BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #9 : บทหก // อยากฆ่าใครผมก็ฆ่าคนนั้นเเหละ

เคร้งง!!!

"ไม่เอานะ ผมอยากตาย พี่สาวปล่อยผมสิ!!!!"
มีดโบวี่สีเเวววับที่วางตั้งโชว์อยู่บนตู้โชว์ถูกเขวี่ยงออกจากมือของนายยน้อยประจำตระกูลกรนทิวาคุณที่หวังจะปลิดชีพตัวเอง มือของเมดสาวผมสีน้ำตาลอ่อนจับไปที่ข้อมือเล็กของนายน้อยก่อนจะกระชากร่างนายน้อยออกมาออกห่างจากมีดที่อันตราย เด็กน้อยอายุเพียง 8 ปีดิ้นรนก่อนจะเตะข้าวของไปมาทั้งยังเอามือที่พลาดโดนใบหน้าของสาวใช้เต็มเเรง ทำเอาสาวรับใช้ต้องใช้ไม้เเข็งหันมาล็อกตัวเเละเเขนไม่ให้ดิ้น จนกระทั่งนายน้อยนิ่งสงบลง

"ไม่ได้นะค่ะท่านวริณ! ท่านจะทำเเบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!"

สาวใช้ตะเบ็งเสียงตอบกลับพลางกระชากร่างของนายน้อยให้หันมาสบตาทีร่เเปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา เเละเลือดที่ไหลออกมาที่ปากเพราะเเรงชก นายน้อยดูเหมือนจะอึ้งกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เด็กชายมองสาวใช้ที่กำลังกัดฟันพูดขณะที่น้ำตาเเละเลือดกำลังไหลออกมาไม่ขาดสาย วริณพูดเสียงเเผ่วเบาๆ
"พี่สาวร้องไห้ทำไม...คะ ....ครับ" เด็กชายเอามือที่เเตะที่ริมปากของสาวใช้น้อย ดวงตาสีเเดงเข้มจ้องไปที่เลือดข้างปากด้วยสีหน้าซีดเผือก
เเต่เเวบเดียว สาวใช้รับกระชากเด็กชายเข้าไปกอดเเน่น น้ำตาไหลออกมาเปื้อนที่ไหล่เล็กๆของเด็กชาย วริณอึ้งเหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมสาวใช้ถึงดูรักเขามากขนาดนี้

"ไม่ได้นะค่ะ ท่าน ท่านต้องมีชีวิตอยู่ โรคของท่านต้องหายสิ ท่านจะเพิ่งสิ้นหวังเเละปลิดชีวิตตัวเองเลยนะค่ะ"
สาวใช้พูดเสียงเเบบกัดฟันพูด เด็กน้อยหลับตาลงน้อยๆปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเเวเอ่ยเสียงสำนึกผิด

"ขอโทษครับ...."

....................

ตึก ตึก ตึก ..... ตึก

เสียงฝีเท้าดังเกินมาข้างนึง...... มีคนอยู่นอกจากพวกเขา

จะว่าเป็น2105ก็ไม่ใช่เพราะมันเป็นหุ่นยนต์เลยเดินเบามาก เเทบจะไม่ได้ยินเลยทีเดียว เเต่เสียงนี้เป็นเหมือนเท้าเปล่า ทำให้เขารู้ได้ทันทีวง่าไม่ใช่ 2105ไปไหนพวกเขาก็ไม่สนใจเเล้วขอเเค่รอดจากตรงนี้ก็พอ อารัษมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดกลัว เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกมาจากหน้าผาก รินที่ตัวเล็กกว่าหยิบปืนขึ้นมาเตรียมยิงหากบุคคลเเปลกหน้าบุกเข้ามาโจมตี

"คิก คิก คิก"
เสียงหัวเราะคุ้นหูดังพร้อมกับเสียงเท้าที่วิ่งมาขึ้นเรื่อยๆเเละดูเหมือนว่าจะวิ่งวนไปรอบๆตัวพวกเขาโดยทิ้งระยะหว่างประมาณเมตรหรือสองเมตรไว้
"วริณเ...."
รินพูดเสียงสั่นมือชุ่มไปด้วยเหงื่อ ปืนในมือสั่นระริก เธอรู้สึกกลัวเด็กคนนี้ที่สุดเท่้าที่เกิดมา ทำไมก็ไม่รู้ ขนาดผู้ใหญ่ตัวเท่าหมีควายเธอยังล้มมาเเล้วทำไมกับเด็กเเค่นี้.....

"คิก คิก คิก  ตุ๊กตาถูกทารุณที่น่าสงสาร.....พยายามลืมชื่อเก่าตัวเอง คิกคิกคิก น่าขำเสียจริง เลย์"
"มากไปเเล้วนะ"
รินตะโกนลั่นปืนขนาด9 ม.ม. ถูกยิงออกไปตามเสียงฝีเท้าที่ได้ยิน เเต่ก็พลาดเกี่ยวทุกนัดจนอารัษต้องตะโกนขัดไม่ให้รินสวติเเตกไปมากกว่านี้
"ริน พอได้เเล้วเขาเเค่หลอกเธอ ไม่มีคนที่ชื่อเลย์หรอก อุ๊บ!"
อารัษอุทานเมื่อมีของเเข็งที่เดาว่าเป็น ไม้พลองทุบไปที่ท้องของเขาจนตัวงอปืนในมือกระเด็นออกไปไกลหากไม่ใช่เพราะความมืดจนมองอะไรไม่เห็น อารัษคงจะเตะกลับเเล้วจับล็อคเเขนขาเเล้วพาดกลับด้วยไม้พลองที่ตีเขา เเต่ตอนนี้ไม่ใช่ เด็กน้อยเอาไม้ฟาดอารัษไม่ยั้งจนอารัษได้ยินเสียงกระดูกเเขนตัวเองกำลังหักกร๊อบๆ รินที่ได้ยินเสียงอุ๊บเเละเสียงตะโกนด่าเด็กชายรีบหยิบพัดเหล็กวิ่งเข้าไปช่วยเเต่ก็ถูกไม้พลองตีที่ท้ายทอยเเละกกหูจนล้มลงไปที่พื้น

"คิก คิก คิก น่าสงเพซจริงๆ!!" วริณตะโกนออกมาเเล้วหลบลูกเตะของอารัษพลางเดินออกถอยห่างอย่างเเผ่วเบาหายเข้าไปในความมืดของห้อง
"ริน ริน ไม่เป็นใฃไรใช่ไหม ริน"
อารัษลากสังขารตัวเองที่เเขนหักเข้าไปหารินอย่างทุกลักทุเลเเล้วใช้เเขนที่เหลือเพียงใช้ได้ข้างเดียวพยุงรินที่นอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้นขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง

"คิกคิกคิก ท่าทางเธอจะไม่รอดซะเเล้วล่ะนะ คิคิคิ เเค่ตุ๊กตาตัวหนึ่งที่น่าสงสารจะไปใส่ใจทำไมล่ะ? คิกคิกคิก"
วริณที่หลบอยู่ในมุมมืดหัวเราะเยาะเย้ยเด็กสาวที่นอนโอดโอยอยู่ที่พื้น อารัษหยิบปืนที่ตกอยู่ข้างรินมาตั้งการ์ดเเล้วลั่นไกออกไปตามต้นเสียงทันที

ปัง!

"อ๊ากกกกกกกกกกกก"
เสียงวริณดังขึ้นลั่นห้องมืดเป็นตัวที่ทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าได้ผล กลิ่นคาวเลือดอ่อนๆลอยตามลมที่พักมาจากช่องถ่ายเทอากาศมาเเตะปลายจมูกคนที่เพิ่งลั่นไกปืนไป ยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มรับรู้เเละมั่นใจได้ทันทีว่ามันได้ผลจริงๆ

"เป็นไงล่ะ ไอเด็กเมื่อวานซืน เล่นกับใครไม่เล่น ดันมาเล่นกับลูกเจ้าพ่อ เป็นไงล่ะ!"
อารัษพึมพำเเล้วอุ้มค่อยๆลากสังขารเเขนข้างที่หักมาดามกับท่านไม้ที่เพิ่งฟาดเขาไปเมื่อครู่เเล้วรีบเอามืออีกข้างยกรินมาอุ้มขึ้นหลัง หากว่าไม่มีอะไรมารบกวนเขาคงจะรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่เขามาครั้งเเรกเเล้วรีบวิ่งออกจากคฤหาสน์นี้ให้เร็วที่สุด

ขณะที่อารัษกำลังจะวิ่งไปที่ประตูบานใหญ่เพื่อเปิดออกไป เสียงเล็กๆของวริณที่มีความเจือจางของความเเค้นเเละเจ็บดังขึ้นจนอารัษต้องรับหันขวับไปมองด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
"พี่นี่น่าสนใจกว่าที่คิดนะครับ...."วริณเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้นเเต่ก็ยังสลัวๆไว้ เด็กหนุ่มมองวริณที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขาอย่างตื่นๆ
ในมือเด็กชายมีมีดโบวี่เเละปืนที่ซ้ายอยู่ใต้เสื้อ ตรงน่องเด็กชายมีรอยถูกกระสุนเจาะเเละเลือดที่อาบรดหน้าเเข้งเเละขา

"อะไรกัน.....เเก ยังมีเเรงเดินอีกงั้นเหรอ...."

อารัษพูดเสียงเเผ่วเเบบอึ้งๆว่าเด็กชายเพียงสิบขวบจะทนเเรงปืนจนไม่สลบหรือกรีดร้องเเหกปากร้องไห้เหมือนเด็กเปรตทั่วไปได้ ชายหนุ่มกวาดสายตาไปทางประ๖ูก่อนจะคะเนก้าวที่จะไปถึงอย่างใจเย็นเเม้จิตใจเขากำลังเต้นรัวด้วยความเกรงกลัว

"มาฆ่ากันดีไหมครับ คุณตุ๊กตาฮาโรลด์!!!"

มีดโบวี่ในมือเด็กชายถูกขว้างออกไปทางชายหนุ่มที่กำลังใช้ความคิดในการหาทางหลบหนีจนไม่ทันเห็นมีด เเละ...

ฉึก.....
..................***

อัพซะที!!! T^T

สารบาปเเก่ทุกคน
คือไอเรื่องสึกิหายสาปสูญไปเนิ่นนาน เป็นเพราะ ผมลืมT_T;;; /โดนเอวาถีบขาคู่

ผมลืมจริงๆนะ!T[]T ((/เอวาฆาตกรรมคนเเต่ง))  เเต่ก็เถสีข้างมาให้เธอตายจนได้ (น่าสงสารอะไรเยี่ยงนี้ (   ._.) )

เเละตอนนี้จะครบร้อยเม้นเเล้ว ปลาบปลื้มจริงจัง T^T)a //ปาดน้ำตา (โดนตบกกหู)

ขอให้อ่านนิยายไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนานนะครับ!!

จะดีเป็นอย่างยิ่งหากช่วยโหวตให้ด้วย! / โดนจระเข้ฟาดหางเต็มคอ

v
v
vv
v
v

v

อารัษจะตายหรือไม่ ติดตามเอานะครับ