อนมาจ่อที่ปากฉัน

"อ้าม.........อื้ม อร่อยดีนะ" ฉันตอบพร้อมส่งยิ้มไปให้หล่อน

"อ่ะ..เธอป้อนฉัน คราวนี้ฉันป้อนคืน อ่ะ อ้าปาก" 

"อ้ามมมม..อู้วว ของเธอก็อร่อยอ่ะ" เจนพูดพร้อมทำหน้าอร่อยสุดฤทธิ์

"ยัยเบ๊อะ ทำหน้าเว่อร์ไปมั้ง ปากก็เลอะ มา!!เดี๋ยวเช็ดให้" ยัยเจนนะ ยัยเจน เป็นแบบนี้ตลอดเลย แต่ฉันก็ชินแล้วล่ะ แต่เดี๋ยวนะเหมือนลืมอะไรไป

"อะแฮ่ม!! แค่กๆ แฮว๊กกกก" ใช่สิ เราไม่ได้มากันสองคนนี่หว่า

"แอม เป็นไรเปล่า อ่ะ น้ำ" และเป็นนายซีแอลเช่นเดิมที่ถามแอม

"ขอบใจนะ เอ้อ นี่ ขอกินอันนั้นหน่อยดิ ในจานนายอ่ะ น่ากินจังเยย" ฉันนั่งฟังบทสนทนาของทั้งสอง และจ้องตาไม่กระพริบ

"อ่ะ เอาไป ไม่ต้องมาแบ๊วด้วย เดี๋ยวฉันเขิน 55+ เอ้า"

"อ้าาาา ป้อนด้วย อ้าาาา"

"อะไร อ้อนเก่งจริง"

"อ้ามมมม งื้มมม~ อาย่อย" ฉันนั่งมองแอมพูดจาแอบแบ๊วกับนายซีแอล ทีกับฉันไม่เห็นจะพูดเลย ชิส์ งอน

"ซีแอล กินอันนี้ให้หน่อย ฉันไม่ชอบอ่ะ"

"ไหน เอามา อ้ามม~"

"ยัยซัน มองอะไรอยู่ได้ทำไมไม่กินห้ะ" เจนนี่พูดพอให้เราได้ยินกันแค่สองคน

"เป็นอะไร ทำหน้าอย่างกับต-ูด" ฮึ่ม น่าหมั่นไส้

"ถามก็ไม่ตอบมา ฉันป้อน" เมื่อเจนพูดจบฉันก็นึกอะไรออก

"เจนนน ป้อนเค้าหน่อยสิ" คราวนี้ฉันพูดเสียงดังขึ้นเพื่อต้องการให้ใครบางคนได้ยิน

"รู้แล้วน่า อ่ะ"

"อ้ามมม หืมม อร่อยกว่าเดิมเยอะเลย"

"แน่สิ คนป้อนสวยซะอย่าง อ่ะ อีกคำนะ"

"อะ..." ยังไม่ทันอ้าปากงับอาหารก็มีเสียงแทรกขึ้นซะก่อน

"ซีแอล ฉันกินไม่ค่อยถนัดเลย ป้อนหน่อยสิคะ" เสียงแอมดังขึ้นอีกครั้ง

"อะไรอีก เรื่องเยอะจริง" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ซีแอลก็ยังป้อนแอมอยู่ดี ฮึ่มม

"เจนนน มา ฉันป้อนเธอบ้าง"

"ซีแอล เดี๋ยวฉันป้อนนายมั่งละกัน"

"เจนนน ฉันยังไม่อิ่มเลย อ้ามม"

"ซีแอล เอาอันนั้นด้วย อ้ามม"

"เจนนน ปากเลอะ เช็ดให้นะ"

บลาๆ

สรุปคือพวกเราไม่มีใครได้กินอาหารด้วยตัวเองเลยผลัดกันป้อนไปมาจนอาหารหมดจาน แต่อารมณ์หงุดหงิดของฉันยังไม่หมดนะ แถมทวีคูณ ขึ้นไปอีก

"อ้า อิ่มจัง เออนี่ ฉันลืมถามแกอ่ะ"

"ถามอะไร!!"

"แกจะใส่อารมณ์ทำไมเนี่ย แค่จะถามว่า คนหล่อๆนั่นอ่ะ เค้าเป็นใครหรอหล่อจัง"

"ไม่เห็นจะหล่อ แค่นายแบบกิ๊กก๊อกคนหนึ่งเอง"

"นายแบบนี่เอง มิน่า แล้ว..เค้าสองคนเป็นแฟนกันหรอ"

"ไม่ใช่เว้ย!!" 

"อะไรของแก เสียงดังทำไม"
"ฉันขอโทษ" ฉันเผลอตะคอกใส่เจนนี่ จนคนฝั่งตรงข้ามทั้งสองคนหันมามอง ฉันหลบตา ไม่อยากมองหน้าสองคนนั่น พร้อมดื่มน้ำเพื่อดับอารมณ์ร้อนให้บรรเทา แต่หารู้ไม่ว่า..

"เออ ไม่เป็นไร เห้ย ซัมเมอร์"

"อะไร"

"แก...ดื่มไวน์เป็นหรอ แกกำลังดื่มไวน์ฉันอยู่นะ แรงระดับนึงด้วย" shhhit ตายห่านนน ไวน์ ฉันหยิบน้ำเปล่านี่หว่า ฉันไม่เคยดื่มไวน์เลยนะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฉันรีบวางไว้ที่เดิม แค่จิบนิดหน่อยเอง ไม่เมาหรอก

"ตกใจอะไร คะ..แค่จะจิบนิดเดียว ลองเฉยๆ แฮ่ๆ"

"แต่หน้าแกเริ่มแดงแล้วนะ"

"ฉันโอเค ก็แค่วายยยย เองงง~" รู้สึกเหมือนเสียงตัวเองเริ่มยาน ทำไมออกฤทธ์ไวจังเลยวะ

"งั้นรีบเชคบิลแล้วกลับบ้านได้ล่ะ"

"เอ้ยยๆ ช้านนนชว่ายยยยยเองงง"(ฉันจ่ายเอง)

"ซัมเมอร์ เมาหรอ ฉันว่าแล้ว" เจนนี่หันมาพูดกับฉัน แล้วเหมือนมีเสียงอะไรแทรกขึ้นมา ตอนนี้ฉันมองไม่ชัดเลย

"แปปนึงนะ โทรศัพท์เข้า" เสียงผู้ชาย คงจะเป็นนายซีแอล และเสียงฝีเท้าก้าวออกไป

กริ๊ง~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ของใคร

"ใครโทรมาว่ะ" เสียงนี้ของเจนนี่ นี่สนใจโทรศัพท์กันมากกว่าฉันกันหรอ

"ฮัลโหล แด๊ดดด มีไรคะ กำลังจะกลับค่ะ อยู่กับเพื่อนค่ะ อีก10 นาทีถึงเลยค่ะ ค่ะ รักแด๊ดนะค่ะ" หลังจากวางสายเหมือนได้ยินเสียงถอนหายใจ พร้อมเสียงเท้าปริศนา

"แอม ผมต้องกลับก่อนนะ มีงานด่วนน่ะ" เสียงเท้าซีแอลนี่เอง

"ฉันก็เหมือนกันพ่อโทรตามแล้วอ่ะ ต้องรีบกลับ"

"งั้นกลับด้วยกันได้นะครับ ถ้าไม่รังเกียจ"

"โอเค ไปกันค่ะ" เห้ยยยย ไปไหนหมดรู้สึกเงียบเหงาวังเวง แต่ก็เหมือนมีอีกเสียงหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจ

"ไปกันซะละ ทิ้งฉันไว้กับตาซัมเมอร์สองต่อสองได้ไงเนี่ย แถมเมาอีกต่างหาก เฮ้อออออ~" หลังจากเสียงถอนหายใจ ฉันก็สติวูบ จำอะไรไม่ได้อีกเลยยย เลยยย เลยยย...~

________________________________

เจนนี่

ซัมเมอร์

เอาไว้ดูเวลาคิดถึง กิกิย์