BLOOD_KILL เกมนี้มีเเต่ตาย!?

ลำดับตอนที่ #8 : บทห้า //ถ้าผมจะเป็นผู้ไล่ฆ่าบ้างล่ะ?

"เสียใจเเทนเด็กคนนี้ด้วยนะครับ"
เสียงคุณหมอร่างสันทัดดังขึ้นเข้าไปสู่โสตประสาทที่เริ่มเลอะเลือนของสาวรับใช้ เป็นครั้งเเรกที่หัวสมองของเธอขาวโพลนไปหมด นายน้อยประจำตระกูลกรนทิวาคุณคนสุดท้ายกำลังจะตายเพราะเป็นโรคร้าย เเละอาจจะเป็นผู้สือทอดตระกูลคนสุดท้ายก็เป็นได้
สาวใช้ก้มมองเด็กชายอายุสามขวบที่กำลังกอดตุ๊กตารูปกระต่ายอย่างอบอุ่นเเละร่าเริง

เด็กคนนี้ไม่สมควรตาย.....

สาวใช้คิดอย่างเศร้าๆเเล้วปรายตามองหมอที่เดินออกไปข้างนอกห้องตรวจด้วยเเววตาเคียดเเค้น

"ได้ งั้นฉันจะทำให้เด็กคนนี้อยู่รอดเอง"

....................

เเฮ่ก เเฮ่ก เเฮ่ก.....

เสียงหอบหายใจจากเหล่าตุ๊กตาประตูสีดำ บานเเรกดังขึ้นเป็นจังหวะพร้อมกับร่างที่เหนื่อยหอบของเเต่ล่ะคน
"เราเดินกันมานานเเล้วนะ พี่อารัษ"
"นะ นั่นสิ" อารัษพูดพลางปาดเหงื่อตามใบหน้าด้วยสีหน้าเครียดๆ

"ไม่เป็นไรหรอครับ เดินไปอีกสามร้อยเมตรก็จะเจอห้องห้องหนึ่งเเล้วครับ"
2105พูด ท่าทางของเขาดูไม่หยี่ระกับสิ่งใด อารัษหน้าเหยเกทันทีเพมื่อได้ยินว่าสามร้อยเมตร
"คุณเเบกผมไปไหมล่ะ เเค่อาวุธที่พกมาก็หนักจะเเย่เเล้วนะ"
อารัษถอนหายใจเฮือก เเต่ไม่วายกวนตีน2105ตามนิสัย เเต่จู่ๆก็สะดุ้งเพราะถูกตบกบาลด้วยพัดเหล็กของริน
"กวนพี่เขาอยู่ได้นะค่ะ"
รินเอ็ดอารัษเเล้วเเบ้ปาก ก่อนจะปรายตาไปมอง2105ที่ทำหน้าไม้เข้าอยู่เชิงว่า "อย่าไปใส่ใจเลยค่ะ" ทำให้2105 เบือนไปอีกทางด้วยความไม่ค่อยเข้าใจกับอารมณ์ของมนุษย์

เเปล็บๆ พรึ่บๆ กึกๆ...

ไฟตามทางเดินที่พวกเขาเดินอยู่เริ่มกระพรึ่บเเปลกๆก่อนจะติดๆดับๆเล่นเอารินสะด้งโหยง อารัษลุกขึ้นจากพื้นเเบกสังขารของตัวเองเดินตามทางไปอีกครั้งโดยที่หน้ายังเหนื่อยๆอย่ มือเล็กๆของรินจับไปที่มือที่ชุ่มเหงื่อของอารัษก่อนที่จะเริ่มเดินทางต่อโดยมี2105เดินตามหลังไป

ตามทางที่ไฟติดๆดับไปตลอดทางนั้น ตุ๊กตาทั้งสามในประตูบานเเรกมีท่าทางเหนื่อยอ่อน เเม้ว่า2105จะพดว่าอีกเเค่สองร้อย หนึ่งร้อยเมตร ตลอดทางเเต่อารัษก็ทำท่าเหนื่อยเหมือนจะขาดใจเเต่ก็ไม่วายกวนส้นไปตลอดทาง หรือตามความจริงคือทำสีสันบดบังคงามหวาดกลัวภายในจิตใจ จนมาถึงประตูสีขาวหรูสุดทางเดิน 2105เปิดมันอย่างไม่หวาดกลัวก่อนจะเดินเข้าไปเป็นคนเเรก

ไฟในห้องถูกเปิดขึ้นทำให้รินเเละอารัษเดินเข้าไปในห้องอย่างวางใจ เเต่ไฟในห้องก็ติดๆดับๆไม่เเพ้ทางเดินจนกลัวว่ามันจะดับจริงๆเข้า
"จะดับไหมเนี่ย" อารัษโวยวายเบาๆขณะเงยมองโคมไฟที่ติดๆดับๆก่อนจะมองซ้ายมองขวาสำรวจห้อง
ห้องว่างเปล่างั้นเหรอ?
"พี่นี่ปากเสียจริง ถ้าดับขึ้นมาจริงล่ะ"รินตวาดอารัษเสียงดัง
พรึ่บ!!!!

ทั้งห้องเงียบสงัดทันทีที่รินพูดจบ อารัษเผลอพึมพำเเบบรันทดชีวิตเบาๆ เพราะไฟในห้องดับลงอย่างที่คิด

"สมพรปากเลยนะเอ็ง ไออารัษเอ๊ย..."

รอบกายของอารัษมืดสนิทเห็นเเค่ร่างของรินลาสงๆที่ยืนอยู่เเต่ไม่เห็นสีหน้า เเถม2105ก็มองไม่เห็นเเล้วอาจเพราะสายตาปรับเเสงไม่ได้ เด็กสาวยืนมองซ้ายขวาเเล้วหันมาหาอารัษที่กำลังพยุงตัวขึ้น

"2105ล่ะ?"รินพูดเสียงเเผ่ว สีหน้าดูกังวลน้อยๆเมื่อเห็นว่าผู้ที่จะปกป้องพวกเขาได้หายไป
"พี่ไม่รู้ เเต่พี่ว่ามันคงจะเดินไปที่อื่นเเล้วล่ะไม่มีเสียงรองเท้านอกจากเราเลยนี่?"
อารัษหยิบปืนที่เก็บไว้มาถือ สีหน้าดูเครียดผิดกับเมื่อครู่ที่ยังพูดจาอ้อนเท้าอยู่เลย ทั้งสองคนเดินจูงมือกันมาเรื่อยๆอย่างระเววง ยามนี้หากไม้อยู่ด้วยกันอาจจะไม่ได้เจอกันเลยก็ได้ หัวใจของทั้งคู่เตจ็มตึกตักบอกให้รู้ว่ากำลังตื่นเต้น กลัว เเละอื่นๆมากมาย มือที่มีเหงื่อชุ่มยกปืนตั้งการ์ดไว้ป้องกัน รินหยิบปืนมาถือเเล้วมองไปรอบๆตัว สายตาที่เริ่มปรรับสภาพเเสงได้เเล้วกวาดไปรอบห้อง

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก....

เสียงรองเท้าหนังสีดำของอารัษกระทบกับพื้นห้องดังกังวาลไปทั่วห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมาเอาหลังติดกับรินที่กำลังหยิบปืนมาตั้งการ์ดตามสัญชาตญาณ

ตึก.....

เสียงดังของรองเท้าเกินมาหนึ่งก้าว.....
"รินเดินเหรอ?"
"เปล่าค่ะ"
สองพี่น้องมองหน้ากันเเล้วกลืนน้ำลายที่มีรสเลือดจางๆลงลำคอ

มีคนอย่ในห้อง.......นอกจากพวกเขา.

......................

"ท่านวริณ คนที่สิ้นหวังที่สุดที่ท่านว่าหมายถึงใครเหรอค่ะ?"
".......เดาเอาสิครับ"
วริณยิ้มเเล้วหัวเราะเบาๆ

"ฉันคิดว่าน่าจะเป็น..............."
สาวใช้พูดเสียงเเผ่ว

ตุ๊กตาของผมคนต่อไป จะเป็นใครกันนะ? คิก คิก คิก คิก.......
-------

กรีดร้องมันมาให้สุดเสียง กรีดร้องให้สุดหัวใจ

นิยายเรทติ๊ง100 เปอร์เซ็นเเล้วครับ!�=[]=�----------------------------------------------
�
ขอบคุณที่ช่วยอ่านกันนะครับ^^

//มาอัพครั้งนี้....โดนเอวาเเละเพื่อนที่อ่านนิยายเรื่องนี้ในห้องเบิร์ดกระโหลกครับ ( _ _ '')